Βάρδος Posted June 13, 2005 Share Posted June 13, 2005 Φαίνεται ότι σε ψήνει το θέμα, αλλά πιστεύω ότι δε θα έπρεπε ν'ανησυχείς τόσο, γιατί, ομολογουμένως, γράφεις καλά. Στο προκείμενο, όμως (καθότι η συζήτηση είναι ενδιαφέρουσα). 1. Uparxei, prepei va uparxei, mporei va upar3ei, mia "apoluta koivn glwssa" (dnladn koivn wc proc touc kavovec tnc), tnv opoia prepei o ka8e logotexvnc pou xrnsimopoiei va sebetai; Δεν πρέπει. Θα ήταν φασισμός. Κάθε λογοτέχνης πρέπει να γράφει, έστω, λίγο διαφορετικά από τον άλλο. Ποικιλομορφία. Πρόσεξε, όμως: δεν υποστηρίζω τους τραγικούς συγγραφείς, που δεν ξέρουν να γράψουν τ'όνομά τους. Εξηγώ περισσότερο και παρακάτω. 2. Poso briskete kai poso pisteuete oti prepei va diaferei n glwssa n ka8nmerivn, graptn h proforikn, apo tn logotexvikn; Ta la8n tote pou apavtouv stn mia, apavtouv kai stnv alln (kai avtistrofa); Pisteuete oti ta la8n auta prepei va eivai apofeuktea; Η λογοτεχνική γλώσσα, σίγουρα, διαφέρει από την καθημερινή ή από την προφορική. Θέλοντας και μη. Ωστόσο, όταν κάποιος γράφει διάλογο, τότε θα πρέπει ο λόγος αυτός να μοιάζει προφορικός' επομένως, εκεί επιτρέπονται και κάποια καθημερινά "λάθη" --ή, μάλλον, επιβάλλονται. Ειδικά, αν πρόκειται για έναν απλό χαρακτήρα. Δε μιλάνε όλοι οι χαρακτήρες το ίδιο: αλλιώς πρέπει να μιλάει ένας χωρικός, αλλιώς ένας στρατιωτικός, αλλιώς ένας άρχοντας, αλλιώς ένας διανοούμενος... Άρα, νομίζω ότι η προφορική γλώσσα χρειάζεται στη λογοτεχνία. Αλλά πρέπει να ξέρεις πώς και πότε να τη χρησιμοποιείς. Ένστικτο και παρατηρητικότητα, κατά κύριο λόγο. 3. Poia n sxesn tou logotexvn me tn glwssa; Poso profavnc eivai autn; Poso proxwrnmeva eivai ta glwssika "proapaitoumeva" prokeimevou kaveic va grayei logotexvia; Πιστεύω πως, όσο καλύτερα ξέρεις τη γλώσσα, τόσο καλύτερη λογοτεχνία μπορείς να γράψεις... αν έχεις και τις ιδέες για να γράψεις λογοτεχνία. Είναι ο συνδυασμός τέχνης και έμπνευσης. Πρέπει να τα έχεις και τα δύο, για να γράψεις κάτι αξιόλογο. Συνεχίζω, αναφερόμενος και στον Φλωμπέρ. Κατ'αρχήν, δεν τον έχω διαβάσει στα γαλλικά, ώστε να εκφέρω άποψη (και τα γαλλικά μου δεν είναι τόσο καλά, ώστε να μπορέσω να του βρω και λάθη). Πάντως, δεν ξέρω κατά πόσο τα λάθη στα οποία αναφέρεται το κείμενο είναι πραγματικά λάθη ή λογοτεχνικά μη-λάθη. Εξηγούμαι. Ο συγγραφέας που είναι τραγικός κάνει λάθη τραγικά, χωρίς να θέλει να τα κάνει. Κι αυτό φαίνεται μέσα από το κείμενό του. Οι χρόνοι αλλάζουν χωρίς λόγο, ας πούμε' οι προτάσεις είναι --χωρίς λόγο-- σαλάτα' η χρήση των λέξεων είναι --χωρίς λόγο-- λανθασμένη. Γενικά, είναι το κείμενο που το διαβάζεις και σου πετάγονται τα μάτια έξω. Τα λογοτεχνικά μη-λάθη είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία. Είναι