Morgoth_dark_lord_of_Angbad Posted April 17, 2004 Share Posted April 17, 2004 Μη μου κλέβεις τον ρόλο, εγώ είμαι το fanboy του board Kai giati parakalo? Mporo na opoion thelo OK? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drunk Elf Posted April 17, 2004 Share Posted April 17, 2004 Kai giati parakalo?Mporo na opoion thelo OK? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted October 11, 2004 Share Posted October 11, 2004 (edited) Η γενική εντύπωση που έχω σχηματίσει για το θέμα είναι ότι δε διαφέρει και πολύ από τη φάση με την πλατφόρμα Wintel: όλοι την προτιμούν γιατί όλοι αυτοί χρησιμοποιούν/θεωρούν καλύτερη. In other words, meine Freunde, είναι το σύμπλεγμα του «το καλό δεν πιάνει». Γιατί αν είσαι καλός, είσαι και «χλεχλές» και «φλούφλης» κι ότι άλλο κατέβει του καθενός. Αν και δεν το πιστεύει ο κόσμος τον βολεύει να κάνει τον κτηνώδη και στοιχειώδη. Στο τέλος, είναι η μάσκα που φοράμε για να περνάμε στη σύγχρονη κοινωνία ως οι υπεράνθρωποι που εκθίαζε ο Nitsche και που τόσο ξεχνάμε τη σήμερον... Δεν ξέρετε τι δάκρυα έριξα διαβάζοντας το αξιοπρεπέστατο «Οι Άθλιοι». Όσοι δεν το έχετε διαβάσει... ΔΙΑΒάΣΤΕ ΤΟ!! Edited October 11, 2004 by RaspK FOG 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μελδόκιος Posted October 11, 2004 Share Posted October 11, 2004 Καλοί άνθρωποι rule ρε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted October 11, 2004 Share Posted October 11, 2004 Καλοί άνθρωποι rule ρε. <{POST_SNAPBACK}> Αυτό πρέπει να μείνει μυστικό όμως μεταξύ ημών, των Καλών Ανθρώπων... Μην ψιλιαστεί τίποτα ο κακός κοσμάκης και αρχίζει να μας βαράει τα έρμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drunk Elf Posted October 11, 2004 Share Posted October 11, 2004 Μην ψιλιαστεί τίποτα ο κακός κοσμάκης και αρχίζει να μας βαράει τα έρμα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted October 11, 2004 Author Share Posted October 11, 2004 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
drowvarius Posted October 11, 2004 Share Posted October 11, 2004 Η απάντηση είναι απλή. Στον αληθινό κόσμο είναι πολύ εύκολο να ξεκινήσει ένας πόλεμος ή να γίνουν κάποιες δολοφονίες. Ακόμη δυσκολότερο είναι να τα βρούν δύο άτομα που είναι εχθροί. Αντίθετα, είναι πολύ δύσκολο να δημιουργηθεί μία κοινωνία αγάπης που ο ένας να σέβεται τον άλλον. Επίσης ένας πόλεμος σταματάει πολύ δύσκολα. Γενικότερα είναι πιο εύκολο να γίνει κάτι κακό παρά κάτι καλό. Αυτάαααα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The Blackcloak Posted October 12, 2004 Share Posted October 12, 2004 Η καταστροφή είναι απλή διαδικασία σε σχεση με τη διατήρηση ή τη δημιουργία.Κατά κάποιο τρόπο έρχεται φυσικά.Επίσης ασχολούμαστε περισσότερο με αυτήν. Σκεφτείτε μονο πόσα λεφτα πηγαίνουν σε πολεμικούς εξοπλισμούς, σε σχέση με αυτά που πηγαίνουν σε νέα φάρμακα.