Το τηλεφώνημα

[Nick V.]

Όνομα Συγγραφέα: Nick V.
Είδος: τρόμος
Βία; Λίγο
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 2.995 (χωρίς τίτλους, όνομα κι αστερίσκους)
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Για τον 54ο γενικό διαγωνισμό διηγήματος με θέμα: Φωτιά

Το τηλεφώνημα.pdf

Edited May 12, 2021 by Spark
Στα σχόλια προστέθηκε η λέξη γενικό μετά την αρίθμηση του διαγωνισμού.

[John Ernst]

αγαπητέ. με συνεπήρε το κείμενό σου, έφυγε μέσα σε ελάχιστα λεπτά η ανάγνωση και σε όλη τη διάρκεια μου κίνησε το ενδιαφέρον. οπότε γενικά το θεωρώ επιτυχημένο.

Spoiler

επίσης, στο τέλος μου προκάλεσε έντονα συναισθήματα, το θεώρησα τόσο συναρπαστικό μέσα στον κυνισμό του!

 

Συγχαρητήρια, θεωρώ ότι πέτυχες το ζητούμενο του διαγωνισμού. Σου εύχομαι ακόμα καλύτερη συνέχεια

[Roubiliana]

Ευχαριστούμε για τη συμμετοχή!

Spoiler

Τίτλος : Ενδιαφέρον

Κοσμοπλασία : δεν κατάλαβα ακριβώς αν υπάρχει υπερφυσικό στοιχείο ή αν είναι όνειρο η μαύρη φιγούρα.

χαρακτήρας : μου άρεσαν και οι τρεις χαρακτήρες, όχι μόνο η κοπέλα, αλλά και ο πατέρας και η θεία ήταν αρκετά ζωντανοί.

διεκπεραίωση : μέσα στο θέμα, μου άρεσε η φωτιά ως μέσο καταστροφής. 

 

καλή επιτυχία!

[Berenice]

 

Καλησπέρα. Έχω διαβάσει και κανά δυο άλλα δικά σου και το επιβεβαίωσα κι εδώ: μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις!

Γενικά ήταν όμορφη ιστορία και ωραία δοσμένη, αν και θα συμφωνήσω κι εγώ ότι δεν κατάλαβα τελικά αν το βράδυ ήρθε το φάντασμα του πατέρα της ή αν το είδε στον ύπνο της...

Έχω να κάνω και μία παρατήρηση για την εισαγωγή: ίσως την έβαλες για να δώσεις στοιχεία για το χαρακτήρα της κοπέλας, αλλά τελικά μου προκύπτει κάπως άσχετη με το διήγημα. Συγχαρητήρια πάντως!

[Clerk1038]

Γειά σου Nick V.

Ξεκινάς και εδώ πολύ δυνατά. Η εικόνα που φτιάχνεις με τις νταλίκες είναι κορυφή. Όλη η περιγραφή και ο τόνος της ιστορίας είναι ξεκάθαρος και προσεγμένος. Ειδικά το γράμμα κάνει μια ωραία αντίθεση στον τρόπο έκφρασης. 

Να πω την αλήθεια μου δεν ένοιωσα κάποιο φόβο. Ίσως λύπη για το παιδικό τραύμα της κοπέλας. Η παρουσία της σκιάς στο όνειρο-όραμα νομίζω είναι εντελώς περιττή. Δεν ξέρω τι αντιπροσωπεύει. Η ιδέα του τρελού πατέρα είναι ενδιαφέρουσα απλά πως κατάφερε η κόρη του να βγει τόσο cool τύπος. Αν είχε και αύτη κάποια παραξενιά. Θα μου πεις κοντεύει να απογειωθεί από την άσφαλτο, αλλά αυτό το κάνουν πολύ νέοι. Μια τόσο τραυματική εμπειρία θα μπορούσε να αφήσει μεγαλύτερη ουλή.

Τα καταφέρνεις και εκτός φανταστικού είδους. Ωραία προσπάθεια.

Καλή επιτυχία.

[Γιώργος77]

Καλησπέρα Nick!

Είμαστε στην κατηγορία «Ιστορίες Τρόμου». Τι είναι τρόμος; Η οδύνη της ανάμνησης; Ο φόβος της επερχόμενης βίας; Απλά, ένα κακό όνειρο;

Spoiler

Κοσμοπλασία, γλώσσα, ο χαρακτήρας της Μπέτυ, όλα δουλεύουν καλά σε αυτό το κείμενο. Δένουν, είναι πιστευτά, κυλάει το κείμενο, διαβάζεται ευχάριστα. Ίσως, για τον πατέρα – ζωγράφο χρειάζονταν κάποιες περισσότερες πληροφορίες. Είχες περιθώριο λέξεων, δεν μπορώ να ξέρω αν είχες περιθώριο χρόνου.

Πλοκή: εδώ θα προσπαθήσω να γκρινιάξω λίγο. Η Σκιά τι ήταν; Η προσωποποίηση- υλοποίηση του φόβου της Μπέτυ; Αν μιλάμε για ψυχολογικό θρίλερ, αν, τονίζω το «αν», το σασπένς είναι το ζητούμενο, η Σκιά θα έπρεπε να είναι πιο απειλητική. Θα έπρεπε να εμπνέει το φόβο, να κάνει μια απειλητική κίνηση, κάτι τρομακτικό. Να μην οδηγήσει στην κάθαρση χωρίς να βασανίσει και λίγο την πρωταγωνίστρια.

