Σίλβια Μορένο-Γκαρσία - Gothic (Silvia Moreno-Garcia - Mexican Gothic)

[Roubiliana]

Μια νεαρή κοσμική ανακαλύπτει τα στοιχειωμένα μυστικά ενός παλιού αρχοντικού στο Μεξικό της δεκαετίας του 1950.

Edited February 14, 2022 by Ghost
Αφαιρέθηκε το κενό διάστημα πριν το κείμενο και μειώθηκε λίγο η διάσταση της εικόνας.

[freyaO]

Νομίζω ότι είναι πολύ καλο,το πέτυχα λίγο κάπου και διάβασα λίγο

[Baldwin the Victorius]

Mexican Gothic

Προσπαθεί να με δηλητηριάσει.
Πρέπει να έρθεις να με βοηθήσεις, Νοεμί.
Πρέπει να έρθεις να με σώσεις!
Όταν η Νοεμί Ταμποάδα παίρνει ένα απελπισμένο γράμμα από τη νιόπαντρη ξαδέλφη της, η οποία την εκλιπαρεί να τη σώσει από έναν μυστηριώδη κίνδυνο, είναι ολοφάνερο ότι κάτι δεν πηγαίνει καθόλου καλά. Οι σικ τουαλέτες της Νοεμί και το άψογο κραγιόν της ταιριάζουν περισσότερο σε κοκτέιλ πάρτι παρά σε ερασιτέχνη ντετέκτιβ, φεύγει όμως αμέσως για το απομακρυσμένο αρχοντικό στην ύπαιθρο του Μεξικού.
Έξυπνη και ανυποχώρητη, η Νοεμί διαθέτει ακλόνητη βούληση, και δεν φοβάται τίποτα. Ούτε τον νέο, απειλητικό και ταυτόχρονα σαγηνευτικό, σύζυγο της ξαδέλφης της, τον Βέρτζιλ Ντόιλ, ούτε τον πατέρα του, Χάουαρντ, τον υπέργηρο πατριάρχη που φαίνεται συνεπαρμένος από τη Νοεμί, ούτε καν το ίδιο το σπίτι, το οποίο αρχίζει να εισβάλλει στα όνειρά της με οράματα βουτηγμένα στο αίμα και την καταστροφή.
Μαγνητισμένη από τον τρομακτικό και, παρόλα αυτά, σαγηνευτικό κόσμο του παλιού αρχοντικού, η Νοεμί δεν θα αργήσει να συνειδητοποιήσει ότι της είναι αδύνατον ν' αφήσει αυτό το αινιγματικό σπίτι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

To Mexican Gothic είναι ένα βιβλίο γοτθικού τρόμου από την συγγραφέα Silvia Moreno-Garcia. Ήδη από το εξώφυλλο ( το οποίο είναι αρκετά καλό ) και την περίληψη μπορεί να υποτεθεί πως πρόκειται για μία ενδιαφέρουσα τουλάχιστον ιστορία τρόμου και μυστηρίου στο Μεξικό και το οποίο για λόγους που θα αναλυθούν αργότερα, θα μπορούσε να αποτελέσει μία ευκαιρία για μία ώθηση στο είδος σε νέα μονοπάτια. Δυστυχώς ο θησαυρός είναι άνθρακες. 

Έρχονται spoiler:

Spoiler

Για αρχή ας ξεκινήσουμε με τους χαρακτήρες ( και εδώ θα δούμε ένα μοτίβο που δεν μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να γίνει ξεκάθαρο αν διάφορα στοιχεία της ιστορίας έγιναν συνειδητά και επιτηδευμένα ή αποτελούν στην καλύτερη αστοχίες λόγω άγνοιας – φυσικά θα πρέπει να έχουμε μονίμως στο μυαλό μας ότι η συγγραφέας προσπάθησε να ακολουθήσει την φορμουλαϊκή συνταγή για την συγγραφή μίας ιστορίας γοτθικού τρόμου  ). Οι χαρακτήρες είναι δομημένοι όπως πρέπει να είναι εντός μίας γοτθικής ιστορίας τρόμου. Υπάρχει η έκπτωτη και έκφυλη οικογένεια ξεπεσμένων ευγενών, το μέλος της οικογένειας που λειτουργεί ως το μαύρο πρόβατο και φυσικά υπάρχει χαρακτήρας τύπου damsel in distress ( δύο κιόλας) – συνήθως είναι οι στοιχειωδώς απαραίτητοι τύποι κύριων χαρακτήρων που χρειάζεται για να λειτουργήσει μία τέτοια ιστορία χωρίς φυσικά να παραβλέπεται η ύπαρξη των απαραίτητων δευτερευόντων χαρακτήρων. Φυσικά η ύπαρξη των τυπικών χαρακτήρων δεν είναι αρκετή από μόνη της, χρειάζεται να φανούν στο χαρτί σωστά. Παρόλο που αυτό γίνεται ικανοποιητικά σε αρκετούς από αυτούς, οι χαρακτήρες αποτελούν ένα από τα προβληματικά κομμάτια της ιστορίας αντί να λειτουργούν υπέρ της και να την αναδεικνύουν. Γιατί γίνεται αυτό; Αν και υπάρχουν αρκετοί λόγοι για αυτό, προς το παρόν θα ασχοληθούμε μόνο με έναν. Δεν υπάρχει η κατάλληλη αλληλεπίδραση μεταξύ τους και σε μεγάλο βαθμό αυτή δεν εμφανίζεται σωστά . Και στις δύο  περιπτώσεις το πρόβλημα αφορά κυρίως( αν όχι αποκλειστικά ) τις αλληλεπιδράσεις της πρωταγωνίστριας  μετά την εμφάνιση της στο παλιό αρχοντικό και κυρίως με τους χαρακτήρες που αποτελούν τους antagonists. Οι αλληλεπιδράσεις της με τους υπόλοιπους χαρακτήρες είναι επί το πλείστον αρκετά καλύτερες και ουσιαστικότερες.

·         Οι προβληματικές αλληλεπιδράσεις της Νοεμί είναι κυρίως με τους Χάουαρντ, Βέρτζιλ, Φλόρες, Καταλίνα και λιγότερο με τον Φράνσις. Οι τρεις πρώτοι αποτελούν τους villain της ιστορίας και η τέταρτη το αρχικό κίνητρο της πρωταγωνίστριας. Το πρόβλημα έγκειται αφενός στο γεγονός ότι αυτές ως σύγκρουση χαρακτήρων ( και απόπειρα σύνθεσης συναισθηματικών δεσμών ) είναι επαναλαμβανόμενες χωρίς να υπάρχει λόγος για την επανάληψη ( ο λόγος υπάρχει λόγω της δομής και φύσης της ιστορίας αλλά δεν βγαίνει οργανικά και ομαλά μέσα από την αφήγηση της), αφετέρου λόγω των διαλόγων μεταξύ των χαρακτήρων – εν μέρει μοιάζουν να είναι διάλογοι σαπουνόπερας, εν μέρει μοιάζουν να είναι μία μείξη μελοδραματικής έκφρασης περασμένων εποχών  και σύγχρονης έκφρασης η οποία δεν ανήκει στις αρχές της δεκαετίας του 1950 (οπότε και διαδραματίζεται η ιστορία) στα λόγια της πρωταγωνίστριας και κάποιων άλλων χαρακτήρων.
Θα δώσω ένα παράδειγμα διαλόγου από το πρωτότυπο ( μιας και η μετάφραση όντως έχει προβλήματα):

“'Don’t bear me a grudge, Noemí. You’ll see this is the best course.'
'I thought we had a truce,' she told him.
'That would imply we’ve been at war. Would you say that?'”
Αυτό είναι μέρος ενός διαλόγου μεταξύ της Νοεμί και του Βέρτζιλ από τις πρώτες στιγμές της πρωταγωνίστριας στο παλιό αρχοντικό. Όλη αντιπάθεια που υπάρχει μεταξύ τους προέρχεται από το γεγονός  ότι ο Βέρτζιλ δεν πραγματοποιεί την επιθυμία του πατέρα της Νοεμί να δει η Καταλίνα ένα ψυχίατρο. Η φράση ΄΄ imply we’ve been at war΄΄ με όλη την ένταση της χρειαζόταν; Όχι. Είναι κάποιου είδους comic relief; Δεν το νομίζω μιας και δεν υπάρχει η ένταση που να το δικαιολογεί. Γιατί λοιπόν υπάρχει κάτι τόσο μελοδραματικό; Δεν μπορώ να ξέρω με βεβαιότητα αλλά υποπτεύομαι πως η συγγραφέας έχει επηρεαστεί από αντίστοιχους τηλεοπτικούς διαλόγους σειρών εποχής πιστεύοντας πως έτσι μιλούσαν σε περασμένες εποχές.

