Yet another crusifixion

[northerain]

Όνομα Συγγραφέα: North

Είδος: Τρόμος/Παράνοια

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: Περίπου 600

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Όμορφα. Μια ιστορία για τους απανταχού ψυχοπαθής, και Μεσσίες αυτού του κόσμου. Γιατί μπορεί κάποιος απ αυτούς να είναι ο δικός σου μεσίας...νεκρός κάπου σε κάποιο σοκάκι.

English

 

 

 

I looked up at the image of the crucified legend. Upon the cross, he looked at me through eyes filled with pain and sorrow. The wound on his side. The crown of thorns. Like the one I was wearing even now. I prayed for forgiveness, knowing that it could never be so. You could not ask for forgiveness for a crime not yet committed. Whatever the reason. My damnation was certain. I got up from my knees, and walked slowly, silently, as to not disturb the peace of this holy place. Pushing the heavy wooden door, rain lashed at my face. It has been raining for many days now. Everyone talked about it, but the way one talked about something distant and far away. I didn’t mind. I like rain. There’s something Godly about it. After all, it did come from the skies. I walked out into the windy streets, walking calmly through the few people who ran this way and that, trying to protect themselves from the downpour.

 

Walking slowly, I reached the building where my apartment was. I opened the door with my key, and started walking up the steps leaving a trail of water behind me. It was raining the day Jesus died. No one knew that, besides me. I knew it as sure as I knew my own name. The bible mentions a storm showing its face when he left his last breath, but I know it is not so. Nonetheless, I never tried to tell anyone. It was my secret. It would stay so.

I lived on the fifth floor. I climbed the steps slowly, bent with sorrow and woe. This was my Golgotha. My cross was invisible. It was the unspoken pain and suffering of many. Locked doors, locked cells and distance allowed them to be hidden well from our eyes. But we all knew it was there. And I could no longer stand it. This was my burden, and I had to carry it. To the end.

I reached my apartment and pushed the door open. I had already sold almost everything in it for pocket change. Only a few things left. Besides my makeshift bed, there was a photograph of a girl. I had taken it myself. I once promised her that I would always have that picture with me. I kept my promise. The girl itself, long lost, my pain long forgotten. As a hateful man once said, there is nothing lost, that was so great as to not be forgotten.

Oh but there is. In my blood I swear there is. Jesus Christ was never forgotten. And he never would be.

I looked around. There wasn’t much else. The big wooden cross, placed against the west wall seemed to draw me. I let my clothes fall around me in a heap. There was water mixed with blood running down to my eyes, blinding me. I searched for the kitchen knife I kept under my pillow. I stabbed myself on the side. Blood flowed down my sides. I climbed upon the cross. Spikes went through the thick wood and out the other side. I pushed my hands against the protruding spikes. Rain fell upon the window. I looked to the east, to the darkened by clouds city. It wouldn’t be too long before I died. I was crucified. I was the Messiah.

Edited November 14, 2005 by northerain

[Μελδόκιος]

Αν θες την άποψή μου, είναι εξαίρετο! Πετυχαίνεις πολύ καλά να δώσεις αυτή τη σκοτεινή ατμόσφαιρα που σφίγγει την καρδιά του αναγνώστη. (Η δικιά μου πάντως σφίχτηκε )

 

ΥΓ: Ναι ρε, βαριέμαι να διαβάζω αγγλοσαξωνικά αλλά το διάβασα επειδή ήταν μικρό. Καλά έκανες και έβαλες στον τίτλο ότι είναι 600 λέξεις, αλλιώς δε θα το άνοιγα καν (τζάστ κίντινγκ!)

[Βάρδος]

Άλλος ένας τρελός που την έχει δει Χριστός. Έχει και ομοιοκαταληξία.

 

Συμφωνώ με τον Μελδόκιο. Δίνεις στα γρήγορα μια σκοτεινή, και σχεδόν ψυχεδελική, ατμόσφαιρα. Btw, αυτό το είδος, λίγες λέξεις που δίνουν μια έντονη εικόνα, λέγεται flash fiction, βρισκόμενο στα όρια της ποίησης όσο και της λογοτεχνίας. Καλή δουλειά.

 

 

 

Να σχολίασω και τις λεπτομέρειες, φυσικά.

 

 

After all, it did come from the skies.

 

 

It DOES come from the skies, νομίζω. Για τη βροχή μιλάς γενικά, όπως λέμε "ο ήλιος λάμπει".

 

 

 

I looked to the east, to the darkened by clouds city

 

Εδώ σκέφτεσαι ελληνικά. Πιο καλά θα ήταν: "to the city that was darkened by clouds" ή "to the cloud-darkened city," αν θες κάτι πιο ποιητικό.

 

 

 

Σε αντιφτύνω καταπρόσωπο, σφυρίζοντας αμέριμνα. B)

[Elsanor]

Πολύ καλό και -κλασσικά πια- κουφό... Η τρέλα συνδιασμένη με ένα τόνο ειρωνίας είναι ότι πρέπει για να χαλάσει τη μέρα μου. Ευχαριστώ πολύ ρε!

Edited March 24, 2004 by Elsanor

[Nihilio]

Αυτή πρέπει να είναι η πέμπτη φορά που το διαβάζω και νομίζω ότι πρέπει επιτέλους να κάνω σχόλιο.

