Η τελετή του αίματος - Ράνια Νικολακοπούλου

[Nargathrod]

Μήνας τρόμου στη Λέσχη Ανάγνωσης Φανταστικόυ και επιλέχτηκε από τα μέλη του βιβλίο η Τελετή του αίματος της Ράνιας Νικολακοπούλου.

Αυτήν τη φράση ακούει στα όνειρά της η Άμπιγκεϊλ, μια νεαρή φοιτήτρια αρχιτεκτονικής, ενώ ο Κρίστοφερ με τον οποίο είχε σχέση εξαφανίζεται χωρίς ίχνη... Στο μυαλό της αναδύονται αναμνήσεις που δεν είναι δικές της και γνώσεις που δεν απέκτησε ποτέ. Κι ενώ φοβάται πως οδεύει προς την παράνοια, κάτι πολύ χειρότερο την πλησιάζει... Σύντομα θα ανακαλύψει πως η νύχτα κρύβει πλάσματα δαιμονικά που απομυζούν τις ζωές των θνητών... Πλάσματα που στη λαϊκή παράδοση ονομάστηκαν βρικόλακες. Ένα παρελθόν, από αιώνες ξεχασμένο, επιστρέφει για να καθορίσει το μέλλον.

Αν κάποιο μέλος του forum έχει διαβάσει το βιβλίο, ας μας γράψει την άποψή του. 

[Baldwin the Victorius]

"Υπάρχει μαγεία στο αίμα..."
Αυτήν τη φράση ακούει στα όνειρά της η Άμπιγκεϊλ, μια νεαρή φοιτήτρια αρχιτεκτονικής, ενώ ο Κρίστοφερ με τον οποίο είχε σχέση εξαφανίζεται χωρίς ίχνη... Στο μυαλό της αναδύονται αναμνήσεις που δεν είναι δικές της και γνώσεις που δεν απέκτησε ποτέ. Κι ενώ φοβάται πως οδεύει προς την παράνοια, κάτι πολύ χειρότερο την πλησιάζει... Σύντομα θα ανακαλύψει πως η νύχτα κρύβει πλάσματα δαιμονικά που απομυζούν τις ζωές των θνητών... Πλάσματα που στη λαϊκή παράδοση ονομάστηκαν βρικόλακες.
Ένα παρελθόν, από αιώνες ξεχασμένο, επιστρέφει για να καθορίσει το μέλλον.
Η Ράνια Νικολακοπούλου κάνει την πρώτη της λογοτεχνική εμφάνιση με μία βαμπιρική νουβέλα τρόμου και σκοτεινής μαγείας.

SPOILER ALERT: όποιος δεν θέλει να φάει σπόιλερ να μην το διαβάσει.

Η τελετή του Αίματος

Θα ξεκινήσω χωρίς πολλές εισαγωγές και θα είμαι ευθύς.

Είναι ένα βιβλίο με κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες. Το γράψιμο του είναι απλό – και όχι απλοϊκό, αν και αρκετοί μπερδεύουν τις έννοιες -, με γρήγορη ροή των γεγονότων εκεί που χρειάζεται. Φαίνεται ότι όσον αφορά την δομή της ιστορίας και την χρήση των διάφορων tropes έχει πέσει δουλειά. Γίνεται φιλότιμη προσπάθεια να χτιστεί η κατάλληλη ατμόσφαιρα και να καλλιεργηθεί το κατάλληλο αίσθημα αγωνίας και έντασης μέσα από τους χαρακτήρες και την αλληλεπίδραση τους με το περιβάλλον. Θεωρητικά είναι μία ιστορία που θα έπρεπε να πετυχαίνει τον σκοπό της τραβώντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη και προκαλώντας τα κατάλληλα συναισθήματα.  Δυστυχώς μένει μόνο στην προσπάθεια.