·         Από την άλλη υπάρχει ελάχιστη αλληλεπίδραση μεταξύ της Νοεμί και της Καταλίνα, πράγμα που είναι περίεργο δεδομένου του κινήτρου της πρωταγωνίστριας. Σε αυτή την περίπτωση, ενώ ο λόγος της μικρής αλληλεπίδρασης βγαίνει οργανικά από την ιστορία δομικά δεν βγάζει και πολύ νόημα – η Καταλίνα είναι μία από τις δύο χαρακτήρες damsel in distress η οποία μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να προκληθούν συναισθήματα στους αναγνώστες ( όπως φόβος και λύπη ) και αντί αυτού χρησιμοποιείται μόνο για να κινηθεί η πλοκή. Δεν μαθαίνουμε πολλά για ένα χαρακτήρα που τόσο αυτός όσο και η σχέση του με την πρωταγωνίστρια είναι τόσο σημαντικά για την ιστορία – και το είδος της σχέσης μεταξύ τους περισσότερο το διαβάζουμε σε αναφορές του παρελθόντος παρά σε γεγονότα του παρόντος. Χαμένη ευκαιρία αποτελεί το γεγονός ότι δεν φαίνεται μέσα από τα δικά της μάτια οι εμπειρίες της στο Ψηλό Μέρος. Η έλλειψη των συναισθηματικών δεσμών ακόμα και σε προσχηματικό επίπεδο προκαλεί επιπλέον πρόβλημα διότι είναι δύσκολο να εμφανιστούν οι δευτερεύοντες χαρακτήρες ως πολυεπίπεδοι (και παρά τα φαινόμενα δεν δείχνουν να έχουν βάθος) ενώ η όποια χειραγώγηση από μέρους τους απλά δεν έχει μεγάλη αξία. Όλα αυτά όμως θα μπορούσαν να αγνοηθούν αν η πρωταγωνίστρια ήταν καλύτερα δομημένη. Σε μία γοτθική ιστορία ο πρωταγωνιστής θα πρέπει να είναι συμπαθητικός παρά τις όποιες πράξεις του που τον αμαυρώνουν στα μάτια των αναγνωστών – η συμπάθεια προέρχεται από τα κίνητρα ή τον πυρήνα του αξιακού του κώδικα που τείνουν προς την καλή ηθική της υφιστάμενης κοινωνίας και του δίνουν την δυνατότητα της λύτρωσης αποδίδοντας τους στοιχεία τραγικών ηρώων ( κάτι που ισχύει ακόμα περισσότερο στους βυρωνικούς ήρωες, όπου σε μία γοτθική ιστορία δεν μπορούν να είναι παραπάνω από ένας). Ο χαρακτήρας της Νοεμί είναι προβληματικός στην δομή του για αυτούς τους λόγους. Ενώ το κίνητρο της είναι αγαθό, ο αξιακός της κώδικας αποτελεί το πρόβλημα: είναι αγενής – ειδικά σε ένα μέρος στο οποίο είναι φιλοξενούμενη - , εγωπαθής, ματαιόδοξη, ρηχή, απρόθυμη να αφοσιωθεί σε οτιδήποτε ή οποιονδήποτε για παραπάνω από όσο χρόνο διαρκεί το εκάστοτε καπρίτσιο, υποτιμά τους άντρες θεωρώντας τους ρηχούς και βαρετούς ανθρώπους που νοιάζονται μόνο για τις κοινωνικές εκδηλώσεις, τα ρούχα ( κάτι μου λέει πως αυτό είναι κάποιο είδος προβολής – η συγγραφέας προβάλλει στους άντρες χαρακτηριστικά που κάποτε τα είχαν γυναίκες της συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης) και τις γυναίκες ( αυτό μπορώ να το πιστέψω ). Τέτοιου είδους χαρακτηριστικά δεν αποτελούν απαραίτητα προβλήματα για έναν χαρακτήρα αν υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν την ύπαρξη ή την δυνατότητα ύπαρξης λύτρωσης του ή αν υπάρχει κάποιου