King_Volsung Posted May 20, 2005 Share Posted May 20, 2005 (edited) Η πρώτη μου απόπειρα να γράψω επιστημονική φαντασία. Εδώ έχετε ένα μικρό μέρος (την εισαγωγή). Η δράση αρχίζει τσακ-μπαμ στο επόμενο μέρος. [thanks Atrelegis! εσύ μου έδωσες την ιδέα ] ---------- «Κοίτα εδώ Τζον,» είπε ο Διοικητής στον Υπασπιστή του. «Βάζω στοίχημα πως είναι το τελευταίο του είδους του πάνω στη Γη.» Ο Τζον κοίταξε το κουτί μπροστά από τον Διοικητή «Άικ». Τον φώναζαν έτσι γιατί μοιάζει, όπως λένε, με τον Αϊζενχάουερ, τον Αμερικανό στρατηγό κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου την δεκαετία του 1940, μερικές εκατοντάδες χρόνια πριν, τον οποίο φώναζαν επίσης «Άικ». Τα τρεμάμενα από συγκίνηση χέρια του άγγιξαν το κουτί. Πίεσε το κουμπί και ένα πορτάκι στην πάνω πλευρά άνοιξε. Ο Τζον κοίταξε παραξενεμένος. «Τι είναι αυτό;» «Αυτό είναι κάτι που μου το έδωσε ο πατέρας μου, ο οποίος το πήρε από τον πατέρα του και πάει λέγοντας… Είναι ένα πικ-απ, όπως λεγόταν παλιά.» «Και τι κάνει;» «Παίζει μουσική. Τώρα θα δεις.» Σήκωσε τη βελόνα και την τοποθέτησε με προσοχή πάνω στο βινύλιο. Άρχισε να γυρίζει και η μουσική σε λίγο γέμισε την Αίθουσα Διοίκησης. Ο Διοικητής γκρεμίστηκε στην πολυθρόνα πίσω του και αναστέναξε. Ο Τζον στεκόταν στο παράθυρο και κοιτούσε την Σελήνη απολαμβάνοντας την πρωτόγνωρη γι αυτόν μουσική.. Είχε πανσέληνο. «Τι μουσική είναι αυτή;» ρώτησε τον Διοικητή. «Είναι άλλων εποχών… δεν την γνωρίζουμε εμείς οι καινούριοι.» «Είναι όπερα! Στ’ αλήθεια, χάνεις που δεν έχεις ακούσει ξανά,» είπε με ένα θλιμμένο χαμόγελο. «Όντως… είναι μαγευτική και η φωνή της… καθηλωτική!» «Ω ναι, είναι…» «Έχω μια ιδέα. Ας χαρίσουμε τέτοια μουσική στους στρατιώτες μας. Ας χαρούνε λίγο τη νύχτα.» «Σωστά. Ανοίγω το μικρόφωνο!» Σηκώθηκε και με ένα καινούριο ενδιαφέρον να φαίνεται στα μάτια του -μια μικρή φλόγα που κόντευε να σβήσει ξαναεμφανίστηκε- άνοιξε το μικρόφωνο. Ο Τζον κοιτούσε από το παράθυρο. Στα χαρακώματα οι κουρασμένοι στρατιώτες ανασάλευαν καθώς άκουγαν αυτήν την αιθέρια μελωδία από τα ηχεία. Το φεγγάρι από πάνω τους τους έλουζε με το φως του. Άξιζε που βρισκόταν εδώ τελικά. Είναι όμορφα! σκέφτηκε ο Τζον. ------------- Η συνέχεια στις οθόνες σας... μόλις γράψω τη συνέχεια. (όσοι καταλάβατε από που το εμπνεύστηκα, μην το πείτε!) Edited May 20, 2005 by King_Volsung Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted May 20, 2005 Share Posted May 20, 2005 Η έμπνευσή σου είναι καταπληκτική, απλά δε ξέρω κατά πόσο θα καταφέρεις να αναπλάσεις την ομορφιά της με λέξεις... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Balidor Posted May 20, 2005 Share Posted May 20, 2005 Πολυ πρωτοτυπο !!! για να δούμε τη μας επιφυλάσεις στο διάστημα... Επίσης τί ήταν; Πές μου κανα Phantom Of The Opera ? Well Done !!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
King_Volsung Posted May 21, 2005 Author Share Posted May 21, 2005 Ορίστε το δεύτερο μέρος. Nihilio, δεν είναι μεταφορά... απλώς βασίζομαι πάνω του... ---------- «Η λάσπη των χαρακωμάτων ήταν παντούֹ στη στολή τους, στο κράνος τους, στα όπλα τους, μέσα στις μπότες τους, πάνω στο φαγητό τους, μέσα στο νερό τους. Βρωμιά, σαπίλα και λάσπη. Η αποπνιχτική μυρωδιά αποσύνθεσης δεν ενοχλούσε πια τους στρατιώτες. Λίγοι μόνο ήταν αυτοί που ξερνούσαν ακόμη που και που. Πτώματα σκορπισμένα στο πεδίο της μάχης, μπροστά από τις τρύπες. Θάνατος σπαρμένος στο χωράφι του πολέμου, της φρίκης και της θηριωδίας. Και μέσα σε αυτήν την θλιβερή κατάσταση, κάτω από το φως της πανσελήνου, λίγοι στρατιώτες κάθονταν στα πόστα τους, μέσα στα λαγούμια, σαν αρουραίοι.» Σταμάτησα για να σκεφτώ. Το ηλεκτρονικό στυλό μου ήταν καλυμμένο από λάσπη. Δεν ξέρω πως και γράφει ακόμη… «Τι γράφεις εκεί;» με ρώτησε ο Μικέλ. «Την ιστορία μας… για να μας θυμούνται…» γύρισα και του είπα. Ο άλλος στα δεξιά μου, ένα νεαρό παιδί –από τους