ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ

[Roubiliana]

Συγγραφέας : Κανάρη Βιβή

Λέξεις : 3073

Σεξ : όχι

Βία : λίγη

Σχόλια : για τον 53ο διαγωνισμό διηγήματος με θέμα  "Λαβύρινθος". 

λαβύρινθος.odt

[John Ernst]

Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό. 

Spoiler

 

Σε γενικές γραμμές η ιστορία σου ήταν συμπαθητική. Μου άρεσε πολύ η κοσμοπλασία σου, το χρώμα Αρχαίας Ελλάδας που έδωσες. Προετοιμάζεις όμορφα τον αναγνώστη με το τελετουργικό που προηγείται του λαβύρινθου, δίνεις και το στοιχείο του γρίφου που τόσο χρησιμοποιείται στη λογοτεχνία. 

Όσον αφορά στη βασική σου ανησυχία για το διήγημα, η ανατροπή σου σε εμένα δεν πέτυχε, ήδη από τη 2η σελίδα είχα καταλάβει το ρόλο της πρωταγωνίστριας στην ιστορία. 

 

 

[Nick V.]

Καλή επιτυχία και από εμένα.

 

Spoiler

Η ιστορία σου είναι πολύ κοντά σ' αυτά που θέλω να διαβάζω όταν παίρνουν τα μυαλά μου αέρα και νομίζω ότι γράφω καλά.
Το κείμενο είναι στρωτό και διαβάζεται με ευκολία. Περιγράφεις ωραία τους ήρωές σου και τα συναισθήματά τους.
Στο τέλος βγάζεις αρκετό συναίσθημα και συγκινείς τους αναγνώστες σου (εντάξει, αν τώρα σου πούνε «μα τι διάβασε τέλος πάντων και συγκινήθηκε;», ε, πες πως είμαι εγώ ευσυγκίνητος).

Πλοκή:
Κλασσικός λαβύρινθος. Ο θηλυκός Μινώταυρος με ξάφνιασε (ιδιαίτερα η αντίθεση του μέσα με το έξω της). Τώρα που βγήκε από τον λαβύρινθο δεν ξέρω μόνο τι θα τρώει. Ελπίζω να το γυρίσει σε χορτοφάγος.

Χαρακτήρες:
Ενδιαφέροντες και διακριτοί.

Γλώσσα:
Πολύ καλή.

Κοσμοπλασία:
Για τα δικά μου γούστα, εξαιρετική.

Συνολικά:
Δε με χάλασε τίποτα. Μου άρεσε από την αρχή μέχρι το τέλος.

 

[Starbuck]

Καλησπέρα Παρασκευή, 

Spoiler

Η ιστορία σου είχε ένα πολύ δυνατό όπλο. Και δεν το χρησιμοποίησες. Αυτό είναι η έντονη αντίθεση του μέσα και του έξω. Θα ήθελα να βιώσω αυτήν την διαφορά, να νιώσω κλειστοφοβία, να νιώσω αγαλλίαση με την σκέψη του έξω, ή όταν επιτέλους βγαίνω έξω μαζί με την Αρσινόη. Η ιστορία επικεντρώθηκε στις περιγραφές του πώς μπαίνω και πώς βγαίνω, αντί να επικεντρωθεί στις αισθήσεις και τα συναισθήματα. Ο ίδιος ο λαβύρινθος, λίγο εώς καθόλου, δεν βοηθήθηκε στο να εντείνει τα τελευταία. Δεν χάθηκε κανείς. Δεν υπήρξε πουθενά η αγωνία τού να βρεθεί. Οι αναμνήσεις πχ της Αρσινόης, (που είναι από τα αγαπημένα μου σημεία), θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν πολύ καλύτερα, ώστε δια της αντίθεσης, να ζήσουμε μαζί της την φυλακή και την απελπισία. Και τελικά, την απελευθέρωση. Τα ποτάμια σοκολάτας υπήρξαν από τις αγαπημένες μου ιστορίες που έχεις γράψει, και ίσως από τις πιο όμορφες που έχω διαβάσει εδώ μέσα, γιατί με έναν μικροπριγκηπικό τρόπο, πετύχαινες ακριβώς αυτό: να ταυτιστώ με τους χαρακτήρες. Εδώ, αυτό συμβαίνει ελάχιστα και σημειακά. Η ιστορία κυλάει, στο μεγαλύτερο τμήμα της, σχεδόν διεκπεραιωτικά. Σαν να υπάρχει ένας δισταγμός στο να νιώσουμε. 

Συγχαρητήρια και καλή επιτυχία! 

[Ιρμάντα]

Καλησπέρα Βιβή!

Spoiler

Πλοκή.

Θα πω πως η ιστορία μου άρεσε, σαν ιστορία. Η υπόθεση, το fabula που λένε. Όμορφη κεντρική ιδέα. Όχι, δεν αισθάνθηκα καν ότι το πήγαινες για ανατροπή, από την αρχή μαντεύεις τι παίζει, αλλά σαν ιδέα μου άρεσε. Επίσης ο γρίφος με το δίσκο για να μπει κάποιος ή να βγει ήταν αρκετά καλή προσθήκη.

Χαρακτήρες.