Το βιβλίο υποφέρει από αρκετά προβλήματα, τα περισσότερα από τα οποία ξεκινούν από ένα σημείο: είναι υπερβολικά σύντομο για αυτό που θέλει να κάνει. Καθώς το διάβαζα δεν μπορούσα να διώξω από το μυαλό μου την σκέψη ότι η συγγραφέας είχε δει κάποια σειρά τύπου Vampire Diaries, την ταινία Alien και το Καρμίλα και προσπάθησε να γράψει κάτι που να συνδυάζει την θεματική του τελευταίου, την ατμόσφαιρα του δεύτερου, την έκταση του πρώτου και κινηματογραφική/τηλεοπτική ροή. Κάτι τέτοιο ουσιαστικά δεν μπορεί να γίνει μέσα σε 110 σελίδες ( 90 στην πραγματικότητα αλλά περισσότερα για αυτό αργότερα ). Την κατάσταση δυσκολεύει το γεγονός πως υπάρχουν μέσα στην ιστορία στοιχεία που δεν χρησιμεύουν σε κάτι πέρα από το να καταλαμβάνουν πολύτιμο χώρο, να καταστρέφουν την προσπάθεια δόμησης της ατμόσφαιρας και του αισθήματος τρόμου, να προκαλούν προβλήματα στην πλοκή, να προκαλούν προβλήματα στην προσωπογράφηση και να καθυστερούν την ανάγνωση. Πράγματα γίνονται για να γίνουν προκειμένου να εξυπηρετηθεί η πλοκή. Σε μερικά σημεία η συγγραφέας προχωράει σε συγκεκριμένες παραδοχές, χωρίς να μπει στην διαδικασία να  χτίσει σωστά την πλοκή, τους χαρακτήρες ή τον κόσμο περιμένοντας από τους αναγνώστες να δεχθούν υπερβολικά πολλά κατά την γνώμη μου ως δεδομένα. Τόσο ο χειρισμός των στοιχείων της ιστορίας όσο και το ίδιο το γράψιμο σε κάποια σημεία μου έδιναν την εντύπωση πως διαβάζω ένα σενάριο, μία εντύπωση που ενισχυόταν όταν διάβαζα κάποιους από τους διαλόγους. Ειδικά σε ένα σημείο νόμιζα πως έβλεπα όχι την πρώτη εκδοχή της ιστορίας αλλά τις σημειώσεις της συγγραφέως για το τι ήθελε να γράψει.

 Όλα αυτά με κάνουν να πιστεύω ότι η συγγραφέας έγραψε μία plot-driven ιστορία, μόνο που το έκανε με τελείως λάθους τρόπους χρησιμοποιώντας εργαλεία που είναι κατάλληλα περισσότερο για συγγραφή σεναρίου. Και είναι κρίμα διότι είναι από τις  ιστορίες που είναι καταλληλότερη η μορφή μυθιστορήματος παρά της σύντομης νουβέλας. Έτσι η ιστορία θα είχε όλη την ελευθερία ώστε να αναπτυχθεί και να εκφραστεί κατάλληλα, να παρουσιαστούν καλύτερα οι χαρακτήρες και το world-building, να χτιστεί η ατμόσφαιρα και να καλλιεργηθεί ο τρόμος με τρόπο που ο αναγνώστης να βγάζει περισσότερο νόημα από αυτά που συμβαίνουν και να έχει το κατάλληλο συναισθηματικό αντίκτυπο.

Ιδού τα κυριότερα προβλήματα της ιστορίας:

Η πρωταγωνίστρια. To πρόβλημα ξεκινάει από το κίνητρο της. Δεν είναι πρόβλημα το ίδιο αλλά η εκτέλεση του. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο λόγος πίσω από τις πράξεις τις είναι η εξαφάνιση του φίλου της για δύο λόγους: (1) επειδή δεν έχουμε δει καθόλου αλληλεπίδραση μεταξύ τους ώστε να πειστούμε για την σχέση τους έστω σε μία εισαγωγική σκηνή. To trope αυτό έχει υπάρξει βέβαια και σε άλλες ιστορίες με τον ίδιο τρόπο αλλά ο συγγραφέας εκεί δεν τραβάει την προσοχή του αναγνώστη πάνω του αλλά πάνω στην ίδια την πλοκή και την ιστορία. (2) δεν έχει λείψει αρκετό χρονικό διάστημα ώστε ρεαλιστικά να υπάρχει λόγος ανησυχίας. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις ο αγνοούμενος χαρακτήρας θα πρέπει να εξαφανιστεί για τουλάχιστον 1 εβδομάδα. Ο μόνος τρόπος να υπάρχει λόγος ανησυχίας σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα είναι είτε ο χαρακτήρας να έχει κάνει κάτι εντελώς εκτός της συνηθισμένης συμπεριφοράς του είτε να υπάρχει πραγματικός κίνδυνος στην περιοχή όπου χάθηκε. Τίποτα από αυτά δεν υπάρχει εδώ. Ένας άλλος λόγος είναι πως ενώ δηλώνει αθεΐστρια μετά από λίγο αποδέχεται την ύπαρξη μυστικιστικών δυνάμεων χωρίς να υπάρξει κάποιο συνταρακτικό γεγονός που να δικαιολογεί τέτοια δραματική αλλαγή χαρακτήρα και σύμφωνα με πολλούς (είτε συγγραφείς είτε αναγνώστες) τέτοιο γράψιμο θεωρείται 