τα "λάθη" που ο συγγραφέας κάνει σκόπιμα, για κάποιο λόγο. Για παράδειγμα, ο χρόνος μπορεί να αλλάζει από Αόριστος σε Ενεστώτας γιατί ο συγγραφέας θέλει να δείξει κάτι μέσα από αυτό. Ας πούμε, πριν από μια-δυο μέρες, διαβάζοντας το The Scar του Mieville, τον είδα ν'αλλάζει χρόνο. Σκόπιμα. "Και το υπόλοιπο ταξίδι πέρασε σαν όνειρο, που μετά ο ήρωάς μας δεν μπορούσε παρά να θυμηθεί σκόρπια και συγκεχυμένα..." Κι απο δώ αρχίζει ο Ενεστώτας Χρόνος, γιατί "το ταξίδι περνάει σαν όνειρο", γιατί κάτι αλλάζει στην ιστορία. Είναι εσκεμμένο, και ο συγγραφέας, που είναι τεχνίτης συγγραφέας και όχι τραγικός, το κάνει καλά. Υπάρχουν κι άλλα παρόμοια. Ας πούμε, ο Mervyn Peake, σ'ένα σημείο του πρώτου βιβλίου του Gormenghast αρχίζει να γράφει τις ευθείες σκέψεις των χαρακτήρων του, και τις γράφει με ελάχιστα σημεία στίξης. Ένα χάος. Αλλά ένα εσκεμμένο χάος, γιατί θέλει να μας δείξει το μπέρδεμα που επικρατεί στα κεφάλια των χαρακτήρων. Είχα μείνει με τη μασέλα κρεμασμένη, καθώς το διάβαζα. Είσαι σε μια φάση που λες: τι ΚΑΝΕΙ το άτομο; Γιατί το κάνει καλά, και σκόπιμα. Τώρα, αν ένας συγγραφέας έγραφε --χωρίς λόγο-- όλο του το βιβλίο χωρίς σημεία στίξης και γεμάτο ορθογραφικά λάθη, ε, αυτός θα ήταν τραγικός. Αλλά τον συγγραφέα που είναι τεχνίτης και ξεφεύγει μέσα στην ανωμαλία του τον καταλαβαίνεις. Φαίνεται τι προσπαθεί να επιτύχει μ'αυτά που γράφει, δεν τα κάνει τυχαία. Οι κολλημένοι με τη γλωσσική ευπρέπεια δεν τα αποδέχονται αυτά τα πράγματα. Θεωρούν ότι όλα πρέπει να συμβαδίζουν με 4-5 κανόνες, κι οτιδήποτε ξεφεύγει είναι ύβρη. Οι ίδιοι άνθρωποι, ας πούμε, δεν αποδέχονται και τις σπασμένες προτάσεις που δεν έχουν ρήμα μέσα τους. Δεν αποδέχονται, επίσης, ότι μια λέξη μπορεί από μόνη της να είναι παράγραφος. (Πχ, το "Εξηγούμαι" που έχω γράψει παραπάνω ένας γλωσσικός καθωσπρεπιστής δεν το αποδέχεται ως ορθό.) Φυσικά και οι κανονές είναι χρήσιμοι. Και φυσικά πρέπει κάποιος να τους γνωρίζει και --κατά κανόνα*-- να τους χρησιμοποιεί. Αλλά οι κανόνες υπάρχουν και για να τους σπας και, μέσα από τη θραύση τους, να δείχνεις κάτι. (Θεΐκό θέμα άνοιξες, πραγματικά. ) *εσκεμμένο λογοπαίγνιο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
zoyki Posted June 13, 2005 Share Posted June 13, 2005 Αποκλείεται ποτέ να υπάρχει μια απόλυτα κοινή γλώσσα. Α Π Ο Κ Λ Ε Ι Ε Τ Α Ι.