αντικαταστάτες που ήρθαν τον τελευταίο καιρό- πολύ νευρικό, γούρλωσε τα μάτια του και με κοιτούσε. Δεν ήθελε να πιστέψει ότι θα πεθάνουμε. «Είναι η πρώτη σου μάχη, ε;» τον ρώτησα. «Ν.. ναι! Δεν έχει καμία σχέση με την εκπαίδευση στο Κέντρο! Τα νεύρα μου έχουν σπάσει!» «Ναι… καμία σχέση όντως.» Οι ηλίθιοι! Στείλαν ένα παιδί στον πόλεμο! Αν είναι δυνατόν! Κάρφωσα πάλι το βλέμμα μου στο ηλεκτρονικό μου τετράδιο. «Σέρνονταν μέσα στη μιζέρια τους. Περίμεναν κάποιον να τους ξυπνήσει από αυτόν τον πνευματικό λήθαργο. Περίμεναν έναν μεσσία… άδικα. Θα πεθάνουν. Αυτή είναι η μοίρα τους. Θα αφήσουν την τελευταία τους πνοή στον καταραμένο βούρκο.» Τα ηχεία άνοιξαν. Ο κλασσικός γνώριμος ήχος, εκείνο το μονότονο “Μπιπ!” πάλι ακούστηκε. «Ησυχία! Θα βγάλουν ανακοίνωση!» φώναξε ο Λοχαγός. Όταν μιλάει ο Λοχαγός όλοι σιωπαίνουν. Ευτυχώς έχουμε πολλούς τέτοιους εξαίρετους στρατιώτες μαζί μας. Είναι όλοι τους Βετεράνοι, έμπειροι στη μάχη. Και ενώ περιμέναμε για την ίδια βαρετή φωνή του Διοικητή, μία φωνή τόσο όμορφη μας άφησε έκπληκτους. Μία μαγική μουσική σε πλήρη αρμονία με την Σελήνη! Μείναμε όλοι αποσβολωμένοι. Άλλοι ανακάθονταν στις θέσεις τους ανήσυχα, άλλοι προσπάθησαν να αφεθούν στην αγκαλιά του ύπνου, άλλοι κάθονταν και θυμόντουσαν ό,τι η μουσική ανακάτευε μέσα στο μυαλό τους. Κάθισα κι εγώ, με την πλάτη να ακουμπάει στο τοίχο του χαρακώματος προς τις εχθρικές γραμμές, να το απολαύσω. Βυθίστηκα στις σκέψεις μου. Ένα σφύριγμα στον αέρα έκανε τον λοχαγό να ανησυχήσει. Δεν έδωσε σημασία όμως. Χαλάρωσε και πάλι και ακούμπησε την πλάτη του στο τοίχο. Αν δεν ήταν η μουσική θα μας είχε ειδοποιήσει, δε θα είχαμε “ξυπνήσει” τόσο απότομα. Αν δεν ήταν η μουσική θα ήδη ήμασταν σε ετοιμότητα. Εκείνη όμως η τρομερή έκρηξη μας ταρακούνησε για τα καλά! Ολόκληρο το Κέντρο Διοίκησης ανατινάχτηκε στον αέρα! Σκόνη και θρύψαλα! Συντρίμμια πετάγονταν με ταχύτητα πάνω από τα κεφάλια μας σφυρίζοντας. Φωτιά παντού πίσω μας. Όλοι λούφαξαν στις τρύπες τους. Η μουσική όμως δε ν σταμάτησε να παίζει. Προφανώς θα ήταν αλλού η συσκευή αναπαραγωγής. Τι κάθομαι και σκέφτομαι ο ηλίθιος. Ο νεαρός δίπλα μου σηκώθηκε να δει τι συμβαίνει. Κοίταξε προς το Κ.Δ. με την πλάτη γυρισμένη στην πρώτη γραμμή. Τον γράπωσα από την ζώνη για να τον τραβήξω κάτω! «Κάτσε κάτω ανόητε! Θα πεθ-» Μία σκιά πετάχτηκε πάνω από τα κεφάλια μας, κάλυψε τον όρθιο νεαρό και αμέσως έφυγε μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου! Τον τράβηξα προς τα κάτω. Έμεινε ο μισός… από τη μέση και κάτω. Έσπρωξα το πτώμα μακριά μου αηδιασμένος. Πυροβολισμοί ακούστηκαν στο βάθος. Απαίσιες φωνές και τσιρίδες ακολούθησαν. Όλοι οπλίσαμε τα όπλα μας και περιμέναμε. Περιμέναμε τον θάνατο. Ο λοχαγός φώναζε διαταγές. Τους έβαζε όλους σε τάξη. Φωνές και διαταγές από όλη τη γραμμή ακούστηκαν. Γενική αναταραχή επικράτησε. Κοίταξα αριστερά μου. «Μικέλ; Όλα καλά;» «Ναι…» Ένα τερατώδες χέρι εμφανίστηκε από πάνω μας και άρπαξε τον Μικέλ από τον ώμο. «Καθαρμα! Άσ’ τον ήσυχο!» Σήκωσα το όπλο μου. Άρχισα να πυροβολώ στα τυφλά το χέρι. Ο Μικέλ ήταν πανικοβλημένος. Φώναζε βοήθεια. Αίμα έσταζε από το έδαφος μέσα στο χαράκωμα. Το χέρι τον άφησε ελεύθερο. Ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα σοβαρό. Η γνωστή μας πανοπλία έκανε τη δουλειά της. Αξιόπιστος εξοπλισμός. «Λοιπόν, τώρα αρχίζει το παιχνίδι!» είπα αποφασιστικά στον Μικέλ κλείνοντας το τζαμάκι του κράνους μου. ------------------ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted May 21, 2005 Share Posted May 21, 2005 (edited) Πολύ καλό, αν και δε δείχνει πολύ τα z. (για όσους κατάλαβαν...) Προσπαθεί να μπει στην ψυχολογία των χαρακτήρων και τα καταφέρνει σε ικανοποιητικό βαθμό. Έχει και συνέχεια; Edited May 21, 2005 by Nihilio Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Atrelegis Posted May 21, 2005 Share Posted May 21, 2005 Δώσε λίγη παραπάνω βάση στις περιγραφές. Με άφηγσε λίγο να κρέμομαι το σημείο όπου συζητούν οι δύο διοικητές. Μου αρέσει η ίδέα του στρατιώτη συγγραέα, ίσως να ξεκινούσες σαν μία αήγηση της περιοχής μέσα από την ιστορία του... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
