kitsos Posted November 26, 2008 Share Posted November 26, 2008 Σε λέξεις όπως ρολόι, κορόιδο, όπου το όμικρον είναι τονισμένο, το ιώτα δεν παίρνει διαλυτικά. Όταν όμως γράφουμε τις λέξεις αυτές με κεφαλαία, όπου τόνος δεν μπαίνει, βάζουμε αντίστοιχα διαλυτικά στο ιώτα ή όχι; Αν θυμάμαι καλά όταν η λέξη είναι ολόκληρη με κεφαλαία τότε πρέπει να βάλεις διαλυτικά. Στα κεφαλαία δεν υπάρχει ο τόνος για να σου ξεχωρίσει το δίψηφο φωνήεν. Λογικά το ρολόι γράφεται ΡΟΛΟΪ και το κορόιδο ΚΟΡΟΪΔΟ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Spock Posted November 26, 2008 Share Posted November 26, 2008 Όντως αυτό είναι το πιο λογικό, και εγώ έτσι το χρησιμοποιώ. Απλώς ήθελα να ξέρω αν όντως είναι "επίσημα" ο κανόνας έτσι, αλλά με αναζήτηση δε βρήκα κάτι στο ίντερνετ. Ευχαριστώ για την απάντηση, Κίτσο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted November 27, 2008 Share Posted November 27, 2008 Αν θυμάμαι καλά όταν η λέξη είναι ολόκληρη με κεφαλαία τότε πρέπει να βάλεις διαλυτικά. Στα κεφαλαία δεν υπάρχει ο τόνος για να σου ξεχωρίσει το δίψηφο φωνήεν. Λογικά το ρολόι γράφεται ΡΟΛΟΪ και το κορόιδο ΚΟΡΟΪΔΟ. Επιβεβαιώνω. Όχι ότι δεν φτάνουν τα λόγια του Κίτσου αλλά για μεγαλύτερη σιγουριά! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted December 2, 2008 Share Posted December 2, 2008 Η λέξη κόλλημα συνδέεται ετυμολογικά με το ρήμα κολλάω-κολλώ και χρησιμοποιείται σήμερα με διάφορες σημασίες. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να κάνει λόγο για κόλλημα του υπολογιστή και να εννοεί ότι το μηχάνημα «κόλλησε», παρουσίασε δηλ. δυσχέρεια στη λειτουργία του. Στη νεανική αργκό η φράση τρώω κόλλημα σημαίνει ότι αποκτώ εμμονή με κάτι. Παράδειγμα: Άρχισα να παίζω σκάκι και έφαγα κόλλημα. Λέξεις της ίδιας οικογένειας: κολλητήρι, κολλητός, κολλητσίδα. Η λέξη κώλυμα συνδέεται ετυμολογικά με το ρήμα κωλύω και δηλώνει οτιδήποτε μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο, πρόσκομμα, φραγμό σε κάτι. Παραδείγματα χρήσης: Γραφειοκρατικό κώλυμα. Το μάθημα αναβάλλεται λόγω κωλύματος (και όχι κολλήματος!). Λέξεις που ανήκουν στην ίδια οικογένεια: κωλυσιεργία, κωλυσιεργώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted December 8, 2008 Share Posted December 8, 2008 Η λέξη λήμμα είναι αρχαία και ανάγεται ετυμολογικά στο ρήμα λαμβάνω. Σήμερα δηλώνει λέξη, φράση κτλ. που καταγράφεται σε λεξικό, με διάφορες γλωσσικές πληροφορίες, π.