1)      πως αποτελεί δείγμα τεμπέλικου γραψίματος μιας και η συγγραφέας δεν υποστηρίζει την προσωπογράφηση της ίδιας της πρωταγωνίστριας της. Ο χαρακτήρας της πρωταγωνίστριας είναι προβληματικός όχι μόνο στην αρχική του κατάσταση αλλά και όσο αφορά το character arc του αλλά και σε σύνδεση με άλλα στοιχεία της νουβέλας. Προς το παρόν θα πω ότι αρκετές πράξεις του χαρακτήρα ενώ τεχνικά έχουν λόγο ύπαρξης, επειδή δεν προσφέρουν κάτι στην ιστορία, στην πλοκή ή στον χαρακτήρα καταλήγουν να είναι άχρηστες.

2)       Ο villain. Το πρόβλημα ξεκινάει από το γεγονός ότι είναι σωματικά άτρωτος και πανίσχυρος. Ξανά, δεν είναι από τα πράγματα που αποτελούν πρόβλημα εφόσον γίνει προσεκτικά και εδώ δεν έγινε. Η ατρωτότητα του έγινε φανερή προς το τέλος κυρίως όμως σε συνδυασμό με το γεγονός πως είναι κυριολεκτικά σχεδόν πανίσχυρος αποτελεί πρόβλημα. Είναι από τις περιπτώσεις κακής εφαρμογής των trope περί villain και πλέον εδώ και αρκετά χρόνια θεωρείται τεμπέλικο γράψιμο. ‘Ένας πολύ σημαντικός λόγος είναι πως χαλάει την ένταση και την αγωνία του αναγνώστη βλέποντας έναν χαρακτήρα να παλεύει ενάντια σε έναν ισχυρό villain. Βέβαια με το τέλος που η ιστορία έχει είναι υποχρεωτικό να υπάρχει ένας πολύ ισχυρός antagonist αλλά όχι τέτοιας ισχύος και όχι παρουσιαζόμενος με τέτοιο τρόπο.

3)       Η φράση ‘’υπάρχει μαγεία στο αίμα’’. Ίσως θεωρηθεί ψείρισμα αλλά είναι σημαντικό μιας και είναι από τα σημεία που η ιστορία βασίζεται. Είναι τύπου κλισέ φράση αλλά παρόλα αυτά πιασάρικη. Εμφανίζεται κάμποσες φορές μέσα στο κείμενο. Το πρόβλημα δεν είναι εκεί. Το πρόβλημα είναι πως θέτει συγκεκριμένες προσδοκίες στον αναγνώστη ως προς τον τρόπο που αυτή θα πραγματωθεί, ιδιαίτερα από την στιγμή που πολλοί αναγνώστες καταναλώνουν την ίδια ιδέα και από άλλα media. Μία ιδέα που την έχουμε δει να πραγματοποιείται με πολλούς τρόπους, με κάποιους να χρησιμοποιούνται περισσότερο από άλλους – ειδικά με τέτοιο είδους σετάρισμα. Με μία τέτοια φράση θα περίμενε κάποιος πως θα έβλεπε μαγεία του αίματος – πραγματική μαγεία και όχι κάτι που θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως τέτοια. Αλλά ας υποθέσουμε πως η συγγραφέας δεν είχε αυτό στο μυαλό της αλλά κάτι που θα είχε σχέση με την γενεαλογία. Δεν υπάρχει κάποιος δεσμός μεταξύ της πρωταγωνίστριας και της μάγισσας, μόνο κάτι που θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ως μετενσάρκωση και αυτό δεν είναι μαγεία του αίματος. Με λίγα λόγια, έχουμε μία φράση που θέτει το έδαφος για κάποια μεγάλη αποκάλυψη που θα αποτελεί το αποκορύφωμα της ιστορίας και δεν πραγματώνεται.