LeMirage Posted May 23, 2005 Share Posted May 23, 2005 Βασιλιά Βολσούγκιε, λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω. Τη βασική ιδέα του σεναρίου δεν την είδαμε βέβαια ακόμη, αλλά μέχρι τώρα, και κατά την προσωπική μου γνώμη πάντα, το διήγημα πάσχει σοβαρά και σε πολλά σημεία. Τα βασικά: 1. Ολοι σχεδόν οι διάλογοι είναι "πλαστικοί", δεν πείθουν καθόλου οτι προέρχονται από στρατιώτες σε μάχη ή από διοικητές. 2. Προβλήματα στησίματος σκηνών και χρονικά ασυμβίβαστα. Βλέπε παρακάτω. Ειδικότερα: «Είναι όπερα! Στ’ αλήθεια, χάνεις που δεν έχεις ακούσει ξανά,» είπε με ένα θλιμμένο χαμόγελο. «Όντως… είναι μαγευτική και η φωνή της… καθηλωτική!» «Ω ναι, είναι…» «Έχω μια ιδέα. Ας χαρίσουμε τέτοια μουσική στους στρατιώτες μας. Ας χαρούνε λίγο τη νύχτα.» Το παραπάνω δεν είναι σε καμμία περίπτωση διάλογος στρατιωτικών, σε οποιεσδήποτε συνθήκες--λυπάμαι, αλλά έχει κανείς την εντύπωση οτι ο διοικητής σε λίγο θα φιλήσει με πάθος στο στόμα τον υπασπιστή του... Εδώ που τα λέμε, φράσεις και λέξεις όπως "Όντως" και "Ω ναι..." δεν υπάρχουν--πλέον--στο καθημερινό λεξιλόγιο κανενός! μία φωνή τόσο όμορφη μας άφησε έκπληκτους. Μία μαγική μουσική σε πλήρη αρμονία με την Σελήνη Σύνταξη και φράσεις εκτός κλίματος. Επίσης, σε οποιαδήποτε πραγματική αντίστοιχη κατάσταση, αν κάποιος έβαζε όπερα στα μεγάφωνα, όλοι θα πυροβολούσαν τα... μεγάφωνα. Πίστεψέ με. Δε θέλω καθόλου να κάνω τον έξυπνο. «Καθαρμα! Άσ’ τον ήσυχο!» και «Λοιπόν, τώρα αρχίζει το παιχνίδι!» Αυτές οι φράσεις ακούγονται μερικές φορές σε κακές ταινίες Χόλυγουντ, αλλά ποτέ στην πραγματική ζωή. Εσύ θα μιλούσες ποτέ έτσι; Απλώς θα πυροβολούσες αυτόν που απειλεί το φίλο σου και μετά θα ριχνόσουν στη μάχη χωρίς αναγγελίες. Το χρονικό ασυμβίβαστο είναι το εξής: Σε ένα κοντινό μέλλον, αλλά και στο παρόν, είναι αδύνατο να υπάρχει πόλεμος χαρακωμάτων. Η τελευταία φορά που έγινε κάτι τέτοιο ήταν το '12-15, Α' Π.Π. Δεν ξανάγινε ποτέ από τότε. Η σκηνή που περιγράφεις είναι ίσως από τη μάχη του Σόμ, ή των Αρδεννών, αλλά όχι από το κοντινό ή μακρινό μέλλον. Επίσης, ακόμα και σ'ενα πόλεμο χαρακωμάτων, το αρχηγείο δεν είναι ποτέ κοντά στο πεδίο της μάχης ώστε να φαίνονται οι εκρήξεις απο την καταστροφή του! Τέλος μέσα στο κείμενο υπάρχουν αρκετοί φραστικοί πλατυασμοί αλλά δε θέλω να επεκταθώ άλλο. Συγνώμη που στο τσάκισα έτσι κι ελπίζω πραγματικά να μη σ'αποθαρρύνω απο το να γράψεις κι άλλο. Νομίζω όμως οτι η κριτική εξ απαλών ονύχων και τα χτυπηματάκια στην πλάτη δεν ωφελούν καθόλου. Συνέχισε να γράφεις, και να διαβάζεις! (βασικό...) ΛεΜιράζ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
King_Volsung Posted May 23, 2005 Author Share Posted May 23, 2005 Ξέρω πως είναι εναντίον στους "κανόνες αποδοχής κριτικής" ( ), αλλά θα απαντήσω γιατί με τρώει το χέρι μου... Οι διάλογοι στο δεύτερο μέρος τι έχουνε;;; Στο πρώτο καταλαβαίνω, αλλά στο δεύτερο γιατί δηλαδή; Επίσης, ο παραπάνω δεν είναι σε καμμία περίπτωση διάλογος στρατιωτικών, σε οποιεσδήποτε συνθήκες--λυπάμαι, αλλά έχει κανείς την εντύπωση οτι ο διοικητής σε λίγο θα φιλήσει με πάθος στο στόμα τον υπασπιστή του... Εδώ που τα λέμε, φράσεις και λέξεις όπως "Όντως" και "Ω ναι..." δεν υπάρχουν--πλέον--στο καθημερινό λεξιλόγιο κανενός ακριβώς... επίτηδες το έκανα για να δείξω πως δεν είναι μια συνηθισμένη μέρα... δεν είναι κάτι που το ζουν συχνά. Επίσης, σε οποιαδήποτε πραγματική αντίστοιχη κατάσταση, αν κάποιος έβαζε όπερα στα μεγάφωνα, όλοι θα πυροβολούσαν τα... μεγάφωνα. αυτό δεν το κατάλαβα... για ποιο λόγο; Αυτές οι φράσεις ακούγονται μερικές φορές σε κακές ταινίες Χόλυγουντ, αλλά ποτέ στην πραγματική ζωή. Εσύ θα μιλούσες ποτέ έτσι; Απλώς θα πυροβολούσες αυτόν που απειλεί το φίλο σου και μετά θα ριχνόσουν στη μάχη χωρίς αναγγελίες. Εδώ έχεις δίκιο ιδιάιτερα για τη δεύτερη φράση... τελείως χολυγουντιανή αμερικανιά... θα το διορθώσω. Σε ένα κοντινό μέλλον, αλλά και στο παρόν, είναι αδύνατο να υπάρχει πόλεμος χαρακωμάτων. Η τελευταία φορά που έγινε κάτι τέτοιο ήταν το '12-15, Α' Π.