Η εποχή των Θρύλων: ο Δρόμος της Εξορίας - Γρηγόρης Κ. Δημακόπουλος

[John Ernst]

Η εποχή των Θρύλων: ο Δρόμος της Εξορίας

 

Είναι χαρά και τιμή μου να παρουσιάσω το 2ο βιβλίο του Γρηγόρη Δημακόπουλου και το 2ο της τριλογίας η Εποχή των Θρύλων. 

Καταρχάς, το βιβλίο αυτό είναι ένας χάρτης. Ένας χάρτης που σε κάθε μέρος υπάρχει κάποιος θρύλος, κάτι καινούριο να ειπωθεί. Και σε κάθε σημείο οι ήρωες αναμετρούνται με την ιστορία του, με τις κακοτοπιές του, με φυλές ανθρώπων αλλά και με τέρατα, χαρίζοντας στον αναγνώστη στιγμές δράσης. Ο συγγραφέας επιλέγει στο δεύτερο βιβλίο του να αποσαφηνίσει το σκηνικό που διάλεξε για την τριλογία του. Με ιδιαίτερες αναφορές σε ένα παρελθόν που δεν είναι άλλο παρά ο κόσμος που ζούμε, με μια διδαχή ότι με τον τρόπο που αναπτυσσόμαστε η καταστροφή είναι ένα ενδεχόμενο και μάλιστα σοβαρό. Από εκεί και πέρα ξεκινά με τη φαντασία του να πλάθει έναν εντελώς καινούργιο κόσμο. Τοποθετεί τους χαρακτήρες του να περιφέρονται ανάμεσα στα υπολείμματα ενός λαμπρού πολιτισμού, εικόνες καταστροφής τούτου του κόσμου, και να τον κοιτάζουν με τη δική τους ματιά. Ταυτόχρονα, να απορούν για τα επιτεύγματα των Αρχαίων, να ερμηνεύουν τον κόσμο με βάση σκόρπιες γνώσεις που έχουν αποκομίσει από αυτούς. Την ίδια στιγμή ζουν σε έναν κόσμο ολότελα δικό τους, με τα βασίλεια, τις ίντριγκες, τους πολέμους, έναν κόσμο που έχει γυρίσει πίσω στα χρόνια των σπαθιών και της μαγείας. Κι όλα αυτά συνθέτουν ένα έργο φαντασίας, που σίγουρα έχει όλα τα στοιχεία που αναζητούν σε ανάλογα έργα οι φίλοι του είδους. 

 

 

[Mournblade]

Νίκο, σε ευχαριστώ για την ευγενική χειρονομία να παρουσιάσεις τη συνέχεια της τριλογίας στα μέλη του φόρουμ.  Είναι πολύ σημαντικό για μένα να νιώθω πως υπάρχουν αξιότιμα μέλη της κοινότητας που αντιμετωπίζουν με σεβασμό το έργο μου.

[Kon]

Όπως είχα υποσχεθεί, φυσικά αγόρασα και διάβασα και το δεύτερο μέρος της τριλογίας. Ακολουθεί το μοτίβο του πρώτου, με την μεγαλύτερη συντροφιά που προέκυψε από το πρώτο βιβλίο. Μια κλασσική ταξιδιωτική περιπέτεια με όλες τις δυσκολίες που περιμένεις σε ένα βιβλίο φαντασίας. Δεν θα γράψω αναλυτικά για να μην μου ξεφύγει κάτι, αλλά την γενική εντύπωση.

Κάποιες ιδέες αρκετά πρωτότυπες,  άλλες θυμίζουν κάτι που έχουμε ξαναδιαβάσει, χωρίς να ενοχλεί. 

Οι χαρακτήρες χτίζονται σταδιακά περαιτέρω.

Ενδιαφέρουσα η θεωρητική προσέγγιση της πρωτερης κοινωνίας και το πώς γίνεται αντιληπτή από... διάφορους παράγοντες της ιστορίας μας.

Κάπως κουραστική η επεξήγηση των φυσικών αρχών του κόσμου, δεν ένιωσα ότι ενσωματώνεται ομαλά με το τρόπο που δίνεται.

Αυτό που δεν μου άρεσε πολύ, αλλά δεν μου αρέσει γενικά στα περισσότερα βιβλία που διαβάζω εκτός αν γίνεται πραγματικά αριστοτεχνικα, είναι η περιγραφή των συναισθημάτων των χαρακτήρων. Προτιμώ να γίνεται υποδόρια.

