Nick V. Posted May 1, 2022 Share Posted May 1, 2022 Όνομα Συγγραφέα: Nick V. Είδος ποιήματος: ό,τι να 'ναι Αριθμός Στίχων: 57 στις φωλιές των κυμάτων παγερή δύσοσμη κι άγονη γη πνιγερή κι ανερμάτιστη μάταια ξερνάς ό,τι σε θρέφει και λυσσαλέα το κρεμάς με ματωμένα χέρια πάνω σε μαύρα σύρματα είσαι μια ρίζα βαθιά και ακλόνητη σμιλεμένη απ' τ' άγριο κύμα κι απ’ την ανάσα τ’ ανέμου θα 'θελες να 'σουν λόγος κάποτε εν πλήρει γνώσει και συνειδήσει τις σάρκες σου από μέσα θα ξεσκίσεις μόνη απ' το φριχτό σου το κελί να δραπετεύσεις είσαι ένας καρπός τραχύς και πικρός ποτισμένος με τον ιδρώτα και με το αίμα της θάλασσας θα 'θελες να 'σουν λέξη κάποτε πέρα μακριά γυμνή και κενή δίχως προορισμό από του γέρου του πρωτογέννητου τα χείλη απαθώς o,τι σου 'ναι γραφτό θ' ακούσεις είσαι ένας κορμός γυρτός ξερός σκασμένος και κούφιος πάνω σου στέκουν τα πουλιά του πελάγους θα 'θελες να 'σουν γράμμα ζεις στις φωλιές των κυμάτων 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ἀπόστολος Βρανᾶς Posted July 16, 2022 Share Posted July 16, 2022 Πάντα ἀπαισιόδοξος, Νίκ, ἀλλὰ καὶ πάντα μὲ δυνατὲς μεταφορὲς καὶ καλοθεμελιωμένο νόημα. Στὸ γλωσσικὸ/λεξιλογιακὸ κομμάτι, μ'ἄρεσαν τὸ 'ἀνερμάτιστη', τὸ λόγιο 'ἐν πλήρει γνώσει καὶ συνειδήσει'καὶ τὸ 'πρωτογέννητου'! Αἰωρεῖται νοηματικὰ τὸ ἂν ἀπευθύνεσαι σὲ κάποιον τόπο ('γῆ', παραθαλάσσια πόλη (σὰν τὴ Σαλονίκη), νησί, ...) ἢ σὲ κάποια γυναῖκα· αὐτὸ τὸ στοιχεῖο ἐπιτρέπει στὸν ἀναγνώστη νὰ τὸ προσαρμόσει ἐκεῖ ποὺ τοῦ φαίνεται πιὸ οἰκεῖο. Ἄξιος! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Posted March 26 Share Posted March 26 (edited) Νιώθω σαν να διάβασα μία ιστορία στην οποία ένας πικραμένος από τον έρωτα, χορεύει μεθυσμένος ζεϊμπέκικο σε έναν άδειο δρόμο σε μία πόλη που κοιμάται, στις 4 το πρωί και καθώς χορεύει καπνίζει το τελευταίο τσιγάρο από το πακέτο του. Αυτό το αυτοκαταστροφικό vibe, κάτι από έρωτες-καταιγίδες της παλιάς εποχής των σινεφίλ, των τζέντλεμαν και των μποέμηδων, που τις έβαλαν και τις ξέχασαν σε κάποιο χρονοντούλαπο της Φίνος Φιλμ και της Καραγιάννης-Καρατζόπουλος. Είχε κάτι το λυτρωτικό και συνάμα "εκτονωτικό" , σαν να φωνάζεις σε κάποιο εγκαταλελειμμένο κτήριο στη μέση του πουθενά απλά για να τα βγάλεις από μέσα σου! Τι είναι αυτός ο έρωτας ρε φίλε, είτε γράφοντας με καψούρα στη καρδιά, είτε με πόνο, είτε με πάθος (όλα αυτά συνυπάρχουν εν τω μεταξύ στα ποιήματά σου, σαν να ακούω Ισπανικό τανγκό θέλεις να μου δανείσεις την πένα σου να την αγγίξω μπας και με φωτίσει η θεία έμπνευση; ) πάντα γράφεις βαθιά ανθρώπινα, σαν κάποιος Ζορμπάς του Καζαντζάκη που ανοίγει το στόμα του για να μιλήσει και μπορείς να δεις κατευθείαν μέσα στην πολυδιάσταση και πολύχρωμη ψυχή του! Εύγε! Edited March 26 by Thodoris Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.