είδους ανάπτυξη χαρακτήρα. Όμως η Νοεμί δεν έχει ούτε το ένα ούτε το άλλο, τουλάχιστον στον βαθμό που η συγγραφέας θέλει να δείξει και στον βαθμό που απαιτούνται. Για να είμαστε δίκαιοι, η Νοεμί έχει ισχυρό χαρακτήρα, αποφασιστικότητα, ανθεκτικότητα, ευστροφία και νοιάζεται για τους άλλους. Εν τούτοις η προσοχή δίνεται κυρίως στα αρνητικά στοιχεία της προσωπικότητας της ως η αιτία για την σύγκρουση χαρακτήρων με τους villains ( που μπορεί να έχει νόημα στις αρχικές συγκρούσεις αλλά όχι σε μετέπειτα φάσεις ) το οποίο συμβολίζει την αντίθεση και κόντρα μεταξύ του παλιού και νέου – και από ότι φαίνεται η συγγραφέας σκόπιμα έδωσε το βάρος εκεί – και ταυτόχρονα δίνει στοιχεία για να δικαιολογηθούν αργότερα στοιχεία της πλοκής ενώ τα θετικά της εμφανίζονται μόνο όταν το απαιτεί η πλοκή. Το πρόβλημα γίνεται ακόμα χειρότερο λόγω της απόφασης της συγγραφέως να κάνει την πρωταγωνίστρια ένα είδος φιλελεύθερου, φεμινιστικού προτύπου γυναίκας που χρησιμοποιείται στην σύγχρονη εποχή ως η ανατροπή του μοντέλου γοτθικής ηρωίδας . Πάλι, δεν είναι από τα πράγματα που εγγενώς είναι προβληματικά – εξαρτάται από το πώς το χειρίζεται κάποιος και η συγγραφέας εδώ το χειρίστηκε άτσαλα. Εμφανίζεται σε σημεία με τρόπο που δεν δείχνει καθόλου οργανικός αλλά κάποιου είδους πολιτική και κοινωνική κριτική. Αν αυτός είναι ο σκοπός, τότε λάθος κοινωνική τάξη διάλεξε – ο έλεγχος της ζωής των μελών μίας τέτοιας οικογένειας γινόταν άσχετα από το φύλο της εκάστοτε κεφαλής, της ιδεολογίας και της κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης. Οι ανάγκες της ανώτερης κοινωνικής τάξης ( αυτό που εμείς σήμερα θα ονομάζαμε συμβατικά ελίτ ) προέρχονται από τις ανάγκες, επιθυμίες και φύση της τάξης αυτής. Με λίγα λόγια η κριτική της συγγραφέως είναι χωρίς περιεχόμενο διότι αποδίδει κίνητρα σε ένα κοινωνικό μόρφωμα που ποτέ δεν τα είχε και σε μία ιδεολογία που δεν υπάρχει στον σύγχρονο κόσμο ( και αμφιβάλλω αν υπήρξε ποτέ με τέτοια μορφή). Η συμπεριφορά της δεν είναι πειστική εξεταζόμενη εντός της ιστορίας. Υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι τρομαγμένη με όσα γίνονται, αλλά φευ. Η συμπεριφορά της, με βάση το subvertive πρότυπο ηρωίδας που αναφέρθηκε πιο πάνω, αντί να φαίνεται σαν στοιχείο ενός δυναμικού χαρακτήρα φαίνεται σαν στοιχείο ενός κόπανου. Θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ως η αντίδραση στην απόπειρα να τρελαθεί έμμεσα από το σπίτι και την οικογένεια όμως είχε τις απαραίτητες προειδοποιήσεις από το υπερπέραν. Τα μόνα κοινά που μπορεί να την βρουν συμπαθητική είναι κάποια πολύ συγκεκριμένα σύγχρονα κοινά που απλά θέλουν να βλέπουν μία ηρωίδα όπως το σύγχρονο φεμινιστικό πρότυπο προβάλλει: μία γυναίκα με συμπεριφορά και νοοτροπία άντρα και μάλιστα νταλικέρη.