χ. σημασιολογικές, γραμματικές ή ετυμολογικές. Παραδείγματα χρήσης: Η δομή του λήμματος. Κατάλογος/σύνταξη λημμάτων. Λέξεις που σχηματίζονται με βάση το λήμμα: λημματογράφηση, λημματολόγιο. Η λέξη λύμα χρησιμοποιείται σήμερα συνήθως στον πληθυντικό (λύματα). Στην αρχαιότητα είχε τη σημασία του νερού της μπουγάδας, ενώ σήμερα δηλώνει τα υγρά απόβλητα. Παραδείγματα χρήσης: αστικά/βιομηχανικά/επεξεργασμένα/οικιακά/ τοξικά λύματα. Τα λύματα των εργοστασίων ή των πλοίων. Αγωγός λυμάτων. Συγγενής ετυμολογικά είναι και η λέξη λυμαίνομαι. Στο λύμα βασίζεται η λυματολάσπη. Παράδειγμα παιγνιώδους χρήσης είναι η λέξη λημματολάσπη, που είχε εμφανιστεί σε μπλογκ (ιστολόγιο) προκειμένου να ασκηθεί αρνητική κριτική σε λήμματα ενός λεξικού. Πηγή: Άσπρη Λέξη Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Glowleaf Posted December 8, 2008 Share Posted December 8, 2008 Σας εχω και εγω ενα. Ενας καθηγητης στο πανεπιστημιο επεμενε να μας λεει τον υπολογιστη, υπολογιστηρα, διοτι, μας εξηγουσε: Ο ανεμιστης ειναι ο ανθρωπος που κανει αερα. Ο ανεμιστηρας ειναι το μηχανημα που εκτελει την ιδια δουλεια, δηλαδη να κανει αερα/ανεμιζει. Ο υπολογιστης ειναι αντιστοιχα ο ανθρωπος που υπολογιζει (μαθηματικος, η παλιοτερα ο λογιστης/μανατζερ/εργοδηγος του τοπικου αρχοντα). Ο υπολογιστηρας ειναι το μηχανημα που εκτελει την δουλεια του υπολογιστη, δηλαδη το να υπολογιζει. Δεν εχω πηγη αλλη απο τον καθηγητη μου, αλλα μου φαινεται σωστο. Επισης, ειχαμε και εναν ακομα καθηγητη που αναφεροταν στους υπολογιστες ως "μηχανακια", αλλα αυτον τον ειχαμε χεσ$^&ο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted December 8, 2008 Share Posted December 8, 2008 (edited) αντιγράφω από ένα blog: Στο θέμα που εξετάζουμε υπάρχουν περισσότερες από μία περιπτώσεις της παραγωγικής κατάληξης -τήρ(ας), που λειτουργούν χωρίς κανένα πρόβλημα. Τέσσερις μάλιστα από αυτές τις περιπτώσεις, που έχουμε υπόψη, αποδεικνύουν και τη διαχρονική συνέχεια της ελληνικής γλώσσας, αφού χρησιμοποιούνται συνεχώς από την ομηρική φάση της γλώσσας μας μέχρι σήμερα. Αναφερόμαστε στις λέξεις σωτήρ(ας), μνηστήρ(ας), κλητήρ(ας) και ολετήρ(ας) (= καταστροφέας). Οι λέξεις αυτές σημαίνουν σαφώς πρόσωπα που ενεργούν και τα αντίστοιχα ρήματα είναι: σώζω, μνάομαι ( = ζητώ γυναίκα σε γάμο), καλώ και όλλυμι (= καταστρέφω). Προφανώς οι περιπτώσεις αυτές δεν λειτουργούν ως «εξαιρέσεις» ενός κανόνα. Ώστε, η ίδια η διαχρονική πορεία της γλώσσας μας δείχνει ότι η κατάληξη -τήρας δεν είναι αποκλειστική για όργανα ή αντικείμενα. Από την άλλη πλευρά, ο «κανόνας» ότι η παραγωγική κατάληξη -της πρέπει να χρησιμοποιείται για πρόσωπα, είναι ακόμα πιο «χαλαρός» και μάλιστα για τις θετικές επιστήμες και ιδιαίτερα για την ηλεκτρονική όπου μεγάλο πλήθος διατάξεων, συσκευών, συντελεστών, παραμέτρων και γενικά μη εμβίων έχουν οροδοτηθεί με τη χρήση αυτής της κατάληξης. Ενδεικτικά, αναφέρουμε: Κοινοί όροι που σημαίνουν εργαλεία ή όργανα και παράγονται από αρχαία ρήματα: φράχτης (φράσσω), τρίφτης (τρίβω), ξύστης (ξύω), κόφτης (κόπτω), γδάρτης (εκδέρω), καταπέλτης (καταπάλλω)… Μαθηματικά μεγέθη: αθροιστής (αθροίζω), αριθμητής (αριθμώ), διαιρέτης (διαιρώ, παρονομαστής (παρονομάζω), πολλαπλασιαστής (πολλαπλασιάζω) συντελεστής (συντελώ). Ώστε, δεν υπάρχει κανένα σοβαρό πρόβλημα - και ιδιαίτερα στο συγκείμενο της Πληροφορικής - με τη χρήση των όρων υπολογιστής και εκτυπωτής, που να επιβάλλει να τους αναθεωρήσουμε και να τους κάνουμε υπολογιστήρας και εκτυπωτήρας, αντίστοιχα. Είναι επιτρεπτοί όροι στο σύστημα σύνθεσης και παραγωγής της ελληνικής γλώσσας. Επιπλέον, είναι φανερό ότι αν προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε «άτεγκτα» έναν τέτοιο «κανόνα» θα προκαλέσουμε αναστάτωση τουλάχιστον στους τομείς από τους οποίους αναφέραμε παραδείγματα παραπάνω (γιατί προφανώς υπάρχουν και άλλα πολλά και από διάφορους άλλους τομείς) με αμφίβολα τα αποτελέσματα μιας τέτοιας σοβαρής παρέμβασης. Σημειωτέον δε ότι ειδικά για τον όρο «υπολογιστήρας» έγινε ήδη προ πολλών ετών προσπάθεια καθιέρωσης χωρίς να επιτύχει. Edited December 8, 2008 by mariposa Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Glowleaf Posted December 8, 2008 Share Posted December 8, 2008 (edited) Βασικα πετυχες το μπλογκ, αλλα αντεγραψες λαθος αποσπασμα. Η κατάληξη -ΤΗΡΑΣ (-ΤΗΡΙΟ) δηλώνει το ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ή το μηχάνημα που κάνει κάποια δουλειά.Η κατάληξη -ΤΗΣ δηλώνει τον ΑΝΘΡΩΠΟ που κάνει αυτή τη δουλειά. Αρα γίνεται σαφές ότι Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ο οποίος κάνει υπολογισμούς καλείται υπολογιστής, ενώ ΤΟ ΜΗΧΑΝΗΜΑ με την βοήθεια του οποίου γίνονται οι υπολογισμοί ονομάζεται υπολογιστήρας. Συνεπώς με βάση τα παραπάνω θα πρέπει να αναθεωρήσετε τους όρους "υπολογιστής" και "εκτυπωτής" στους σωστούς όρους "υπολογιστήρας" και "εκτυπωτήρας" έστω και εάν βρίσκονται σε σταδιο 3 ή μεγαλύτερο και θεωρούνται οριστικοί. Αλλα του απανταει: Στο φύλλο αρ. 59 του «Ο» είχαμε αναλύσει τον «Κανόνα του επιτυχημένου τρόπου» που διατυπώσαμε ως εξής:Όταν ένας τρόπος (παραγωγής, σύνθεσης, παρασύνθεσης, σύνταξης κ.ά.) έχει εφαρμοστεί στην ελληνική γλώσσα, έστω και σε μία περίπτωση, και έχει λειτουργήσει και λειτουργεί με επιτυχία (χωρίς κανένα πρόβλημα) τότε ο τρόπος αυτός είναι αποδεκτός και επιτρέπεται η χρησιμοποίησή του και σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις ή συνθήκες. Όλα τα επιχειρήματα που εκθέτει ο κ. Αντωνόπουλος, και με πολύ περισσότερα παραδείγματα, έχουν απασχολήσει τις δύο προαναφερόμενες Ομάδες κατά τη συζήτηση της απόδοσης (όχι της «μετάφρασης» - οι όροι δεν μεταφράζονται) των όρων computer και printer. Η πλάστιγγα όμως έγειρε στους τότε (πριν από μια 20ετία) ήδη χρησιμοποιούμενους