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted October 12, 2004 Share Posted October 12, 2004 [Απάντηση του φίλου μου, Month, έως ότου «γραφθεί» στο forum...] Se greeklish giati to pliktrologio einai periergo kai den vrisko ta ellinika eukola. Den exo diavasei oli tin sizitisi, para mono to thema. Tha po kai ego tin tapini mou gnomi... Einai tragika eukolo gia kapoion na onireuete ti tha ekane an itan xeiroteros, an den noiazotane, an itan pio kafros, an itan kathiki. Ola auta ta opoia o idios kathe mera aporiptoi os lathos polles fores, kai vlepei alous na ta xrisimopoioun, e kapoies fores spaei o anthropos kai thelei na ksedosei. Paradeigma einai ola ta vivlia. Einai katafigiaa gia afton pou ta diavazei, kai i kathe istoria. An tora kapoios thelei na dosei mia istoria pou tha kanei ton allo na ston toixo, tote tha thelisi na grapsei auto pou pernaei. Polles fores vevaia, anakiklonontai oles autes oi istories, kai etsi grafoumai oloi gia anthropous pou einai kakoi, den niazontai ktlp. Oi genikeuseis einai lathos kai zitao signomi an prosevala kapoion. Alla re paidia mia istoria pou kapoios zorizetai sta oria tis trelas, kai tin glitonei sto chack, kai meta pou emathe na pigainei kalitera den iparxei? Alla na einai me tropo pou na einai pisteuti. Giati oi perisoteroi pou grafoun gia kati tetoia, ta allazoun telios ta dedomena meta. Xarika, kai tha ta ksanapoume otan deiso na gino melos. Dldi otanpao sta pc tis sxolis mou. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
darky Posted October 24, 2004 Share Posted October 24, 2004 Να πω μόνο σε όσους νομίζουν ότι ο κόσμος μας είναι ειρηνικός, ότι κάνουν λάθος. Είναι ένας εξαιρετικά βίαιος και διεστραμένος κόσμος. Ένας φανταστικός κόσμος, που απλά έχει πολέμους μπορεί να είναι αρκετά πιο ειρηνικός, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα εδώ. Για αρχή να συγχαρώ το βάρδο γιατί είναι πολύ καλό θέμα αυτό που θίγει. Για τις ταινίες δε με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Προσωπικά ποτέ δεν τη συμπάθησα τη βία ως ωμή εικόνα. Κι αυτό γιατί σε κάνει απαθή, επειδή το μυαλό λαμβάνει κάθε εικόνα ως εμπειρία. Με απλά λόγια προσπαθήστε να θυμηθήτε την τελευταία ταινία που είδατε στην τηλεόραση. Φέρτε στο μυαλό σας μια σκηνή από την ταινία. Ωραία, προσπαθήστε τώρα να θημηθήτε το πλαίσιο της τηλεόρασης, το σήμα του καναλιού(MEGA, ANT1, STAR κτλ), τα κουμπιά(ΟΝ?OFF, CH+, CH-, VOL κτλ). Τον τοίχο πίσω από την τηλεόραση. Το βάζο με τα λουλούδια πάνω στο τραπέζι ή ότι άλλο κανονικά βρισκόταν στο οπτικό σας πεδίο. Τι φορούσατε και που καθόσασταν όταν βλέπατε εκείνη τη σκηνή. I rest my case... Η λογοτεχνική βία από την άλλη απεικονίζεται στη φαντασία. Στο δημιουργικό κομμάτι του μυαλού. Αναλόγως με το πόσο καλά το περιγράφει ο συγγραφέας το μυαλό βασίζεται σε προηγούμενες εμπειρίες που έχει καταγράψει για να την πλάσει. Το μυαλό δεν την εκλαμβάνει ως εμπειρία. Για να ξαναθυμηθούμε μια σκηνή από ένα βιβλίο μπαίνει πάλι σε λειτουργία η φαντασία. Δεν γίνεται ανάμνηση όπως στην περίπτωση της ταινίας. Γι' αυτό και ένα βιβλίο διαβάζεται ευχάριστα αρκετές φορές, ενώ μια ταινία σπάνια την ξαναβλέπεις. Παρεπιπτόντως αυτή τη λεπτομέρεια εκμεταλεύεται και η αστυνομία όταν κάνει ανακρίσεις. Όταν