- Και αυτό όχι γιατί είμαι δογματικά κατά της (είμαι κατά της αλλά όχι δογματικά) αλλά γιατί έτσι είναι η πραγματικότητα. Ο καθένας μας και δεν μιλώ μόνο για συγγραφείς αλλά για όλους ανεξαιρέτως κουβαλάει μέσα του τη δική του γλώσσα, κανείς δεν εκφράζεται ακριβώς όπως οι άλλοι, κανείς δε δίνει στις λέξεις το ίδιο ακριβώς νόημα με τον διπλανό του. Δε γίνεται να το κάνει γιατί η γλώσσα γίνεται μέρος του εαυτού του παίρνει χαρακτηριστικά από την προσωπικότητα του ατόμου, από την καθημερινότητά του. Για να το πω πιο σύντομα ο καθένας μιλάει τα δικά του ελληνικά. Αναγκαστικά λοιπόν όποιος πάει να γράψει από ένα Σκέφτομαι και Γράφω μέχρι μυθιστόρημα και διδακτορικό τη γλώσσα του την κουβαλάει μαζί του και δεν μπορεί να την αποποιηθεί. Όταν γράφεις κάτι περνάς πράγματα από τον εαυτό σου σε αυτό κι έτσι γίνεται διαφορετικό, αποκτά δικό του χαρακτήρα. Πιστεύω βέβαια πως πέρα από αυτό, η ύπαρξη μιας τέτοιας γλώσσας θα ήταν τροχοπέδη και για τους συγγραφείς και για τους αναγνώστες. Δεν θα υπήρχε καθόλου ποικιλία, θα ήταν σα να διαβάζεις τον ίδιο συγγραφέα ξανά και ξανά. Αυτό για μένα σαν ιδέα είναι φριχτό. Χάνεται κάπου η προσωπική κατάθεση, γιατί όποιος γράφει, ό,τι και να γράφει κάνει μια κατάθεση εαυτού, συναισθημάτων κλπ. Τα όποια συγγραφικά δημιουργήματα (ποίηση ή πεζά) τείνω να τα βλέπω σαν παιδιά του εκάστοτε συγγραφέα γιατί με αυτή την τρυφερότητα και την αγάπη τα βλέπω εγώ η ίδια, είναι κάτι στο οποίο έχω αφιερώσει χρόνο και κόπο και περιέχει και κάτι από μένα. Φαντάσου λοιπόν έναν κόσμο με παιδιά που έχουν ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά παρόλο που μπορεί να φοράνε διαφορετικά ρούχα και να έχουν διαφορετικό χρώμα δέρματος ή/και μαλλιών. Βαρεμάραααααααααααα.... Θα διάβαζες ιστορίες π.χ. για κάποιον που πρέπει να σώσει τον κόσμο και θα ήταν τόσο ίδιες γιατί ακόμα κι αν διέφεραν σε κάποια σημεία στα πρόσωπα ή στην πλοκή το όχημα (η γλώσσα) θα παρέμενε απαράλλαχτο. Θα είχες την αίσθηση ότι διαβάζεις τα ίδια και τα ίδια ακόμα και αν επρόκειτο για την τελειότερη δυνατή γλώσσα. Αυτή είναι η άποψή μου και να μην σας κούρασα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Αντώνιος Σ Posted June 13, 2005 Share Posted June 13, 2005 Γιατί πολλά από τα λεξικά μου διαρκώς συγκρούονται με το Μπαμπινώτη;;;;;Και μάλιστα είναι εκδόσεις πολύ παλαιότερες από τη δική του...<{POST_SNAPBACK}> Γιατί η γλώσσα αλλάζει, εικάζω. Ωστόσο, δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι όσο κι αν αλλάζει ο προφρικός λόγος, ο γραπτός πρέπει να αλλάζει με πιο αργούς ρυθμούς για να κατασταλάξει η χρήση. Πρσωπικά προτιμώ το καταπληκτικό λεξικό του Δημητράκου κι ας είναι στην καθαρεύουσα, δεν έχει ξεπεραστεί παρά σε ελάχιστες τεχνολογικής σημασίας λέξεις, σε αντίθεση με άλλα δήθεν μοντέρνα λεξικά τα οποία είναι απλώς φτωχά. Διαβάστε αυτό το άρθρο της Καθημερινής. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted January 18, 2007 Share Posted January 18, 2007 Να αναβιώσω αυτό το πάρα πολύ ενδιαφέρον τόπικ, με ένα λάθος απίστευτα συνηθισμένο, που το βλέπω καθημερινά σχεδόν παντού: οι καταλήξεις των ρημάτων κατά την κλίση, και συγκεκριμένα το μπέρδεμα -ε και - αι. Το - ε λοιπόν, είναι 2ο πρόσωπο πληθυντικού. (εσείς) λέτε, πιστεύετε, μπορείτε, λέγετε (προστακτική αυτό) κτλ το - αι είναι 3ο πρόσωπο ενικού - φημολογείται, λέγεται, πιθανολογείται, αδικείται (αυτός) κτλ. Ρήματα παθητικά δηλ, στο τρίτο πρόσωπο ενικού. Μπορεί να πείτε ότι είναι κάτι απλό, αλλά το βλέπω σχεδόν παντού, από συνθήματα στους τοίχους μέχρι κι εδώ ακόμα :tongue: Και μιας και αναφέραμε λεξικά, τι θα λέγατε για μερικές προτάσεις και συγκρίσεις; Μη μένουμε μόνο στον Μπαμπινιώτη ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naurgul Posted January 18, 2007 Share Posted January 18, 2007 Να αναβιώσω αυτό το πάρα πολύ ενδιαφέρον τόπικ, με ένα λάθος απίστευτα συνηθισμένο, που το βλέπω καθημερινά σχεδόν παντού: οι καταλήξεις των ρημάτων κατά την κλίση, και συγκεκριμένα το μπέρδεμα -ε και - αι. Το - ε λοιπόν, είναι 2ο πρόσωπο πληθυντικού. (εσείς) λέτε, πιστεύετε, μπορείτε, λέγετε (προστακτική αυτό) κτλ το - αι είναι 3ο πρόσωπο ενικού - φημολογείται, λέγεται, πιθανολογείται, αδικείται (αυτός) κτλ. Ρήματα παθητικά δηλ, στο τρίτο πρόσωπο ενικού. Μπορεί να πείτε ότι είναι κάτι απλό, αλλά το βλέπω σχεδόν παντού, από συνθήματα στους τοίχους μέχρι κι εδώ ακόμα :tongue: QFT!! Μα το θεό, αυτό το λάθος είναι τόσο συχνό που θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο κάθε φορά που το βλέπω. Πρέπει να κάνουμε κάποιου είδους προπαγανδιστική εκστρατεία γιατί θα μας τρελάνουν! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted January 18, 2007 Share Posted January 18, 2007 Υπάρχουν και χειρότερα... Το ότι και το ο,τι. Και το βλέπεις και παντού... Το ότι είναι αναφορικό*: "Μου είπε ότι με πείρες τηλέφωνο." Το ο,τι αποτελεί συντομογραφία του οτιδήποτε: "Πάμε να πάρουμε ο,τι θέλεις." *αναφορικό; δεν ξέρω, νομίζω έτσι λέγεται... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted January 18, 2007 Share Posted January 18, 2007 Σημείωση: το Shakespeare είναι, πιθανόν, όντως shake+spear(e), αλλά αυτή είναι άλλη υπόθεση... Χαρακτηριστικά λάθη που δεν έχουν αναφερθεί είναι τα ακόλουθα: Η σύγχηση «πού» με «που» - το πρώτο είναι τοπικό επίρρημα, το άλλο είναι περικομμένη γραφή της αντωνυμίας «οποίος» σε όλα τα γένη, αριθμούς και πτώσεις. Η σύγχηση λέξεων με κοινή ρίζα και, παλαιότερη, κοινή έννοια είναι, επίσης, συχνό φαινόμενο: αμέσως-άμεσα (συνήθως χρονικό και τροπικό επίρρημα αντίστοιχα, αν και σημαίνουν το ίδιο πράγμα κατά βάση), συγχέω-συγχίζω (το ένα είναι το να μπερδεύω πράγματα μεταξύ τους στο μυαλό μου, το άλλο να μπερδεύω κάποιον και να τον εκνευρίζω), αφηρημένος (διπλή έννοια: πρωταρχική είναι αυτού που έχει αφαιρεθεί από κάτι, και, δευτερεύουσα, αναφέρεται για κάποιον που έχει ξεχαστεί και δεν έχει άμεση αντίληψη της πραγματικότητας, έχει φύγει, δηλαδή, από την πραγματικότητα [η αφηρημένη τέχνη ανήκει στην πρώτη έννοια, με τη λογική ότι αφαιρείς πράγματα από την παρουσίαση της πραγματικότητας]). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naurgul Posted January 18, 2007 Share Posted January 18, 2007 (edited) Τι μου θυμίζεις τώρα... Εμένα συνήθως με εκνευρίζουν οι μεταφράσεις που κάνουν οι καθηγητές μας στους όρους της πληροφορικής. Για παράδειγμα (και εδώ κολλάει το τι μου θύμισες), μετέφρασαν το abstract class σε "κλάση αφαίρεσης"... που είναι σίγουρα κακόηχο, ενώ δεν είμαι σίγουρος αν στέκει νοηματικά (και σίγουρα προκαλεί και σύγχυση( :tongue: )). Επί τη ευκαιρία( :tongue: ), μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί τη λέξη "track" τη μεταφράζουν "άτρακτο"; Edited January 18, 2007 by Guardian of the RuneRing #1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted January 18, 2007 Share Posted January 18, 2007 Κάτι άλλο που το συναντώ συχνά, και το θυμήθηκα πάλι σήμερα: η λανθασμένη χρήση του "κυριολεκτικά". Ίσως δε θα πρεπε να με πειράζει τόσο πολύ, μιας και γίνεται συνέχεια πλέον, ειδικά στις ειδήσεις (γκρρρ) "Έβρεχε κυριολεκτικά καρεκλοπόδαρα". Είναι λάθος! Δεν έβρεχε καρέκλες! Να το, συγχύστηκα πάλι :tongue: Αν πεις όμως "είχε 8 ρίχτερ, και το σπίτι πήγαινε πέρα δώθε, κυριολεκτικά" αυτό είναι σωστό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted January 18, 2007 Share Posted January 18, 2007 Έχεις δίκιο, αλλά τα «η, ι, υ» συχνά με μπερδεύουν όταν δεν έχω ακριβή γραμματικό κανόνα ή μνημονική τεχνική να τα θυμάμαι... Πάντως, σου έχω καλύτερο: ενδοπροσωπείο (interface), σύμπτυκτος δίσκος (CD), αλλά και θεωρία ενωμένου πεδίου (Unified Field Theory). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naurgul Posted January 18, 2007 Share Posted January 18, 2007 (edited) Μη ξεχνάς ότι τα ports του υπολογιστή έχουν μεταφραστεί και ως "λιμάνια"! Edited January 18, 2007 by Guardian of the RuneRing #1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted January 19, 2007 Share Posted January 19, 2007 Χμ... Ενθυμούμενος τα περί γραφής, να πω γιατί είναι, πρακτικά, λάθος να γράφουμε πάντα την απλούστερη μορφή μιας λέξης: επειδή αυτό είναι αρχή που θέσπισε ο ΕΛΟΤ και άλλοι αντίστοιχοι οργανισμοί και μετά ακολουθήθηκε ολόκληρο trend εκ μέρους των διαφόρων «λογίων,» πράγμα που δεν ακολουθεί τις επιταγές της φυσικής εξέλιξης της γλώσσας, αλλά της μόδας! Πέραν της δυσκολίας στην απόδοση του jωτ με τη χρήση του g, ας μείνουμε για λίγο στην κατάληξη των ονομάτων... Ως γνωστόν, στ' αγγλικά δε λέμε Socratis, λέμε Socrates. Φαντάζεστε το μέσω Άγγλο που θα λέει πόσο άσχετοι είμαστε ούτως ώστε να λέμε, π.