Κατάθεση Ψυχής

[RaspK]

Τι γίνεται όταν ο συγγραφέας απλά αποφασίζει να γράψει κάτι για να βγάλει τα σώψυχά του; Διαβάστε τα κάτωθι (όσα μπορείτε, ζητήστε μου μεταφράσεις για να τις γράψω αν είναι):

 

Δεν το είχα σχεδόν καταλάβει μέχρι που μας επισκέφθηκαν τα παιδιά: ήταν ίσως λογικό να νιώθω λίγο άβολα και αφηρημένος όταν πήγαμε εγώ κι ο αδερφός μου χριστουγεννιάτικα στην Κάλυμνο, πόσο μάλλον όταν ήταν η πρώτη μας φορά εκεί, ακόμα κι όταν πήγαμε όλοι μαζί το Πάσχα του επούμενου χρόνου· τώρα όμως όλα είναι ξεκάθαρα και μπορώ να συσχετίσω τα συναισθήματα που τόσο με είχαν μπερδέψει...

 

Πιο συγκεκριμένα μου θυμίζουν τι ένιωσα όταν ο πόνος και η οργή μου για τη Βίκυ είχαν καταλαγιάσει· όσο και να διαφέρουν, κατά βάση είναι τα ίδια.

 

Αυτή η αίσθηση της μη ανάγκης πλέον, της έλλειψης αποζήτησης του εκάστοτε ατόμου... Μπορεί η Ελπίδα να είναι η αδερφή μου, μπορεί ο Παντελής να είναι ο γαμπρός μου και να τον αγαπάω σαν αδερφό μου, αλλά, όπως και με τη Βίκυ, που αγάπησα όσο καμιά άλλη, τη μόνη κοπέλα που ίσως ερωτεύτηκα, λείπει ο νόστος. Το έχω νιώσει κι άλλες φορές, για την Dark Side, για παλιούς συμμαθητές, αλλά όχι έτσι, σαν κάτι που έχεις χάσει από καιρό και πλέον δε σε απασχολεί όσο παλιά, ακόμα κι αν ήταν κάτι το πολύ σημαντικό για σένα.

 

Αναρωτιέμαι αν αυτό είναι που σηματοδοτεί την ωρίμανση του ανθρώπου· όπως είπε κάποτε ένας πολύ σοφός άνθρωπος, μόνο όσα από τα οποία μπορείς ν' απαλλαχτείς χωρίς πρόβλημα σου άνηκαν ποτέ πραγματικά.

 

Έτσι κι εγώ αφήνω πίσω την αδερφή μου και το γαμπρό μου μαζί με τον πραγματικό μου έρωτα και δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι ότι θα μου λείψουν, αλλά δεν πονάω...

 

Άραγε έτσι νά 'ναι σαν πεθαίνει κανείς;

 

Sometimes I wonder what I have done for my friends. Have I actually offered them anything? Should I have really done something for them?

 

The answer is as much simple as complex: while my friends sometimes did not need me, they did other times. And this is not the only case; for there are times when what you really need is not the help one can offer you, but the companionship, the feeling you are not just another wave in the ocean, but a part of the ocean, that you and they are something that may well transcend the boundaries of life in one body and mind...

 

I have found that I have thus failed them. I was never the help they truly needed me to be, I have run off when they needed either me or my help the most, but they still want to stand by my side and call themselves my friends...

 

Can I not feel guilty for having people by my side with such faith in me when my faith is so little?

 

Can I not become ashamed of my weakness, my frailty of heart which is scared at the slightest notion?

 

How can I ask of them to be my friends when I cannot stand up for them and tell their harriers to back off?

 

And they still love me.

 

And I am still weak.

 

And I still feel guilty.

 

How can I not?

 

How can I not, when they did so much for me and I have done nothing for them?

 

Or have I?

 

I don't know. I suppose I would feel sundered if they threw me away now, but I would deserve it.

 

For letting them all down.

 

For not standing up and being what I so badly wanted to be.

 

But was afraid to be.

 

And thus I...

 

What?

 

Is there a thing for me...

 

... but to say how sorry I am?

 

To beg for their forgiveness?

 

What could I ask of them? To give me another chance? They already have - they actually never truly despaired when it came to me, never without turning back and frankly apologising for doing what they have done! How can I, selfish as I am, turn back and say I am sorry?

 

I have done a few things for them, that's true...

 

Was it enough, though? Or am I just deceiving myself into thinking as such?