4)       Οι διάλογοι. Δεν είναι όλοι κακοί, αν και σίγουρα θα μπορούσαν να δουλευτούν περισσότερο. Το πρόβλημα είναι σε κάποιους συγκεκριμένους που είναι  αποστειρωμένοι και ευγενικοί σε καταστάσεις που δεν χρειάζεται να είναι.

5)       Περίπου στην μέση της ιστορίας, το subplot με το ηρεμιστικό. Για αρχή, όλο το κεφάλαιο μέσα στο νοσοκομείο είναι αχρείαστο. Δεν επηρεάζει την πλοκή, την ιστορία ή κάποιον χαρακτήρα. Απλά τρώει χώρο για να παρουσιαστεί ένας χαρακτήρας που δεν εμφανίζεται ξανά. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι πως σετάρει έναν χαρακτήρα στο πρότυπο του Van Helsing  για πιθανό sequel, αλλά αυτό δεν είναι σετάρισμα. Και ο καρικατούρικος τρόπος που αυτός παρουσιάζεται δεν βοηθάει – πως μπορείς να πάρεις στα σοβαρά σε μελλοντική εμφάνιση ένα χαρακτήρα που παρουσιάστηκε τόσο γελοίος; Την ίδια στιγμή είναι μέρος μεγαλύτερου plotline στο οποίο η χαρακτήρας κλίνεται να ξεπεράσει ένα εμπόδιο το οποίο πάλι δεν χρειαζόταν: το εμπόδιο δεν δείχνει κάτι για την χαρακτήρα ή την πλοκή και ο γελοίος τρόπος με τον οποίο η χαρακτηρας εμφανίζεται να εισάγεται προκαλεί μόνο γέλια. Κυριολεκτικά είναι μία τρικλοποδιά που η συγγραφέας έβαλε μόνη της στον εαυτό της χωρίς λόγο. Μπορώ να σκεφτώ μόνο ότι ίσως η σκηνή αποτελεί ένα είδος comic relief, όμως δεν υπήρχε ένταση τέτοιου βαθμού που να χρειαζόταν κάποιο κωμικό αστείο και γενικά σε τέτοιες ιστορίες δεν είναι καλή ιδέα να χρησιμοποιούνται αστεία για τέτοιο λόγο.

6)      Δεν καλλιεργείται η ατμόσφαιρα τρόμου. Πέρα από δύο περιστάσεις στο βιβλίο, σε όλη την ιστορία δεν καλλιεργείται πειστικά η ατμόσφαιρα τρόμου που είναι απαραίτητη σε τέτοια ιστορία – και όταν το κάνει είναι προς το τέλος της, που μπορεί να προσθέτει κάποια ένταση αλλά δεν προχωράει πέρα από αυτό.

7)      Ο πραγματικός villain. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο η τελική μορφή του ( αν και τόσο παντοδύναμος που περιγράφεται προκαλεί σοβαρά προβλήματα γενικά, όμως αυτά είναι αυτονόητα και δεν θα τα αναλύσω ) όσο η παρουσίαση της προσωπικότητα του. Όταν παρουσιάζεται ως κάποιου είδους επαναστάτρια ενάντια σε ένα κατεστημένο (ποιο και αν είναι αυτό ) και λόγω αυτού ρομαντικοποιείται τόσο ο χαρακτήρας όσο και οι πράξεις του, τότε δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο χαρακτήρας αυτός αποτελεί την ενσάρκωση του κακού για τον εκάστοτε συγγραφέα παρά τις όποιες προσπάθειες του να δείξει αυτό ακριβώς. Οπότε αναρωτιέμαι γιατί εξαρχής μπήκε στον κόπο να γράψει τέτοιο χαρακτήρα και τέτοια ιστορία.