κάποιος λέει ψέμματα χρησιμοποιεί το δημιουργικό κομμάτι του μυαλού. Τα μάτια του ασυναίσθητα κλείνουν προς τα δεξιά, το δημιουργικό ημισφαίριο και όχι αριστερά(ημισφαίριο μνήμης). Μπορεί να είναι ταλαντούχος ψεύτης και το ψέμμα του να είναι τέλειο. Όταν τον βάλεις, όμως, να ξαναπεί την ίδια ιστορία απ' την αρχή πάλι θα ανατρέξει στη φαντασία του(στο δεξί δημιουργικό ημισφαίριο), οπότε πρέπει να ξαναφτιάξει την ιστορία από την αρχή, χωρίς να τη θυμάται αφού δεν βρίσκεται στο αριστερό κομμάτι του μυαλού(στη μνήμη). Αντίθετα οι αστυνομικοί που τον ανακρίνουν έχουν καταγράψει την κάθε μπαρούφα και κάθε κίνηση του σώματός του στη δικιά τους μνήμη. Ο τύπος την έχει άσχημα γιατί κάθε φορά που θα κλείνουν τώρα τα μάτια του προς τα δεξιά, τα μάτια των αστυνομικών θα κλείνουν προς τα αριστερά. Πάντως δεν είναι η βία μόνο το θέμα, αλλά και η γενικότερη θεματολογία ενός βιβλίου. Υπάρχουν βιβλία που μιλούν για το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής, το πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος. Είναι πολύ καλά βιβλία αυτά και πολύ ενδιαφέροντα, αφού έχουν το στοιχείο της αγωνίας και της προσπάθειας. Πέρα από τις δυσκολίες και τις περιπέτειες των ηρώων υπάρχει και η ακόμα μεγαλύτερη μάχη να τιθασεύσουν τις ανθρώπινες αδυναμίες τους. Υπάρχει το μεγαλοίο της μετάνοιάς τους. Της υπομονής τους, της βαθύτερης κατανόησης και αγάπης για το συνάνθρωπό τους ακόμα κι αν εκείνος από εγωιστική άγνοια προσπαθεί να τους βλάψει. Αν κάτι τέτοιο γραφτεί σωστά βγάινει ένα αριστουργιματικό βιλίο(διαβάστε κλασσικούς). Υπάρχουν και βιβλία που μιλούν για το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής. Το πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος. Έχοντας ως δεδομένο τη διττή φύση του ανθρώπου δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε και αυτή την εξερεύνηση. Βέβαια αυτά τα βιβλία είναι καλύτερα για μεγαλύτερες ηλικίες, καθώς ο άνθρωπος γνωρίζει τη φθορά καθώς μεγαλώνει(όλο και πιο σύντομα στην εποχή μας). Και πάλι αν κάτι τέτοιο γραφτεί σωστά θα είναι άλλο ένα βιβλίο για να μπει στα κοντινά ράφια στη βιβλιοθήκη. Και να εξηγήσω τι εννοώ όταν λέω να γραφτεί σωστά. Το βιβλίο δεν πρέπει να είναι προκατειλημένο απέναντι στο καλό ή το κακό. Το βιβλίο είναι μια εξερεύνηση στις εμπειρίες του αναγνώστη και πάντα ο συγγραφέας πρέπει να τις έχει υπόψη αυτές. Όταν το βιβλίο ασχολείται με το καλό στον άνθρωπο πρέπει να βγάζει εμπειρίες 'καλοσύνης' απ'τον αναγνώστη, αφήνοντας μερικά πράγματα να τα εννοήσει εκείνος, αντί να του τα πετάει όλα στη μάπα "Να έτσι εκριβώς είναι και δεν δέχομαι αντίρρηση πάνω σε αυτό". Ομοίως και ένα βιβλίο που εξερευνά τη σκοτεινιά της ψυχής αφήνει πράγματα κενά ώστε να τα συμπληρώσει ο αναγνώστης με το σκοτεινό κομμάτι του ψυχισμού του. Πάντως να σημειώσω εδώ ότι τα είδη παραλογοτεχνίας(Fantasy, SciFi, Horror) σπάνια εμβαθύνουν τόσο πολύ. Οι ήρωες είναι εντελώς χάρτινοι και ακόμα λιγότερη υπόσταση έχουν οι αντίπαλοί τους. Μπορεί να πέφτει πολύ σφάξιμο και οι περιγραφές να είναι εμμετικά ρεαλιστικές, αλλά