Ο πειρασμός της Δουκέσσας

[Nick V.]

Όνομα Συγγραφέα: Nick V.
Είδος ποιήματος: ό,τι να 'ναι
Αριθμός Στίχων: 182 (πάνω-κάτω)

Ο πειρασμός της Δουκέσσας

Η Δουκέσσα
έξαινε τα μαλλιά
της θυγατέρος της
πρώτα
κι ύστερον τα 'σιαζε
εύμορφα
σε πλεξούδες

η θυγατέρα της
η Σεσίλια
και για νι
και για ου
εμούγκριζεν μόνον
κι έτσι κι έτσι
μονάχα
το βλέφαρόν της
κονούσε

μα δεν ήτο
παράλυτη
απ' τις φασκιές της
μήτε
τα 'χε χαμένα
από πάντα

κι οι ενοχές
εβάραιναν
την Δουκέσσα

ό,τι αγαπάς πιότερο
να το νεκροφιλήσεις
ήτονε η κατάρα
που 'βαλε
Σορσορέσσα του κάμπου
να της τηνε κομποδέσει
σε ξόρκι

το ζερβό σου να το 'χεις
πάντοτες γροθιά σφιγμένη
και τ' άλλο και τ' άλλο
τούτο δω να 'χεις
πάντοτες τούτο το ρόδι
την όρκιζε κείνη
κι όλο εσφίγγαινε
κι όλο έδενε
όλο κόμπους το ξόρκι

μα τ' ασημένια
τα νήματα
που λάμπαναν
την πυγμή
της Δουκέσσας
τα 'δε ο γοη-Ζαρδίνος
την ώραν εκείνην
που τ' άφηκε
στου νιόγεννου Ρήγα
το προσκεφάλι
το ρόδι
και το 'δωνε
το ζερβό
της Βασιλομάνας

κι είναι τώρα
χρόνους επτά
όπου δεν ομιλεί
μόνον μουγκρίζει
η Σεσίλια
κι επτά χρόνους
πριχού
ο γοη-Ζαρδίνος
ανεστρέψει τους κόμπους
χρόνους δεκατεσσάρους

κι είναι τώρα
χρόνους επτά
όπου πια στερεμένη
η Δουκέσσα
από κάθ' όχθρητα
το 'δε
πως τίποτις άλλο
στη ζήση της
δεν λάτρεψε
πιότερο
πέρα
απ' τη Σεσίλια

χρόνους δεκατεσσάρους
μετρά
με τα λογικά της
ακόμα
κι εκείνην την ώραν
όπου λυγά
και μ' άψυχα όμματα
βάνει τα χέρια της
στο λαιμό
της Σεσίλιας
απάνω
σφιχτά
και τα πλέκει
κι η άμοιρη κείνη
η αθώα
ανάσα
γυρεύει να πάρει

μα κάθε φορά
η Δουκέσσα
αντέχει
και κλαίει
γι' αυτό
όπου τηνε βαραίνει
μα πιότερο
οδύρεται
για κείνο
που πα να κάμνει

τα πόδια
φιλεί
της θυγατέρος της
με δάκρυα
τα πλένει
ζητώντας
συγχώρεση
και συγνώμη
κι η άμοιρη κείνη
η αθώα
το βλεφαρό της
κινεί
και ξυπνά
για μια στάλα
και στα μουγκριτά της
βογκά
και βογκά
α και γα
α και γα
πα και με

άθικτο και μονάχο
στέκει ακόμα ψηλά
στο ρεπιασμένο καστρέλο
το πυργί
όπου τις εκρικέλωσε
ξορκισμένες
θυγατέρα και μάνα
η Βασιλομάνα
μα η Δουκέσσα
ετούτο
δεν το ξεύρει

γιατί 'ναι τώρα
γεμάτους
αιώνους επτά
θαμμένος στο χώμα
να λιώνει
και να μη λιώνει
ο γοη-Ζαρδίνος
δεμένος
στου ορισμού του
τα μάγια
κι εκείνος
ως να τελέψουν
κι ας έχουνε γίνει 
όλοι οι άλλοι
αρχόντοι
σκόνη

το 'δε
στα γερατειά του
πως στης σοφιάς του
τον τρόπο
έκαμνε λάθος
κι άλυτα
τα 'σφιξε
τα δεσμά τους
κι αιώνια
στης απελπισιάς
τον φόνο
από συμπόνια

πριχού να σωθεί
το καντήλι του
ζήτηξε
απάνω σε πάλλευκο λίθο
στον πέτρινο τάφο του
χωρίς τ' όνομά του
γραφή να χαράξουν
εκείνα μονάχα
τα λεύτερα
της Δουκέσσας
τα λόγια
τα τελευταία
μονάχα εκείνα

μήτε θιός μ' ορίζει
μήτε δαιμόνοι
κρημνός και σωτήρ μου
εις την ζωήν μου
ως κάθε χείρ
είν' και η χείρ μου

 

Edited September 15, 2022 by Nick V.