χ. ότι τον πατέρα μας τον λένε Socratis; Και θα έχει και δίκιο: το ήτα αποδίδεται ως e στ' αγγλικά, όχι ως i - όπως και η δασεία γράφεται με h, οπότε έχουμε Rhodes, και όχι Rodos... Το γιατί εδώ έχουμε το e στην κατάληξη, δεν το ξέρω, αν και υποθέτω ότι έχει να κάνει με τα λατινικά φύλα που ζούσαν εκεί. Παρομοίως, λοιπόν, είναι σωστό να γράφουμε κάτι που ν' αποδίδει τουλάχιστον το νοηματικό διαχωρισμό των επιμέρους στοιχείων των ονομάτων. Εδώ έχουμε το αστείο, βέβαια, με τον Καρτέσιο, αφού Καρτέσιος σημαίνει «ο των Καρτές» από τη γαλλική γραφή του ονόματος Descartes (des cartes) - φαντάζεστε να λέγανε, ας πούμε, κάποιο Γιώργο Παπαδόπουλο οι Γερμανοί Georg Popenkind; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Darkchilde Posted January 19, 2007 Share Posted January 19, 2007 Θυμήσου και πως προφέρεται το Socrates. Tο τελευταίο e προφέρεται σαν μακρύ i. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted January 19, 2007 Share Posted January 19, 2007 Πολύ σωστά· για την ακρίβεια, το e προφέρετει σαν ee, το οποίο είναι μία από τις αρχαίες προφορές του ήτα (όπως αποδεικνύουν διάφορες γλωσσολογικές μελέτες - να πούμε εδώ ότι κάποτε δεν προφέρονταν τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου παντού το ίδιο, με τη χαρακτηριστική περίπτωση του ήτα να προφέρεται eh σε κάποιες περιοχές, ή του κάπα να προφέρεται σαν χι, ένα φαινόμενο που παρατηρείται αρκετά σε πολλές αρχαίες ή/και νεκρές γλωσσές). Άλλο κλασικό λάθος: όταν έχουμε γενική κτητική σε αντωνυμία ακολουθούμενη από γενική δοτική («Είναι η πετσέτα του Γιάννη.» έναντι «Δώσε του την πετσέτα!» αντίστοιχα), δηλαδή «του του,» η δεύτερη αντωνυμία τονίζεται («του τού») και κάνουμε μια πολύ μικρή παύση για να τονιστεί και στο λόγο μας, μόνο που η παύση είναι τόσο απαλή και κοφτή που δε σημειογράφεται. Π.χ.: «Ο πατέρας του τού είπε να πάει για ψώνια.» Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted January 19, 2007 Share Posted January 19, 2007 Χμμ...εγώ ξέρω ότι άμα είναι δύο στην σειρά ("του του"), δεν χρειάζεται τόνος και ότι ο τόνος μπαίνει όταν είναι μόνο ένα "του" και "πάει" με το επόμενο: "Ο πατέρας του είπε" = ο δικός του πατέρας είπε γενικώς "Ο πατέρας τού είπε" = ο πατέρας είπε σε αυτόν μπέρδεμα αυτή η ορθογραφία... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Darkchilde Posted January 19, 2007 Share Posted January 19, 2007 Deodonus, δεν είναι μπέρδεμα απλώς στο μονοτονικό δεν αποδίδονται όπως πρέπει. Στο του που σημαίνει σε αυτόν, θα έβαζες περισπωμένη, ενώ στο του, το κτητικό, θα είχε απλώς τόνο, και μάλιστα η λέξη πριν θα τονίζονταν 2 φορές. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted January 19, 2007 Share Posted January 19, 2007 Εχμ, ο διπλός τονισμός είναι αποκλειστικό φαινόμενο της γενικής κτητικής μορφής των αντωνυμιών, και μάλιστα μόνο όταν η λέξη τονίζεται στη προπαραλήγουσα - είναι θέμα εκφοράς, αφού οιοσδήποτε άλλος τονισμός δημιουργεί προβληματική ροή στο λόγο. Για το θέμα της περίσπασης, σκέψου πώς τονίζονται κάποιες λέξεις και πότε. Από την άλλη, το ότι η αντωνυμία τονίζεται δεν έχει να κάνει τόσο με την περίσπαση (αφού και οι τύποι γενικής περισπούνται στη λήγουσα), όσο με τη διαφορετικότητα της δοτικής... Η δοτική έχει κατά κανόνα ισχυρότερη λήγουσα από τη γενική. Τέλος, οποτεδήποτε έχουμε δοτική αντωνυμία τονίζεται, απλά έφερα το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, αφού πολύς κόσμος κάνει το λάθος να νομίζει ότι δε χρειάζεται ο τόνος, κάτι που δεν ισχύει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted January 21, 2007 Share Posted January 21, 2007 Ένα άλλο λάθος - ορθογραφίας αυτή τη φορά, που πάλι το βλέπω συχνά: Το πιο, με γιώτα, σημαίνει περισσότερο. Το ποιο, όμικρον γιώτα, είναι το ουδέτερο του ποιος. π.χ. Ποιο βιβλίο θα διαβάσεις μετά; Ο Πέτρος είναι το πιο ήσυχο παιδί της τάξης. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naurgul Posted January 21, 2007 Share Posted January 21, 2007 Ένα άλλο λάθος - ορθογραφίας αυτή τη φορά, που πάλι το βλέπω συχνά: Το πιο, με γιώτα, σημαίνει περισσότερο. Το ποιο, όμικρον γιώτα, είναι το ουδέτερο του ποιος. π.χ. Ποιο βιβλίο θα διαβάσεις μετά; Ο Πέτρος είναι το πιο ήσυχο παιδί της τάξης. trillian, you are my new hero! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted January 21, 2007 Share Posted January 21, 2007 Χμ... Να πιάσουμε λίγο και τ' αγγλικά; Έχω κάμποσα από δαύτα: their-there-they're alliterate-illiterate rogue-rouge your-you're Θα γράψω κι άλλα αργότερα. ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
cortomalteze Posted January 21, 2007 Share Posted January 21, 2007 Πριν πιάσουμε τα αγγλικά (που με ενδιαφέρουν αρκετά), θα ήθελα να τονίσω κι ένα νοημάτικό λάθος που κάνουμε (το οποίο μου ήρθε διαβάζοντας τις επισημάνσεις της Isis σχετικά με τη νύφη και τη νύμφη). Ένα συνηθισμένο λάθος που κάνουμε είναι που χρησιμοποιούμε το ρήμα παντρεύομαι για τους άνδρες. Ένας άνδρας δεν παντρεύεται, αλλά νυμφεύεται. Μια γυναίκα παντρεύεται. Και κάνοντας ιστορική αναδρομή, στην αρχαία εποχή , από την οποία προέρχεται το παραπάνω ρήμα, μια γυναίκα παντρεύεται έναν άνδρα (μπαίνει κάτω (υπό) από την εξουσία ενός άνδρα) και τον υπακούει. Πολλές φορές αποτελεί κι αυτή υποζύγιο και περιουσία του άνδρα. Η ιστορική αναδρομή έγινε και για να κάνω πιο κατανοητή τη ρίζα του ρήματος κι όχι για να υποστηρίξω σεξιστικές απόψεις που φυσικά