εσύ έχεις ξεκαρδιστεί στα γέλια από την όλη βλακεία του θέματος. Πάντως είναι ενδιαφέροντα ανγνώσματα και αρκετά διασκεδαστικά. Είναι περισσότερο παιχνίδια παρά βιβλία. Παίζεις, δε διαβάζεις και έχει πλάκα. Καλά ντε μη βαράτε, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drunk Elf Posted October 24, 2004 Share Posted October 24, 2004 Με απλά λόγια προσπαθήστε να θυμηθήτε την τελευταία ταινία που είδατε στην τηλεόραση. Φέρτε στο μυαλό σας μια σκηνή από την ταινία. Ωραία, προσπαθήστε τώρα να θημηθήτε το πλαίσιο της τηλεόρασης, το σήμα του καναλιού(MEGA, ANT1, STAR κτλ), τα κουμπιά(ΟΝ?OFF, CH+, CH-, VOL κτλ). Τον τοίχο πίσω από την τηλεόραση. Το βάζο με τα λουλούδια πάνω στο τραπέζι ή ότι άλλο κανονικά βρισκόταν στο οπτικό σας πεδίο. Τι φορούσατε και που καθόσασταν όταν βλέπατε εκείνη τη σκηνή. I rest my case... <{POST_SNAPBACK}> Δεν κατάλαβα τι ακριβώς εννοείς εδώ. Το έκανα αυτό που είπες αλλά δεν κατάλαβα ποιό το νόημα. Care to explain a little? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The Blackcloak Posted October 24, 2004 Share Posted October 24, 2004 Μπορεί να πέφτει πολύ σφάξιμο και οι περιγραφές να είναι εμμετικά ρεαλιστικές, αλλά εσύ έχεις ξεκαρδιστεί στα γέλια από την όλη βλακεία του θέματος. Αυτό ισχύει σχεδόν για όλα τα βιβλία του Σαλβατόρε που έχω διαβάσει....Βασικά θεωρώ ότι ο συγγραφέας γράφει επίτηδες κωμικά για να διατηρήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 24, 2004 Share Posted October 24, 2004 Όχι, απλά γράφει "χαρούμενα" βιβλία, ίσως επειδή δε τα πάει τόσο καλά με το δραματικό ύφος. Ίσως επειδή είναι αδύναμος στο storytelling. Ίσως επειδή γουστάρει υπερβολικά το κλασικό Hollywood action movie ύφος. Πάντως ισχύει ότι έχει πολλά κομικά στοιχεία στα βιβλία του. Στα πρώτα του πάντως οι χαρακτήρες είχαν κάποιο βάθος, το οποίο με τις συνεχείς επαναλήψεις χάθηκε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted October 24, 2004 Author Share Posted October 24, 2004 Πάντως να σημειώσω εδώ ότι τα είδη παραλογοτεχνίας(Fantasy, SciFi, Horror) σπάνια εμβαθύνουν τόσο πολύ. Οι ήρωες είναι εντελώς χάρτινοι και ακόμα λιγότερη υπόσταση έχουν οι αντίπαλοί τους. Μπορεί να πέφτει πολύ σφάξιμο και οι περιγραφές να είναι εμμετικά ρεαλιστικές, αλλά εσύ έχεις ξεκαρδιστεί στα γέλια από την όλη βλακεία του θέματος. Πάντως είναι ενδιαφέροντα ανγνώσματα και αρκετά διασκεδαστικά. Είναι περισσότερο παιχνίδια παρά βιβλία. Παίζεις, δε διαβάζεις και έχει πλάκα. Καλά ντε μη βαράτε, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. <{POST_SNAPBACK}> Υπάρχουν βιβλία Φαντασίας που εγώ τα θεωρώ "κλασικά". Τώρα, όσον αφορά το ότι υπάχουν πολλά σκουπίδια, φυσικά και υπάρχουν! Αλλά, πες μου σε ποιο είδος δεν υπάρχουν και πολλά σκουπίδια. Και τα λεγόμενα "κλασικά" που λέμε σήμερα είναι, απλά, συμβατική λογοτεχνία που ξεχώρισε ανάμεσα σε άλλα γραπτά τα οποία ήταν κατώτερα. Προσωπικά, δεν αποδέχομαι τον όρο "παραλογοτεχνία". Νομίζω ότι τον χρησιμοποιούν οι άνθρωποι που δεν έχουν εμβαθύνει στη Φαντασία και δεν ξέρουν τι είναι πραγματικά και τι