Το βιβλίο έχει και άλλα προβλήματα που περισσότερο αποτελούν τρύπες στην πλοκή ή προβλήματα στον τρόπο που είναι γραμμένο ως κείμενο. Όμως τα παραπάνω είναι προβλήματα που θα μπορούσαν να λυθούν αν η συγγραφέας άφηνε την ιστορία ελεύθερη  να εκφραστεί σε μεγαλύτερη έκταση, σκεφτόταν λίγο παραπάνω εναλλακτικές λύσεις για κάποια και άφηνε να γίνει σοβαρό beta-reading ( το οποίο λόγω του αποτελέσματος δεν θεωρώ πιθανό να έγινε ).

 

Πως μπορεί η Τελετή να γίνει καλύτερη ιστορία με απλά βήματα κρατώντας παράλληλα την ιστορία ως έχει στα βασικά της χαρακτηριστικά:

1)       Αλλαγή του κινήτρου της πρωταγωνίστριας. Δεν είναι ο φίλος της που χάθηκε αλλά ένας συγγενής, κατά προτίμηση μία μικρότερη αδελφή. Έχει το πλεονέκτημα ότι δεν χρειάζεται να σεταριστεί η σχέση τους και επομένως το κίνητρο της πέρα από μία μικρή σκηνή στην αρχή ( και πάλι είναι αμφίβολη η χρεία της ) και αν η πλοκή των δύο χαρακτήρων ακολουθούσε την πλοκή της Helena Harper από το RE 6 θα βοηθούσε πολλαπλά: η τραγικότητα της ιστορίας των δύο αδελφών θα έκανε τον αναγνώστη να επενδύσει σχεδόν αντανακλαστικά πάνω τους, θα έδινε κίνητρο για εκδίκηση στην πρωταγωνίστρια και θα την μεταμόρφωνε από ένα άβουλο πλάσμα και θύμα των καταστάσεων σε ενεργή χαρακτήρα προς επίτευξη του σκοπού της ( όχι πως δεν γίνεται εδώ, αλλά για κάποιον λόγο δεν ικανοποιεί με το πώς εξελίσσεται – ίσως επειδή το κίνητρο της είναι ο φόβος και όχι η επιθυμία να σώσει κάποιον άλλο ή να εκδικηθεί την απώλεια του). Βέβαια ένα τέτοιο plotline θα στερούσε μέρος της ατμόσφαιρας τρόμου. Εναλλακτικά η αδερφή θα μπορούσε να εξαφανιστεί και να είχαμε ένα plotline ντετεκτεβικού τύπου όπου η ατμόσφαιρα τρόμου όσο πήγαινε θα αυξανόταν – στο μυαλό μου έρχεται ως παράδειγμα το Η περίπτωση του Τσαρλς Ντεξτερ Γουόρντ ως πρότυπο εκτέλεσης ατμοσφαιρικού τρόμου.

2)       Για την άτρωτη φύση του villain βλέπω τρεις λύσεις: (1) Είναι όντως άτρωτος αλλά φαινομενικά είναι τρωτός, μία ψευδαίσθηση που την διαλύει προοδευτικά προς το τέλος. Γιατί θα έκανε κάτι τέτοιο; Πρώτον επειδή το lore του χαρακτήρα το υποστηρίζει – ως σαδιστική προσωπικότητα θα ταίριαζε να αντλήσει τέτοια ευχαρίστηση από την εξαπάτηση της πρωταγωνίστριας ενώ ταυτόχρονα θα της στερούσε κάθε ελπίδα για νίκη, εμφανίζοντας με πιο φυσιολογικό τρόπο την πρωταγωνίστρια να καταλήγει καταδικασμένη σε τέτοιο τέλος. (2) Δεν είναι άτρωτος. Είναι όμως πολύ ισχυρός και με ελάχιστες αδυναμίες αλλόκοτης φύσης αλλά εντός των ανθρώπινων δυνατοτήτων, κάτι που θα έδινε την εντύπωση άτρωτου. Η αδυναμία του αυτή θα προερχόταν από το γεγονός πως η δημιουργία του θα ήταν ατελής – η τελετή που θα τον δημιουργούσε θα προϋπέθετε την ύπαρξη της μάγισσας ώστε να λειτουργήσει όπως έπρεπε. Αυτό θα τον οδηγούσε να είναι πιο προσεκτικός στις κινήσεις του ( κάτι που θα προσέδιδε ευφυΐα και δεν θα ήταν ενάντια στο lore του ) και θα έδειχνε ότι υπάρχει η δυνατότητα ήττας του, αν και με πολύ μεγάλη δυσκολία, βοηθώντας έτσι να καλλιεργηθεί το κατάλληλο αίσθημα αγωνίας και φόβου που θα οδηγούσε δυνητικά στον τρόμο, όπως γίνεται με τον Νέμεσις στο RE 3. (3) Η οδός που ο Stephen King διάλεξε στο μυθιστόρημα του Salem’s Lot. Λειτουργεί συμπληρωματικά με τις προηγούμενες λύσεις και με τον τρόπο αντιμετώπισης  που η πρωταγωνίστρια διάλεξε όπου θα φαινόταν με πολύ ομαλότερο τρόπο πως η τεχνολογία δεν μπορεί να δώσει λύση οπότε προτιμάται η μαγεία.