δεν υποστηρίζω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted January 21, 2007 Share Posted January 21, 2007 Και κάτι που κάνουν και οι ίδιοι οι Άγγλοι κατά κόρον its - it's . there-they're Κατάφερα και έκανα αυτό το λάθος, και μάλιστα σε μέηλ που έστειλα στον Τζόυς... Aλλά έχω δικαιολογία, είχα ένα μυαλό σούπα at the time :tongue: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted January 22, 2007 Share Posted January 22, 2007 Σωστό, τεχνικά, αυτό που λες, αλλά η λέξη παντρεύομαι πλέον χρησιμοποιείται και για τα δύο φύλα, καθότι η λέξη νυμφεύομαι δε χαίρει ευρείας χρήσης. Στην περίπτωση που μια φράση γίνει συνείδηση του λαού προτιμόμενη, δεν έχει σημασία πια η ρίζα. Γι' αυτό το ανέκαθεν είναι ακόμα λάθος να το λέμε «από ανέκαθεν,» αφού αυτοί που το χρησιμοποιούν κατά κύριο λόγο ξέρουν ότι αυτό είναι πλεονασμός. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
cortomalteze Posted January 22, 2007 Share Posted January 22, 2007 Ε ναι... εξ απ' ανέκαθεν :tongue: (αυτό κι αν είναι πλεονασμός) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted January 22, 2007 Share Posted January 22, 2007 Το ζήτημα είναι μπερδεμένο. Ακόμα και οι ειδικοί διαφωνούν σε πολλά ζητήματα. Παραθέτω το χαρακτηριστικό παράδειγμα από το tsanslatum (φόρουμ μεταφραστών- πολύ χρήσιμο για όσους ασχολούνται): http://www.translatum.gr/forum/index.php/topic,2482.0.html Θα έχει ενδιαφέρον να διαβάσετε όλο το post και όλα τα replies. Χαρακτηριστικά αναφέρω ένα από αυτά: "Απλώς έλεγα ότι κάπου έχει παραγίνει το κακό με όλες τις παρατηρήσεις σε ζητήματα γλώσσας. Φυσικά, όσοι από εμάς ασχολούνται επαγγελματικά με τη γλώσσα θα πρέπει να προσέχουν και την παραμικρή λεπτομέρεια. Βλέπω, όμως, ότι ο κύριος που έχει συντάξει το παραπάνω κείμενο δεν έχει λάβει υπόψη του την εξέλιξη της γλώσσας και θεωρεί ότι πρέπει να μείνουμε στάσιμοι στη γλώσσα του 1950. Αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός ότι αρνείται παγιωμένες (και όχι λανθασμένες με την έννοια ότι δεν υπακούουν σε γραμματικούς κανόνες) λέξεις (δες αντιπαλότητα, που χρονολογείται από το 1891 μάλιστα!). Αυτό, από μόνο του, αρκεί για να με βρει αντίθετο οποιαδήποτε παρόμοια φιλοσοφία." Γενικότερα δεν υπάρχουν αυθεντείες και όλοι όσοι γράφουμε καλό είναι όχι μόνο να προσέχουμε αυτά που γράφουμε, αλλά και τις συμβουλές που ακολουθούμε. Εγώ προσωπικά κάνω πολλά γραμματικά/λεκτικά λάθη και προσπαθώ να βελτιωθώ. Η παραπάνω είναι μια καλή αρχή προς αυτή τη κατεύθυνση, έστω κι αν για μένα ήταν ένα γλωσσικό σοκ*! *Ίσως και να έπρεπε να τοποθετήσω άλλη λέξη, αλλά δε βαριέσαι**! **σύμφωνα με Μπαμπινιώτη το σωστό είναι: "δεν βαριέσαι". Συμφωνώ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.