Ρέι Σελέστιν (Ray Celestin)

[BladeRunner]

Ο Ρέι Σελέστιν είναι μυθιστοριογράφος και σεναριογράφος και κατοικεί στο Λονδίνο. Το πρώτο του μυθιστόρημα, Η τζαζ του δολοφόνου, τιμήθηκε με το βραβείο New Blood Dagger της Ένωσης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας (CWA) για το Καλύτερο Μυθιστόρημα Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα και συμπεριλήφθηκε σε πολυάριθμες λίστες με τα καλύτερα βιβλία της χρονιάς. Το δεύτερο βιβλίο του, Τα μπλουζ του δολοφόνου, τιμήθηκε με το βραβείο Historia για το Καλύτερο Ιστορικό Αστυνομικό της Χρονιάς, ενώ ήταν υποψήφιο για πολλά άλλα βραβεία, μεταξύ αυτών το Gold Dagger της CWA. Τα παραπάνω μυθιστορήματα, μαζί με τον Θρήνο του γκάνγκστερ, αποτελούν μέρη της τετραλογίας «City Blues Quartet», που ακολουθεί τις παράλληλες πορείες της τζαζ και του υποκόσμου στα μισά του 20ού αιώνα. Το φονικό σουίνγκ είναι η ολοκλήρωσή της. (από τις εκδόσεις Διόπτρα)

*Δείτε τα βιβλία του και διαβάστε κριτικές γι' αυτά, στο Goodreads.

Βιβλία του συγγραφέα που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά:

Τετραλογία City Blues Quartet:

*The Axeman's Jazz - Η τζαζ του δολοφόνου
*Dead Man's Blues - Τα μπλουζ του δολοφόνου
*The Mobster's Lament - Ο θρήνος του γκάνγκστερ
*Sunset Swing - Φονικό σουίνγκ

Όλα κυκλοφορούν στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Διόπτρα.

[BladeRunner]

Τον Νοέμβριο του 2016 διάβασα το Η τζαζ του δολοφόνου, για το οποίο έγραψα μια κριτική εδώ.

------------------------------------------------------------------------------------------

Τα μπλουζ του δολοφόνου

Τον Νοέμβριο του 2016 διάβασα και απόλαυσα το πρώτο βιβλίο του Κουαρτέτου, αλλά έπρεπε να περάσουν έξι χρόνια για να διαβάσω επιτέλους το δεύτερο βιβλίο, το οποίο αγόρασα με το που έσκασε μύτη στα ελληνικά αλλά το καημένο περίμενε υπομονετικά στη βιβλιοθήκη τόσα χρόνια. Λοιπόν, δεν ξέρω γιατί έκανα τόσο καιρό μέχρι να το πιάσω στα χέρια μου, πάντως χαίρομαι που το διάβασα τώρα, γιατί μόλις απόλαυσα μια χορταστική και συναρπαστική ιστορία γεμάτη δράση, μυστήριο, αποκαλύψεις, αγωνία και ένταση, που με κράτησε καθηλωμένο για τέσσερις μέρες (θα μπορούσα να το διαβάσω και σε λιγότερες, αλλά είχα και διάφορα τρεξίματα). Οφείλω να πω ότι και πάλι το δυνατό χαρτί του συγγραφέα και κατ' επέκταση του βιβλίου είναι η ατμόσφαιρα, είναι η όλη σκιαγράφηση της πόλης του Σικάγου του 1928, με τον συγγραφέα να έχει κάνει κάμποση έρευνα για να μεταφέρει το κλίμα της εποχής και της πόλης στους σύγχρονους αναγνώστες. Πραγματικά, με τις περιγραφές των σκηνικών, των δρόμων, των κτιρίων, των ανθρώπων, τέλος πάντων όλης της πόλης του Σικάγου, ο συγγραφέας κατάφερε να με μεταφέρει πίσω στον χρόνο, στη συναρπαστική και τρομακτική και φοβερή αυτή πόλη -στο Σικάγο του Αλ Καπόνε και της Ποτοαπαγόρευσης-, περιηγήθηκα σε όλες τις περιοχές (τις καλές και τις κακές), χώθηκα στον σκοτεινό και σκληρό κόσμο των γκάνγκστερ, των δολοφόνων και των ντετέκτιβ, και έγινα ένα με τους  πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες, που η αλήθεια είναι ότι έζησαν πολλά. Επίσης η γραφή είναι πάρα, μα πάρα πολύ καλή, απίστευτα ευκολοδιάβαστη και εθιστική, με γλαφυρές περιγραφές και ζωντανούς διαλόγους, σίγουρα ο Σελέστιν έχει ένα κάποιο ταλέντο στην αφήγηση και είναι φανερό ότι αγαπάει αυτό το είδος και γουστάρει να γράφει τέτοιες ιστορίες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα τρέξω να αγοράσω τα δυο εναπομείναντα βιβλία του Κουαρτέτου ("Ο θρήνος του γκάνγκστερ" και "Φονικό σουίνγκ"), τα οποία ελπίζω να διαβάσω στις αρχές της επόμενης χρονιάς. Και πραγματικά μακάρι ο συγγραφέας να έχει και άλλες παρόμοιες ιστορίες να πει και, φυσικά, να τις δούμε και αυτές κάποια στιγμή και στα ελληνικά.

