Θέλω την γνώμη σας

[Εμμα]

Έχω γράψει ένα κείμενο, που με βοήθησε να ξεπεράσω ένα πρόβλημα μου και σκέφτομαι αν αξίζει το κόπο να το απλώσω σε βιβλιο. Θα ήθελα την γνώμη κάποιου που ξέρει από συγγραφή.

Το κείμενο είναι αυτό.

Στην ουσία είναι ένα γράμμα που δεν θα δώσω ποτέ.

Σε εσένα μονάχα δεν συμπεριφέρθηκα σωστά. Σε εσένα μονάχα. Γιατί πηγαίνοντας στο παρελθόν ξέρω και ήξερα ότι πάντα είχες δίκιο. Από τα πιο απλά στα πιο σημαντικά. Πάντα σε συμπαθούσα και πάντα προσπαθούσα να κερδίσω την εκτίμηση σου. Και ακόμα αυτό με πονάει. Και ακόμα αυτό  είναι το μόνο που με νοιάζει.
Δεν είχα καθαρό μυαλό. Όλα ήταν θολωμενα και απειλητικά.  Όλα τα έβλεπα σαν ένα είδος εκμετάλλευσης και ήταν βέβαια εκμετάλλευση και κακοποίηση, όχι όμως  από εσένα. Δεν φταις εσύ. Ποτέ δεν έφταιγες. Εγώ έφταιγα. Εγώ ήμουν ευάλωτη. Εγώ! Εγώ!Μόνο εγώ!
Δεν ξέρεις πως εννοιωσα  όταν επιβεβαίωσα ότι άλλη  εκλεγε όταν κοιμηθήκα πρώτη φορά στο σπίτι της γιατί σε είχε ερωτευτεί. Γεγονός που  κατάλαβα απ' την πρώτη στιγμή αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω. Η μάλλον θα έπρεπε να ξέρεις πως εννοιωσα. Εννοιωσα όπως το όνειρο που σου είχα πει ότι είχα δει πριν συμβούν αυτά. Ήμουν στο σπίτι σου με δύο σκυλιά και προσπαθούσα να φύγω. Και δεν μπορούσα. Και ακόμα δεν μπορώ. Ακόμα δεν μπορώ!
Δεν ξέρεις πως εννοιωσα  όταν είπες σε άλλη ότι είμαι η νυν γιατί δεν ξέρεις τι πόλεμο δέχτηκα μετά. Πόλεμο που άλλος θα είχε αντιμετωπίσει εύκολα. Εγώ όμως όχι. Και αυτό δεν ειμαι σίγουρη ότι συνέβη η το δημιούργησα εγώ στο κεφάλι μου.
Δεν ξέρεις πως εννοιωσα όταν με φίλησες στο μπαρ. Ένιωθα ότι είναι η τελευταία φορά που μου επιτρέπω να σε φιλάω. Η τελευταία φορά που νοιωθω έρωτα, αγάπη. Και όντως ήταν. Ήταν η τελευταία φορά.
Μακάρι να μην είχε γίνει τίποτα από όλα αυτά(όχι, το φιλί σου δεν το μετανιώνω). Μακάρι να ήμουν ένα καλό παιδι. Να είχε μείνει η ανάμνηση ότι κάποτε είχα ένα τόσο έξυπνο προϊστάμενο που ήταν πρόκληση  να καταφέρω να ακούσω ένα μπράβο από εκείνον. Τόσο έξυπνο που ήξερε τα πάντα, τοσο έξυπνο που πάντα έβρισκε λύσεις. Τόσο καλό που του γύρισα πίσω βιβλίο με καφέ και το πήρε χωρίς να μου πει κάτι( και τόσο προφητικό που μου δάνεισε το μίζερι λες και ήξερε την μιζέρια που θα με έμπαινα. Ίσως και να ήξερε). Τόσο καλό που μου είχε δώσει το τηλέφωνο του φίλου του και που δεν σχολίασε ποτέ τι έγινε. Τόσο καλό που έβλεπε τι μου έλειπε και προσπαθούσε να μου το δώσει.  Και το έκανε σε όλους. Αυτόν τον Μάνο αγαπάω. Και αυτόν τον Μανο αγαπάω.
Τόσο συγκροτημένο που μιλούσε σε όλους και κρατούσε τους τύπους. Που κάθε παρατήρηση του εγώ την έπαιρνα σοβαρά.  Και έλεγα αφού το λέει ο Μανος έχει δίκιο. Και είχε δίκιο. Τόσο ακέραιο. Τόσο ακέραιο.