όρους (ηλεκτρονικός) υπολογιστής και εκτυπωτής. Ώστε, η ίδια η διαχρονική πορεία της γλώσσας μας δείχνει ότι η κατάληξη -τήρας δεν είναι αποκλειστική για όργανα ή αντικείμενα. Ώστε, δεν υπάρχει κανένα σοβαρό πρόβλημα - και ιδιαίτερα στο συγκείμενο της Πληροφορικής - με τη χρήση των όρων υπολογιστής και εκτυπωτής, που να επιβάλλει να τους αναθεωρήσουμε και να τους κάνουμε υπολογιστήρας και εκτυπωτήρας, αντίστοιχα Συμπερασμα, το αφηνουμε ως εχει απλα επειδη δουλευει. EDIT: Το εφτιαξες Edited December 8, 2008 by Glowleaf Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted December 10, 2008 Share Posted December 10, 2008 (edited) Αυτά που τα βρήκες; Αν η πηγή είναι online, δώσε μας το link.Είναι κάτι σαν το Uncyclopedia? Τρελό γέλιο! Έλεος... Βασικός γραμματικός κανόνας είναι (όπως και τ' ότι τα ρήματα που λήγουν σε -ώνω μας δίνουν παθητικές μετοχές τύπου -ωμένος, δηλαδή με μη τονιζόμενο Ω, αντί τονιζόμενου Ο). Edited December 10, 2008 by RaspK Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted December 14, 2008 Share Posted December 14, 2008 Συνηθισμένες περιπτώσεις εννοιολογικής σύγχυσης (Α) Άβουλος : χωρίς βούληση Άβολος : που δε βολεύει Αγρύπνια : ξενύχτι, αϋπνία Αγρυπνία : αγρυπνία για θρησκευτικούς λόγους Άδηλος : μη φανερός Αδήλωτος : μη δηλωμένος Αδιακρίτως : χωρίς να γίνεται διάκριση Αδιάκριτα : χωρίς διακριτικότητα Αδιαχώρητο : όπου δεν υπάρχει χώρος Αδιαχώριστο : που δεν μπορεί να χωριστεί, αδιαίρετο Αδόκητος : απροσδόκητος, ξαφνικός Αδόκιμος : μη δόκιμος, μη αναγνωρισμένης αξίας Αέριος : από αέρα ή της ίδιας φύσης με τον αέρα Αέρινος : που θυμίζει αέρα Αιμάτινος : από αίμα Αιματικός : σχετικός με το αίμα Αισθαντικός : που διακρίνεται για συναισθηματισμό Αισθησιακός : ερωτικός, σεξουαλικός Αίσθημα : κάτι αντιληπτό με τις αισθήσεις, συναίσθημα Αίσθηση : λειτουργία του νευρικού συστήματος, ζωηρή εντύπωση, ικανότητα αντίληψης Αισθητήριος : σχετικός με τις αισθήσεις Αισθητικός : σχετικός με τις αισθήσεις, σχετικός με την αισθητική, την ομορφιά Αισθητός : αντιληπτός με τις αισθήσεις Ακαμάτης : τεμπέλης, φυγόπονος Ακάματος : ακούραστος Ακριβής : ορθός, πιστός, αληθινός Ακριβός : που κοστίζει πολλά χρήματα Αμαρτωλός : αυτός που έχει κάνει αμαρτία Αρματολός : ένοπλος (με άρματα) Ανάθεμα : αφορισμός, αποκήρυξη Ανάθημα : αφιέρωμα τάμα Ανακομιδή / μετακομιδή : εκταφή και μεταφορά οστών νεκρού σε τάφο, μνημείο Αποκομιδή : μεταφορά σε άλλον τόπο, κυρίως απορριμμάτων Διακομιδή : μεταφορά αρρώστου ή τραυματία σε νοσοκομείο Άνεργος : χωρίς εργασία Άεργος : τεμπέλης, αργόσχολος, που δε θέλει να δουλέψει Άπραγος : χωρίς πείρα, άπειρος, άβγαλτος Άπρακτος : που δεν πέτυχε αυτό που επεδίωκε Αρχέγονος : πολύ παλιός, σε αρχικό