μπορεί να προσφέρει. Γιατί να τον χρησιμοποιούμε κι εμεις, οι λάτρεις του Φανταστικού; Είναι σαν να τους λες ότι έχουν δίκιο που σνομπάρουν κάτι για το οποίο ξέρεις τις δυνατότητές του --και αυτές οι δυνατότητες τείνουν στο άπειρο: φτάνουν ως εκεί που μπορείς να σκεφτείς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted October 24, 2004 Share Posted October 24, 2004 Συμφωνώ απόλυτα με το Βάρδο. Ο όρος παραλογοτεχνία που κάποτε τον χρησιμοποιούσαν οι "κλασσικιστές" ακόμα και για τον Dickens ας πούμε, είναι μια "τσίχλα" που στην εποχή μας αναμασάν οι "διανοουμενίζοντες" της λογοτεχνίας για ο,τιδήποτε δεν εμπίπτει στα στενόμυαλα όρια με τα οποία καθορίζουν τη λογοτεχνία αλλά και την τέχνη γενικότερα. Το μόνο που με προβληματίζει είναι πως μερικές φορές την ίδια τάση "σνομπισμού" βλέπω και στο χώρο της ε.φ. και μυθοπλασίας όπου παρατηρώ μια σχετική έλλειψη "ανεκτικότητας" και αποδοχής ανάμεσα στους "φανς" διαφόρων υπο-ειδών της λογοτεχνίας του φανταστικού. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο και πονεμένο θέμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Elsanor Posted November 1, 2004 Share Posted November 1, 2004 (edited) Fcuk έχασα ένα από τα καλύτερα θέματα για συζήτηση που έχω δει. Το αναβιώνω λοιπόν. Βάρδος: Καταλαβαίνω τι λες. Αληθινές φιλίες είναι αμφίβολο αν υπάρχουν, γιατί οι αληθινοί φίλοι στις δύσκολες στιγμές δοκιμάζονται. Ωραία, πηγαίνεις με κάποιον πίνεις κάφε, πηγαίνεις σινεμά, μπαρ, ένα ταξίδι, παίζεις ένα παιχνίδι. Βλέπεις ότι ταιριάζεις. Αλλά θα βρέθεις σε μια πραγματικά δύσκολη κατάσταση; Μάλλον, όχι. Έτσι, οι φιλίες και οι άνθρωποι δεν δοκιμάζονται... κι έτσι επέρχεται μια ισοπέδωση. Στο Δημοτικό, αν θυμάμαι καλά στην Τετάρτη, η δασκάλα μας είχε ρωτήσει μία ρητορική ερώτηση. "Αν διαλέγατε ανάμεσα σε Ειρήνη και σε Πόλεμο τις θα διαλέγατε;" "Ειρήνη Κυρία! Ειρήνη Κυρία". Χαμογελούσε ευτυχισμένη λοιπόν μέχρι που ακούστηκε "Πόλεμο" από ένα ηλίθιο παιδάκι. Το ηλίθιο παιδάκι ήμουν εγώ. Τι θέλω να πώ τώρα, γιατί οι περιγραφές συνειρμών σπάνια βοηθούν στο να κατανοήσει ο άλλος τι εννοείς. Στα δύσκολα κρίνονται οι φιλίες και οι φίλοι. Στα πολύ δύσκολα. Και όταν έχεις περάσει μία τραυματική εμπειρία συνεργαζόμενος με κάποιον άλλο (βλέπε σου σώζω τη ζωή, μου σώζεις τη ζωή στον πόλεμο) τότε δημιουργείται ένα δέσιμο μπροστά στο οποίο όσα ζούμε σήμερα (καλύτερα να μιλάω για τον εαυτό μου΄όσα ζω σήμερα λοιπόν) δεν πιάνουν μία. Ένα ακραίο, ίσως, παράδειγμα, αλλά καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Α, τώρα που το θυμήθηκα. Τα παιδιά σταμάτησαν να μου λένε γεια για μια βδομάδα τότε. Χμμμ... δηλαδή έκοψαν την μόνη συνομιλία που είχαν μαζί μου. Τώρα, στο θέμα μας (ή σε ένα από αυτά). Δεν πιστεύω ότι ο αναγνώστης προτιμά να διαβάζει περί βίας στο φάντασυ επειδή ο κόσμος μας τείνει προς το καλό και θέλει κάτι για αλλαγή. Καλά, ίσως να συμβαίνει και αυτό, αλλά νομίζω σε μικρότερο βαθμό. (Φυσικά, πάλι μιλάω για το τι πιστεύω προσωπικά.) Έχω την εντύπωση, λοιπόν, ότι η συνεχής αναζήτηση της βίας στη λογοτεχνία υποδηλώνει