ΤΑΞΙΔΙ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ - Ἀποχαιρετισμός

[Ἀπόστολος Βρανᾶς]

Όνομα Συγγραφέα: Ἀπόστολος Βρανᾶς
Είδος ποιήματος: Δραματικό
Αριθμός Στίχων: 46
Σχόλια: Τὸ τέταρτο ποίημα τὴς συλλογῆς ΤΑΞΙΔΙ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ἦταν γιὰ μένα τὸ πιὸ συνταρακτικό.  Τὸ Προσχεδίασμα γράφτηκε στὸ κατάστρωμα τοῦ πλοίου ποὺ μὲ μετέφερε ἀπὸ τὶς διακοπὲς τῆς Μυτιλήνης στὸ ἄγχος τῆς Ἀθήνας.  Νωρίτερα τὸ ἴδιο καλοκαίρι, εἶχα ἀποτύχει παταγωδῶς στὶς Πανελλαδικὲς (ἢ Πανελλήνιες, δὲ θυμᾶμαι πλέον ...), εἴχα 'βάλει' τὸν Πατέρα στὸ νοσοκομεῖο ἀπὸ τὴ στενοχώρια του, εἶχα ὑποστεῖ ἀπομόνωση ἀπὸ διάφορους 'φίλους' καὶ εἶχα ἀκούσει τὰ μύρια ὅσα καὶ πρὸς ἐμένα καὶ πρὸς τὴν οἰκογένειά μου.

Βεβαίως, οὐδὲν κακὸς ἀμιγὲς καλοῦ, ποὺ λέει καὶ ἡ παροιμία: γιὰ τὴν ἐγχείριση τοῦ Πατέρα χρειάστηκε νὰ δώσω, πρώτη φορὰ στὴ ζωή μου αἷμα (καὶ ἔκτοτε ἔγινα τακτικὸς ἐθελοντὴς αἱμοδότης καὶ ἀργότερα αἱμοπεταλιοδότης), ἄλλαξα ἄρδην παρέες καὶ ἔστειλα νοερὰ στὸν ἀγύριστο ὅσους συγγενεῖς καὶ συντοπίτες 'τὴν λέγαν' στοὺς δικούς μου.

Τὸ ποίημα ἀποχαιρετᾶ τὴν εἰκόνα τοῦ 'ἰκανοῦ' Ἀποστόλη, ὅπως εἶχε χτιστεῖ πρὶν καὶ διαψευσθεῖ μὲ τὴν ἀποτυχία μου.  Ἀπὸ τὶς διακοπές, ἐπιλέχθηκαν συγκεκριμένα στοιχεῖα: τὸ ἐκκρεμὲς τοῦ Παπποῦ, τὰ τριζόνια, ἡ ἄχνη τῶν κυμάτων, ἡ παλιὰ ζυγαριὰ κουζίνας μὲ τὰ δύο τάσια τῆς Γιαγιᾶς.  Στὴν τελευταία στροφή, ὑπάρχει μία νότα αἰσιοδοξίας ἡ ὁποία καὶ ἀποδείχτηκε προφητική, καθὼς τὸ ἑπόμενο καλοκαίρι γύρισα στὸ Νησὶ φορτωμένος ὑποτροφίες ἀπὸ διάφορα ἀμερικανικὰ καὶ βελγικὰ πανεπιστήμια (καί μέ φρίκη ἄκουσα τὰ ἴδια ἄτομα ποὺ πρὶν μὲ λοιδωροῦσαν καὶ μὲ οἰκτίραν νὰ τὸ γυρνᾶνε στὸ 'Ἐγὼ πάντα τό'λεγα ὅτι ὁ Ἀποστόλης εἶναι ἀριστοῦχος ...'!)

 

 

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ [1]

 

                                Ἀφιερωμένο στὸ Βασίλη γιὰ τὸ χιοῦμορ του,
                                στὸν Πάνο γιὰ τὴ φιλοσοφία του,
                                στὸ Δημήτρη γιὰ τὴν αἰσιοδοξία του^.
                                καὶ στοὺς τρεῖς μαζὶ γιὰ τὴ φιλία τους.

