ΤΑΞΙΔΙ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ - Νηνεμία

[Ἀπόστολος Βρανᾶς]

Όνομα Συγγραφέα: Ἀπόστολος Βρανᾶς
Είδος ποιήματος: Λυρικό
Αριθμός Στίχων: 37
Σχόλια: Τὸ πέμπτο καὶ τελευταῖο μέρος τῆς συλλογῆς ΤΑΞΙΔΙ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ γυρνάει στὸν ἰδεατὸ χῶρο, στὸ Νησί μου, χῶρο διακοπῶν, ἀνεμελιᾶς καὶ ἔμπνευσης.  Γράφτηκε ὅταν εἶχε ἤδη ξεκινήσει ἡ προσπάθεια γιὰ σπουδὲς στὸ ἐξωτερικὸ καὶ ἡ ὑγεία τοῦ Πατέρα εἶχε ἐπανέλθει (πρὶν ὅμως τὸ 'φῶς' τῶν τελευταίων στίχων τοῦ 'Ἀποχαιρετισμοῦ', ἂς ποῦμε: 'στὸ λυκόφως').

Θεματικά, ἀνακυκλώνει κάποιες ἀπὸ τὶς εἰκόνες/μεταφορὲς τῶν προηγούμενων ('κῦμα', γλάρος/Ἄλμπατρος', 'ἔλαμνα', 'σιωπή', ...) καὶ κλείνει μὲ χρήση θετικῶν νοηματικὰ λέξεων ('χάδι', 'ἡλιόλουστο', 'ὀρθοποδοῦσε', 'γαλήνη', 'νηνεμία', ...) ποὺ ἀντιπαλεύουν τὶς πιὸ βίαιες ('ἔκρηξης', 'γκρέμισε', 'ἐρείπια', 'φουρτουνιασμένους', 'κομματιάζει', ...).

     

ΝΗΝΕΜΙΑ [1]

 

                                                             Ἀφιερωμένο στὸ Νησί μου
                                                             ποὺ τὰ χαράματα γαληνεύει
                                                             μιὰ ταραγμένη ψυχή

 

            Χαράματα ...  Τὰ πρῶτα χρώματα ...

 

            Σιωπηλὸ τὸ κῦμα ἔγλειψε τὴν ἅμμο^.
            ὑπόλειμμα μιᾶς ἔκρηξης μεγάλης
            ποὺ πολλὰ μέσα μου γκρέμισε ...

 

  5        Ἦταν μιὰ ἡσυχία ἀπόκοσμη, μαγευτική^.
            ἀμίλητο τὸ κῦμα ἐρχόταν
            διστακτικὰ σταμάταγε, κι ἔπειτα πάλε πίσω^.
            μία σιωπηλή, ἀπέρατη ζωή
            ποὺ μὲ τὸ χάδι της τὸ σῶμα μου τρυποῦσε
10        κι ὀρθοποδοῦσε τὰ ἐρείπια τῆς ψυχῆς μου ...

 

            Ὁ γλάρος, γλάρος νησιώτης τοῦ Αἰγαίου,
            προλόγαε'να ἐξαίρετο πρωινό,
            ἡλιόλουστο, μ'ὄμορφα χρώματα,
            ὁλόλαμπρα μέσ'στὴν καθάρια του
15        – τόσο διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν ὀμίχλη
            τοῦ μελαγχολικοῦ βορρᾶ τοῦ Ἄλμπατρος.
            Τόσο διάφορο, τόσο πιὸ ζωντανό.
            Καὶ τόσο σιωπηλό ...

 

            Δὲν ἄνοιγα τὰ χείλη μου
20        μὴν καὶ ταράξω τὸ πρωινό,
            μὴν καὶ χαλάσει ἡ γαλήνη
            καὶ πάλε γένει βάρκα ἡ ψυχή μου
            σὲ ἄγνωστους φουρτουνιασμένους ὠκεανούς
            – σὰν τότες ποὺ ξωπίσω ἀπ'ὄνειρα
25        σὲ τρικυμίες ἔλαμνα (τὶ νά'βρω;)
            Ὅμορφη ἡ πάλη σὰν ἀντρίκια
            σὲ καλεῖ νὰ σὲ μουσκέψει ἡ ἁρμύρα
            μὰ πιὸ καλὴ ἡ νηνεμία ἔπειτα
            σὰν ξαπλωτὸ στ'ἀκροθαλάσσι
30        ἀπ'τὸν ἱδρώτα σὲ πλένει τὸ κῦμα.

 

            Σιωπή ἀγαπημένη,
            ἕνας λυγμὸς σὲ κομματιάζει
            καὶ δύο δάκρυα ἀργοκυλοῦν
            ἀπὸ τὰ μάτια μου στὰ μάγουλα
35        καὶ πέφτουν μέσ'στὸ κῦμα.
            Πῶς ἄργησ'ἔτσι
            ἡ νηνεμία νά'ρθει;

 

---

[1] Α' Σχεδίασμα: Πέμπτη, 22 Νοεμβρίου 1984
     Β' Σχεδίασμα: Κυριακή, 2 Δεκεμβρίου 1984