Αφώτιστες Περιοχές - Βασίλειος Γιαννάκης

[BladeRunner]

Βασίλειος Γιαννάκης - Αφώτιστες Περιοχές (24 Γράμματα, 2020)

Σύμφωνα με τη Βρετανίδα συγγραφέα Freya Stark, το να ξυπνάς εντελώς μόνος σε μια ξένη πόλη είναι ένα από τα πιο ωραία συναισθήματα.
Υπάρχουν ωστόσο σοκάκια, δρόμοι, συνοικίες ολόκληρες, που κανείς δε τολμά να διαβεί μόνος κατά τη διάρκεια της νύχτας. Εγκαταλελειμμένες βιομηχανίες, που όποιος άστεγος τολμά να διαμείνει εντός τους, ρισκάρει την εγκεφαλική τους συγκρότηση.
Εξαθλιωμένοι καταυλισμοί, των οποίων οι κάτοικοι εξαφανίζονται μυστηριωδώς κάθε τόσο.
Βραχέα και ραδιοκύματα που συνδέουν τη ρουτίνα της καθημερινότητας με τις πιο εφιαλτικές γωνιές του Σύμπαντος.
Τσιμεντένια κανάλια γεμάτα από λύματα ακαθόριστης φύσεως που διασχίζουν κακόφημες πλατείες. Εναλλακτικές πόλεις, αόρατες για τα μάτια των αμύητων, που συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο με τις δικές μας και στις οποίες η πρόσβαση εξασφαλίζεται μονάχα με μυστικές επικλήσεις που περιέχονται κρυμμένες σε δημοφιλή τραγούδια.
Οι πρωταγωνιστές των πέντε ιστοριών της παρούσας συλλογής, έρχονται αντιμέτωποι με αυτά και άλλα τόσο ανομολόγητα μυστικά.
Κυριευμένοι από ανείπωτο δέος, ξεναγούνται μαζί με τον αναγνώστη στις πιο αφώτιστες περιοχές του συλλογικού ασυνείδητου.
Μόνο οι γενναίοι θα επιβιώσουν.

Η συλλογή περιέχει τις εξής ιστορίες:

1. Οι κάτοικοι των τοίχων
2. Εργατικό κόστος
3. 666 kHz
4. Το κανάλι
5. Η μελωδία των ζωυφίων

[BladeRunner]

Τούτη η συλλογή αποτελεί τη δεύτερη επαφή μου με το έργο του Βασίλη Γιαννάκη, μετά την αρκετά ικανοποιητική αλλά μικρή σε μέγεθος συλλογή "Μυστικοί εφιάλτες και μικροί φόβοι" που διάβασα τον Φεβρουάριο του 2019. Τώρα τα πράγματα νομίζω ότι είναι σαφώς καλύτερα (και εννοείται πως δεν έχει σχέση το γεγονός ότι ο συγγραφέας μου δώρισε με ειδική αφιέρωση το βιβλίο!), μιας και από τη μια η συλλογή αυτή είναι φυσικά πιο χορταστική σε μέγεθος αφού περιέχει τρεις νουβέλες και δυο διηγήματα, ενώ από την άλλη είναι γεμάτη ενδιαφέρουσες και εξαιρετικά ιντριγκαδόρικες ιδέες, με τη γραφή να είναι πολύ καλή, εξαιρετικά ευκολοδιάβαστη και σε πολλά σημεία με ιδιαίτερα ατμοσφαιρικές και υποβλητικές περιγραφές. Γενικά, το βιβλίο είναι γεμάτο σκηνές και εικόνες που σε ανατριχιάζουν ολίγον τι, και ίσως ακόμα σε κάνουν να σκέφτεσαι και λίγο έξω από το κουτί. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πέρασα καλά κατά την ανάγνωση και ότι σαν βιβλίο είναι από τα πολύ καλά που έχω διαβάσει στο είδος του ελληνικού Φανταστικού. Όσον αφορά την αγαπημένη μου ιστορία, θα έλεγα ότι είναι η τελευταία, η νουβέλα με τον τίτλο "Η μελωδία των ζωυφίων", αν και η αλήθεια είναι ότι ποιοτικά οι υπόλοιπες δεν απέχουν και πολύ από τη συγκεκριμένη.