Π. Δεν ξανάγινε ποτέ από τότε. Η σκηνή που περιγράφεις είναι ίσως από τη μάχη του Σόμ, ή των Αρδεννών, αλλά όχι από το κοντινό ή μακρινό μέλλον. ΓΙΑΤΊ;;;;;; Δεν κατάλαβα... δηλαδή πρέπει να γράφουμε όλα τα κλισέ με λέιζερ και τέτοια (μέσα στο τέτοια είναι οι διαφορετικές "τεχνικές" μάχης του μέλλοντος) για να είναι πιο πιστευτό;;; Πρέπει να δείξω κάτι διαφορετικό από το "παλιά" και το "τώρα" για να δείξω πως είναι ΕΦ; Ε όχι ρε συ. Εγώ έχω δικές μου ιδέες, καθόλου επηρεασμένες από το οτιδήποτε (αν και είναι βασισμένο σε κάτι) καθώς ούτε διαβάζω ΕΦ ούτε βλέπω πολύ. Εξάλλου, αυτό πάνω στο οποίο βασίζομαι μια χαρά χαρακώματα έχει. Συγνώμη που στο τσάκισα έτσι κι ελπίζω πραγματικά να μη σ'αποθαρρύνω απο το να γράψεις κι άλλο. Νομίζω όμως οτι η κριτική εξ απαλών ονύχων και τα χτυπηματάκια στην πλάτη δεν ωφελούν καθόλου. Προς στιγμήν με αποθάρρυνες, αλλά θα συνεχίσω μόνο και μόνο για να σου πάω κόντρα! ( ) Το βλέπω σαν πρόκληση. Πάντα φιλικά, Βασιλιάς Βολσούνγκιος. (και ευχαριστώ για την κριτική... όσο πιο σκληρή τόσο πιο καλά ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted May 23, 2005 Share Posted May 23, 2005 Ιστορία φαντασίας είναι ιστορία φαντασίας και επιτρέπεται να έχει ότι θέλει γιατί ακριβώς δεν αναφέρεται σε καταστάσεις που θα μπορούσαν να γίνουν πραγματικά! Μου άρεσε! Σε ορισμένα τεχνικά που σχολίασε ο LeMirage συμφωνώ, όμως ήθελα να διαβάσω παρακάτω!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted May 23, 2005 Share Posted May 23, 2005 Όλη αυτή η ιστορία μού κίνησε το ενδιαφέρον να το διαβάσω. Κοίτα... μου άρεσε. Δεν είναι κακό. Ίσως είναι λίγο ρομαντικό, στην αρχή. Εντάξει, ο Διοικητής ήταν ρομαντικός, αλλά και ο Υπασπιστής; Πάντως, και πάλι, δεν μπορώ να πω ότι με χάλασε' οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν ξανακούσει αυτή τη μουσική, ίσως να τους φάνηκε "εξωτική". Μετά, ο χαρακτήρας που παρουσιάζεις να γράφει μες στα χαρακώματα είναι ρομαντικός επίσης --συγγραφέας είναι, άλλωστε-- και τον συμπάθησα. Μέσα από αυτά που γράφει μάς δείχνει τον πόλεμο. Ίσως ο πρώτος θάνατος από ψηλά --που ο στρατιώτης κόβεται στα δύο-- θα έπρεπε να είναι λίγο πιο αιματηρός, δηλαδή να κάνεις μια πιο αναλυτική περιγραφή, για να δούμε τη φρίκη. Επίσης, γενικότερα αν υπήρχε λίγο περισσότερη περιγραφή, ώστε να καταλάβουμε πιο πολύ το δράμα των στρατιωτών δε θα ήταν άσχημο. Ωστόσο, και πάλι, βρήκα πετυχημένο το κόλπο να περνάς τα γεγονότα μέσα από το γράψιμο ενός χαρακτήρα. Δεν είναι ό,τι πιο συνηθισμένο. Η οργισμένη κραυγή "Κάθαρμα! Άστον κάτω!" δε μου φάνηκε τόσο τραβηγμένη. Εδώ έχω δει ανθρώπους να πλακώνονται στην πραγματικότητα και να φωνάζει ο άλλος, "Θα σε σκοτώσω, πούστη!" ή "Άστον κάτω, μη σε γαμήσω!" και παρόμοια. Εντάξει, από κει και πέρα, είναι δική σου απόφαση αν θα χρησιμοποιήσεις πιο άγρια γλώσσα (όπως "πούστη", "μη σε γαμήσω") ή πιο ήπια, όπως "κάθαρμα". Κι από τότε που είδα το SW ΙΙΙ δε νομίζω πια κανένας διάλογος να μου φαίνεται άσχημος. Σε κάποια σημεία, έχεις κάτι ψιλά λαθάκια συντακτικοτυπογραφικά που θα μπορούσες να διορθώσεις, αλλά όχι και κάτι το τραγικό. Στην αρχή, εκείνο το "Άικ" με μπέρδεψε που το είχες μέσα σε εισαγωγικά. Τα παρατσούκλια δε μπαίνουν μέσα σε εισαγωγικά. Όταν το πρωτοδιάβασα, νόμισα ότι ήταν καμια κραυγή ή τίποτα τέτοιο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Atrelegis Posted May 24, 2005 Share Posted May 24, 2005 Εγώ πάντως επιμένω ότι θα πρέπει να δώσεις βάση στην περιγραφή. Αν