Νέλσον ΝτεΜίλ (Nelson DeMille)

[BladeRunner]

Ο Αμερικανός συγγραφέας θρίλερ Νέλσον Ντεμίλ γεννήθηκε στις 23 Αυγούστου του 1943 στη Νέα Υόρκη. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο Hofstra όπου πήρε μπάτσελορ στις Πολιτικές Επιστήμες, ενώ πολέμησε και στο Βιετνάμ με τον βαθμό του υπολοχαγού, την περίοδο 1966-1969, όπου και διακρίθηκε στα πεδία μάχης. Είναι παντρεμένος και έχει τρία παιδιά. Όσον αφορά το συγγραφικό του έργο, είναι σίγουρα από τους πιο επιτυχημένους και πολυδιαβασμένους Αμερικανούς συγγραφείς του είδους, με τα βιβλία του να έχουν εκατομμύρια πωλήσεις σε όλο τον κόσμο. Όλα του τα έργα έχουν χιλιάδες αξιολογήσεις στις διάφορες βιβλιοφιλικές ιστοσελίδες, τα πιο γνωστά του είναι τα The Charm School (1988), The General's Daughter (1992), Plum Island (1997) και The Lion's Game (2000).

Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι ενώ τα βιβλία του είναι τόσο επιτυχημένα, μονάχα τρία έγιναν ταινίες, με τις δυο μάλιστα να είναι τηλεταινίες που έχουν πλέον ξεχαστεί. Φυσικά η γνωστή ταινία Η κόρη του στρατηγού (The General's Daughter, 1999), σε σκηνοθεσία Simon West και με πρωταγωνιστές τους John Travolta, Madeleine Stowe και James Cromwell, βασίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημά του.

*Δείτε τα βιβλία του και διαβάστε κριτικές γι' αυτά, στο Goodreads.

Βιβλία του συγγραφέα που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά:

*Cathedral - Κατάληψη (Καρρέ)
*Spencerville - Σπένσερβιλ (Bell)
*The General's Daughter - Η κόρη του στρατηγού (Bell). Paul Brenner #1
*Up Country - Μια παλιά ιστορία (Bell). Paul Brenner #2
*The Gold Coast - Χρυσή Ακτή (Bell). John Sutter #1
*The Gate House - Το σπίτι στην πύλη (Bell). John Sutter #2
*Plum Island - Πλαμ Άιλαντ (Bell). John Corey #1
*The Lion's Game - Το κυνήγι του Λιονταριού (Bell). John Corey #2
*Night Fall - Απειλητικός ουρανός (Bell). John Corey #3
*Wild Fire - Άγρια φωτιά (Bell). John Corey #4
*The Lion - Το Λιοντάρι (Bell). John Corey #5
*The Panther - Ο Πάνθηρας (Bell). John Corey #6

[BladeRunner]