στάδιο Αρχέτυπος : που χρησιμεύει ως πρότυπο Ασχήμια : έλλειψη ομορφιάς Ασχημία : ανάρμοστη άσεμνη πράξη Πηγή : Οδηγός της Νεοελληνικής Γλώσσας, εκδόσεις Πατάκη, Μάιος 2005 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lizbeth_covenant Posted December 18, 2008 Share Posted December 18, 2008 Δεν ξέρω αν το έχετε αναφέρει σε κάποια άλλη σελίδα αλλά... μπορεί κάποιος να μου θυμίσει(γιατί πρέπει να ήταν στη γραμματική του δημοτικού αυτό το πράγμα) σε ποιες περιπτώσεις χρησιμοποιούμε το "πολύ" και σε ποιές το "πολλή"; Δεν ξέρω μπορεί να φαίνεται χαζό αλλά πάντα με μπέρδευε και σχεδόν πάντα εγώ χρησιμοποιώ το "πολύ" ενώ ξέρω πως δεν ταιριάζει παντού. Ας πούμε λέμε: με πολλή αγάπη και όχι με πολύ αγάπη, έτσι δεν είναι; Αν ξέρει κάποιος αυτό το θέμα ας μου λύσει την απορία... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted December 18, 2008 Share Posted December 18, 2008 Το επίθετο πολύς - πολλή - πολύ συνοδεύει ουσιαστικά και κλίνεται και στα τρία γένη: π.χ. έπεσε πολλή βροχή, έφαγε πολύ φαγητό κλπ. Το επίρρημα πολύ δεν κλίνεται και συνοδεύει ρήματα, επιρρήματα, επίθετα ή μετοχές: π.χ. Έβρεξε πολύ, έτρεξε πολύ γρήγορα, είναι πολύ καλός μαθητής, ήταν πολύ ευτυχισμένος Aρκετές φορές έχουμε πρόβλημα στην ορθογραφία αυτών των λέξεων. Ιδιαίτερα το επίρρημα "πολύ" με το επίθετο "το πολύ". Να βάλουμε -λ ή -λλ, να βάλουμε -υ, -η, -οι; -Το επίρρημα πολύ γράφεται πάντα με -λ και -ύ. -Το επίθετο πολύς - πολλή - πολύ γράφεται με -λ και -ύ μόνο στον ενικό αριθμό του αρσενικού και ουδέτερου. -Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις βάζουμε -λλ και ακολουθούμε τους γενικούς κανόνες που ισχύουν στις καταλήξεις των ονομάτων (δηλ. -η στο θηλυκό, -οι στον πληθυντικό) πηγή Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lizbeth_covenant Posted December 18, 2008 Share Posted December 18, 2008 Thanks mariposa! Μου έλυσες την απορία και μάλιστα τόοοσο γρήγορα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted December 28, 2008 Share Posted December 28, 2008 Με βάση μια διαφωνία που είχα πρόσφατα με ένα μέλος που σέβομαι πολύ την άποψη και τις γνώσεις του, σας παρουσιάζω ένα δίλημμα: "Η Έλεν πέταξε πέρα το άψυχο σώμα τής Σίμπιλ σαν άχρηστο κουρέλι και άρχισε να τραγουδά ξανά σηκώνοντας τα χέρια πάνω από τον τάφο, αφού πρώτα..." Ερώτηση: το της θέλει τόνο ("τής") ή δεν θέλει ("της"); Απάντηση Α: Κανονικά οι αδύνατοι τύποι των προσωπικών αντωνυμιών (μου, σου, του, της...) ΔΕΝ τονίζονται, παρά μόνο όταν στην ανάγνωση υπάρχει περίπτωση να θεωρηθούν εγκλιτικά: Ο πατέρας μού έδωσε (έδωσε σε ΜΕΝΑ) Ο πατέρας μου έδωσε (ο δικός μου πατέρας ΕΔΩΣΕ) Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπάρχει περίπτωση το "της" να