δεν είχα παίξει το παιχνίδι, δεν θα μπορούσα να σχηματίσω την εικόνα στο μυαλό μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Αντώνιος Σ Posted May 24, 2005 Share Posted May 24, 2005 (edited) Ξέρω από που εμπνεύστηκε και τι προσπαθεί να αποδώσει ο Βασιλιάς Βολσούγκιος. Δεν λέω τί είναι σεβόμενος την επιθυμία του. Ωστόσο, οι χοντράδες τις οποίες επισημαίνει ο Λεμιράζ είναι καταρχήν προβλήματα της πηγής. Πόλεμος χαρακωμάτων με λέιζερ και πυρηνικά είναι μαλακία, αντίκειται σε κάθε λογική πολέμου, επίθεσης και άμυνας. Φυσικά, η πηγή του ΒΒ δεν αφήνει αυτές τις λεπτομέρειες να την επηρεάσουν και τα κάνει όλα έναν ωραίο κιμά. Στα λοιπά όμως ΒΒ θα συμφωνήσω με τον Λεμιράζ. Η πηγή σου, αν θέλει να δείξει κάτι, αυτό είναι η βρωμιά του πολέμου. Πολύ βρωμιά. Βρωμιά και λίγα λόγια. Βρωμιά, θάνατος, λάσπη, καμιά ελπίδα σωτηρίας. Δεν υπάρχει ηρωισμός. Δεν υπάρχουν καλές προθέσεις. Υπάρχει μόνο η εκατόμβη. Μακρόσυρτες περιγραφές δεν μπορούν να κατεδείξουν βρωμιά. Χρειάζεσαι ξερό λόγο, κοφτές φράσεις, παρατημένους από τη ζωή χαρακτήρες, ελάχιστες περιγραφές. Προσπαθείς να μεταδώσεις απόγνωση, όχι έπος. Δε θέλεις να ταυτιστούμε με τους στρατιώτες. Θέλεις να καταλάβουμε ότι η ζωή τους αξίζει όσο και η λάσπη. Ο διάλογος, πχ, λαμβάνοντας υπόψη την πηγή, ίσως να ήταν πιο πειστικός, ιδίως μεταξύ στρατιωτικών, έτσι: -'Τί είναι αυτό;', ρώτησε τον διοικητή του. -Όπερα. Ωραίο, έ; -Πρώτη φορά ακούω... -'Μπα;', εξέπνευσε παρατημένα. -Βάλτην στα μεγάφωνα. Για κουράγιο. 'Γιατί όχι;', σκέφτηκε. Ήδη ξέρουν που βρισκόμαστε. Δεν θα κάνει διαφορά. ΒΒ, μου θύμησες ωραία πράγματα. Αν έχω χρόνο αυτές τις μέρες, θα πιάσω ακριβώς την ίδια πηγή, το ίδιο θέμα, έτσι για πλάκα. ΕΝΤΙΤ: δεν ξέρω τί διαβάζεις ΒΒ. Σου συνιστώ όμως, για να καταλάβεις ακριβώς τί εννοώ για απόγνωση, υπονοούμενα, μη σαφείς εικόνες, κοφτό λόγο κι άλλα τέτοια ωραία, να διαβάσεις Φίλιπ Ντικ. Πολύ Φίλιπ Ντικ. Και τις μικρές ιστορίες του Άρθουρ Κλαρκ. Edited May 24, 2005 by Antonius Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Orpheus Posted May 24, 2005 Share Posted May 24, 2005 Όσο για την απέχθεια των στρατιωτών προς την όπερα, θα ήταν εύλογο επιχείρημα για στρατιώτες που έχουν μεγαλώσει 'εδώ', με την όπερα να θεωρείται στερεοτυπικά μουσική των πλουσίων φλώρων κτλ.. Αν δεν είχαν ακούσει ποτέ όπερα, δεν θα ήταν προκατειλλημένοι (sorry about the sp) οπότε είναι πιθανόν να τους άρεσε - ιδιαίτερα η κλασσική/ρομαντική που είναι γενικά/σχετικά 'εύκολη' μουσική, όχι σαν τον Wagner ας πούμε. (Απ'τη λίγη προσωπική μου εμπειρία και τα μαθήματα Ιστορίας [της Μουσικής] μου.) Ρομαντικούλι, ... Ήλπιζα η φωνή του λοχαγού να ακουστεί πάνω απ'τη μουσική...αυτή σταμάτησε τελικά ή παίζει; (γιατί 'χάθηκε' ξαφνικά...) Πεζά... μπρρρ! Οι Μούσες μαζί σου, -Ορφέας Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Atrelegis Posted May 25, 2005 Share Posted May 25, 2005 Πάντως θα συμφωνήσω με τον Antonius. Θα 'ηθελα να γράψω μια ιστοριούλα για Starcraft...θα επιμείνω όμως και στις θέσεις τόσο του LeMirage όσο και στις δικές του. Χρειαζόμαστε περισσότερη απόγνωση, λίγη παραπάνω βαρεμάρα, που αντιστοιχεί στην ως τώρα απελπισία των στρατιωτών. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
King_Volsung Posted May 25, 2005 Author Share Posted May 25, 2005 (edited) Σας ευχαριστώ πολύ που κάνετε κριτική. Άρχισα διορθώσεις λαβαίνοντας σοβαρά υπόψη τις κριτκές και επίσης ετοίμασα και το επόμενο μέρος, αλλά πριν το ποστάρω Atrelegis, Δώσε λίγη παραπάνω βάση στις περιγραφές. Με άφηγσε λίγο να κρέμομαι το σημείο όπου συζητούν οι δύο διοικητές. Μου αρέσει η ίδέα του στρατιώτη συγγραέα, ίσως να ξεκινούσες σαν μία αήγηση της περιοχής μέσα από την ιστορία του... Εγώ πάντως επιμένω ότι θα πρέπει να δώσεις βάση στην περιγραφή. Αν δεν είχα παίξει το παιχνίδι, δεν θα μπορούσα να σχηματίσω την εικόνα στο μυαλό μου. Τι περιγραφές