Χρυσή Ακτή

Σύμφωνα με τα κιτάπια μου, αυτό είναι το τρίτο βιβλίο του Νέλσον Ντεμίλ που διαβάζω. Τα προηγούμενα δυο τα διάβασα τον Νοέμβριο του 2007 και τον Ιανουάριο του 2008, δηλαδή όταν ήμουν στην Α' Λυκείου. Προφανώς και δεν θυμάμαι τίποτα απολύτως από εκείνα τα βιβλία, οπότε ουσιαστικά είναι σαν να έρχομαι για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο του συγγραφέα. Λοιπόν, το "Χρυσή Ακτή" είναι ένα βιβλίο που πραγματικά απόλαυσα. Η αλήθεια είναι ότι χρειάστηκε λίγος χρόνος μέχρι να μπω στο κλίμα, μέχρι να μου κινήσει ο συγγραφέας το ενδιαφέρον, αλλά μόλις έγινε αυτό, αν μη τι άλλο καθηλώθηκα μέχρι το δυνατό τέλος. Το βιβλίο δεν είναι ούτε αστυνομικό, ούτε θρίλερ μυστηρίου, ουσιαστικά είναι ένα ευχάριστα γραμμένο κοινωνικό δράμα με στοιχεία εγκλήματος και με λίγο σασπένς σε ορισμένα σημεία. Όπως και να 'χει, είναι ένα εξαιρετικά καλογραμμένο και ψυχαγωγικό μυθιστόρημα, με καλή αν και ίσως ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ (εγώ γέλασα και χαμογέλασα σε πολλά σημεία), με ολοζώντανους και αρκετά ενδιαφέροντες χαρακτήρες, πολύ ωραία σκηνικά και εξαιρετική ατμόσφαιρα. Ίσως και να είναι αρκετά μεγάλο σε έκταση για το θέμα που πραγματεύεται, ίσως και να υπάρχει πολυλογία σε κάποια σημεία, όμως ο συγγραφέας κατάφερε με τις περιγραφές του να αποτυπώσει στο χαρτί έναν ολόκληρο κόσμο, αυτόν της Χρυσής Ακτής στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης. Προσωπικά δέθηκα με τον πρωταγωνιστή και αφηγητή της ιστορίας, τον κάπως σνομπ Τζον Σάτερ, τον οποίο πάντως οφείλω να πω ότι συμπάθησα λιγότερο από τον μαφιόζο Φρανκ Μπελαρόζα, όσο κι αν αυτό φαίνεται κάπως. Τέλος πάντων, πέρασα εξαιρετικά καλά την ώρα μου διαβάζοντας το βιβλίο αυτό, και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μου λείψουν οι χαρακτήρες και ο κόσμος του... ίσως μονάχα μέχρι να διαβάσω το σίκουελ, με τον τίτλο "Το σπίτι στην πύλη" (το οποίο θα πρέπει να αποκτήσω πρώτα).

9/10

[BladeRunner]

Σπένσερβιλ

Πέρυσι τον Αύγουστο πήρα μαζί μου στις διακοπές και διάβασα το πάρα πολύ καλό και χορταστικό "Χρυσή Ακτή", έτσι είπα και στις φετινές διακοπές να πάρω ένα τουβλάκι του Ντεμίλ, μιας και τα βιβλία του είναι ό,τι πρέπει για τις διακοπές. Έχω κάμποσα δικά του στη συλλογή μου και επέλεξα το συγκεκριμένο. Λοιπόν, προσωπικά το ευχαριστήθηκα σε πολύ μεγάλο βαθμό, πέρασα καλά, δεν θα το έλεγα ακριβώς θρίλερ που σε καθηλώνει, κοινωνικό δράμα με στοιχεία θρίλερ εδώ κι εκεί είναι, με σκηνές όπου ανάβουν λίγο τα αίματα και με ένα αρκετά δυνατό αλλά μάλλον αναμενόμενο φινάλε. Σίγουρα ο συγγραφέας πολυλογεί σε διάφορα σημεία, όμως η γραφή του είναι αρκετά του γούστου μου, κάπως γλαφυρή και με φυσικούς διαλόγους, ενώ αν μη τι άλλο έχει την ικανότητα με τις περιγραφές του να σε μεταφέρει στα σκηνικά και τα τοπία όπου διαδραματίζεται η ιστορία του, καθώς επίσης ξέρει πώς να δημιουργεί ατμόσφαιρα και ένταση στα σωστά σημεία. Αντικειμενικά, δεν είναι κάτι το φοβερό και το τρομερό, ενώ τα σημεία στα οποία το ρομάντζο ήταν στο κέντρο της προσοχής οριακά μου κράτησαν το ενδιαφέρον, εντούτοις ήταν ένα εξαιρετικά ευκολοδιάβαστο και εθιστικό μυθιστόρημα που κατάφερε να με ψυχαγωγήσει όσες ώρες κράτησε η ανάγνωσή του. Υ.Γ. Υποθέτω ότι το επόμενο βιβλίο του Ντεμίλ θα το διαβάσω του χρόνου τον Αύγουστο... αλλά γιατί όχι νωρίτερα, ε; Θα δείξει!

8/10