Ο Φίλος

[Θωμάς-Μάριος Φαρμάκης]

Αριθμός Λέξεων: 842
Σχόλια: Αυτό το διήγημα το είχα γράψει στο γυμνάσιο στα πλαίσια ενός λογοτεχνικού διαγωνισμού


Διαγωνισμός Λογοτεχνίας.docx

Edited January 15, 2023 by Ghost
Προσθήκη πεδίων φόρμας ιστορίας.

[Ιρμάντα]

Γεια σου Θωμά- Μάριε, Καλώς όρισες στο φόρουμ!

Spoiler

Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον την ιστορία σου και με συγκίνησε, πράγμα που, όπως πιστεύω, ήταν και ο σκοπός. Προσωπικά δεν έχω να πω πολλά διότι όπως λες είναι γραμμένη όταν πήγαινες γυμνάσιο, άρα σε πολύ νεραή ηλικία. Δεν ξέρω ποια ηλικία έχεις σήμερα αλλά εικάζω πως πολλά από τα σχόλιά μου θα τα έχεις ήδη ακούσει από άλλος, ή θα τα έχεις συνειδητοποιήσει από μόνος σου. α. Πολλές οι ομοιότητες με το κοριτσάκι με τα σπίρτα. β. Πώς είναι δυνατόν να μην έχει όνομα; Ακόμη και αν μεγαλώνει κάποιος μέσα σε πλήρη αδιαφορία, ή και απέχθεια, δεν είναι δυνατόν να πηγαίνει σχολείο και να μην έχει ένα όνομα. Αυτό είναι μία απιθανότητα που μόνο μέσα σε ένα παραμύθι θα μπορούσε να συμβεί. Αλλά δεν έχεις στην ιστορία σου κανένα άλλο παραμυθικό στοιχείο, οπότε αυτό, από μόνο του, χτυπάει παράταιρο. γ. Είναι περίεργο να τον διώξει εφόσον έχει πεθάνει ο άντρας της. Αφού αντιπαθούσαν τόσο τα παιδιά, θα τον είχαν διώξει λογικά πολύ νωρίτερα, ή θα τον είχαν αφήσει σε κάποια δομή. Θα μπορούσε, εφόσον είχε μείνει μόνη της, να τον κρατήσει κοντά της για παρέα, ας πούμε. δ. Με τον σκύλο το δούλεψες όμορφα, και φυσικά με βρίσκει σύμφωνη αυτό. Όλα τα παραπάνω που σου έγραψα τα έγραψα πιστεύοντας ακράδαντα ότι ήδη τα ξέρεις, ήδη τα έχεις σκεφτεί.

Θα ήθελα να ανέβαζες και κάτι πιο πρόσφατο!

 

[Nick V.]

Spoiler

Αν και δεν θα ήθελα να σχολιάσω αυτή την ιστορία, διαβάζοντας το σχόλιο που σου άφησε η Ειρήνη, μπήκα στο τρυπάκι να γράψω κατιτίς, έτσι, για την άλλη άποψη, και πάντοτε από την οπτική του απλού αναγνώστη: α. Προσωπικά δεν με πείραξε καθόλου το τι θυμίζει η ιστορία σου. Νομίζω δύσκολα θα βρεις ιστορία που να μη θυμίζει κάτι σε κάποιον. β. είναι δυνατόν να μην έχει όνομα και, συνεπώς, κατ’ εμέ, δεν ήταν «λάθος» ο τρόπος που το χειρίστηκες. Συμβαίνει, κάποιες φορές, να είμαστε (ή να γινόμαστε -είτε ηθελημένα είτε άθελα μας) τόσο ασήμαντοι για τους άλλους ώστε να ακουμπάμε ακριβώς πάνω στο ίχνος που αφήνει η ιστορία σου (και να μην είναι καθόλου παραμύθι, αλλά η απτή πραγματικότητα). Τότε, το όποιο «όνομά» μας, χάνει την αξία του ακόμα και για εμάς τους ίδιους, στο βαθμό που ακόμα και εμείς δεν θα θέλαμε να έχουμε όνομα (ούτε για εμάς και -ιδίως- ούτε για τους άλλους) γ. Όταν χάνεις κάποιον δικό σου (το «δικό» σου, εδώ, το γράφω και με την έννοια του υποφερτού, του συμβατικά υποφερτού) γίνεσαι (έστω, κάποιες φορές και, έστω, κάποιοι από εμάς) περίεργος και υποχόνδριος σε τέτοιο βαθμό που φτάνεις στο σημείο να μην ανέχεσαι πλέον με τίποτα πρόσωπα ή πράγματα που πριν, σε κάποιο βαθμό, μπορεί και να ανεχόσουν. Σ’ αυτή τη λογική, δεν μου φάνηκε παράλογο που τον έδιωξε.
Για την ηλικία που το έγραψες είναι πολύ καλό. Θα μπορούσε να είναι καλύτερο; Ναι, θα μπορούσε. Δεν έχει σημασία, όμως. Στη δική μου ανάγνωση, περιγράφεις μια κατάσταση που κάποιοι από εμάς έχουμε βιώσει. Δεν το χάνεις αυτό. Απλά, στην πορεία, μεγαλώνοντας, συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι για να πεις το ίδιο πράγμα, πιο μεστά, ίσως, και λίγο πιο συνειδητοποιημένα. Η ουσία όμως παραμένει ίδια (και ίσως να είναι αυτή που μετράει μόνο για εμάς, τελικά.)