Ο ρυθμός αποτελεί άλλο ένα από τα προβλήματα. Στην αρχή, στις πρώτες 60 σελίδες είναι αργός – αυτό δεν είναι πρόβλημα per se μιας και τεχνικά πρόκειται για μία ιστορία μυστηρίου, οι οποίες απαιτούν αργό βηματισμό. Στις τελευταίες 100 σελίδες ο ρυθμός επιταχύνεται μέχρι που στις τελευταίες 50 σελίδες γίνεται σχεδόν εκρηκτικός. Από μόνα τους αυτά τα μέρη δεν είναι προβληματικά σε αυτό το θέμα. Το πρόβλημα είναι το ενδιάμεσο όπου με το ζόρι υπάρχει πλοκή. Γεγονότα υπάρχουν αλλά πολλά δεν συνδέονται μεταξύ τους χρονικά. Η σύνδεση είναι εκεί, αν το σκεφτεί κάποιος θα την δει αλλά δεν αρκεί. Η σύνδεση πρέπει να φαίνεται με γυμνό μάτι. Υπάρχουν ενδιαφέροντα γεγονότα ή διάλογοι που κάνουν world-building ή χτίζουν την μετέπειτα πλοκή αλλά το μισό περιεχόμενο τουλάχιστον έχει να κάνει με συγκρούσεις χαρακτήρων, απόπειρες ια συναισθηματικό δέσιμο μεταξύ της Νοεμί και των Φράνσις/Καταλίνα, χτίσιμο των υπόλοιπων χαρακτήρων και γεγονότα που τις χτίζουν και τα οποία είναι ανούσια – είτε δεν χρειάζονται είτε μπορούσαν να γίνουν με πιο έξυπνο τρόπο. Εδώ ο ρυθμός κυριολεκτικά πάει με ρυθμούς σαλιγκαριού που με το ζόρι γίνεται κάτι ουσιαστικό στην πλοκή. Παρά τις όποιες αντιρρήσεις ότι ως βιβλίο slow-burner κάτι τέτοιο είναι αναμενόμενο για ιστορία μυστηρίου, τολμώ να πω πως σε αυτή την περίπτωση αυτό δεν ισχύει. Προσωπικά έχω διαβάσει βιβλία που έχουν αργό ρυθμό και δεν είναι έτσι. Εστιάζουν σε ενδιαφέροντες χαρακτήρες, σε ένα μυστήριο στο οποίο ο αναγνώστης δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς συμβαίνει ( εδώ αντίθετα σχεδόν από την πρώτη εμφάνιση του Φράνσις καταλαβαίνουμε που θα πάει, αν όχι νωρίτερα ) και στην απειλή για την οποία αφήνουν σιγά σιγά ίχνη ( εδώ η απειλή δεν φαίνεται παρά μόνο αρκετά μετά την μέση του βιβλίου, υπάρχουν μόνο υπόνοιες οι οποίες δεν αρκούν από μόνες τους). Εδώ αντίθετα μεγάλο μέρος του χώρου χρησιμοποιήθηκε για να χτιστεί η ατμόσφαιρα – μπορώ να καταλάβω γιατί ως απαραίτητο στοιχείο σε μία ιστορία γοτθικού τρόμου, αλλά υπάρχουν όρια στο πόσος χώρος θα χρησιμοποιηθεί και εδώ ξεπεράστηκαν από κάποιες πολύ συγκεκριμένες απόψεις. Θυμίζει ως προς αυτό το θέμα τις ιστορίες γοτθικού τρόμου που γράφονταν τον 19^ο και 18^ο αιώνα και ίσως κάποιος να πει πως αυτό ακριβώς προσπάθησε να κάνει η συγγραφέας. Η απάντηση είναι πως αν ήταν βιβλίο γραμμένο σε τέτοια εποχή θα αντιμετωπιζόταν διαφορετικά ως τέκνο της. Έχει γραφτεί όμως στην σύγχρονη εποχή για κοινό με διαφορετικές ανάγκες και γνώσεις. Η ατμόσφαιρα και η εικονογραφία όντως θυμίζουν γοτθική ιστορία και κάνουν την δουλειά τους ( αν και το υπερφυσικό στοιχείο όπως περιγράφτηκε είναι στην καλύτερη αδιάφορο) , παρόλα αυτά όμως θα χρειαζόταν σίγουρα περισσότερες περιγραφές. Η περιγραφή του αρχοντικού για παράδειγμα είναι τόσο ασαφής που είναι πολύ δύσκολο για κάποιον να το οραματιστεί στο μυαλό του και να καταλάβει την χωρική εξέλιξη των γεγονότων.  Δεν υπάρχει ιδιαίτερη εστίαση στο μυστήριο και δεν εννοώ μόνο το χτίσιμο ή την αναφορά σε αυτό – πρέπει να υπάρχει και η έρευνα του εκάστοτε πρωταγωνιστή και εδώ η έρευνα της Νοεμί είναι όσο στοιχειώδης γίνεται. Αντί να κάνει πραγματική έρευνα απλά μαντεύει τα περισσότερα στο τέλος, ενώ είτε σκοντάφτει πάνω στα περισσότερα στοιχεία είτε της τα λένε άλλοι χωρίς να υπάρχει ανάγκη λόγω της ιστορίας να ξέρει.