θεωρηθεί εγκλιτικό. Είναι φανερά κτητικό. Επομένως ΔΕΝ χρειάζεται τόνο. Αυτή η άποψη περιγράφεται από την Νεοελληνική Γραμματική Τριανταφυλλίδη, την μόνη επίσημη γραμματική που αναγνωρίζεται από το υπουργείο Παιδείας. Απάντηση Β: Υπάρχει όμως και η άλλη άποψη: η γραμματική του Μπαμπινιώτη. Με βάση αυτήν, όλα τα άρθρα τονίζονται όταν είναι στη γενική για να μη γίνεται καμία σύγχυση με την κτητική αντωνυμία. ο πατέρας τού Τέταρτου ο πρωθυπουργός τής Ελλάδας Με βάση αυτήν την ορθογραφία, το "της" πιο πάνω, πρέπει να πάρει τόνο, μια και είναι κτητικό. Ερώτηση: όλα τα κείμενα που έχω διαβάσει μέχρι τώρα ακολουθούν την γραφή κατά Τριανταφυλλίδη. Έχετε δει κάτι διαφορετικό; Πιστεύετε ότι πρέπει να ακολουθούμε την πρώτη ή την δεύτερη γραφή; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted December 28, 2008 Share Posted December 28, 2008 (edited) Πιστεύετε ότι πρέπει να ακολουθούμε την πρώτη ή την δεύτερη γραφή; Μπαίνω στον κόπο να τα τονίσω μόνο όταν θέλω να αποφύγω την σύγχιση του αναγνώστη. Αλλιώς, βαριέμαι να τα τονίζω. Δηλαδή δεν θα βάλω τόνο στο "Ο πρωθυπουργός της Ελλάδος" αλλά θα τονίσω (αν το θυμηθώ) το "Ο πατέρας μού έδωσε εμένα κάτι". Edited December 28, 2008 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Spock Posted December 28, 2008 Share Posted December 28, 2008 (edited) Προσωπικά δε βρίσκω λόγο για να ακολουθείται η δεύτερη, του Μπαμπινιώτη. Δηλαδή, βάζουμε τον τόνο, μόνο όταν στην ανάγνωση μπορεί να δημιουργηθεί σύγχυση. Εφ' όσον δεν υπάρχει πάντα αυτή η σύγχυση, αντιθέτως συμβαίνει σχετικά σπάνια, δεν υπάρχει και λόγος να προσθέσουμε αυτόν τον κανόνα στη Γραμματική μας. Απολύτως σεβαστή σαν άποψη του Μπαμπινιώτη, αλλά προσωπικά με βρίσκει διάφωνο. Ο Μπαμπινιώτης προτείνει επίσης τη διατήρηση πάντα του τελικού 'ν' στο αρσενικό άρθρο της αιτιατικής, ακόμη και όταν, σύμφωνα με την επίσημη γραμματική, δε διατηρείται (πριν από β,γ,δ κτλ.), προκειμένου να αποφεύγεται η σύγχυση σε περιπτώσεις όπου μπορεί να είναι διφορούμενο το αν το ακόλουθο ουσιαστικό είναι αρσενικό ή ουδέτερο. Την ίδια άποψη έχω και για αυτήν την περίπτωση, ότι δηλαδή διατηρούμε το τελικό 'ν', το οποίο κατά περίπτωση δε θα διατηρούνταν, μόνο σε περίπτωση ύπαρξης σύγχυσης. Edited December 28, 2008 by Spock Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted December 28, 2008 Share Posted December 28, 2008 Τριανταφυλλίδης για πάντα! Επίσης υπάρχει και αυτή η περίπτωση τονισμού: 'Οταν έχουμε παροξύτονη προστακτική και ακολουθούν δύο εγκλιτικά, ο τόνος σημειώνεται στο πρώτο εγκλιτικό π.