ότι κάθε άλλο παρά σε μία "σωστή" κοινωνία ζούμε. Θεωρώ ότι έχουμε τόσα πολλά αποθημένα από το άγχος της καθημερινότητας και την ατελή (για να μην πω παν-τελή) ικανοποίηση των βασικών αναγκών μας που όλα αυτά αρχίζουν να βγαίνουν σε κάθε έκφανση της ζωής μας' ακόμα και σε αυτά που προτιμούμε διαβάζουμε. Όταν διαβάσω μία "ηλίθια-goody" ιστορία εσωτερικά θα αισθανθώ μία αποστροφή. Γιατί; Μα γιατί ξέρω ότι δε μπορώ να νοιώσω τα ουτοπικά αισθήματα που περιγράφει ο "αφελής" συγραφέας. Δε μπορώ, και ταυτόχρονα ζηλεύω, γιατί αισθάνομαι μάλλον τα αντίθετα. Αναλογιστείτε πόσα κόμπλεξ και παραξενιές έχει αναπτύξει ο σημερινός άνθρωπος. Θα μου πείτε "δηλαδή ήταν καλύτερα παλιότερα που δεν ήξερε αν θα ζήσει ή αν θα πεθάνει;". Δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι πηγαίνουν στους ψυχιάτρους και στους ψυχαναλυτές για να τους θεραπεύσουν από όσα τους έχει δημιουργήσει η ίδια η σημερινή κατάσταση. Συνεπώς διαβάζω κάτι για πραγματική αγάπη, για αληθινή φιλία και για αγαθούς σκοπούς και ιδανικά; Πόσο ψεύτικο φαίνεται στα μάτια μου που έχουν συνηθίσει να βλέπουν όλο και περισσότερο μίσος, όλο και περισσότερο προδωσία, όλο και περισσότερο πικρούς εγωκεντρισμούς; Edited November 1, 2004 by Elsanor 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted November 1, 2004 Share Posted November 1, 2004 na anebo kai go sto traino to thread...o elsanor kator8ose na pei sxetika apla ayto pou pote den mporo na eksighso.Oti ston polemo(h se katastrofes,lypes ktl) oxi mono ginetai ayto pou leei o els, alla se megalo ba8mo, o an8ropos arxizei na noiazetai gia shmantika pragmata kai afhnei ta minor sthn akrh(xrhma,zhleies,ktl).Ara kata kapoion tropo kapoia atoma(opos ego, gia ton els den mporo na milhso) exoun mia mazoxistikh tash na ''eyxontai'' na symbei kati tetoio(kala oxi akribos alla u get the point). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted November 1, 2004 Author Share Posted November 1, 2004 Αυτού του είδους οι καταστάσεις είναι "larger than life", γιαυτό κιόλας δημιουργούν τέτοιες τάσεις στον άνθρωπο. Ως larger than life εννοώ ότι είναι σημαντικότερες από τις καθημερινές ζωές μας. Μας κάνουν να δούμε τη ζωή με άλλο μάτι, καθώς και πόσο μικροί, πραγματικά, είμαστε. Δεν είναι τυχαίο που στα περισσότερα μυθιστορήματα έχουμε larger than life καταστάσεις. Γιατί αυτές είναι που διαμορφώνουν τον άνθρωπο, κι αυτές, υποσυνείδητα τουλάχιστον, γνωρίζουμε ότι είναι αληθινά σημαντικές. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Fatha Posted November 2, 2004 Share Posted November 2, 2004 Δέν πιστεύω οτι για να αποδείξουμε την φιλία στον άλλον πρέπει να γίνει πόλεμος, στο κάτω κάτω όταν γίνετε πόλεμος υπάρχει μία μεγαλήτερη ομάδα ατόμων που δείχνουν το μίσος στους άλλους. Πάντος γενικά έχεις δίκιο που λές οτι κάποια άτομα θα βγούν για καφέ θα πάνε σινεμά αλλά όταν είναι δύσκολές εποχές για κάποον θα τον ξεχάσουν, και όχι μόνο στις δύσκολες στιγμές αλλά μέσα σε μικρό διάστημα χρόνου. Εγώ γνώρισα ένα παιδί που το πάω πολύ και το αντίθετο, αλλά ξέρω