Οικογένεια

[Nikolas kozni]

Ο Αη Βασίλης βρίσκεται νεκρός σε μια ταράτσα. Ένα κορίτσι σκύβει από πάνω του και παίρνει πίσω το γράμμα που του είχε στείλει. Δεν την νοιάζει τόσο, γιατί ο μπαμπάς της λείπει δύο μέρες απ'το σπίτι και φοβάται. Στο απέναντι πάρκο, δυο αδέρφια, θάβουν μέχρι τα γόνατα τον πατέρα τους, ακολουθοντας τους κανόνες ενός νέου παιχνιδιού. Η μητέρα τους τα μαλώνει, γιατί έχουν αργήσει για το μεσημεριανό. Διατάζει να ξεθάψουν γρήγορα τον μπαμπά τους και να τον χτίσουν στον μαντρότοιχο της αυλής. Έχει στρώσει τραπέζι και το φαι θα κρυώσει. Αυτό το μεσημέρι θα φάνε όλοι μαζί. Στην αυλή. Σαν οικογένεια.

[Nick V.]

Ο πατέρας περπατά στο πεζοδρόμιο με τα χέρια. Κρατάει τα πόδια του ψηλά κι απ’ τ’ ανοιγμένο κεφάλι του στάζουν πέτρες. Φορά τα ρούχα της δουλειάς του. Η μητέρα, σέρνεται δίπλα του, σαν φίδι. Με το καλό της το φόρεμα. Κάθε λίγο, του λέει πως δεν θέλει να το λερώσει. Όχι αύριο, τουλάχιστον. Απ’ τ’ αυτιά της κρέμονται αμέτρητα μυρμήγκια. Αμέτρητα μυρμήγκια που σχηματίζουν αλυσίδες.

Πίσω τους, περπατάει το κοριτσάκι τους. Γυμνούλι. Μες στο κρύο. Τουρτουρίζει και πλέκει τους αντίχειρες και τους δείκτες του, συνέχεια, ακουμπώντας τους χιαστί, στις άκρες. Με τις γυμνές πατούσες του, πατάει τις πέτρες και τα μυρμήγκια. Δεν του ξεφεύγει ούτε μια. Ούτε ένα. Μα δεν πονάνε. Ούτε οι πέτρες, ούτε τα μυρμήγκια. Μόνο οι πατούσες του ματώνουν. Στάζουν αίμα. Ένα μαύρο αίμα.

Το κοιτάω στο πρόσωπο. Κάτι ψιθυρίζει. Συνέχεια. Προσπαθώ να τ’ ακούσω. Προσπαθώ. Στιχάκια. Κάτι σαν στιχάκια. Τα λέει νερό. Ακατάπαυστα. Το ένα μετά τ’ άλλο. Αγχωμένα, φοβισμένα, απεγνωσμένα. Χωρίς ανάσα. Χωρίς σταματημό. Συνέχεια. Τα επαναλαμβάνει συνέχεια. Μόλις που τ’ ακούω. Προσπαθώ να διακρίνω τις λέξεις. Προσπαθώ. Μόλις που τις ακούω. Λέει:

έχω ένα παλτό
σιχαίνομαι να το φορώ

από χορό σε χορό
το σέρνω από μωρό

είναι ένα φέρετρο μεγάλο
δεν έχω να φορέσω άλλο

κατάμαυρο και θλιβερό
το βλέπω μόνο εγώ

ύφασμα μαύρο που τυλίγει το σώμα μου
αίμα μαύρο που πνίγει την ψυχή μου

μες στην παγωνιά και μες στο κρύο
μες στη χαρά και στη γιορτή

μ’ έμαθαν να το φορώ
και να υποκρίνομαι πως ζω