χ. γράψε μού το / δείξε τούς το/ δώσε τής το Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted January 2, 2009 Share Posted January 2, 2009 Τσεκάρετε αυτό για τα σημεία στίξης και την χρήση τους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adinol Doy Posted January 2, 2009 Share Posted January 2, 2009 Παιδιά, μὴν ἀγχώνεστε! Ἡ λύση εἶναι μία: ἀτονικό! Ὁσονούπω ἔρχεται καὶ θὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ κάθε παρεξήγηση. Σοβαρὰ τώρα! Τὸ μονοτονικὸ ποὺ ἐπελέγη (ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ ποὺ εἶχαν προταθεῖ) εἶναι σαφές: δὲν βάζουμε τόνο σὲ μονοσύλλαβες λέξεις. Τὸ γνωρίζουμε, ὅπως γνωρίζουμε καὶ τὶς ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις. Οἱ ἀντωνυμίες δὲν ἀποτελοῦν ἐξαίρεση. Ὡστόσο, ἡ πράξη μᾶς ἔδειξε ὅτι συχνὰ μπορεῖ νὰ γίνει σύγχυση μεταξὺ τῶν προσωπικῶν καὶ τῶν κτητικῶν ἀντωνυμιῶν. Ἔτσι, καλὸ εἶναι νὰ βάζουμε τὸν ἕνα καὶ μονάκριβο τόνο ποὺ μᾶς ἀπέμεινε στὶς κτητικὲς ἀντωνυμίες, ΜΟΝΟ ὅταν ὑπάρχει κίνδυνος σύγχυσης. Ὁ Tetartos τὰ περιέγραψε ὅλα πολὺ σωστά. Ἀλλὰ γράφει ὅτι βρίσκεται σὲ δίλημμα. Ποῦ τὸ βλέπει; Ἁπλᾶ διαλέγεις τὸ σύστημα ποὺ σὲ ἐκφράζει, ὅπως ἔχω ἀναφέρει ἀλλοῦ. Ὁ κ. Μπαμπινιώτης ἐξέφρασε ἕναν κανόνα, γιὰ νὰ τὸν θυμᾶται κανεὶς πάντοτε κι ὄχι ἐπιλεκτικά, ὅπως προτείνει τὸ Ἵδρυμα Τριανταφυλλίδη (ἡ διαμάχη μεταξὺ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καὶ Θεσσαλονίκης εἶναι γνωστή). Αὐτὸ ποὺ κάνω ἐγώ, ὅταν γράφω σὲ μονοτονικὸ ἢ διορθώνω μονοτονικὰ κείμενα, εἶναι νὰ βάζω τόνο στὶς ἀντωνυμίες στὶς περιπτώσεις ποὺ διαπιστώνω πὼς χρειάζονται κατὰ τὴν ἀνάγνωση - ἐννοεῖται, βέβαια, μὲ φειδώ. Σχετικὰ δὲ μὲ τὸ τελικὸ "ν", αὐτὴ εἶναι μιὰ ἄλλη, ταλαιπωρημένη ἱστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Glowleaf Posted January 2, 2009 Share Posted January 2, 2009 Ριξτε και μια αναλυση για τα εισαγωγικα και τα σημεια στιξης μιας και το αρχισαμε σε αλλο νημα. Εγω τα μπερδευω, και ηδη εχουμε διαφωνιες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted January 2, 2009 Share Posted January 2, 2009 Ριξτε και μια αναλυση για τα εισαγωγικα και τα σημεια στιξης μιας και το αρχισαμε σε αλλο νημα. Εγω τα μπερδευω, και ηδη εχουμε διαφωνιες. Δεν σε βοήθησε αυτό που γράφω πριν απο το ποστ του adinol; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Glowleaf Posted January 2, 2009 Share Posted January 2, 2009 (edited) Ωχ συγγνωμη, το προσπερασα χωρις να το δω! Πολυ καλο, αν και εγω αναφερομουν οχι τοσο στο τι ειναι σωστο γραμματικα, αλλα το τι ειναι σωστο λογοτεχνικα. Δηλαδη μπορει κατι να γραφεται σωστα αλλα να μην ειναι ευγλωττο. Αν ειναι να βαλω θαυμαστικο και να συνεχισω με κεφαλαιο σε εναν διαλογο, οταν το αφηγουμαι δυνατα, δεν κανω παυση? (εμενα μου ακουγεται λαθος) Κοίταξε, ακόμα και ερωτηματικό ή θαυμαστικό να είχε, πάλι με μικρό πρέπει να ξεκινήσεις μετά:"Πολύ ωραία μέρα!" είπε ο