 

And why am I losing faith in them?

 

I am one sorry bastard, that's what's up with me...

 

And I cannot escape that, can I?

 

Cruelty... That's one nasty word I have only now come to realise I resent with all my might...

 

Sympathy? Kindness? Innocense? I really do not know, but people do not seem to realise such things that easilly.

 

It begins with love.

 

Not the egoistical love so absolutely described by Japanese by use of the word "koi", but the kind of love that sheds the purest of lights on the face of Earth.

 

That kind of love. "Ai".

 

I have been called sympathetic, kind, even innocent. Am I all of this?

 

This?

 

This what? Was fuer ein Person bin ich?

 

Das Bild meines Herzes ist schoen nicht; im Actualitoet, es ist sehr schlecht!

 

Oder ist es nicht so?

 

Kann ich so denken um die Realitoet nicht zu sehen?

 

I wish it really is so...

 

I wish I am sympethetic, kind, innocent...

 

But above all, I wish I am with her forever.

 

As if the rest of the world was not coming down atop my shoulders, I now have to face a situation in which I would never like to find my self: George has asked of me to mit him. When I confronted him with what would be the reason of his request, he answered saying that he would like to confess something to me... Of all the luck!

 

To put it in words appropriate to the situation, I actually never thought that George would ever "confess" something to anyone... Sure, we have had discussions covering personal issues and interests, some of them of even romantic content, but never, ever, have such discussions taken up the mantle of confessions.

 

I hope it does not have to do with something regarding his current relationship with Nelly; I would really feel down if it came down to splitting up. And this is not the only possibility, so I can easilly say I am pretty stressed up...

[Βάρδος]

Γενικώς καλογραμμένα κομμάτια, το πρώτο και το δεύτερο που διάβασα.

 

Σχετικά με το ερώτημα, τώρα...

 

Τι γίνεται όταν ο συγγραφέας απλά αποφασίζει να γράψει κάτι για να βγάλει τα σώψυχά του; Διαβάστε τα κάτωθι (όσα μπορείτε, ζητήστε μου μεταφράσεις για να τις γράψω αν είναι):

<{POST_SNAPBACK}>

 

Κοίτα, όπως το θέτεις, και όπως κατάλαβα κι από τα κείμενα, μιλάμε πιο πολύ για μια μορφή ημερολογίου ή εξωτερίκευσης προσωπικών συλλογισμών μέσω της συγγραφής. Αυτό είναι πολύ όμορφο και καθαρτικό για την ψυχή του ατόμου, ενώ ίσως να προσφέρει στον αναγνώση και κάποιες γνώσεις επάνω στο ανθρώπινο υποσυνείδητο. Αλλά δεν πρέπει να συγχέεται με τη μυθιστοριογραφία, διότι είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Σε αυτό που αναφέρεις εσύ γράφεις τα βιώματα και τις σκέψεις σου' στη μυθιστοριογραφία αφηγείσαι πλασματικές ιστορίες.

[RaspK]

Προφανώς, Κώστα· όλα τα παραπάνω έχουν εξυπηρετήσει ακριβώς το σκοπό που γράφεις, αλλά θά 'θελα ν' ακούσω κι άλλα σχόλια επ' αυτού.

[Βάρδος]

Θέλεις να διευκρινίσω κάτι;

[RaspK]

Θέλεις να διευκρινίσω κάτι;

<{POST_SNAPBACK}>

Φυσικά - τι πάει να πει: «Γενικώς;»

 

Σοβαρά τώρα, απλά εννοώ ότι περιμένω κι άλλα σχόλια, κι όχι υποχρεωτικά από μέρους σου, αν και το μόνο πράγμα που δε θα έκαναν θα ήταν να με χαλάσουν. ;)

[Vikar]

Τι γίνεται όταν ο συγγραφέας απλά αποφασίζει να γράψει κάτι για να βγάλει τα σώψυχά του;

 

Ma tote movov grafei staln8eia. Tote eivai eilikrivnc. Uparxei periptwsn kaveic va grafei kala xwric va bgazei ta swyuxa tou; (Kai dev milaw movo gia poinsn fusika.) Kai episnc, dev eivai kav avagkn vavai kaveic autobiografikoc, me tnv epifaveiakn snmasia.

