Απολογία Συγγραφέως

[Clerk1038]

Όνομα Συγγραφέα: Κώστας Μαυρίδης

Σχόλια: Μια αυθόρμητη εριστική έκφραση. Επειδή δεν αντέχω να συμμετέχω κανονικά στον διαγωνισμό βγάζω το άχτι μου εδώ. Εύχομαι σε όλους καλή επιτυχία.

 

Απολογία Συγγραφέως

 

Όλοι θα γράψουν. Όλοι θα ξεράσουν τα άντερα τους. Δεν υπάρχει πιο εύκολο θέμα για να τα κάνεις σκατά. Δεν υπάρχει πιο σαλιάρικο θέμα από το να μιλάς για τον εαυτό σου. Είναι πιο εύκολο η γη και ο ουρανός να σαλευθούν παρά να σταματήσει ένας συγγραφέας να μιλάει για τον εαυτό του. Καλύτερα να μας γλίτωνες από την μιζέρια μας. Καλύτερα να έβαζες θέμα τη νταντά που είχαμε όταν είμασταν μικροί, τα ματωμένα γόνατα από το ποδήλατο, το πρώτο κλέψιμο που σε έκανε να νιώσεις λες και ήσουν ο βασιλιάς του κόσμου.

Τώρα κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους με ένα πληκτρολόγιο ανυπεράσπιστο σαν κακοποιημένο παιδί μας καλείς να βγούμε από το καβούκι μας και να επιτεθούμε σε όλους και σε όλα. Να γεμίσουμε γραμμές και αράδες με αφύσικο τρόπο. Γιατί άκου να σου πω δεν υπάρχει τίποτα το φυσικό στο να μιλάς για τον εαυτό σου. Αν είσαι ο Τζώρτζ Μπους ίσως. Αν είσαι ο Πούτιν. Αλλά αν είσαι ο Κωστάκης της γειτονιάς τίποτα μα τίποτα δεν είναι πιο παράλογο, πιο καχεκτικό, πιο κομπλεξικό από το να γεμίσεις μια σελίδα λέξεις που φωνάζουν, ο Κωστάκης είναι σημαντικός κοιτάχτε τον. Και σαν να μην φτάνει αυτό πρέπει να μετρήσουμε το κρυφό μπόι μας με άλλους. Να βγάλουμε και να μετρήσουμε της περηφάνιες που πληγωμένες αναζητούν κόσμους να καταστρέψουν. Ψέματα να πλάσουν. Σπίτια να διαλύσουν.

Πως τολμάς ένα τέτοιο παιχνίδι εις βάρος μας; Πως τολμάς να μας κατεβάζεις στο επίπεδο των σκυλιών που φαγώνονται για τα απομεινάρια των ψιχίων. Γιατί και εκεί φαγώνονται. Γιατί η αλήθεια δεν είναι ποτέ μαύρο και άσπρο. Είναι ένα φάσμα από τα πιο απαίσια γκρίζα μουντά όργανα που μπορεί να γεμίσει η ορχήστρα της παλέτας των συναισθημάτων. Τα βιολιά σκούζουν ολημερίς. Τα τύμπανα προδίδουν το ρυθμό της πείνας. Τα κλαρινέτα ύπουλα βαστάνε το ισοκράτημα της ανθρωποφαγίας. Αυτής που ο συγγραφέας λέει δουλειά για να επιβιώσει. Υπάρχει μεγαλύτερος κουτσομπόλης από τον συγγραφέα; Αν ο Ντοστογιέφσκι, ο Τολστόι, ο Χέμινγουεϊ, ο Προυστ δεν ήταν κουτσομπόληδες τι άλλο στο κατακάθι της ζωής τους θα μπορούσες να τους πεις. Μαϊμούδες με γραφομηχανές. Ποιος Μότσαρτ νοιάστηκε ποτέ για άλλο άνθρωπο. Ποιος Μιχαήλ Άγγελος είδε στα αλήθεια τον διπλανό του. Είμαι ένα πλάσμα αλαζονικό και έχω βάλει τον εαυτό μου στη πρώτη θέση. Στο υπερηπειρωτικό τρένο που διασχίζει την παγωμένη κοιλάδα του μεταποκαλυπτικού ολέθρου είμαι ο πλοηγός και μαζί είμαι και ο ναυαγός. Τρώω τις σάρκες των συνεπιβατών και σκορπάω το αίμα τους για να πλύνω τα πιατικά μου και να ραντίσω τη γούνα μου. Είμαι βασιλιάς, φιλόσοφος, προφήτης. Είμαι το Άλφα και το Ωμέγα. Είμαι το βδέλυγμα και η αποκάλυψη.

