Σιωποκτήμων

[EmberRoar]

Όνομα Συγγραφέα: Νικόλαος Κουτσούρης
Είδος: Φαντασία
Βία; Ναι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 7400
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Για το παιχνίδι Εικόνα κι επί τόπου #18 (EmberRoar vs gismofbi)
Αρχείο: 

Σιωποκτήμων.pdf

[gismofbi]

Κλασσική, γνήσια ηρωική φαντασία που πατάει στη νορμα του είδους. Είναι καλογραμμένη, χωρίς λάθη κ με μια ελαφρώς μελαγχολική απόχρωση. Την απόλαυσα. Αν μπορώ να προσαψω αρνητικά θα πω ότι έμοιαζε λίγο πνιγμένη στην πληροφορία. Ήθελε λίγο χώρο ακόμα να αναπνεύσει για να νιώσουμε το παρελθόν του Καστρας και να τον συμπονεσουμε. Ένα άλλο που λίγο με χάλασε ήταν το όνομα του μαχαιριού. Έχεις φτιάξει ένα τόσο γαμάτο σύστημα μαγείας που με ξενερωνε από το όνομα του μαχαιριού. Ήθελα κάτι πιο σκληρό, πιο άγριο, πιο badass. Κατά τα άλλα την ευχαριστήθηκα.

Edited February 13, 2022 by gismofbi

[Roubiliana]

Όμορφη ιστορία την απόλαυσα. Μου άρεσε η σκηνή με τα βελάκια. Καθώς και η επίδειξη της δύναμης του σπαθιού. Στα αρνητικά πως πιο πολύ έμοιαζε με αρχή μυθιστορήματος παρά με ανεξάρτητο διήγημα.

[Nick V.]

Spoiler

Τίτλος:
Ο τίτλος σου είναι προβληματικός για δυο λόγους. 
Αναφέρεται στο μαχαίρι το οποίο, στην τελική, είναι ένα όπλο. Εξαιρετικό όπλο, βέβαια, αλλά, στο πλαίσιο της ιστορίας που έγραψες, ο χαρακτήρας που το έφτιαξε και το κρατάει είναι σημαντικότερος. 
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι κατά την γνώμη μου, σαν λέξη πλέον, δεν περιγράφει με ακρίβεια ή συνολικά τις ιδιότητες του μαχαιριού (ίσως και να μπερδεύει λίγο. Καταλαβαίνω την πρόθεσή σου, αλλά και τα δυο συνθετικά με ενόχλησαν. Θα προτιμούσα κάτι πιο απλό, π.χ. ίσως το Σκοτοδότης να μου ακουγόταν καλύτερα). 
Εναλλακτικός τίτλος: Η τελευταία ουλή

Γλώσσα:
Σ' το έχω ξαναπεί. Το ύφος της γραφής σου δεν μου ταιριάζει πάντα. Σε κάποια σημεία μου άρεσες και σε κάποια άλλα με πέταγες έξω απ’ την ιστορία.

Κοσμοπλασία:
Απλά, μου άρεσε πολύ.

Χαρακτήρες/Διάλογοι:
Καλοί διάλογοι, δουλεμένοι χαρακτήρες (ονόματα: το Κάστρας το διάβαζα Κάστορας).

Πλοκή:
Έχεις ενδιαφέροντα στοιχεία αλλά η ουσία της πλοκής σου είναι λίγο συνηθισμένη, νομίζω. 