Ιδίως η προσπάθεια της Αρσινόης να μετρήσει τις μέρες με όσα θυμάται και όσα ξεχνάει ήταν πετυχημένη. Σαν χαρακτήρας νομίζω με κέρδισε, αλλά όχι εξίσου οι υπόλοιποι της ιστορίας που μου φάνηκαν κάπως προσχηματικοί. Η μητέρα; Ο Βασιλιάς; Ήθελαν ίσως λίγη δουλίτσα. Ούτε καν ο Θαλής δεν τα κατάφερε να με κάνει να τον συμπονέσω. Σε αυτή την ιστορία, και αυτό αν θες κράτα τ, ο χαρακτήρας που θα μπορούσε να έχει πολύ «ψωμί» είναι του Δαίδαλου. Έχε το στα υπόψη για μελλοντικές διορθώσεις. Σηκώνει να πεις πολλά εκεί. Ιδιαίτερα αν έχεις σκοπό να ξαναγράψεις την ιστορία σε άλλη φάση, χωρίς να σε προβληματίζει όριο λέξεων.  

Γλώσσα.

Λίγο επίπεδη ίσως, αλλά ικανοποιητική. Θεωρώ πως πρέπει να δουλέψεις λίγο, είτε στους χαρακτήρες είτε στη γλώσσα (προφανώς και στα δύο) για να βγει περισσότερο συναίσθημα.

Κοσμοπλασία.

Ναι σε αυτό, λόγω των καλών ιδεών σου. Το κλειδί με το αλφαβητάρι και την κλεψύδρα, η θηλυκή μινώταυρος, ο Δαίδαλος και τα όσα (θα μπορούσε) να μας πει και να κάνει.

Διεκπεραίωση

Ναι, την αδίκησες λίγο την ιστορία. Κάτι το όριο λέξεων, κάτι άλλες ασχολίες που υποθέτω είχες, θα έπρεπε νομίζω να την ξαναδείς γιατί σίγουρα μπορεί να ξεπεράσει τα όρια ενός διαγωνισμού του Sff.gr.

Ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σου και καλή επιτυχία!

[Γιώργος77]

Καλησπέρα Βιβή. Μια αίσθηση μού "βγάζει" η ιστορία σου. Γυναικεία Χειραφέτηση. Αλλά με αντρική βοήθεια(;). Μμμ, τυχαίο ή μήπως θέλεις να δηλώσεις κάτι εδώ;

Spoiler

Πλοκή: Η ανατροπή για μένα δεν ήταν τόσο προφανής, τουλάχιστον αρχικά. Για μένα, λοιπόν, ήταν επιτυχημένη η πλοκή σου.

 

Κοσμοπλασία: Πολύ ωραία κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Μούχλα και δυσωδία, τελικά είναι απαίσιοι αυτοί οι λαβύρινθοι. Πράγματι, ακόμα και οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν εκεί.

 

Γλώσσα: Μου δίνει την αίσθηση της λυρικότητας, χωρίς η γλώσσα αυτή καθαυτή να είναι εντυπωσιακή ή εξεζητημένη.

 

Χαρακτήρες: Ο βασικός χαρακτήρας περιγράφεται και εξελίσσεται ικανοποιητικά. Οι υπόλοιποι μας κινούν την περιέργεια και το ενδιαφέρον, αλλά αναγκαστικα, λόγω χώρου, μένουν στη σκιά.

 

Διεκπεραίωση: Θυμίζει έντονα την κατάσταση εγκλεισμού που βιώνουμε και γινόμαστε συμμέτοχοι στο δράμα της πρωταγωνίστριας. Το μόνο κακό για μένα ήταν ότι μου έκανε πιο έντονη την αίσθηση της καραντίνας.

Αυτό που νομίζω ότι ήθελες να δώσεις, το έδωσες με πολύ ωραίο τρόπο.

Καλή επιτυχία.

[Roubiliana]

Ευχαριστώ όλους για τα σχόλια. Τώρα η απάντησή μου σε αυτά που σημειώσατε ή προτείνατε. τώρα που βγήκε από τον λαβύρινθο δεν θα γίνει χορτοφάγος αλλά θα τρώει ζωάκια στο βουνό. 

Ενδιαφέρουσα ιδέα να αναπτύξω λίγο περισσότερο τον δαίδαλο. Θα μπορούσα ίσως να δείξω κ την δική του οπτική. μου άρεσε και εμένα ως χαρακτήρας. Ένιωθα μία συγκίνηση όταν τον περιέγραφα.Βέβαια αυτό θα ήθελε άλλο όριο λέξεων.

Όσον αφορά τη γυναικεία χειραφέτηση, δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Ήθελα να δείξω απλά δύο εφήβους αδικημένος από τη ζωή που κάποια στιγμή είχαν μείνει μόνοι τους και συνεργάστηκαν για να γλιτώσουν από τις αμαρτίες των μεγάλων. Επίσης ήθελα να δείξω την ψυχολογία ενός παιδιού που ο μόνος, ο σημαντικός ενήλικας στη ζωή του ήταν η μητέρα του και αυτή δε το αποδεχτηκε πότε όπως ήταν. Το τελευταίο είναι και το πιο σημαντικό για μένα στοιχείο της ιστορίας.