9/10

[BladeRunner]

Ο θρήνος του γκάνγκστερ

Τρίτο βιβλίο της Τετραλογίας, μετά το πολύ καλό "Η τζαζ του δολοφόνου" και το εξαιρετικό "Τα μπλουζ του δολοφόνου", και μπορώ να πω ότι και αυτό με τη σειρά του με ενθουσίασε και μου κράτησε τέλεια παρέα για τέσσερις μέρες. Ο Ρέι Σελέστιν ακολουθεί την ίδια επιτυχημένη συνταγή και σε τούτο το βιβλίο, παρουσιάζοντας με το ωραίο του στιλ μια ιστορία γεμάτη μυστήριο, δράση, αγωνία και ένταση, που με κράτησε στην τσίτα από την αρχή μέχρι το τέλος, ενώ φυσικά με τις υπέροχες και γλαφυρές περιγραφές και την καταπληκτική ατμόσφαιρα με μετέφερε πίσω στον χρόνο, στη Νέα Υόρκη του 1947, που ήταν η παιδική χαρά των γκάνγκστερ. Συναντάμε ξανά την Άιντα Γιανγκ, τον Μάικλ Τάλμποτ και τον Λούις Άρμστρονγκ (φυσικά, σχεδόν κατά είκοσι χρόνια μεγαλύτερους από την προηγούμενη φορά), διάφορους μικροεγκληματίες και δολοφόνους, όπως επίσης και αληθινά πρόσωπα σαν τον Φρανκ Κοστέλο, τον Βίτο Τζενοβέζε, τον Άλμπερτ Αναστάζια, και άλλα καλόπαιδα. Το ύφος της γραφής και το στιλ της αφήγησης παραμένουν ίδια, αυτά που συναντήσαμε και απολαύσαμε στα προηγούμενα βιβλία, γιατί πολύ απλά ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει. Λίαν συντόμως θα αγοράσω και το τέταρτο και τελευταίο μέρος της Τετραλογίας ("Φονικό σουίνγκ" ο τίτλος του), το οποίο θα διαβάσω σίγουρα μέσα στη χρονιά, πιθανότατα μέσα στο πρώτο εξάμηνο. Και μετά; Τι θα κάνω μετά χωρίς Ρέι Σελέστιν; Ελπίζω να γράψει και άλλα πράγματα, εξίσου ωραία και συναρπαστικά, και να τα δούμε και αυτά στα ελληνικά, γιατί ο τύπος γουστάρει αυτό που κάνει και είναι ακριβώς του γούστου μου.

9/10