Οι ενοχές μου που δεν μπόρεσα να ξεπεράσω τον θυμό μου ειναι ανυπέρβλητες και θα με κυνηγάνε πάντα. Η γιορτή όπως και το σπίτι του καθένα είναι ιερά. Έπρεπε να σου είχα ευχηθεί. Έπρεπε να ήμουν τουλάχιστον σε αυτό  σωστή. Δεν  άξιζε αυτό στον Μανο που εγώ αγαπαώ.
Ειμαι ερωτευμένη μαζί σου από την πρώτη στιγμή που σε είδα. Η πρώτη μου σκέψη όταν σε είδα ήταν ότι ο μόνος που θα ερωτευομουν. Σκέψη που έθαψα μέσα μου. Την θυμάμαι καλά αυτή την στιγμή. Πάντα ανήκες αλλού και γι'αυτό όσες φορές σκεφτόμουν γιατί με πονάει ο Μάνος  με τα λόγια του δεν μπορούσα να καταλάβω. Γιατί ήμουν ερωτευμένη και δεν άφηνα τον εαυτό μου να το διανοηθεί. Γιατί ανήκες αλλού και γιατί δεν σου αξιζα. 
Σ' αγαπάω πολυ. Σ' αγαπάω ανθρώπινα. Σ ' αγαπάω και ξέρω πολύ καλά τι γράφω. Σ' αγαπάω. Πάντα σ' αγαπούσα. Από μικρό παιδι.
Και ξέρεις γιατί σου θύμωσα ? Γιατί βασανιζομουν τόσα βράδια που ενώ μου έδινες δικαίωμα να σε διεκδικησω σκεφτόμουν μα η άλλη τον θέλει ας τον έχει. Και εν τέλει ούτε την άλλη δεν έσωσα. Ούτε την άλλη.
Όταν σε είδαμε στο Παρισι έσπασε η καρδιά μου. Όσα κομμάτια είχαν μείνει έσπασαν. Πάγωσα. Το κατάλαβες άραγε? Κατάλαβες το πόνο που εννοιωσα? Κατάλαβες ότι ήμουν τυχαία δίπλα σου. Ότι δεν είχα καταλάβει ότι ήσουν εκεί? Ότι σε έψαχνα έπειτα για να προσπαθήσω να στο πω? Αν τα κατάφερνα να βγάλω λέξη...
Κατάλαβες ότι όταν σε είδα στο κέντρο κόπηκαν τα πόδια μου? Ότι δεν μπορούσα να περπατήσω? Να ξεφύγω από αυτό?
Κατάλαβες ότι όταν σε είδα στο Ναύπλιο πάγωσα? Γιατί σκεφτόμουν άλλη ταλαιπωρείται και υποφέρει και εκείνος πάλι δεν έχει αυτό που του αξίζει. Και δεν αναφέρομαι σε εμένα.
Καταλαβαίνεις ότι νοιωθω υπεύθυνη για την ενέργεια σου, γιατί έφυγες? Καταλαβαίνεις ότι νοιωθω ότι έπρεπε να είχες μείνει εσύ και να έφευγα εγώ? Δεν είναι αυτός ο χώρος μου. Δικός σου ειναι.
Καταλαβαίνεις ότι όταν έφυγες όντως το σύστημα κατέρρευσε? Ότι ο μόνος λόγος που προσπαθούσα ήταν για να μην καταρρεύσει εντελώς? Καταλαβαίνεις την ευθύνη που εννοιωσα?