εννοείς; Του μέρους; Της διάταξης του μέρους; Των στρατιωτών; Του εξοπλισμού τους; Γενικά; Δώσε ένα παράδειγμα αν μπορείς. Περιμένω απάντηση για να το διορθώσω ξανά... Edited May 25, 2005 by King_Volsung Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Atrelegis Posted May 26, 2005 Share Posted May 26, 2005 Ξεκίνα με μία πανοραμική οπτική του μέρους. Περιέγραψε τα χαρακώματα, τις εκρήξεις, τους πυροβολισμούς. Δώσε μας μία σύντομη, αλλά επαρκή περιγραφή για τις στολές και τον εξοπλισμό των στρατιωτών, το εσωτερικό των χαρακωμάτων, τα όπλα. Παρουσίασέ τά όπως θα τα έβλεπαν. Ονόματα πανοπλιών, τύποι όπλων, την κραυγή του πολυβόλου, τη μορφή του κτήνους, το εσωτερικό τουσ κάφους της διοίκησης, κ.ο.κ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
King_Volsung Posted May 26, 2005 Author Share Posted May 26, 2005 Μμμ... ναι στο σκέφτηκα να το κάνω αυτό, αλλά πως; Ξαφνικά μέσα στις σκέψεις (γραπτά) του στρατιώτη και στα γεγονότα να πετάξω στο ξεκάρφωτο περιγραφές; Πως θα δέσουν με το υπόλοιπο κείμενο; Και ποιος θα είναι αυτός που θα κάνει τις περιγραφές; Ο στρατιώτης-συγγραφέας (Θίοντορ το όνομά του από δω και πέρα); Γιατί αφηγητής της ιστορίας είναι αυτός, όχι εγώ... είναι σε πρώτο πρόσωπο. Όταν εσύ κάθεσαι μέσα στο χαράκωμα δεν σκέφτεσαι πώς είναι ο εξοπλισμός σου και πώς είναι το μέρος. Κατάλαβες που κολλάω; Για να δώσω σε όσους δεν ξέρουν να καταλάβουν πώς είναι τα πράματα θα μπορούσα να στείλω εικόνες (screenshots και άλλες φωτογραφίες) και όλοι θα ήταν μια χαρά. Εκτός από μένα. Αυτό δεν με βοηθάει καθόλου σαν συγγραφέα! Πρέπει να μάθω! Επίσης εδώ είναι και η νέα αναθεωρημένη έκδοση μαζί με τη συνέχεια. Και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας... όλοι κατάλαβαν περί τίνος πρόκειται, δεν υπάρχει λόγος να το κρύβουμε πλέον. Εϊναι το τρέιλερ (και νομίζω και εισαγωγικό βιντεάκι) του Starcraft: Brood War. Στην νέα αυτή έκδοση υπάρχουν σαφείς αναφορές στο παιχνίδι. starcraft.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Atrelegis Posted May 26, 2005 Share Posted May 26, 2005 Παράδειγμα: Ένιωσα το μυώδες άκρο του κτήνους να με πετά στην άκρη, ενώ ο Τζακ ούρλιαζε, το σώμα του καλυμμένο με το ίδιο του το αίμα. Το Κ-42 του Νέζεμ, του πρόσφυγα από την Κασσιόπη, ούρλιαξε καθώς οι σφαίρες του άνοιξαν τον εξωσκελετό του πλάσματος, στέλνοντας το πράσινο αίμα του σε κάθε κατεύθυνση. Έπεσε κάτω, παγιδεύοντας τα πόδια μου με το μέγεθος και το βάρος του. Τα πυροβόλα των 25 χιλιοστών βρυχήθηκαν από επάνω μου, στέλνοντας σμήνη από σφαίρες, κόκκινες στο φόντο του ουρανού. Τραβήχτηκα από το πτώμα του πλάσματος, τρέμοντας. Ο Νέζεμ πέταξε ένα πυροβόλο, όμοιο με το δικό του στο χέρι μου. "Κοίτα ψηλά, μικρέ! Δεύτερο κύμα!" Δεν πρόλαβα καν να απαντήσω, πριν τό επόμενο πλάσμα στείλει τη σκιά του από επάνω μας, το μακρύ του πρόσωπο στάζοντας με οξύ. "Ψόφα μαλακιστήρι!" φώναξα, πιέζοντας τη σκανδάλη Μερικά μέτρα επάνω, το Μαύρο Γεράκι κινήθηκε νωχελικά στον αέρα. Τα τζάμια που παριστοίχιζαν τα δώματα του διοικητή απέκλειαν την φρικτή παραφνία της μάχης. Ο Μότσαρτ έπαιζε τη μουσική του, ένας ύμνος στην αδιαφορία των ανθρώπων, την ειρωνεία τους. Το εκκρεμές, μία αντίκα από τις αρχές του 20ου αιώνα, σήμανε επτά. "Χάνουμε τη μάχη" είπε ο Ντιμίτρι, γεμίζοντας το ποτήρι του, προσπαθώντας να μεθύσει με το απόσταγμα των χρυσάνθεμων του Άιουρ, ενός ποτού πουαπό καιρό τον είχε εθίσει. "Όχι. Χάνουμε τον πόλεμο. Δεν είχαμε νέα από το Στόλο. Κάποιοι λένε πως τα Ζεργκ τους αποδεκάτισαν. Χάσαμε ένα εκατομμύριο γήινους, ένα εκατομμύριο από τη δύναμή μας" απάντησε ο Τενγκίζ, από τις αποικίες του Άρη, με απάθεια που προερχόταν από μακρόχρονη πολεμική εμπειρία Ο Ντιμίτρι άδειασε το ποτήρι σε μια γουλιά. "Και τώρα πολεμάμε για τον Κρόνο. Ποιός θα το περίμενε;" "Tempus Veni, έτσι δεν έλεγαν οι αρχαίοι;" "Ναι, η Ιστορία είναι μία πουτάνα τελικά..." Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Αντώνιος Σ Posted May 26, 2005 Share Posted May 26, 2005 Αιρετικός εδώ (είπαμε, είμαι φανταικός οπαδός του Ντικ ο οποίος γράφει με εκπλήξεις). Προσοχή: θα προτείνω ιδέες ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ με αυτές του Ατρελέγκις! Ξέρω, σκέφτεσαι, τί να γίνει όμως; ;) Πρώτον, μην το τρίβεις στα μούτρα του αναγνώστη όπως κάνουν οι νουβέλες του κιλού που βαριέμαι αφάνταστα. Άστον να καταλαβαίνει λίγα και να εικάζει πολλά. Όσο πιο πολλά εικάζει ο αναγνώστης τόσο πιο ενδιαφέρον το ανάγνωσμα. Κάνε το κείμενό σου όσο πιο μικρό γίνεται. Μέχρι και την τελευταία γραμμή, άστον να απορεί γιατί υπάρχουν χαρακώματα και πώς είναι δυνατόν κάποιοι να κοιτάζουν από ψηλά μια μάχη. Μην περιγράφεις τον οπλισμό (με τις πανοπλίες), τους εχθρούς, τον πλανήτη στον οποίο γίνονται όλα αυτά. Κοφτές φράσεις. Βρωμιά. Θανατικό. Άσε τον αναγνώστη σου μέχρι το τέλος να πιστεύει ότι διαβάζει για Α' ΠΠ, αλλά παράλληλα να έχει αυτήν την ανησυχία ότι κάτι δεν πάει καλά κι ότι μάλλον δεν είναι ο Α' ΠΠ (Πώς κοιτάζουν από ψηλά; Πώς το στρατηγείο είναι τόσο κοντά στις γραμμές; Πώς οι εχθροί χρησιμοποιούν οξέα ή κόβουν τους αντιπάλους στα δύο; Πώς είναι δυνατόν να προτείνεται κοντά στο τέλος να ρίξουν πυρηνικά;). Και στο τέλος, γάμα τον με μια μικρή πλην μεγαλειώδη γραμμή, αλά Ντικ. 'Η ναυαρχίδα του γήινου αστροστόλου βγήκε από την τροχιά και κατευθύνθηκε νωχελικά προς τον Άρη. Τα εντομοειδή κερδίσαν και την τελευταία μάχη στη γη'. Κανείς δεν είπε ότι πρέπει να είσαι απόλυτα πιστός στο βιντεάκι... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Atrelegis Posted May 26, 2005 Share Posted May 26, 2005 Αιρετικός εδώ (είπαμε, είμαι φανταικός οπαδός του Ντικ ο οποίος γράφει με εκπλήξεις). Προσοχή: θα προτείνω ιδέες ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ με αυτές του Ατρελέγκις! Ξέρω, σκέφτεσαι, τί να γίνει όμως; ;) You realize of course that this means war! Πλάκα κάνω...όπως και να έχει, κάνε όπως θες. Απλά παραθέτω τη δική μου γνώμη. Θεωρώ όμως πως θα είναι ευκολότερο αν μπορεί να το κατλάβει και κάποιος που ΔΕΝ ελιχε επαφή με το παιχνίδι... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
King_Volsung Posted May 26, 2005 Author Share Posted May 26, 2005 Και οι δύο σας είστε ακραίοι! ( ) Τείνω να συμφωνίσω με τον Αντώνιο όμως. Θέλω να αφήνω στη φαντασία του αναγνώστη τις περισσότερες περιγραφές, αλλά όχι και να μην πω εγώ τίποτα... κάποια βασικά πράματα μόνο. Πιστεύω με την αναθεώρηση αυτή και την επόμενη που θα κάνω θα διορθωθεί το πρόβλημα. Thanks both of you Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted May 26, 2005 Share Posted May 26, 2005 Εντάξει, ρε παιδιά, μην το κουράζετε άλλο το θέμα. Είπατε στον Μεγαλειότατο την άποψή σας, και καλό είναι πάντα να ακούγονται απόψεις, αλλά οι συγγραφείς μαθαίνουν γράφοντας. Οπότε, Βολσούνγκιε, γράφε και θα δεις ότι, όσο γράφεις, τόσο καλύτερος θα γίνεσαι, καθώς μόνος σου θα αρχίσεις, πλέον, να αντιλαμβάνεσαι κάποια πράγματα και θα τα κάνεις ή θα τα αποφεύγεις συνειδητά, επειδή εσύ πιστεύεις ότι ταιριάζουν στην αφήγησή σου ή όχι. Το να γράφεις είναι και να γουστάρεις αυτό που γράφεις πρώτος εσύ. Αν δε σ'αρέσει εσένα, μην ελπίζεις ότι θα αρέσει και σε κανέναν άλλο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Αντώνιος Σ Posted May 26, 2005 Share Posted May 26, 2005 Θεωρώ όμως πως θα είναι ευκολότερο αν μπορεί να το κατλάβει και κάποιος που ΔΕΝ ειχε επαφή με το παιχνίδι...<{POST_SNAPBACK}> Ναι βρε Ατρελέγκις, εννοείται ότι και των δυό μας οι συμβουλές είναι καλόπιστες. Απλώς, είναι η διαφορά του κατά πόσον ο ΒΒ γράφει μια ιστορία για το παιχνίδι ή μια ιστορία εμπνευσμένη από το παιχνίδι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