Αν, όμως, δεν ενδιαφερόσουν για τη «θριλερική» πλευρά του θέματος, αλλά για τη συναισθηματική-ψυχολογική, τότε η κριτική μου είναι άκυρη. Όπως και νά ‘χει

Καλή επιτυχία!

[Ιρμάντα]

Ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σου! Τα σχόλιά μου:

Spoiler

Τίτλος: Σχετικός. Ίσως προϊδεάζει πως όλη η δράση θα περιστρέφεται γύρω από ένα τηλεφώνημα, ή πάντως σε κάπως πιο περιορισμένο χρόνο και τόπο, κάπως σαν την ταινία Phone Booth.

Κοσμοπλασία: Το διήγημά σου διαβάζεται πολύ άνετα, σε κάνει να «γυρνάς τις σελίδες». Βέβαια δεν κατάλαβα καλά αν η σκιά ήταν υπαρκτή, αν δηλαδή περιείχε όντως υπερφυσικό στοιχείο η ιστορία σου.

Χαρακτήρες, Διάλογοι: Ρεαλιστικοί διάλογοι και είναι και οι τρεις χαρακτήρες επιτυχημένοι. Και ο πατέρας ακόμη, με το γράμμα στο τέλος, φωτίζεται και κατά κάποιον τρόπο δικαιώνεται. Αν υπάρχει κάτι που με ενοχλεί στην ιστορία είναι, όπως ήδη είπα, η ασαφής ύπαρξη του υπερφυσικού στοιχείου. Αν η σκιά ήταν υπεύθυνη για την τρέλα του πατέρα, δεν το μαθαίνουμε ποτέ. Αν η σκιά ήταν υπεύθυνη για το flashback της Μπέτυς επίσης δεν το μαθαίνουμε ποτέ. Γενικώς η σκιά είναι ο πιο αδικημένος σου χαρακτήρας. Κάπως περισσότερο θα έπρεπε να ασχοληθείς μαζί της, να την εντάξεις, να καταδείξεις την λειτουργικότητά της και το αν είναι ή όχι πραγματική.

Πλοκή: (Βλέπε γκρίνια για τη σκιά). Να επισημάνω πως μου άρεσε ιδιαίτερα πώς περιγράφεται η μηχανόβια Μπέτυ, οι σκέψεις της καθώς οδηγεί, πώς βλέπει τα άλλα οχήματα σαν ακίνητα και το δρόμο σαν ένα ον ατελείωτο, που γεννά νταλίκες. Βασικά έχεις όμορφες περιγραφές σε αυτό το κομμάτι. (Και το γράμμα του πατέρα είναι όμορφα γραμμένο).

Διεκπεραίωση: Στο πνεύμα του διαγωνισμού. Με ένα χτένισμα το κείμενό σου μπορεί να γίνει αγνώριστο. Φτιάχνεις καλούς, καθημερινούς και συνάμα ανατριχιαστικούς χαρακτήρες.

 

[Nick V.]

Παιδιά, ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια.

Θα ήθελα να διευκρινίσω δυο-τρία σημεία που θίξατε:

Η σκιά είναι βασισμένη σ’ αυτό που λέμε visitation dreams (όπως και να 'χει, είτε είναι η ψυχή του πατέρα της -η σκοτεινή πλευρά της-, είτε ένα πλάσμα του ασυνειδήτου της Μπέτυ, στην τελική, είναι ό,τι προτιμήσει να θεωρήσει, ή να μη θεωρήσει, ο αναγνώστης. Ο σκοπός της ήταν να σπρώξει την Μπέτυ να ξαναθυμηθεί και να ξαναζήσει, έστω και στον ύπνο της, εκείνη τη στιγμή, όπως της συνέβη, μήπως και την ξεπεράσει. Μ’ αυτό το σκεπτικό, δεν είχε νόημα για μένα να αναπτύξω την σκιά όπως θα ανέπτυσσα έναν χαρακτήρα. Προτίμησα να αφήσω τον αναγνώστη να φανταστεί ό,τι θέλει).

@Berenice, Δεκτό το σχόλιο για την εισαγωγή. Δύσκολα θα την έβγαζα πάντως (αν την έβγαζα, για μένα τουλάχιστον, το διήγημα θα έχανε την ισορροπία του.)

@Γιώργος77, @Clerk1038, η πρόθεσή μου, αρχικά τουλάχιστον, ήταν να πειραματιστώ με τρόμο. Από τη στιγμή που ξεκινάς και γράφεις, όμως, σε οδηγεί, ή, για να το πω πιο σωστά, σε παρασέρνει το κείμενο και οι χαρακτήρες. Αμφιταλαντεύτηκα λίγο, αλλά είπα τελικά να το βάλω στον τρόμο.

@Ιρμάντα, τέτοια κείμενα που τα έχω γράψει κάπως, πώς να το πω, χμμ, impromptu;, σπάνια τα χτενίζω. Να σου πω την αλήθεια μου, συνήθως προτιμώ να γράψω κάτι καινούριο. Βαρετό δεν θα ήταν να διορθώνεις τα ίδια και τα ίδια (ειδικά αν τα νοιώθεις να σε έχουν παρατήσει); Ενώ μια νέα ιστορία; Μια λευκή κόλλα είναι νομίζω περισσότερο σαγηνευτική. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω ότι γράφω πάντα την ίδια ιστορία κι ας είναι όλες μπουρδουκλωμένες για να φαίνονται διαφορετικές...