 

To movo problnma sautnv tnv periptwsn eivai o grafovtac va diatnrnsei tov elegxo pavw sto mnvuma. H pro8umia va gumvw8eic eivai n arxn. Alla to katopivo strip tease eivai oloklnrn n texvn, etsi dev eivai;

 

 

PS: Eivai dika sou ta keimeva;

[Isis]

Τότε συγγράφει για τον εαυτό του και μόνο, με τον τρόπο που του αρέσει, με το θέμα που τον εκφράζει και όχι περιορισμένος από τις απαιτήσεις ενός εκδοτικού οίκου ή τις επιθυμίες ενός αναγνωστικού κοινού (ή και των δύο).

 

Η κατάθεση ψυχής του συγγραφέα είναι ειλικρινές δημιούργημα και συμφωνώ με το Βάρδο πως ορισμένες φορές προσλαμβάνει τη μορφή ημερολογίου! Αρκετές φορές αντίστοιχα δημιουργήματα είχαν και συγγραφική επιτυχία (βλ. "Το ημερολόγιο της Άννας Φράνκ") όμως η επιτυχία δεν είναι αυτοσκοπός!

[Μελδόκιος]

Συμφωνώ με τα παιδιά απο πάνω. Το όλο θέμα έχει να κάνει με το γιατί καθόμαστε και γράφουμε. Θέλουμε να εξωτερικεύσουμε κάποια πράγματα που είναι μέσα μας. Είτε αυτά είναι προβληματισμοί είτε χαρακτήρες και πλοκές είτε διαστροφές, είτε οτιδήποτε άλλο. Το θέμα είναι ότι τρύπωσαν μέσα μας, μας βασάνισαν, μας απασχόλησαν, ζυμώθηκαν στο μυαλό μας. Εμείς απλώς τα βγάζουμε. Ουσιαστικά ο καθένας γράφει για ότι τον απασχολεί και τον ενδιαφέρει. Σίγουρα αν προσπαθήσουμε να γράψουμε κάτι που μας αφήνει αδιάφορους δε θα χουμε και καλό αποτέλεσμα.

[King_Volsung]

Συμφωνώ με τα παιδιά απο πάνω. Το όλο θέμα έχει να κάνει με το γιατί καθόμαστε και γράφουμε. Θέλουμε να εξωτερικεύσουμε κάποια πράγματα που είναι μέσα μας. Είτε αυτά είναι προβληματισμοί είτε χαρακτήρες και πλοκές είτε διαστροφές, είτε οτιδήποτε άλλο. Το θέμα είναι ότι τρύπωσαν μέσα μας, μας βασάνισαν, μας απασχόλησαν, ζυμώθηκαν στο μυαλό μας. Εμείς απλώς τα βγάζουμε. Ουσιαστικά ο καθένας γράφει για ότι τον απασχολεί και τον ενδιαφέρει. Σίγουρα αν προσπαθήσουμε να γράψουμε κάτι που μας αφήνει αδιάφορους δε θα χουμε και καλό αποτέλεσμα.

ditto

 

συμφωνώ... δεν έχω τίποτα να προσθέσω.

[RaspK]

Παιδιά, να ξεκαθαρίσω κάτι γιατί κάποιοι μάλλον παρεξέγησαν...

 

Πρώτον, «Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ» λέγεται έτσι επειδή είναι ακριβώς αυτό!!

 

Δεύτερον, τα σώψυχα είναι πράγματα που κρατάμε λίγο κρυφά, που δεν τα παραδεχόμαστε και τόσο ούτε καν στον εαυτό μας.

 

Τέλος, ναι, δικά μου είναι. Όσες φορές το έχω κάνει είναι για ν' αποφορτίζομαι, πραγματικά να βγάζω τα σώψυχά μου...

[Isis]

Πρώτον, «Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ» λέγεται έτσι επειδή είναι ακριβώς αυτό!!

Συνέδεσα απλώς αυτό που ανέφερε ο Βάρδος για ημερολόγιο με μια κοπέλα που ουσιαστικά αποτύπωνε τα εσώψυχά της μέσω του ημερολογίου της. Κι εκείνη για να ηρεμεί το έκανε! Δε γράφτηκε όμως για να εκδοθεί, άσχετα με την τελική πορεία του και ούτε υπονοώ πως εσύ γράφεις ημερολόγιο. Ένας παραλληλισμός ήταν.

[RaspK]

Χμ... Έγραψα ένα post στο blog μου που αφορά ακριβώς αυτό το θέμα, και θυμήθηκα και τούτο το topic αργότερα.

 

Ρίξτε μια ματιά και πείτε μου άποψη...

[month]

.................................................................

(δεν είναι spam)