Φυσικά υπάρχει χώρος για βελτίωση, αλλά είναι άλλο ένα βιβλίο του συγγραφέα που απόλαυσα και χαίρομαι που η σκηνή του ελληνικού  φανταστικού εμπλουτίζεται με τέτοιες προσπάθειες, και το συστήνω.

Edited June 23, 2021 by Kon

[Mournblade]

Εγώ από την άλλη σε ευχαριστώ ακόμα μια φορά για την ευκαιρία που έδωσες στο έργο μου.  Χαίρομαι που απόλαυσες το βιβλίο, δίχως να σε απογοητεύσει. Κρατώ τις παρατηρήσεις, για μένα είναι πολύτιμες. 

 

Edited June 23, 2021 by Mournblade

[John Ernst]

https://www.thematofylakes.gr/o-dromos-tis-eksorias/

μια κριτική από τους θεματοφύλακες λόγω τεχνών. 

[John Ernst]

Η δική μου κριτική:

Το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας κατά την ανάγνωσή του δεν μπορούσα να μη το συγκρίνω με το πρώτο. Κι εδώ διαπίστωσα ότι η κλιμάκωση που επιθυμούσα με το που το ξεκίνησα να το διαβάζω υπήρχε, έτσι που πραγματικά δικαιώθηκαν οι αρχικές προσδοκίες μου. Στο δεύτερο μέρος βρήκα περισσότερη δράση (ο συγγραφέας έχει πραγματικά ταλέντο στο να αποδίδει σκηνές δράσης με τρόπο που αγωνιάς και δύσκολα τις αφήνεις στη μέση) καθώς και έχει δοθεί μεγαλύτερο βάρος στο σκηνικό. Κάθε μέρος που επισκέπτονται έχει τη δική του ιστορία, πίσω από κάθε τόπο υπάρχει ένας διαφορετικός θρύλος. Μου άρεσε η οπτική που ακολουθεί ο συγγραφέας, τον τρόπο που βλέπουν οι ήρωες το παρελθόν, το γεγονός ότι αυτά που στις μέρες μας αποτελούν επιτεύγματα της επιστήμης στο δικό του κόσμο αποκτούν ένα χαρακτήρα περισσότερο μυστηριακό. Το μόνο που μπορώ να πω ότι δε μου άρεσε είναι κάποιες επαναλήψεις στις παραγράφους, που όμως μπροστά στο όλο σύνολο δεν τους δίνει κανείς ιδιαίτερη σημασία, καθώς η γλώσσα του συγγραφέα είναι ιδιαίτερη, με πολλούς χρωματισμούς, απόλυτα ταιριαστή σε ένα έργο φαντασίας.

Εύχομαι το τέλος της τριλογίας να έρθει σύντομα στα χέρια μας και να είναι αντάξιο των δύο πρώτων μερών.

[Mournblade]

Κριτική στον Ελεύθερο Τύπο, στο φύλλο του Σαββάτου 10/07/2021, έτσι όπως αυτή αναδημοσιεύθηκε στο press room του εκδοτικού:

 https://www.pigi.gr/epoxi_twn_thrilwn/

[Roubiliana]

"Τότε ήταν που ο Ορεν Ράμενς Στόρμγουορθ, ενώ ήταν παιδί ακόμη, αγάπησε παράφορα τα μυστικά του ουρανού, κάνοντας τη μοίρα να χαμογελάσει σαν άρχισε επιτέλους να διακρίνει σχήμα στο υφαντό της".

Στο δεύτερο βιβλίο ακολουθούμε τον Λίαμ και τον μικρό γιο του σε μία πορεία γεμάτη νέους κινδύνους. Ένα μεγάλο μέρος της δράσης εκτυλίσσεται υπόγεια, στην τρομερή Μαύρη Φλεβα και δεν προτείνεται για κλειστοφοβικους αναγνώστες. Αλλά και όταν ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια, οι δυσάρεστες εκπλήξεις δεν έχουν τελειωμό.

 Το δεύτερο βιβλίο είναι αισθητά καλύτερο από το πρώτο, με καταιγιστική δράση και ατελείωτη αγωνία. Οι ήρωες είναι καλοδουλεμένοι, η πλοκή το ίδιο. Και μας λύνονται επιτέλους και κάποιες απορίες για την Αρχαία Δυναστεία. Ωστόσο ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία είναι πως όλες αυτές οι περιπέτειες τελικά διαμορφώνουν το χαρακτήρα του μικρού παιδιού που θα γίνει στο μέλλον ο Κόκκινος Φοίνικας.