Glowleaf. Συγγνώμη που θα συνεχίσω τη συγκεκριμένη συζήτηση, αλλά αυτό είναι λάθος. Ο τρόπος που δουλεύει το σημείο στίξης μέσα στα εισαγωγικά είναι ακριβώς ο ίδιος τρόπος με τον οποίο δουλεύει έξω από τα εισαγωγικά. Το θαυμαστικό με λίγα λόγια ακολουθείται από κεφαλαίο γράμμα και το κόμμα από μικρό. Επίσης, κόμμα μέσα στα εισαγωγικά παίρνει μόνο όταν κόβεις την ίδια τη φράση που βρίσκεται μέσα στα εισαγωγικά. πχ: "Πρέπει να δράσουμε σύντομα," είπε ο τάδε "αλλιώς θα χάσουμε τη μάχη." Με καλυψε το οτι βαζουμε κομμα αν ειναι: "μπλα μπλα," ειπε ο Γιωργακης και συνεχισε, "μπλουμ!" Υπαρχει αλλο τετοιο σημειο που πρεπει να προσεχω? Ρωταω ξανα, επειδη χρησιμοποιω πολυ αυτον τον τροπο διαλογων και τα κανω μανταρα. Αλλο ερωτημα, σε διαλογο με παυλες. Πως μπορω να βαλω περιγραφη αφηγητη? Πχ, προφανως το εξης ειναι λαθος: -Που πας? -Ωπου γουσταρω, του απαντησε κοφτα. Εγω τωρα μετατρεπω το παραπανω σε: "Που πας?" "Ωπου γουσταρω," του απαντησε κοφτα. ή σε, -Που πας? "Ωπου γουσταρω," του απαντησε κοφτα. Δηλαδη τα μπλεκω και τα δυο (δεν εχω ιδεα αν αυτο ειναι καν αποδεκτο). Edited January 2, 2009 by Glowleaf Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted January 2, 2009 Share Posted January 2, 2009 Ωχ συγγνωμη, το προσπερασα χωρις να το δω! Αυτό θα πει "περνάω απαρατήρητη"... Αν ειναι να βαλω θαυμαστικο και να συνεχισω με κεφαλαιο σε εναν διαλογο, οταν το αφηγουμαι δυνατα, δεν κανω παυση? (εμενα μου ακουγεται λαθος) αντιγράφω από το site Η λέξη ύστερα από θαυμαστικό (εκτός όταν αυτό συνοδεύει ένα επιφώνημα) γράφεται με κεφαλαίο στην αρχή. Συνεχίζομε με μικρό γράμμα, όταν η συνέχεια συνδέεται άμεσα με τα προηγούμενα: «Ίσια τα πανιά!» πρόσταξε ο καπετάνιος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Glowleaf Posted January 2, 2009 Share Posted January 2, 2009 Αυτό θα πει "περνάω απαρατήρητη"... Οχι, απλα ειναι ο adinol με την σπλατερια του που αποσπαει την προσοχη. Αρα, αυτο ελεγα, κανονικα θελει κεφαλαιο και αλλαγη προτασης, αλλα οταν η συνεχεια συνδεεται (που σχεδον παντα γινεται) βαζουμε μικρο και ελαφρια παυση στον τονο της φωνης. Οκ, τωρα ειναι λογικο. Αν μπορει καποιος να μου πει και στο δευτερο μου ερωτημα τι γινεται... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted January 2, 2009 Share Posted January 2, 2009 Αυτό που μπορώ να σου πω από το ίδιο τόπικ είναι το εξής: Όταν στους διαλόγους χρησιμοποιούνται παύλες, παραθέτουμε σε εισαγωγικά τους εσωτερικούς διαλόγους· δηλαδή, τα λόγια που σκέφτονται ή ανακαλούν τα πρόσωπα των διαλόγων: – Περάστε, κύριε Γιώργο. Εδώ έχει δροσιά. «Είναι καλύτερα να περάσω τώρα» σκέφτηκε ο κυρ-Γιώργος. –Φχαριστώ κυρα-Φρόσω, έρχομαι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.