Όπως είπα, το μυστήριο για τον αναγνωστώ δεν υπάρχει. Καταλαβαίνω γιατί μιας και η συγγραφέας προσπάθησε να κάνει ένα αντίστροφο whodunit όπου το ενδιαφέρον του αναγνώστη αντί να το τραβήξει το άγνωστο μυστήριο, το τραβάει η αγωνία του για τους χαρακτήρες και την ιστορία. Θα μπορούσε να πετύχει αν οι χαρακτήρες και η ιστορία ήταν ενδιαφέροντα. Κανένα από αυτά όμως δεν τραβάει το ενδιαφέρον και το αποτέλεσμα είναι ο αναγνώστης να βρίσκεται σε  μία συναισθηματική κατάσταση μία ανάσα πριν την βαρεμάρα.

Το γράψιμο είναι αρκετά μελοδραματικό στους διαλόγους. Ξέρω ότι το μελόδραμα είναι στοιχείο των γοτθικών ιστοριών των περασμένων αιώνων, αλλά υπάρχουν και κάποια όρια. Σίγουρα στην σύγχρονη εποχή θα μπορούσε να σταθεί το μελοδραματικό γράψιμο αλλά όχι στην έκταση του παρελθόντος εκτός από κάποιες πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις. Σίγουρα δεν πρόκειται για ένα μελόδραμα. Από εκεί και μετά, υπάρχει φλυαρία στις περιγραφές τοπίων, αντικειμένων ή ενεργειών οι οποίες μπορούσαν να κάνουν την ίδια δουλειά με συντομότερο τρόπο ακόμα και  αν θεωρήσουμε πως λόγω είδους χρειάζεται να υπάρχει στολισμός του γραψίματος. Κάποιες άλλες απλά θα έπρεπε να γραφτούν αλλιώς, παράδειγμα σελ. 133 ΄΄ …ομίχλη που φαινόταν ακόμα πυκνότερη, πηχτή σαν χυλός΄΄. Γενικά οι περιγραφές σκηνών σε αρκετές περιπτώσεις περισσότερο μπερδεύουν παρά διασαφηνίζουν τα πράγματα.