Κανένας να μην βάλει το χέρι στη καρδιά και να μην ορκιστεί πως μπορεί να είμαι καλός άνθρωπος. Πρίγκιπας του σκότους. Καταραμένο σινάφι. Αιμοβόρος παλαιστής και δίχτυ που λιανίζει κορμιά σε ψάθινες καλάθες. Είμαι ο αλιεύς. Είμαι εδώ για να σου πω πως να σκεφτείς, πως να νιώσεις, πως να υπάρξεις. Είμαι περιττός και ενοχλητικός. Οχληρός, βάναυσος, επιθετικός, λυπητερός, άθλιος, γυμνός και μόνος. Είμαι ο μικρός θεός που σου απλώνω το δάχτυλο.

Παράλογα γράφω. Παράλογα σκέφτομαι. Παράλογα διαλέγω να δεχτώ αυτήν την πρόσκληση γιατί δεν υπάρχει γωνιά κάτω από τον ήλιο που να κρύβει το αίσχος της ιδέας μου. Μια ιδέα που ξεκίνησε μικρή.

Μικρή η ιδέα μου έλεγε: Δεν είμαστε άγγελοι είμαστε άνθρωποι. Δεν είμαστε λύκοι είμαστε άνθρωποι. Η ιδέα μου πήρε τα μυαλά. Η ιδέα έγινε μεγάλη ιδέα. Εγώ έγινα μεγάλος άνθρωπος. Εγώ συγκρίνομαι με τα πορτρέτα της ιστορίας. Εγώ στους βίους των αγίων μέσα. Δεν έχει πάτο αυτό το βαρέλι. Μέθυσαν με το αίμα της τιμωρίας σου όλα τα έθνη. Ω μεγάλη πόρνη Βαβυλώνα. Το όνομα σου είναι φαντασία. Και εσύ με έχεις σκλαβώσει και πάω όπου με πας. Σε καλντερίμια και νησιώτικα άσπρα σπίτια. Σε ταράτσες και φαβέλες. Στις Βερσαλλίες και στα Μπάκιγχαμ του κόσμου. Εγώ ο εκλεκτός καλεσμένος της Ελισάβετ και του Μουάντ Ντίμπ. Ποια γωνιά του σύμπαντος μπορεί να σιωπήσει τα εγκλήματα μου.

Ασήμαντη η απολογία αυτή. Κάθε λέξη πιο περιττή από την άλλη. Κάθε σφαίρα πιο άστοχη από το κουτάκι το άδειο της μπίρας που περιμένει υπομονετικά να σκάσει στα εκατό μέτρα. Και το σημάδι μου πάντα ίδιο. Και το σύμπαν πάντα εκεί να συνωμοτεί ενάντια στην σκοποβολή μου. Που είναι λέξεις επί λέξεων και γενεές γενεών και πόλεμος στον Ισραήλ.

Τέρμα άλλο δεν υπάρχει παρά το κώνειο. Και ξεκινώ φτωχότερος πια από όσο όταν πάτησα το πρώτο πλήκτρο. Η ανάσα μου χαμήλωσε. Η μέθεξη έσβησε. Τα φώτα με κούρασαν . Τα χάπια με έπιασαν. Και ο λήθαργος έρχεται να σκεπάσει το ποτάμι της ντροπής. Την βροχή της ντροπής. Την πλημμύρα της ντροπής. Τον κατακλυσμό της ντροπής. Που όλοι όλοι βροντοφωνάζουν. Σκάσε επιτέλους. Και εγώ σκάω. Και διαλύομαι σε άπειρα υποατομικά σωματίδια. Και επιστρέφω στην κοιλιά της εμβρυακής κατάστασης. Εδώ για να μαλώσω με τον κόσμο που δεν με λάτρεψε. Εδώ για να χρεώσω έναν πατέρα που δεν με προστάτεψε. Εδώ για να γνωρίσω τον εαυτό μου που δεν με συνάντησε.

 

[Nick V.]

 

απρόσωπε γραφιά πες μου
πρόσωπο πότε αποκτάς
στα πιο τρελά σου όνειρα
ή στους πιο φρικτούς σου εφιάλτες;

κι αν την αναπνοή σου μέσα σου
για χρόνια την κρατήσεις
θα βγει ποτέ της ακατέργαστη και τέλεια
λες κι ανάσαινες πάντα;

πρόσωπο θαρρώ πως έχω
σαν πλάθω μισοτελειωμένα ερείπια
κι η μοίρα μου είναι η ελπίδα να θαφτώ
σ’ άγνωστη γη και μακρινή ως ξένος

πρόσωπο θαρρώ πως έχω
σαν πλάθω άθλιες μαύρες πέτρες
κι η μοίρα μου είναι μια φυλακή
κι η ελπίδα μου η αποτυχία

πρόσωπο θαρρώ πως έχω
σαν πλάθω άτεχνες μικρές σχεδίες
κι η μοίρα μου είναι τ’ άγρια κύματα
κι η ελπίδα μου η τελευταία ανάσα

μέσα μου ως κατάδικος θα ζει η αναπνοή μου
πάνω σ’ ερείπια γαντζωμένη μισοτελειωμένα
άθλιες μαύρες πέτρες και σχεδίες άτεχνες θα κοιτάει
τ’ αληθινό μου κι άθλιο πρόσωπό μου αποζητώντας να σμιλέψει