Ο Αρχηγός

[Clerk1038]

Όνομα Συγγραφέα: Κώστας Μαυρίδης
Βία: Ναι
Σεξ: Όχι
Αριθμός Λέξεων: 853
Αυτοτελής: Ναι 

 

 

 

 

«Στα χρόνια εκείνα δεν τολμούσε η γλώσσα να σωπάσει αν τα μάτια αντίκριζαν το ψέμα.»

 Ο τόνος του γέρου ήταν ασταθής. Μόλις και μετά βίας συμπλήρωνε τις προτάσεις. Ο χρωματισμός των λέξεων εντελώς τυχαίος.

«Παππού πήγες στο αντάρτικο;»

«Το αντάρτικο το κουβαλούσα μέσα μου γιε μου. Το κάλεσμα ήρθε από τον Αρχηγό. Αλλά η μουσική, η μπάντα, το εμβατήριο έπαιζε μέσα μου όλα τα χρόνια της νιότης.»

Ένας ξερός βήχας γέμισε το μικρό σαλονάκι. Μια φιάλη με οξυγόνο. Μια μάσκα. Ο γερο-Σταμάτης πήρε μια ρουφηξιά καθαρού αέρα και έψαξε με το βλέμμα του την κλωστή που είχε αρχίσει να κυλάει.

«Πες μου για τον Αρχηγό παππού. Ήταν δυνατός; Ήταν άγριος σαν λιοντάρι; Πόσο ψηλός ήταν;»

«Μια μόνο λέξη έφτανε για να περιγράψει τον Αρχηγό. Παρών. Παρών παντού. Ο δικός μας μικρός θεός. Το προλεταριάτο ευλογημένο με την εμπνευσμένη καθοδήγηση ενός ευγενούς ανθρώπου. όση ευγένεια ψυχής είχε, άλλη τόση λύσσα έκρυβε μέσα του.»

Ο παππούς έσφιξε το χεράκι του μικρού Γρηγόρη. Μια ζεστή απλή χειρονομία. Μια ανάμνηση για να ομορφαίνει την ζωή ακόμα και δεκαετίες μετά.

«Σαν ανέβαινε στο βράχο να μιλήσει. Έπιανε φωτιά η καρδιά σου να τον ακούς. Έφτανε μόνο να τον ακούς μια φορά τη μέρα. Ένιωθες χορτάτος. Όχι ξύλινοι λόγοι. Όχι. Ο Αρχηγός δεν ήταν κομισάριος, ούτε δάσκαλος. Φουρτούνα ήταν. Καράβι ήταν. Μας έπαιρνε όλους πάνω στα φτερά του και μας γύριζε στο σοσιαλιστικό όνειρο όπως το ζούσε μέσα στην καρδιά του. Αλήθεια το ζούσε παιδί μου.»

Μια ανησυχία πλανήθηκε στα ξεθωριασμένα μάτια. Το μουντό πρωί έφερνε μελαγχολία στον άνθρωπο που μετρούσε τις μέρες με τον πόνο στις αρθρώσεις. Σήμερα γόνατο. Σήμερα πλάτη. Το χειρότερο ήταν τα δάχτυλα. Ένας άνθρωπος κουβάρι να μην μπορεί να ανοίξει ένα βάζο με ζάχαρη.

«Πολέμησες μαζί του, με τον Αρχηγό;» Ο μικρός πίεζε σχεδόν ενστικτωδώς τα κατάλληλα κουμπιά.

«Θυμάμαι...» Βήχας κοφτός ξερός.

«Θυμάμαι μια νύχτα που τρόμαζες να κατουρήσεις μόνος.» Αναπνοή απ’ τη φιάλη.

«Ένα αγιάζι συρματόπλεγμα στα πρόσωπά μας. Και ‘γω να’ χω το ‘να γάντι ξηλωμένο. Πώς δεν έχασα τα δάχτυλα μου εκείνη τη νύχτα.» Ο γερό-Σταμάτης έσφιξε γροθιά το χέρι του. Δοκίμαζε και ξαναδοκίμαζε. Κάτι έλειπε.

«Ο Αρχηγός.»

Ο μικρός κρεμόταν απ’ τα χείλη του. Έμοιαζε να μεταφέρεται μέσα στην ανάμνηση να ταξιδεύει στην οθόνη του μυαλού του.

 

«Προχωράτε μωρέ. Σκύλοι μαύροι. Τι σας ταΐζουμε όλο το καλοκαίρι. Ε να λοιπόν ήρθε η ώρα για σφάξιμο.»

«Σαράντη θα σε κάνω σούβλα για τους υπόλοιπους τους ρεμπεσκέδες. Άντε παρ’ τα πόδια σου.» Τα γέλια ταξίδευαν μέσα στον άγριο χειμωνιάτικο άνεμο.

