Μάγκι Στιφβάτερ (Maggie Stiefvater)

[Cassandra Gotha]

Η Maggie Stiefvater είναι μία συγγραφέας βιβλίων Φαντασίας, κυρίως Young Adult/Paranormal Romance. Η τριλογία της "Ρίγος" (The Shiver Trilogy) την έκανε γνωστή και αγαπητή.

Εγώ διάβασα ένα λιγότερο δημοφιλές βιβλίο της, τους Αγώνες του Σκορπιού. Περίμενα πιο πολλά απ' αυτό το βιβλίο, ήθελα τόσο πολύ να μου αρέσει, γιατί όταν διάβασα το θέμα, μου φάνηκε πρωτότυπο και ενδιαφέρον. Και πράγματι είναι: "δαιμονικά" άλογα (εμπνευσμένα από τα Kelpies, και άλλα μυθικά πλάσματα με μορφή αλόγου, στο βιβλίο τα λένε κάπεϊλ ίσκα) βγαίνουν από τη θάλασσα κάθε Νοέμβριο (αναζητώντας τροφή; Τα ξεβράζει το κύμα; Δεν αποσαφηνίζεται). Αν πιάσεις ένα όμως, θα έχεις το πιο φοβερό άλογο (εκτός κι αν σε φάει).

Το βιβλίο θα μπορούσε να είναι Φαντασίας, όπως υπόσχεται από την πρώτη σελίδα, θα μπορούσε να είναι ένα από τα πιο ωραία βιβλία που έχω διαβάσει, αλλά σκοντάφτει σε μια συγγραφική δειλία και σε μια ανωριμότητα, όπως μου φάνηκε, που το κρατάνε πίσω και το κάνουν επίπεδο και άψυχο. 

Και για να ανεβάσει κάπως την ένταση (λίγο μετά τη μέση) κατέφυγε σε μια σκηνή που θύμιζε Jurassic Park και μ' έκανε να θέλω να το παρατήσω (ιδού και η ανωριμότητα. Πραγματικά, δεν ήταν τέτοιο βιβλίο). 

Γενικά, σαν να μην ήταν ακριβώς ζωντανοί οι χαρακτήρες. Μπορεί να έφταιξε και η επιλογή οπτικής γωνίας και χρόνου αφήγησης: πρώτο πρόσωπο σε ενεστώτα. Συνήθως το πρώτο πρόσωπο επιλέγεται για την αμεσότητά του, όμως σε συνδυασμό με τον ενεστώτα κάνει το αντίθετο. Κάνει το κείμενο αργό και μονότονο. Σαν να παρακολουθούσα μέσα από μια θολούρα, οι μορφές ήταν και δεν ήταν εκεί, και επειδή δεν γινόταν και ποτέ τίποτα (εκτός από τους θανάτους, πραγματικά, το μόνο που γινόταν ήταν σκοτωμοί), έκανε το βιβλίο μια σκιά αυτού που περιμένει κανείς διαβάζοντας την αρχή του.

Παρ' όλ' αυτά, δεν το μετανιώνω που το διάβασα, για την πολύ ωραία ιδέα του (και για το ότι κατάφερε, έστω κι έτσι, κουτσά στραβά, να με κάνει να νοιαστώ για τους πρωταγωνιστές).

Edited October 28, 2020 by Cassandra Gotha