οτι παρόλο που η παρέα που κάνουμε είναι ωραία κάποια στιγμή θα χαθούμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted December 14, 2004 Share Posted December 14, 2004 (edited) Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι με ένα 'Γιατί εγώ;' στο στόμα. Νομίζουν πως είναι πάρα πολυ άτυχοι, πως όλα τα κακά σε αυτους συμβαίνουν κτλ. Νομίζουν γενικά πως η ζωή είναι πιο κακή παρά καλή. Πράγμα λάθος κατά τη γνώμη μου (και ναι ακόμα και όταν είμαι σε μαύρα χάλια το ίδιο πιστευώ). Ίσως αυτό να τους κάνει να νιώθουν πως τα 'κακά' είναι λιγότερο φαντασιόπληκτα και χαζά. Ίσως βέβαια απλά το αγαθό και καλό να είναι βαρετό σαν πλοκή... Είναι βαρετό γιατί είναι μια ανάσα μακριά. Αν το θέλουμε μπορούμε να αγαθοεργήσουμε... δεν μπορούμε όμως να πέσουμε στο βούρκο χωρίς κακές συνέπειες... μπορούμε όμως να διαβάσουμε γι αυτό και να το ζήσουμε μέσω αυτού. Να ζήσουμε τη σκοτεινή πλευρά εκ του ασφαλούς. Ο άνθρωπος διψάει για εμπειρία. Για αίσθηση. Αμα δεν έχει και συνέπειες πέραν των πνευματικών outcomes του διαβάσματος... Καταλαβαινετε. Ασφαλής απόλαυση. Edited December 14, 2004 by Nienna 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Elsanor Posted December 14, 2004 Share Posted December 14, 2004 Ασφαλής απόλαυση, ναι. Όμορφα το έθεσες. Το να πράττουμε δηλαδή πράγματα χωρίς να έχουμε κανέναν φόβο αντίδρασης. Είναι σαν να "ταίζουμε" τη σκοτεινή πλευρά μας ώστε να μην "πεινάσει" και πάρα πολύ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
King_Volsung Posted December 15, 2004 Share Posted December 15, 2004 Βαριέμαι να διαβάσω όλο το τόπικ και γι' αυτό απαντάω στην αρχική ερώτηση του Βάρδου. Προτιμάμε το Κακό γιατί 'βομβαρδιζόμαστε' από το Καλό και θέλουμε να ξεφύγουμε λίγο. Η εκκλησία συνεχώς μας λέει για το καλό, υπάρχουν οι νόμοι που διασφαλίζουν την τάξη (και το καλό), έχουμε μάθει από την κοινωνία έτσι όπως είναι διαμορφωμένη να μην κάνουμε κακά πράγματα στους άλλους κλπ. κλπ.. Έτσι, όπως ακριβώς θέλουμε να ξεφύγουμε από την ρουτίνα της καθημερινότητας διαβάζοντας ένα οποιοδήποτε βιβλίο, όταν διαβάσουμε το Κακό και το Χάος μας αρέσει. Είναι μια αλλαγή και γενικά, πιστεύω, στον άνθρωπο αρέσουν οι αλλαγές. Εμένα πάντως προσωπικά πολλές φορές με τρομάζουν όλα αυτά τα ψυχεδελικά-τρομακτικά-Κακά-και'δεν'συμαζεύεται'τι'άλλο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted April 25, 2016 Share Posted April 25, 2016 Fcuk έχασα ένα από τα καλύτερα θέματα για συζήτηση που έχω δει. Το αναβιώνω λοιπόν. Όταν διαβάσω μία "ηλίθια-goody" ιστορία εσωτερικά θα αισθανθώ μία αποστροφή. Γιατί; Μα γιατί ξέρω ότι δε μπορώ να νοιώσω τα ουτοπικά αισθήματα που περιγράφει ο "αφελής" συγραφέας. Δε μπορώ, και ταυτόχρονα ζηλεύω, γιατί αισθάνομαι μάλλον τα αντίθετα. Αναλογιστείτε πόσα κόμπλεξ και παραξενιές έχει αναπτύξει ο σημερινός άνθρωπος. Θα μου πείτε "δηλαδή ήταν καλύτερα παλιότερα που δεν ήξερε αν θα ζήσει ή αν θα πεθάνει;". Δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι πηγαίνουν στους ψυχιάτρους και στους ψυχαναλυτές για να τους θεραπεύσουν από όσα