Νύχτα στὴ Θάλασσα

[Ἀπόστολος Βρανᾶς]

Όνομα Συγγραφέα: Ἀπόστολος Βρανᾶς
Είδος ποιήματος: Λυρικό
Αριθμός Στίχων: 42
Σχόλια: Τὸ πιὸ ἀγαπημένο μου ἀπὸ τὰ ποιήματά μου, ἀπὸ τὸ μακρυνὸ 1985.  Γιὰ κάποιους φίλους μου ἐρωτικό, γιὰ κάποιους ὀνειρικό· κατ'ἐμὲ, καὶ τὰ δύο καὶ ὀλίγον ἐπαναστατικό.  Σημείωση: Δὲ γράφτηκε γιὰ συγκεκριμένη φίλη.

 

 

ΝΥΧΤΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ [1]

 

            Ἀνέτειλε κι ἀπόψε τὸ φεγγάρι ...

            ... Ἀπ'τὸ πρωὶ σοῦ τό'λεγα:
            "Ἀπόψε θὰ πᾶμε στὴ θάλασσα."
            Καὶ γέλαγες ἀβίαστα.
  5        "Νύχτα στὴ θάλασσα;"  Κελάρυζες ...

             Καὶ νά, ποὺ τώρα κείτεσαι στὴν ἅμμο
            μὲ φύκια ὑγρὰ τὰ μακρυά σου τὰ μαλλιὰ
            στοὺς ὤμους μου ριχμένα,
            μὲ τὸ αὐτί σου ἀκίνητο
10        νὰ κρυφακοῦς τοὺς χτύπους τῆς καρδιᾶς μου.
            Καὶ μέσ'στὸ φεγγαρόφωτο
            τὸ πρόσωπό σου ἄπληστα ρουφῶ,
            τὰ μάτια μου ἀχόρταγες ψυχές.
            Καὶ δὲ νομίζω νά'χασα καθόλου
15        ἀπὸ τὴν ἠρεμία πού'χεις μέσα στὴν ψυχή σου,
            ἀπὸ τὸ φῶς μέσα στὴ νύχτα τῶν ματιῶν σου ...

            Ἡ νύχτα εἶναι γιὰ μᾶς·
            μὲ τὸ ἀπαλό της φῶς
            νὰ φέγγει στὰ ὄνειρά μας ...

20        "Ἀπόψε θὰ γυμνώσουμε τὰ μέλη μας
            ἐμεῖς ποὺ δὲ φοβόμαστε
            τὴ γύμνια τῆς καρδιᾶς μας.
            Κι ἔπειτα μέσ'στὴ θάλασσα θὰ πέσουμε
            γιὰ νὰ μᾶς πάρει μακρυά,
25        σὲ μέρη ποὺ μονάχα ἐκείνη ξέρει.
            Γιὰ μᾶς, δὲ θά'χει καρχαρίες καὶ σειρῆνες,
            δὲ θά'χει τρικυμίες νὰ μᾶς σέρνουνε στὰ βάθη,
            δὲ θὰ μᾶς κυνηγοῦνε έγνοιες κι ἀναμνήσεις^.
            ἐμᾶς, θὰ μᾶς σηκώσουνε στὶς πλάτες τους δελφίνια,
30        γοργόνες θὰ μᾶς σπρώξουν στὴν πορεία μας,
            ὁ Νέμο θὰ μᾶς πάρει στὸ Ναυτίλο,
            κι αὔριο, μεθαύριο ἢ σὲ καμμιὰ βδομάδα
            θὰ φθάσουμε ...  Ἐκεῖ ..."

            (Μὰ τὸ "Ἐκεῖ" δὲ λέω ποῦ'ναι^.
35        ἂν εἶναι σὲ Χαβάη μακρυνή.
            Ἀρκεῖ, μονάχ'ἀρκεῖ, ποὺ κάπου ὑπάρχει,
            κάπου μακρυά, κάπου κοντά ...  Ἐκεῖ ...)

            Καὶ μέσ'στὸ φεγγαρόφωτο σὲ βλέπω^.
            ἡδονικὸ χαμόγελο, κλειστὰ τὰ μάτια^.
40        καὶ τρέμουν τὰ χειλάκια σου μὴν κλάψεις
            ποὺ δὲ θὰ κάνουμε ποτὲ
            ἐτοῦτο τὸ ταξίδι ...

 

---

[1] Α' Σχεδίασμα: Κυριακή, 3 Φεβρουαρίου, 1985
     Β' Σχεδίασμα: Κυριακή, 4 Φεβρουαρίου, 1985

[Clerk1038]

Έχεις μεθύσει από Αλεξάνδρεια. Είναι κρίμα που δεν θα το κάνουμε ετούτο το ταξίδι. Υπέροχο.