Συγγνώμη. Πραγματικά συγγνώμη!
Μακάρι να είχε πραγματοποιηθεί η δική σου ευχή στα δικά μου γενέθλια και να είχα φύγει τότε.

Σκέφτομαι ότι όλα αυτά που νοιωθω ίσως να ήταν καλή ιδέα να τα απλώσω σε ένα βιβλίο. Αλλά είναι πολύ αθώα η ιδέα μου και δεν ξέρω αν έχει βάση. Τι λέτε?

[Roubiliana]

Αυτο που βλεπω προς το παρον ειναι σκεψεις, συναισθηματα κ αναμνησεις. Ολα αυτα καλα για αρχη, αλλα για βιβλιο χρειαζεσαι πλοκη, εξελιξη χαρακτηρα κλπ (πολλα βιβλια συγγραφης τα αναφερουν). Ως αρχικη εμπνευση ομως τα παντα ειναι δεκτα. Αλλο το πως θα εξελιχθουν στα προσχεδια. Μια καλη ιδεα ειναι να παρακολουθησεις καποιο απο τα μαθηματα του φορουμ, να δοκιμασεις σταιδακα την ιδεα σου.

Edited July 4, 2022 by Roubiliana

[Kriton]

Η Αμάντα Μιχαλοπούλου (συγγραφέας) έχει πει στις συνεντεύξεις της ότι όλοι μας έχουμε μυθιστορηματική ζωή. Το θέμα είναι πως το ερωτικό παραλήρημα ενός παθιασμένου γράμματος μπορείς να το μετατρέψεις σε πλοκή και βιβλίο, όπως λέει και η @Roubiliana. Εκεί είναι το δύσκολο και εκεί βρίσκεται και το γιατί κάποιοι είναι συγγραφείς (δεν είναι μόνο το τι θα πεις, αλλά και πως θα το πεις για να κεντρίσεις το ενδιαφέρον, να γίνεις ένας καλό αφηγητής και όχι ένα υπνωτικό χάπι για πάσχοντες από αϋπνία).

Edited July 4, 2022 by Kriton

[Ἀπόστολος Βρανᾶς]

Θὰ ἐλεγα, Ἔμμα, ὅτι δύσκολα θὰ μποροῦσες νὰ τὸ 'ἀνοίξεις' σὲ βιβλίο!
Θὰ χρειαζόταν σίγουρα εἴτε νὰ τὸ ἔγραφες σὲ ῤοὴ σκέψεων/συναισθημάτων (stream of thoughts/sentiments), ὅπως ἔγραφε ἡ Βιρτζίνια Γούλφ, ἐπὶ παραδείγματι, ἢ ἄλλιῶς νὰ παρουσιάζες καὶ ὡς πλοκὴ τὴ σχέση τοῦ ἀτόμου ποὺ γράφει τὸ γράμμα μὲ τὸν παραλήπτη του (τὸ ὅτι δὲ στάλθηκε ποτὲ (καὶ κυρίως ἡ αἰτιολόγησή του) θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἕνα στοιχεῖο τῆς πλοκῆς ...).

[Ιρμάντα]

Πράγματι, έτσι όπως είναι μπορώ μονάχα να το δω σαν βάση για κάποιο βιβλίο. Σαν πρώτο κεφάλαιο ή σαν σημειώσεις που θα βρίσκει σε ένα παλιό ημερολόγιο η ηρωίδα και από κει και μετά θα ξεκινά η κυρίως δράση. Χρειάζεται πολλά περισσότερα για να σταθεί ως βιβλίο.