τους έχει δημιουργήσει η ίδια η σημερινή κατάσταση. Συνεπώς διαβάζω κάτι για πραγματική αγάπη, για αληθινή φιλία και για αγαθούς σκοπούς και ιδανικά; Πόσο ψεύτικο φαίνεται στα μάτια μου που έχουν συνηθίσει να βλέπουν όλο και περισσότερο μίσος, όλο και περισσότερο προδωσία, όλο και περισσότερο πικρούς εγωκεντρισμούς; Θέλω να απαντήσω σε αυτό, γιατί έχει ενδιαφέρον ως σκέψη. Ναι, οι άνθρωποι έχουν αναπτύξει ένα βουνό κόμπλεξ ο καθένας. Αλλά, γιατί βλέπουμε μόνο αυτούς που καταπλακώνονται από τα κόμπλεξ τους και όχι όλους εκείνους που δουλεύουν, βάζουν εαυτούς κάτω και τους χτυπάνε και τους ξεζουμίζουν και κάποτε ξεφορτώνονται μερικά; Εκείνους που προσπαθούν να ζουν όσο πιο πολύ γίνεται σύμφωνα με τις αρχές τους; Είναι πολύ δύσκολο να έχεις αρχές, γιατί λοιπόν να μην υπάρχουν τέτοιοι ήρωες λογοτεχνίας; Μερικές φορές η φιλία είναι τόσο δύσκολη και πολύπλοκη, που αξίζει να γραφτεί βιβλίο πάνω σ' αυτήν. Όχι, δεν πιστεύω ότι ένας ήρωας που δρα κυρίως για το συμφέρον του είναι ένας ενδιαφέροντας χαρακτήρας. Δηλαδή, μπορεί να είναι, αλλά λόγω άλλων στοιχείων. Όπως κι ένας ήρωας που έχει αρχές, μπορεί να είναι ή πολύ βαρετός ή πολύ ενδιαφέροντας. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted May 9, 2016 Share Posted May 9, 2016 Ακριβώς όπως τα λέει η Άννα. Μπορείς να έχεις χαρακτήρες ψυχούλες ή διεστραμμένα μυαλά και να είναι είτε ενδιαφέροντες είτε βαρετοί, αλλά θα φταίνε άλλοι λόγοι. Εκείνο που σίγουρα φαντάζει ψεύτικο είναι το να έχεις μέσα στη γλυκερή ουτοπία ένα ολόκληρο σύμπαν, ή σωστότερα να περικλείεις την ιστορία σου μέσα σε μία τέτοια υπερπροστατευτική αχλή. Κυρίως δημιουργεί την αίσθηση πως ο συγγραφέας θέλει να παραχαϊδέψει τους ήρωές του, ότι φοβάται να τους τσαλακώσει, παρά οτιδήποτε άλλο. Δεν ζωγραφίζεις χωρίς να λερώσεις τα χέρια σου, δεν φτιάχνεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά. Οποιαδήποτε σπανιότητα χαρακτήρα καταδικάζεται μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο γιατί δεν ξεχωρίζει, δεν γίνεται το παράδειγμα που ενδεχομένως να έχουμε και ανάγκη στην τελική. Έχω πετύχει ιστορίες όπου όλοι συνδιαλέγονται μέσα σε μια αποστειρωμένη καθωσπρεποσύνη και ήταν μεγάλη αποτυχία. Πολύ περισσότερο που ο δημιουργός τους δεν ήταν διόλου καθώς πρέπει ο ίδιος. ....Εξάλλου, όλοι λένε ότι οι δύσκολες εποχές είναι οι εποχές που δημιουργούνται τα σπουδαιότερα έργα τέχνης, λένε ότι τα καλύτερα πράγματα τα γράφει κανείς με άδειο στομάχι και ότι η στέρηση είναι γενεσιουργός δύναμη. Όλα αυτά πρέπει κάπως να σχετίζονται. Σίγουρα, ένας πόλεμος, ένας αντιήρωας, μία προδοσία, μπορεί να σε αναγκάσουν να σκεφτείς περισσότερο και βαθύτερα από ένα κουκουρούκου ανάγνωσμα φυγής. Υπάρχουν μεγάλοι έρωτες και μεγάλες φιλίες στην πραγματική ζωή, το προσυπογράφω, έτσι χρειάζεται να τις διαπραγματευτούμε και στη λογοτεχνία για να υπενθυμίζουμε πως υπάρχουν, πως τους αξίζει χώρος τόσο στη σκέψη όσο και στις προσδοκίες μας. Αλλά με ρέγουλα. Και με το σεβασμό που οφείλουμε σε κάθε τι σπάνιο. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.