Ο Αρχηγός με την αφρόντιστη γενειάδα, μια γενειάδα που έκανε το δικό της κήρυγμα σε όποιον είχε αυτιά να ακούσει, προχωρούσε πρώτος. Σειρά πίσω του οι σύντροφοι.

«Το βαρύ το θέλω έτοιμο στο δεξί το ύψωμα Πανάγο. Τους αδελφούς τους Τρικαλινούς τους θέλω μαζί σου μπροστά κάτω από το φρύδι. Μαζί μου στείλε τον Παπούλια, τον Ασπριτζή και τον Μανώλη. Όλοι οι άλλοι σε θέσεις ακροβολισμένοι.»

Ο Πανάγος, ο λοχίας, άκουγε με βλέμμα βλοσυρό. Δεν είχε καμιά από την ευφράδεια του Αρχηγού. Αλλά ήξερε να μιλάει με μαχαίρι. Μπορούσε να σου παίξει πιάνο με μαχαίρι.

Ο Αρχηγός πήρε τους τρεις μαζί του και εξαφανίστηκε. Φώτα καθόλου.

Το πολυβόλο στήθηκε στα σβέλτα. Ο Σταματάκος κρατούσε τα κασόνια με τις σφαίρες.

Τάκο τον φώναζε ο Αρχηγός. Τάκο τις μπύρες. Τάκο τα τσιγάρα. Ο Σταματάκος είχε μεγάλη χαρά που ήταν ο μικρότερος στο λόχο. Μόλις δεκαέξι. Μια χαρά που γνώριζε αυτόν τον άνθρωπο.

Πάνω στο λόφο φέγγιζε το στρατόπεδο των εχθρών. Μετά από κάνα μισάωρο ακούστηκαν ριπές.

Βρισιές, αναθέματα, κατάρες. Κινητοποίηση μεγάλη. Δεν τον ξεχώρισαν ως την τελευταία στιγμή. Ο Αρχηγός με τους άλλους ήταν που τρεχάτοι έπιαναν θέση αριστερά.

Αν κάποιος έβλεπε στο σκοτάδι, μια ζωγραφιά κεφιού στο πρόσωπο του Αρχηγού. Έτσι ζούσε το φόβο κάθε μεγάλος άντρας. Με κέφι.

Να σου και οι ορντινάτσες των ιμπεριαλιστών. Ντυμένοι στα χακί τους απλώνονταν στο κατόπι του αιφνιδιασμού.

«Τώρα.» Καμπάνα στην κοφτερή παγωνιά.

Το πολυβόλο άρχισε να θερίζει στα γεμάτα. Τα παλικάρια σημάδευαν και εκτελούσαν. Κανένα έλεος για τους προδότες του λαού.

Ο Σταματάκος δεν προλάβαινε να δίνει τις γεμιστήρες με τις σφαίρες. Στα πλευρά του πετάγονταν ζεματισμένοι οι κάλυκες από το πολυβόλο. Κρατιόνταν να μην τσιρίξει από την χαρά του. Θα τους έλιωναν τους φαφλατάδες τους καθεστωτικούς.

Σε λίγο οι καθεστωτικοί πήραν χαμπάρι την ενέδρα και ανασυντάχτηκαν.

 Δεν άργησε να σκάσει και ο πρώτος όλμος. Τίποτα. Ο δεύτερος. Πάλι τίποτα, πολύ στη μέση του πεδίου. Ο τρίτος όμως έπιασε σάρκα και αίμα και ξέσκισε τον φτωχό τον σύντροφο.

Ο Αρχηγός έτοιμος σαν από πάντα. Σηκώθηκε από την κρυψώνα του και φώναξε: «Πανάγο μπουμπούνα τους.»

Οι χειροβομβίδες έπεσαν μέσα στο μπουλούκι των εχθρών. Τότε πήραν φόρα όλοι οι ακροβολισμένοι και όρμησαν σαν αγέλη πεινασμένη για δικαιοσύνη και ισότητα και ελευθερία. Πάντα μπροστά ο Αρχηγός.

 

«Παρών, Γρηγοράκι μου. Εκεί για μας μέχρι το τέλος. Ούτε που κατάλαβαν οι άλλοι τι τους βρήκε.»

Ο Σταμάτης κοίταξε τον εγγονό του.

Τον είδε που τον πήρε ο ύπνος. Άραγε έβλεπε όνειρα ένδοξα. Ο ίδιος είχε πια μόνο τα όνειρα για να ζει. Και τους πόνους.

Πήρε μια κουβέρτα και σκέπασε το παιδί στον καναπέ. Δεν μπορούσε και να ήθελε να το σηκώσει.

«Κοιμήσου αγόρι μου. Κοιμήσου Γρηγοράκο μου. Εδώ είναι πάντα ο Αρχηγός.»

 

[Nick V.]

Πολύ καλό, Κώστα. Στο γνωστό ύφος σου. Με κέρδισε με την πρώτη ανάγνωση.