Όπως και τις τέσσερις προηγούμενες φορές, έτσι και τώρα απόλαυσα την ιστορία. Δημιουργεί εξαιρετικά μια σκοτεινή, υποβλητική ατμόσφαιρα και μπαίνει επιτυχημένα στη διαταραγμένη ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή. Μερικά εκφραστικά λάθη υπάρχουν, όπως για παράδειγμα το

I looked to the east, to the darkened by clouds city.

[northerain]

Eyxaristo.

Pou einai to la8os?

[Nihilio]

Δες το post του Βάρδου λίγο πιο πάνω.

[Nienna]

Είναι απλά καταπληκτικό northerain, από τα καλύτερα σου, με υπέροχη συνοχή και συναισθήματα ρεαλιστικότατα. Οι συνειρμοί του χαρακτήρα σου είναι flawless, είναι ένα αληθινό μυαλό αυτό που νιώθω να ξεδιπλώνεται όταν διαβάζω. Όσο για τα λάθη που αναφέρει ο Βάρδος, το πρώτο δεν πιστεύω πως πρέπει να αλλάξει, λέγεται έτσι, είναι μια χαρά και δίνει έμφαση. Το δεύτερο θα μπορούσε να αλλάξει αλλά πάλι προτιμώ τον τρόπο που το έγραψες, και δυο άγγλοι εδώ που του ρίξαν μια ματιά το βρήκαν μια χαρά. Συγχαρητήρια.

Edited May 13, 2005 by Nienna

[King_Volsung]

Κι εγώ το διάβασα πριν από καιρό, αλλά δεν μπήκα στον κόπο να σχολιάσω...

Τώρα που είναι στο spotlight θα το κάνω.

 

 

 

Όπως λένε και οι άλλοι δίνεις μια πολύ σκοτεινή ατμόσφαιρα με έντονες εικόνες και συναισθήματα και είναι αρκετά γρήγορο-ψυχεδελικό. Γενικά το βρίσκω εξαίσιο, αν και για εκφραστικά λάθη δεν ξέρω... το darkened by clouds city δεν μου κολλάει πολύ καλά, αλλά δεν ξέρω αν είναι σωστό ή όχι.

Θα ήθελα όμως να ήξερα γιατί τα έκανε όλα αυτά ο πρωταγωνιστής, ποιος ήταν και άλλα πολλά. Αλλά θα έχανε τη μαγεία του το flashάκι, οπότε άστο

 

 

[dagoncult]

“You could not ask for forgiveness for a crime not yet committed”

-Δεν το πιάνω

 

“I walked out into the windy streets, walking calmly through the few people who ran this way and that”

-Μήπως υπάρχει τίποτα καλύτερο από το “this way and that”;

 

“I climbed the steps slowly, bent with sorrow and woe. This was my Golgotha”

-Nice one!

 

It was the unspoken pain and suffering of many. Locked doors, locked cells and distance allowed them to be hidden well from our eyes

-Σαν να με μπερδεύει αυτό το “allowed them”. Ίσως “allowed them both” ή κάτι τέτοιο; Εννοώ ότι δεν καταλάβαινα αμέσως, αν το “them” αναφέρεται στο “pain and suffering” ή στο “many”.

 

 

This was my Golgotha. My cross was invisible. It was the unspoken pain and suffering of many. Locked doors, locked cells and distance allowed them to be hidden well from our eyes. But we all knew it was there. And I could no longer stand it. This was my burden, and I had to carry it. To the end.

-Συνολικά, αυτό το κομμάτι διέκοψε τη ροή του διαβάσματός μου. Ίσως φταίει το ότι δεν είμαι και ο πλέον συνηθισμένος να διαβάζω και κατά κάποιον τρόπο να αντιλαμβάνομαι το κείμενο στα αγγλικά, όμως καταλήγω στο ότι η πρόταση “Locked doors, locked cells and distance allowed them to be hidden well from our eyes”, η οποία βάζει έναν πληθυντικό (allowed them), ανάμεσα σε δύο ενικούς (“it was the unspoken…”, “But we all knew it was there.”), ήταν αυτή που με μπέρδεψε νοηματικά.

 

. I once promised her that I would always have that picture with me. I kept my promise. The girl itself, long lost, my pain long forgotten

-Ωραία... ωραία...

 

 

I was crucified. I was the Messiah.

-Όχι και το δυνατότερο τελείωμα...

 

 

Λες να υπάρχουν τέτοιοι ωραίοι τύποι δίπλα μας; Εγώ, το κοντινότερο στο οποίο έφτασα, ήταν ένας παππούς που έμενε από πάνω μου και ο οποίος... αλλά ίσως αυτό να μπορώ να το πω με μια ιστορία κάποτε, οπότε... μπράβο για την ιστορία σου.

[northerain]

dagoncult, ευχαριστώ για τα σχόλια.

Η ιστορία είναι αρκετά παλιά (όπως βλέπεις) και σίγουρα έχει προβλήματα τα οποία τώρα δεν θα επαναλάμβανα.

Θέλει ένα ξεσκόνισμα πάντως, αν και αμφιβάλω ότι θα το κάνω ποτέ. Μερικές ιστορίες απλά τις γράφεις και τις αφήνεις.