Υγρασία

[Nikolas kozni]

Η υγρασία έχει αρχίσει να εξαπλώνεται σε όλο τον σπίτι. Το ταβάνι, ένας μαύρος ουρανός που με σκεπάζει. Εγκλωβισμένος σε ένα χρονικό κενό, που όλα κυλούν πλέον με απροσδιόριστη ταχύτητα. Η ατμόσφαιρα έχει γεύση μεταλλική. Μπορώ σχεδόν να γευτώ την αδιαφορία. Κλεισμένος στον εαυτό μου ή σε οτι έχει απομείνει από αυτόν, μέσα από τις ελάχιστες τύψεις που με συνοδεύουν, χαρίζω μικρές στιγμές εξωστρέφειας ενός ξένου, που δεν γνωρίζω και δεν με γνωρίζει. Αναγκάζομαι να κρύβομαι μέσα στο άψυχο κορμί μου, να σκεπάζω τα ανέκφραστα μάτια μου, να ζωγραφίζω το χλωμό πρόσωπό μου και να επιδεικνύω περίτρανα τον καθωσπρεπισμό μου. Όμως η φωνή μου δεν λέει ποτέ ψέματα... Πως να κρυφτεί ένας λυγμός; Στερούμαι της ικανοποίησης του να χανόμουν χθες και της ευτυχίας του να ανήκω σε ένα αύριο.

[MadnJim]

Δεν ξέρω και δεν τολμώ να φανταστώ τι σε έσπρωξε να γράψεις αυτό το κομμάτι, αλλά, ρε φίλε, αν ήξερες μόνο πόσο σε νιώθω, πόσο διάνα έπεσες...

Edited October 30, 2022 by MadnJim

[Nick V.]

Υπάρχει μια διέξοδος, τολμώ να πω, όταν πια στον λόγο που κρύβεται ανάμεσα στο χθες και στο αύριο ψάχνεις να δώσεις μορφή. Ή, αν θες, πες το και ειρωνεία της στιγμής κι όχι διέξοδο, τότε που πια νιώθεις πως το τέλος, το όποιο τέλος, σου μοιάζει μ’ ελκυστική αρχή. Κι ο λυγμός, τότε, σου φαίνεται πως δεν είναι τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο από εκείνο το απρόσμενο μειδίαμα, το τόσο ασαφές μειδίαμα, που ταιριάζει τόσο παράταιρα με το απλανές σου βλέμμα. Νιώθεις τότε, πως αυτό που σε κάνει να κλαις είναι εξίσου ικανό να σε κάνει και να γελάς. Μα τούτος ο δρόμος είναι διπλός και το ξέρεις, το ξέρεις πως απαιτεί διπλή προσπάθεια και το ξέρεις ακόμα πως, ακριβώς γι’ αυτό, θα σε πονέσει διπλά. Κι έτσι, κάθε φορά που σε βλέπουν οι άλλοι να γελάς, από μέσα σου ξέρεις πως κλαις, μόνο κλαις, και πάντα, μα πάντα, πάντα, πονάς διπλά.