8/10

[Δημήτρης]

Ξεκινώντας από τα αρνητικά, η επιμέλεια ήταν κάτω του μετρίου. Όχι τραγική όπως στη Ματωμένη Μαρία αλλά έμπαζε. Λάθη του στυλ ''Σε παρακαλώ κλείσε παράθυρο''. Ή   ενίοτε   μεγάλα   κενά  μεταξύ   των λέξεων ήχωρίςκαθόλουτέτοια.  Όντας πλέον βετεράνος αναγνώστης της Locus 7 δεν είναι κάτι που με χαλάει. Πολύ. Αλλά ναι, είναι κάτι που μπορεί να ξενίσει. Έτσι λοιπόν όπως αναφέρω αυτό και το ότι ''Το κανάλι'' δεν μου άρεσε, με την ίδια ακριβώς ειλικρίνεια θα πω ότι τα υπόλοιπα ήταν υψηλού επιπέδου. Δυνατά.

- ''Οι κάτοικοι των τοίχων'': Οι κάτοικοι και όχι οι αρουραίοι. Και όντας λάτρης ο συγγραφέας του μεγάλου Χου Φου, δεν ξέρω κατά πόσο τον ενέπνευσε. Πρέπει να θυμηθώ να τον ρωτήσω Μετααποκαλυπτικό φόντο; Δεν είμαι σίγουρος, δυστοπικό πάντως ναι. Με την οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση να έχει χτυπήσει κόκκινο, σε χειρότερο βαθμό απ' όσο είναι ήδη. Ο -δεν έχω στον ήλιο μοίρα- πρωταγωνιστής θα γνωριστεί με κοπέλα που βρίσκεται πάνω- κάτω στην ίδια ζόρικη κατάσταση. Θα ενώσουν τα τσανάκια τους μετακομίζοντας στο ''παλάτι'' της, ένα εγκαταλειμμένο εργοστάσιο. Τα πράγματα όμως δεν εξελίσσονται καλά με ανεξήγητους θορύβους τις νύχτες που κάνουν τα νεύρα κουρέλια. Με τον τύπο να υποψιάζεται ότι η φίλη του κάτι του κρύβει. Λοιπόν όχι, την εξήγηση δεν μπορώ να πω ότι την περίμενα. Με τίποτα. Όπως πολλάκις έχω πει, μου αρέσει να διαβάζω για

Spoiler

Ναζί.

Ήταν λοιπόν κάτι που μου άρεσε πολύ, σε συνδυασμό με άλλα καλούδια που υπήρχαν. Ωραία, πολύ καλή. 

- ''Εργατικό κόστος'': Δημοσιογράφος- ανήσυχο πνεύμα, θα αρχίσει να ερευνά τα τι και τα πως σχετικά με εξαφανίσεις εργατών σε εργοστάσιο ξυλείας. Πέρασαν τις άχαρες πόρτες του και δεν τους ξαναείδε κανείς. Τι άραγε απέγιναν, άνοιξε η Γη και τους κατάπιε; Οπλισμένος με θάρρος θα ξεκινήσει για να φτάσει στην αδυσώπητη αλήθεια. Μου έφερε αμέσως στο νου μονοσέλιδο κόμικ που είχα διαβάσει στο περιοδικό Γκραν Γκινιόλ που κυκλοφόρησε σε ελάχιστα νούμερα πριν από μερικά χρόνια. 

- ''666kHz'': Με κούρασε λίγο με την μεγάλη, ραδιοφωνική της εισαγωγή. Δεν πειράζει όμως γιατί αποζημίωσε το τελείωμα. Με το παραπάνω, σοκαριστικά. Όταν πέρασε το εμπόδιο και άρχισε να ανεβαίνει, η καρδιά μου έπαιξε ταμπούρλο στο στήθος μου. Η αλλά Κλάιβ Μπάρκερ αυλαία ήταν όλα τα λεφτά.

 - ''Το κανάλι'': Δεν την λες επ' ουδενί κακή αλλά ήταν η πιο αδύναμη. Δεν θα τρομάξει τον έμπειρο αναγνώστη, περισσότερο όμως με χάλασε το βιαστικό της τέλος. Την ήθελα λίγο μεγαλύτερη. 

- ''Η μελωδία των ζωυφίων'': Αυτή ήταν καλογραμμένη. Και καλοστημένη θα έλεγα. Το λοιπόν έγκειται στο ότι δεν με τραβάει η heavy metal και οι συναυλίες γενικώς. Είχε όμως ενδιαφέρον και αγωνία που σε κράταγε. Και υπάρχει μποναμάς στο τέλος με δυνατή σκηνή. Ωραία σε κάθε περίπτωση, πέρασα καλά.

Τέταρτο βιβλίο του συγγραφέα που διαβάζω και το πιο καλό. Προτείνεται για δύο creepy βράδια 

Edited December 24, 2021 by Δημήτρης