LeMirage Posted May 26, 2005 Share Posted May 26, 2005 Χαίρετε, Ο διάλογος γίνεται ενδιαφέρων, και είδα επίσης οτι ο Βολσούγκιος θίχτηκε ελαφρά (κατανοητό) οπότε ας πω λίγα ακόμα: - Γιατί είπα οτι οι στρατιώτες θα πυροβολούσαν τα μεγάφωνα: Σε στιγμές πολύ μεγάλης έντασης κι ενώ περιμένεις το θάνατο, το να σου βάλει κάποιος μουσική, και μάλιστα όπερα, είδος δύσπεπτο για πάρα πολλούς, θα σου έσπαζε εντελώς τα νεύρα. Νομίζω. - Για την ιστορική ανακολουθία τώρα: Θα διαφωνήσω και με τον ΒΒ και με την Ισιδα. Φυσικά για να γράψουμε ΕΦ και φάντασυ δημιουργούμε κόσμους και συνθήκες που δεν υπάρχουν. Αφού όμως δεν αλλάζουμε τους φυσικούς νόμους και μιλάμε για ανθρώπινα όντα, με δεδομένη νοημοσύνη και ψυχολογία, πρέπει κατά τη γνώμη μου οι συνθήκες αυτές να είναι συνεπείς μεταξύ τους! Ενα παράδειγμα, ίσως όχι πολύ καλό: Δεν μπορείς π.χ. να έχεις δράση σε ένα κόσμο πάρα πολύ προηγμένο βιοτεχνολογικά, που φτιάχνουν ό,τι όντα θέλουν κι όπως θέλουν, κι ο βασικός σου ήρωας να είναι τυφλός! Εκτός κι αν έχει ένα ΠΑΡΑ πολύ καλό λόγο, τον οποίο είτε θα τον πείς απο την αρχή, είτε θα τον φυλάξεις ως υπονοούμενη έκπληξη για το τέλος. Συμφωνώ λοιπόν 100% με τον Antonius στο θέμα. Τώρα όσο για το στύλ της περιγραφής, είναι προσωπική επιλογή σου. Αυτό που προτείνει ο Atrelegis είναι πιο επικίνδυνο, γιατί είναι εύκολο να πλατυάσεις στις περιγραφές. Προσωπικά προτιμώ την οικονομία λόγου και τις σφιχτές περιγραφές, αλλά είναι θέμα γούστου. LeMirage Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted May 27, 2005 Share Posted May 27, 2005 Και οι δύο τεχνικές που προτείνουν τα παιδιά, Antonius και Atrelegis, έχουν τα υπέρ και τα κατά τους. Και με τις δύο τεχνικές μπορείς να γράψεις κάτι υπέροχο. Τώρα, ας πούμε, που διαβάζω τον Mieville τυχαίνει να βλέπω πόσο αποτελεσματικές μπορεί να είναι οι μεγάλες περιγραφές: απλά θέλεις κι άλλο. Αλλά διαβάζοντας συγχρόνως Irvine, βλέπω επίσης πόσο αποτελεσματικός μπορεί να είναι ο λιτός, ακριβής λόγος. Δεν υπάρχει ένας και μόνο σωστός τρόπος για να γράφει κανείς. Υπάρχουν τόσοι σωστοί τρόποι όσοι και συγγραφείς. Ο συγγραφεάς πρέπει να ξέρει τις τεχνικές --τα εργαλεία του-- και να προσπαθεί να τις φέρει στα δικά του μέτρα, ώστε να ακουστεί η προσωπική του φωνή. Στο κομμάτι του Βολσούνγκιου το μεγαλύτερο πρόβλημα που βλέπω εγώ είναι η έλλειψη αυτής της φωνής: δηλαδή, η έλλειψη εμπειρίας. Μου δίνει την εντύπωση πως ξέρει να βαδίζει αλλά δεν ξέρει να τρέχει. Πετάει τον αναγνώστη μέσα σε μια κατάσταση όπου κάτι γίνεται --μάχη εν προκειμένω--, χωρίς να υπάρχει συναισθηματική φόρτιση στο γεγονός. Δημιουργείται η αίσθηση ότι κάτι λείπει πριν. Κάτι που θα σε κάνει να νοιαστείς αληθινά για τους χαρακτήρες, ή απλά για τα δρώμενα. Το πολύ θετικό στο αφήγημα του Βολσούνγκιου είναι αυτό που είπε και ο darky σ'ένα άλλο topic: έχει θεατρικότητα. Δραματοποιεί. Κι έχω παρατηρήσει πάρα πολλούς αρχάριους συγγραφείς που δεν τους έρχεται αυτό αυθόρμητα (τους έρχονται, βέβαια, αυθόρμητα άλλα πράγματα' κανείς που του αρέσει να γράφει δεν είναι χωρίς προτερήματα στο λόγο του). Το να σου έρχεται αυθόρμητα --να βλέπεις τη δράση να διαδραματίζεται μπροστά στα πνευματικά σου μάτια και να την αποτυπώνεις στο χαρτί-- είναι ίσως από τα χρησιμότερα πράγματα για να αφηγηθείς μια ιστορία. Αλλά μόνο του, ασφαλώς, δε φτάνει' πρέπει να μάθεις να δημιουργείς και μια ατμόσφαιρα, μια φόρτιση, ένα κλίμα. Η συγγραφή είναι, κατά κύριο λόγο, τεχνική, την οποία μαθαίνει κανείς συν τω χρόνω. Βόλσουνγκ, εγώ θα ήθελα να σε ρωτήσω το εξής: Τι ακριβώς προσπαθείς να επιτύχεις με το κομμάτι που έγραψες; Τι συναίσθημα θέλεις, δηλαδή, να αποδώσεις; Και τι αποσκοπείς --να το περάσεις ως flash fiction (όπως είναι τώρα), να το ολοκληρώσεις σε διήγημα, να το αναπτύξεις σε μυθιστόρημα; Τι από αυτά; Είναι σημαντικό να το έχεις υπόψη σου, γιατί με άλλες ταχύτητες θα κινηθείς σε καθεμία από αυτές τις αφηγηματικές μορφές. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.