Διεκπεραίωση:
Ξεκινάς εξαιρετικά αλλά λίγο πριν το τέλος του πρώτου κεφαλαίου χάνεις λίγο-λίγο σε έδαφος (ωραία η σκηνή με τα βελάκια αλλά από τι είναι φτιαγμένος ο στόχος για να περάσεις από πάνω του ταπετσαρία; Κατά την ανάγνωση, μου φάνηκε ότι θα ήταν πιο λογικό να πάει και να σταθεί μπροστά στον πανδοχέα και να τον κοιτάξει στα μάτια απ’ το να ψάχνει να βρει έναν στόχο κάτω από μια ταπετσαρία. Μου φάνηκε λίγο αλλόκοτη η συμπεριφορά του, δηλαδή, και μέχρι να διαβάσω το δεύτερο κεφάλαιο είχα μείνει με ένα ερωτηματικό).
Στο δεύτερο κεφάλαιο, με ενόχλησαν κάπως οι πολλές αναφορές στην «Εμμονή» (ίσως να μην ήταν απαραίτητο να είσαι τόσο πολύ συγκεκριμένος. Θα μπορούσες να αφήσεις κάποια πράγματα να γίνουν κατανοητά από τα συμφραζόμενα). 
Το τρίτο κεφάλαιο ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενο, αλλά, σε γενικές γραμμές, καλογραμμένο (δεν ξέρω αν είχε νόημα το τέλος του Κάστρας. Από τη στιγμή που φτάνει στην πηγή του προβλήματος και δίνει οριστική λύση, θα μπορούσε να ξεπεράσει με κάποιο τρόπο και το πρόβλημα των Εμμονών. Παρ’ όλα αυτά βγάζεις ένταση, οπότε, δεκτό). 
Κι αυτό με ενόχλησε λίγο: Ο πόνος είναι η υπενθύμιση της ζωής (η ζωή είναι η υπενθύμιση του πόνου, η ζωή είναι πόνος, ο πόνος είναι ζωή, η ζωή είναι θάνατος, ο θάνατος είναι ζωή, η ζωή δεν είναι ζωή, ο πόνος δεν είναι πόνος, ο θάνατος δεν είναι θάνατος, και τα τοιαύτα. Δηλαδή, λιγουλάκι μπερδεμένα πράγματα που μου φέρνουν δυσκοιλιότητα, πνευματική δυσκοιλιότητα).
Την εικόνα του θέματος την πέρασες, κάπως, ως δευτερεύον στιγμιότυπο μέσα στην ιστορία, ή σαν μια σχεδόν αναγκαστική αναφορά μέσα στο κείμενο που, ενδεχομένως, αν την είχες παραλείψει τελείως να μην άλλαζε και κάτι στην ουσία της ιστορίας που μας διηγήθηκες.
Δεν με πείραξε που το χώρισες σε κεφάλαια, ίσα-ίσα που το διάβασα πιο άνετα. 
Συνολικά, παρ’ όλες τις όποιες ενστάσεις μου, με άφησες με θετικές εντυπώσεις. Για τον χρόνο που είχες στη διάθεση σου, το ανέπτυξες αρκετά.

 

Edited February 18, 2022 by Nick V.

[Clerk1038]

Γειά σου Νίκο. Διάβασα την ιστορία σου και μου άρεσε. Έχεις κλέψει από πάρα πολλά μέρη ιδέες αλλά το έχεις κάνει με μεράκι και αυτό μιλάει (ή γράφει) καλά. Το concept με το μαγικό σπαθί είναι τρομερό. Η περιγραφή του όμως νομίζω πως ξεπερνάει την φόρμα μιας σύντομης ιστορίας. Για να περιγράψεις όλα τα επίπεδα "τύφλωσης" των αισθήσεων θα χρειαζόταν καμιά δεκαπέντε περιστατικά σε δεκάδες σελίδες. Το όνομα μου φτάνει. Ίσως να μπορούσε να λέει κάτι σχετικό για τους καταραμένους, δεν ξέρω. Η αρρώστια μου φαίνεται προσωπικά πως είναι το αγαπημένο σου κομμάτι στην ιστορία. Είναι μια εξαίρετη προσπάθεια. Από μια εικόνα πήγες σε πάρα πολλές εικόνες. Από χίλιες λέξεις έβγαλες υλικό για άλλες πόσες. Το μέτρημα το ιδεοψυχαναγκαστικό, οι σπασμοί. Όλα καλές ιδέες για ένα πλήρες βιβλίο. Εδώ πρέπει να στριμώξεις σε μια γωνίτσα την αγαπημένη του ήρωα, να μας τα παρουσιάσεις όλα και να σκοτώσεις τον κακό για φινάλε. Τα κατάφερες αλλά το στένεμα φαίνεται. Για σύντομη ιστορία θα αρκούσε μόνο το τελευταίο κεφάλαιο, του φονικού, με ελάχιστες αναφορές στην κοσμοπλασία (αγαπημένη, κατάρα, εμμονή). Να είσαι καλά, να γράφεις. Μόνο με δοκιμή μαθαίνουμε.