Κάποιες από τις θεματικές της ιστορίας όπως η ευγονική είναι ενδιαφέρουσες και θα μπορούσαν να αποτελούν μερικά από τα καλά στοιχεία της ιστορίας. Δυστυχώς όμως αποτυχαίνει να δείξει σωστά αυτές τι θεματικές και να διεισδύσει σε αυτές σε βάθος ώστε να αποτελέσουν οργανικό μέρος της. Ως προς τις θεματικές που πρέπει να έχει ως γοτθική ιστορία ( και που κάποιοι χαρακτήρες πρέπει να ενσαρκώνουν) κάποιες κατάφερε να τις δείξει αλλά κάποιες άλλες όχι. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν χρησιμοποιήθηκαν αλλά πως έγιναν λάθος επιλογές πχ. στους χαρακτήρες. Για παράδειγμα η θεματική της προσβολής της φυσικής τάξης των πραγμάτων και της δυνατότητας επανόρθωσης. Η οικογένεια των Ντόιλ είναι μία καλή επιλογή ως villains για το είδος της προσβολής απέναντι στην Φύση και στο Θείο. Εν τούτοις η πρωταγωνίστρια δεν ενσαρκώνει κάποιο είδος προσβολής και επομένως δεν υπάρχει δυνατότητα λύτρωσης, κάτι βασικό για τις γοτθικές ιστορίες.

Ένα επιπλέον πρόβλημα αποτελεί ο τίτλος. Σε όλη την ιστορία είδα ελάχιστα στοιχεία του μεξικανικού πολιτισμού που να δικαιολογεί τον τίτλο. Αντίθετα είχε υπερβολικά πολλά στοιχεία της Αγγλίας του 19^ου αιώνα, αρχής γενομένης από το αρχοντικό. Κάπου διάβασα ότι η ύπαρξη αρχοντικού σε αγγλικό στυλ είναι επειδή υπάρχουν πολλά τέτοια στην Μεξικανική ύπαιθρο από την εποχή της αποικιοκρατίας και η τοποθεσία του βιβλίου είναι υπαρκτή. Προσωπικά δεν θεωρώ ότι αυτό είναι δικαιολογία – άνετα θα μπορούσε αντί για ένα παλιό αγγλικό αρχοντικό να υπάρχει μία χασιέντα. Αν ένας έλληνας συγγραφέας έγραφε κάτι αντίστοιχο το λογικό θα ήταν να βάλει ένα αρχοντικό ελληνικού τύπου ή ένα νεοκλασσικό αρχοντικό, όχι ένα οθωμανικό ανάκτορο.

Συνοψίζοντας είναι ένα βιβλίο το οποίο προσωπικά θεωρώ πως είναι μία χαμένη ευκαιρία. Όχι απλά για να προχωρήσει ίσως το είδος παραπέρα ( αν και είναι αρκετά συντηρητική η ιστορία ως προς τις επιλογές της ) αλλά για να εισάγει ένα υποείδος μεξικανικού γοτθικού τρόμου. Οι γοτθικές ιστορίες με τα χρόνια έχουν διακλαδωθεί σε υποείδη και το πλέον δημοφιλέστερο είναι το southern gothic, με ιστορίες γοτθικού τρόμο στον αμερικανικό Νότο και με τα δικά του χαρακτηριστικά – ένα υποείδος που οι Καναδοί συγγραφείς προσάρμοσαν στο καναδικό τοπίο. Θα μπορούσε να είναι η αρχή ενός νέου υποείδους που θα ήταν ομώνυμο με τον τίτλο, ένα mexican gothic στο οποίο θα δραστηριοποιούνταν και άλλοι μεξικανοί συγγραφείς. Δυστυχώς δεν προχωράει αρκετά μακριά για να είναι μία τέτοια αρχή και το κυριότερο δεν αποτελεί καλό παράδειγμα προς μίμηση για επίδοξους συγγραφείς γοτθικού τρόμου με μεξικανικό ή λατινοαμερικάνικο υπόβαθρο. Πολλά πράγματα τα καταφέρνει καλά ή επαρκώς αλλά άλλα τόσα δεν τα καταφέρνει.  Οι μανιώδεις λάτρεις των γοτθικών ιστοριών τρόμου ίσως το λατρέψουν και ίσως κάποια άλλα πολύ συγκεκριμένα κοινά. Δεν είναι όμως για το μέσο κοινό και θεωρώ πως ίσως δεν θα ικανοποιήσει ούτε το κοινό γοτθικού τρόμου.

Edited March 29, 2022 by Ghost
Έγινε μορφοποίηση των spoiler.