3)       Η φράση ‘’υπάρχει μαγεία στο αίμα’’ θα πρέπει είτε να υποστηριχθεί σωστά είτε απλά να πεταχτεί στα σκουπίδια. Και όχι, η μετενσάρκωση χωρίς αίτιο δεν είναι υποστήριξη. Είναι απλά η κακή εκδοχή ενός trope που χρησιμοποιείται πολύ συχνά. Αν εδώ χρησιμοποιούταν μόνο και μόνο για να δικαιολογηθεί το τέλος ίσως να μην υπήρχε πρόβλημα, όμως χρησιμοποιείται για να δικαιολογηθεί το γεγονός πως η πρωταγωνίστρια ξαφνικά αρχίζει να έχει γνώσεις πάνω στην αλχημεία που δεν θα έπρεπε να έχει ούτε φαίνεται να αποκτά με προσπάθεια. Είναι κυριολεκτικά ένα plot device και δεν γίνεται η παραμικρή προσπάθεια να μεταμφιεστεί ή να εισαχθούν αλλαγές και περιορισμοί στην εκτέλεση του trope. Η συγγραφέας ουσιαστικά βασίζεται στο τρόπο που αυτό εμφανίζεται τόσες πολλές φορές στον κινηματογράφο και τις τηλεοπτικές σειρές – αν μιλάγαμε για συγγραφή σε τέτοια μέσα ίσως να είχε νόημα ( που ακόμα και εκεί δεν χρησιμοποιείται σε σοβαρά σενάρια έτσι ) αλλά όχι σε συγγραφή πεζογραφήματος. Πως μπορεί λοιπόν να γίνει καλύτερο; Η πρωταγωνίστρια είναι σωματικά αντίγραφο της μάγισσας αλλά όχι ψυχικά – η ψυχή της είναι κλεισμένη σε ένα είδος δοχείου, που μπορεί να έχει οποιαδήποτε φύση ή μορφή. Η πρωταγωνίστρια προέρχεται από την ίδια οικογένεια με την μάγισσα εν αγνοία της, εξού και η ομοιότητα και η οποία μάγισσα έχει ρίξει ένα ξόρκι που θα ξύπναγε σε έναν τέτοιο χαρακτήρα τις μνήμες της ώστε αυτός να προετοιμαστεί κατάλληλα για την μετάβαση της ψυχής.

4)       Οι προβληματικοί διάλογοι θα έπρεπε να γραφτούν από την αρχή με τρόπο που να φαίνονται φυσικοί. Όχι φυσικοί στην συγγραφέα αλλά φυσικοί στους αναγνώστες για τους οποίους έτσι και αλλιώς γράφει. Και επίσης προσεκτική χρήση των αποσιωπητικών στον διάλογο. Καταλαβαίνω ότι η συγγραφέας πήγε να την κάνει να φανεί διστακτική ή πως σκεφτόταν να μιλήσει αλλά δεν χρειάζεται τέτοιο τρικ. Μ ία με δύο φορές να το κάνει έχει λογική. Από ένα σημείο και μετά φαίνεται σαν διάλογος από σενάριο. Αντίθετα μπορεί να περιγραφεί ως κόμπιαζε καθώς μιλούσε, μιλούσε διστακτικά και πάει λέγοντας. Θα το πιάσει ο αναγνώστης και θα μπορεί να το παίξει όπως ο ίδιος το φαντάζεται στο μυαλό του.

