Αντόνιο Ταμπούκι (Antonio Tabucchi)

[Cassandra Gotha]

Από Βικιπαίδεια:

Ο Αντόνιο Ταμπούκι (ιταλική γλώσσα: Antonio Tabucchi, 24 Σεπτεμβρίου 1943 - 25 Μαρτίου 2012) ήταν Ιταλός συγγραφέας, δοκιμιογράφος, αρθρογράφος και πανεπιστημιακός, γεννημένος στην Πίζα. Τιμήθηκε με το Ευρωπαϊκό βραβείο Λογοτεχνίας για το μυθιστόρημα Sostiene Pereira («`Ετσι ισχυρίζεται ο Περέιρα», 1994) και με το γαλλικό βραβείο Médicis étranger για τη νουβέλα Notturno indiano («Νυχτερινό στην Ινδία», 1984). Ερωτευμένος με την Πορτογαλία, ο Ταμπούκι ήταν ειδικός, κριτικός και μεταφραστής των έργων του Φερνάντο Πεσσόα, από τον οποίο άντλησε έννοιες όπως η saudade. Τα έργα και τα δοκίμιά του έχουν μεταφρασθεί σε 18 γλώσσες.

Ο Ταμπούκι μεγάλωσε με τους γονείς της μητέρας του στο Βεκκιάνο, ένα χωριό κοντά στην Πίζα. Φοιτώντας στο πανεπιστήμιο, ταξίδευε πολύ στην Ευρώπη στα ίχνη των συγγραφέων που είχε γνωρίσει από τη βιβλιοθήκη του θείου του. Σε ένα τέτοιο ταξίδι, βρήκε το ποίημα «Tabacaria» («καπνοπωλείο») σε ένα βιβλιοπωλείο στο Παρίσι με υπογραφή του Alvaro de Campos, που ήταν μία από τις ποιητικές «περσόνες» του Πορτογάλου ποιητή Φερνάντο Πεσσόα. Από αυτή τη γαλλική μετάφραση διαισθάνθηκε ότι αυτό θα ήταν το κυρίαρχο ενδιαφέρον της μελλοντικής του ζωής.

Μία επίσκεψη στη Λισαβόνα τον έκανε να αγαπήσει την πόλη και τη χώρα. Ως αποτέλεσμα, απεφοίτησε το 1969 με μία διπλωματική εργασία πάνω στον «σουρεαλισμό στην Πορτογαλία». Μετά από μεταπτυχιακές σπουδές στη Scuola Normale Superiore di Pisa διορίσθηκε το 1973 δάσκαλος της πορτογαλικής γλώσσας και λογοτεχνίας στη Μπολόνια.

Το ίδιο έτος έγραψε το πρώτο μυθιστόρημά του, το Piazza d'Italia (εκδ. Bompiani 1975), όπου προσπάθησε να περιγράψει την ιστορία από την πλευρά του χαμένου, σε αυτή την περίπτωση των αναρχικών της Τοσκάνης, ακολουθώντας την παράδοση μεγάλων Ιταλών συγγραφέων του παρελθόντος, όπως των Τζοβάννι Βέργκα, Φεντερίκο ντε Ρομπέρτο, Τζουζέππε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα, Μπέπε Φενόλλο, αλλά και του σύγχρονου Βιτσέντσο Κονσόλο.

 

Έργα του μεταφρασμένα στη γλώσσα μας:

Έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα

Νυχτερινό στην Ινδία

Το παιχνίδι της αντιστροφής

Για την Ιζαμπέλ

Ρέκβιεμ

Ο Μαύρος Άγγελος

Η γραμμή του ορίζοντα

Οι τρεις τελευταίες μέρες του Φερνάντο Πεσσόα

Η γαστρίτιδα του Πλάτωνα

και άλλα...

 

Από τον συγγραφέα αυτόν μου είχε κινήσει κάποτε το ενδιαφέρον το βιβλίο "Το παιχνίδι της αντιστροφής", αλλά όλο το ανέβαλλα και μετά το ξέχασα. Έτσι παράξενα που τα φέρνει η ζωή, όμως, έτυχε να πέσει στα χέρια μου ένα άλλο βιβλίο του, που μου είχε κάνει αρνητική εντύπωση λόγω του τίτλου και το πώς ακούγεται στα ελληνικά: το "Έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα". Νομίζω ότι τώρα φοβάμαι να διαβάσω οτιδήποτε άλλο δικό του, γιατί αυτό το λάτρεψα, και θέλω να τον θυμάμαι έτσι.

Το Έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα είναι ένα βιβλίο που μιλάει για την Πορτογαλία του 1938, όταν ανέβαινε ο φασισμός σε όλη την Ευρώπη. Ο Περέιρα είναι αρθρογράφος σε μια τοπική εφημερίδα, υπεύθυνος για την πολιτιστική στήλη, την "απολιτική", όπως μας λέει ο ίδιος. Τα βράδια μιλάει στη φωτογραφία της γυναίκας του. Πηγαίνει για εξομολόγηση γιατί θέλει απλά να μιλήσει σε κάποιον, κι αυτό είναι ένα από τα πιο σπαρακτικά πράγματα που έχω διαβάσει. Τρώει κάθε μέρα το ίδιο φαγητό, κάνει την ίδια διαδρομή, από την εφημερίδα ως το σπίτι του, και, γενικά, περιμένει να πεθάνει.

Γράφει τα άρθρα της στήλης μόνος του, αλλά χρειάζεται και έναν ακόμη, για να του γράφει νεκρολογίες ζωντανών συγγραφέων και ποιητών, ώστε να τις έχει έτοιμες. (Το λεπτό, πολλές φορές υπόγειο, χιούμορ είναι διάχυτο στο κείμενο). Τότε γνωρίζει τον Μοντέιρο Ρόσσι και την αρραβωνιαστικιά του, Μάρτα, ένα ζευγάρι που θα του αλλάξουν τη ζωή.

 

Το λάτρεψα αυτό το βιβλίο. Το χιούμορ του, τη γραφή του που έρεε γλυκά, σαν δροσερό νερό, την ανθρωπιά του πρωταγωνιστή, τις αδυναμίες και τις κρυφές λαχτάρες του. Υπέροχο βιβλίο.