[Εμμα]

Ευχαριστώ όλους για την απάντηση σας. Περισσότερο ήθελα να δω αν αυτά που γράφω έχουν νόημα. Καταλαβαίνω ότι δεν θα μπορούσε να αποτελέσει ως εχει κεφαλαίο του βιβλίου, παρά μόνο ως γράμμα που είναι κιόλας. Ήθελα να δω αν ο τρόπος που γράφω είναι ικανός να οδηγήσει σε συγγραφή κάποιου μεγαλύτερου καλύτερα δομημένου κειμένου. Αν μεταφέρεται το συναίσθημα μου όπως το εννοιωσα εγώ όταν το τελείωσα. Δεν το εννοιωσα σαν παραλήρημα αλλά σαν ένα παθιασμένο γράμμα μέσω του οποίου μεταφέρονται τα συναισθήματα μου. 

Πραγματικά ευχαριστώ για τον χρόνο σας !

 

Edited July 4, 2022 by Εμμα

[Ἀπόστολος Βρανᾶς]

On 7/4/2022 at 11:29 PM, Εμμα said:

Ευχαριστώ όλους για την απάντηση σας. Περισσότερο ήθελα να δω αν αυτά που γράφω έχουν νόημα. Καταλαβαίνω ότι δεν θα μπορούσε να αποτελέσει ως εχει κεφαλαίο του βιβλίου, παρά μόνο ως γράμμα που είναι κιόλας. Ήθελα να δω αν ο τρόπος που γράφω είναι ικανός να οδηγήσει σε συγγραφή κάποιου μεγαλύτερου καλύτερα δομημένου κειμένου. Αν μεταφέρεται το συναίσθημα μου όπως το εννοιωσα εγώ όταν το τελείωσα. Δεν το εννοιωσα σαν παραλήρημα αλλά σαν ένα παθιασμένο γράμμα μέσω του οποίου μεταφέρονται τα συναισθήματα μου. 

Πραγματικά ευχαριστώ για τον χρόνο σας !

 

Ἔμμα, καλημέρα καὶ πάλι.
Ἂν ἤμουν στὴ θέση σου καὶ ἐπιχειροῦσα τὸ γρἀψιμο τοῦ βιβλίου που λὲς, θὰ κρατοῦσα τὸ γράμμα αὐτούσιο!  Τὸ γράμμα τὸ ἴδιο μπορεῖ νὰ εἶναι διαφορετικὸ ἀπὸ τὸ ὕφος τῆς γραφῆς σου (ἄλλο ἕνα παθιασμένο γράμμα, ἄλλο ἕνα βιβλίο!) ...  Τὸ νὰ ρωτᾶς ἂν ἔχει νόημα τὸ περιεχόμενο τοῦ γράμματος εἶναι ἴσως ἐρώτημα ἄνευ νοήματος· στὸ γράμμα κυρίως περνᾶμε συναισθήματα (καὶ νέα μας καὶ σκέψεις) πιὸ ἄτακτα καὶ πιὸ ἀνακατωμένα ἀπ'ὅσο σὲ ἕνα βιβλίο ὁλόκληρο.
Ὅπως σοῦ λένε καὶ ἡ Ἰρμάντα καὶ ὁ Κρίτων καὶ ἡ Ρουμπιλιάνα, τὸ σημαντικὸ εἶναι πῶς θὰ ἀναπτύξεις τὸ ὑλικό σου γύρω ἀπὸ τὸ γράμμα!  Π.χ., μία ἐναλλακτικὴ πολὺ διαφορετικὴ ἀπὸ αὐτὲς ποὺ σοῦ παράθεσα στὸ προηγούμενό μου σχόλιο θὰ ἦταν νὰ χρησιμοποιοῦσες τὸ γράμμα αὐτὸ σὰν εἰσαγωγὴ καὶ νὰ ἔλεγες τί ἔγινε μετά (εἴτε ἀπὸ τὴ σκοπιὰ τῆς ἀποστολέως  εἴτε ἀπὸ τὴ σκοπιὰ τοῦ παραλήπτη) ...  Ἐναλλακτικὲς ὑπάρχουν!