5)       Το subplot αυτό θα έπρεπε είτε να διαγραφεί είτε να παραμείνει σε πολύ πιο εκτεταμένη μορφή και γραμμένο με τρόπο που τόσο το ίδιο μόνο του όσο και εντός της ιστορίας. Η αρχή θα έπρεπε να αλλάξει και να μην εμφανίζεται η πρωταγωνίστρια σαν μία παραλλαγή της τρελής γεροντοκόρης με τις γάτες αλλά με πιο σοβαρό τρόπο εφόσον πρέπει να πάρουμε τον χαρακτήρα πιο σοβαρά. Θα έπρεπε ο περίγυρος της να αρχίσει να την κοιτάει με μισό μάτι σταδιακά λίγο μετά την αρχή σχεδόν της ιστορίας. Δεύτερον, ο γιατρός να μην εμφανίζεται σαν μία καρικατούρα μονομανή εφόσον ως φαίνεται προετοιμάζεται για κάποιο sequel. Και τρίτον να μην τελειώνει με αυτό τον ξαφνικό τρόπο όπως εδώ που βγάζει μάτι ότι ακολουθεί την πλοκή.

6)       Ατμόσφαιρα. Η ατμόσφαιρα θα έπρεπε να αρχίσει να καλλιεργείται από την αρχή και να είναι παρούσα σε όλο το βιβλίο. Πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, ακόμα και αν η πλοκή πρέπει να εκτυλίσσεται κατά την διάρκεια της μέρας που υποτίθεται ότι εκείνη την ώρα δεν μπορεί να καλλιεργηθεί τρόμος;(1)  Ένας τρόπος είναι η συννεφιά/ομίχλη και/ή βροχή για όλο το διάστημα της ιστορίας. Ένα περιβάλλον σκοτεινό, ασαφές και με σημάδια αποσύνθεσης βοηθάει πολύ στην καλλιέργεια της ατμόσφαιρας.   (2) Επιπλέον είναι τα αποτελέσματα της δράσης του villain. Δεν χρειάζεται να φαίνεται ο ίδιος ή τα όντα που δημιούργησε αλλά τα αποτελέσματα των πράξεων του με περιγραφή τέτοιων σκηνών με κάθε λεπτομέρεια. (3) Συναισθηματική, ψυχική και σωματική μοναξιά του χαρακτήρα απέναντι σε μία απειλή που προς το παρόν δεν έχει σχήμα. (4) Η χρήση της τεχνικής του σκύλου του Παβλώφ.

 

Συμπερασματικά,  είναι μία ιστορία μόνο για τους ακραιφνείς λάτρεις του είδους και μάλλον μόνο σε λογοτεχνικό επίπεδο του 19^ου ως και μέσα του 20^ου αιώνα. Οι υπόλοιποι δεν θα το απολαύσουν. Η ιστορία έχει πολλά χαρακτηριστικά που έχουν εμφανιστεί σε άλλες ιστορίες με πολύ καλύτερο τρόπο. Και είναι κρίμα διότι πρόκειται για μία ιστορία που έχει πολλές δυνατότητες ακόμα και αν το θέμα της είναι κάπως χιλιοειπωμένο, αλλά δυστυχώς χαντακώνεται διότι η συγγραφέας επέλεξε αφενός ένα σεναριακό τρόπο αφήγησης και συγγραφής και αφετέρου πολύ μικρή έκταση για να την διηγηθεί. Αν η ιστορία είχε τουλάχιστον διακόσιες σελίδες χώρο για να ειπωθεί θεωρώ πως θα ήταν καλύτερη. Και αυτό είναι το πρόβλημα, η συγγραφέας προσπάθησε να πει μία ιστορία που χρειάζεται πολύ χώρο για να ξεδιπλωθεί όπως πρέπει με τον σύντομο τρόπο ενός τηλεοπτικού επεισοδίου – κάτι το οποίο θεωρώ πως σίγουρα ξεπερνάει τις ικανότητες της και αμφιβάλλω σοβαρά αν θα μπορούσε να ειπωθεί με αυτό τον τρόπο έτσι και αλλιώς ακόμα και από πολύ ικανότερους συγγραφείς.