 

            Κάλλιο νὰ ἔλλειπε ἐτούτη ἡ ὥρα ... [2]
            Τὸ ρολόι ἀπόκαμε νὰ μετρᾶ
            Στὴ σάλα τὶς ὧρες μία-μία.
            Ἀποξεχάστηκε κι ἔπειτα σώπασε.
  5        Τὸ τριζόνι κοιμήθηκε στὴ δροσιὰ
            ὀρθὸ πάνω στῆς τζιτζιφιᾶς τὰ φῦλλα
            κι ἡ μουσική του ἔσβησε μέσα στὴ ζέστη.
            Μιὰ τελευταία ματιὰ στ'ἀγαπημένα μέρη,
            δυὸ στερνὲς νότες τῆς θάλασσας μὲ γεμίζουν,
10        καὶ ἡ ἄχνη τῆς θάλασσας μ'ἀγκαλιάζει.
            Ἀνείπωτο τὸ "Ἔχε γειά."
            Στὰ λαιμὰ ἀνεβαίνει ἕνας κόμπος
            καὶ ἡ γλῶσσα, δεμένη, σωπαίνει.

 

            Δύσκολη, πολὺ δύσκολη ὥρα ...
15        Καὶ οἱ ἔγνοιες, στὰ μαῦρα ντυμένες,
            τρέξαν μὲ βιάση τὶς σκάλες
            ροβολῶντας μὲ σάλο γιὰ μένα.
            Τὰ κοκκαλιάρικα δάχτυλα
            καὶ τ'αὐστηρά των βλέμματα
20        καρφώθηκαν μέσα μου βέλη.
            Στὸ μπαλάντσο τὸ δίλημμα
            - καὶ νά'τανε μονάχα ἕνα ...
            Κι ἐνοχές, χαρές, ὄνειρα, λύπες
            βιαστικὰ μέσ'στὰ τάσια στοιβάζονται,
25        καθεμιὰ μιὰ βελόνα στὰ μύχια,
            καθεμιὰ μιὰ γουλιὰ πίκρας ἀκόμα
            ἀπ'τοῦ χαμοῦ τὸ πονόγλυπτο κύπελλο.
            Κι ἡ καρδιά, ξέχειλη πόνο,
            ἀνεπίστροφα μόνη κι ἀπορεμένη
30        σαλεύει κομμένη στὰ δύο ...
            Δύσκολη τ'ἀποχαιρετισμοῦ ἡ ὥρα ... [3]

 

            Ἀγαπημέν'εἰκόνα, μὴ μ'ἀργεῖς
            μιὰ καί, τὸ ξέρεις, πρέπει νὰ φύγω. [4]
            Σ'ἀκραγγίζουν τὰ χείλη μου.
35        Ἔχε γειά, ὄμορφ'ὄνειρο ψεύτικο,
            οὐτοπία, κι ὅ,τι ἄλλο φάνηκες νά'σαι.
            Μὰ στὸ πλοῖο ποὺ ἀπόψε σαλπάρει
            νὰ μὲ τραβήξει ἀλάργα σου
            μοναχὰ τὴ μισή μου καρδιὰ θὰ φορτώσω.
40        Ἡ ἄλλη μισὴ πίσω μου ἂς μείνει^.
            στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ ἡδονικοῦ καλοκαιριοῦ,
            στὸ ρολόι, στὸ τριζόνι
            καὶ στὴν ἄχνη τοῦ κύματος
            γιὰ τοῦ χρόνου στὸ φῶς
45        τὸ σκοτάδι νὰ θυμοῦμαι τοῦ πέρσι
            καὶ ν'ἀνασαίνω ...

 

---

[1]            Προσχεδίασμα: Κυριακή, 2 Σεπτεμβρίου 1984
                Α' Σχεδίασμα: Τρίτη, 18 Σεπτεμβρίου 1984
                Β' Σχεδίασμα: Τρίτη 24 Οκτωβρίου 1984

[2]            "If sadly thinking
                with spirits sinking
                could more than drinking
                my cares compose,
                a cure for sorrow
                from sighs I'd borrow
                and hope tomorrow
                would end my woes ..."
                                                                 "Deserter"
                                                                 John Philpot Curran (1750 - 1817)

[3]            "Στη χλιδή μην επιμένεις
                των αποχαιρετισμών ..."
                                                                 Άτιτλο
                                                                 Κώστας Πηγαδιώτης,

[4]            "Dearest, do not you delay me
                Since, thou knowest, I must be gone ..."
                                                                 Untitled
                                                                 John Fletcher (1579 - 1625