Αρκούδα με πράσινα μάτια

[gismofbi]

Όνομα Συγγραφέα: Κοσμάς
Είδος: φαντασίας
Βία; μόνο υπόνοιες 
Σεξ; όχι
Αριθμός Λέξεων: 4.060
Αυτοτελής; ναι
Σχόλια: Για το Write Off #96 Roubiliana VS Αρίστος VS EmberRoar VS gismofbi VS Γιώργος77

Αρκούδα με πράσινα μάτια.docx

[Roubiliana]

Καλή επιτυχία, Κοσμά!

Spoiler

Ψιλοαπατεώνας ο νεαρος, ψιλομαλακας ο μαγος. Ωραιοι χαρακτηρες. Μου άρεσε η κοσμοπλασία, με την πολη των καταραμένων κ το μαχαίρι. Στα αρνητικά, κι εδω μπαινει εξτρα σποιλερ

Spoiler

Τοσος κοπος εγινε για να φτιαχτει το μαχαίρι κ δεν χρησιμοποιηθηκε;

 

 

[EmberRoar]

Γεια σου Κοσμά!

Spoiler

Ξέρεις, μου αρέσουν πάντοτε οι ιστορίες σου - τέτοιες θέλω να διαβάζω. Επομένως, μου άρεσε πολύ και αυτή.

Τα τούβλα στην πόλη των στιγματισμένων μου θύμισαν την σειρά Andor, στον κόσμο του Star Wars, όπου οι νεκροί με όμοιο τρόπο μετατρέπονται στα δοκικά στοιχεία των κτιρίων. Όχι μόνο απέδωσες αυτή την ιδέα με ωραίο τρόπο αλλά πήγες ένα βήμα παραπάνω με την μετατροπή του πατέρα σε μαχαίρι.

Και, όσο αφορά τον πατέρα, συγκινήθηκα πολύ με το μήνυμά του και την πράξη αυτοθυσίας, και ας τον γνωρίσαμε μόνο για μισή σκηνή.

Η δεύτερη αγαπημένη μου στιγμή είναι το τέλος, όπου ο νεαρός είναι πρόθυμος να πουλήσει ακόμη και τον πατέρα του για να λάβει μερικά χρήματα παραπάνω. Το χειρίστηκες με τρόπο που δεν τον είχα προβλέψει, μπράβο.

Επειδή το ανέβασες στις δυο μέρες, νομίζω έπρεπε να το κρατήσεις λίγο πιο κοντά στο στέρνο σου, για να στρώσεις κάποιες προτάσεις, καθώς και τη σκηνή που συνομιλεί με τον φίλο του στο ταβερνάκι. Επίσης, λένε όλοι για το πόσο ισχυρός είναι ο μάγος και, παρόλα αυτά, χρειάζεται έναν κλέφτη για να κάνει την δουλειά του. Γιατί; Και εκεί που πας να το σώσεις στο τέλος, λέγοντας πώς όλα αυτά ήταν ένα τέχνασμα του μάγου και άρα δεν χρειαζόταν πράγματι να κλαπεί κάτι, γυρνάς τούμπα - ο μάγος χρειάζεται πραγματικά τη βοήθεια του απατεώνα.

Όπως και να έχει, το γουστάρω. Συνέχισε να μας δίνεις τέτοια.

Σου εύχομαι επιτυχία.

[Nick V.]

Spoiler

Η ιστορία σου σε γενικές γραμμές μου άρεσε, και λέω "γενικές γραμμές" γιατί κατά τη γνώμη μου, σε μερικά σημεία, ήθελε περισσότερη σκέψη και δουλειά. 

Πιο συγκεκριμένα:
Όπως κατάλαβα την ιστορία σου, είναι χωρισμένη σε πέντε πράξεις: α) η σκηνή με τον μάγο μέχρι και την ανάθεση της δεύτερης αποστολής, β) η συνάντηση με τον Άρθουρ, γ) η πόλη των μαύρων και όσα συμβαίνουν εκεί, δ) η είσοδος στο λαβύρινθο και όσα συμβαίνουν εκεί με τον δράκο και τον μάγο, στ) η ανατροπή στο τέλος με την απόφαση του Ρέμιο.

Για μένα, το τρίτο μέρος είναι το καλύτερο μιας και σ' αυτό το σημείο κέρδισες την προσοχή μου. Μέχρι αυτό το σημείο είχα κάποιες αμφιβολίες για αυτά που διάβαζα. Στο τέταρτο μέρος έτρεξες (ίσως χωρίς λόγο, ή ίσως αναγκαστικά) μέχρι να φτάσεις στον δράκο. Από κει και πέρα κράτησες καλύτερα τις ισορροπίες. Τώρα, στην τελευταία σκηνή της ιστορίας σου επέλεξες να κινηθείς με μια ανατροπή που κατά τη γνώμη μου ήταν αχρείαστη κι αυτό γιατί γκρεμίζει όλη τη δουλειά που έκανες στο τρίτο μέρος για να δώσεις βάθος στον κεντρικό σου χαρακτήρα. Προσωπικά, τέτοιου είδους (αψυχολόγητες για το χαρακτήρα) ανατροπές, τις θεωρώ προβληματικές μιας και δίνουν στον αναγνώστη την αίσθηση της ασυνέπειας του συγγραφέα ως προς αυτό που έχει στήσει (θα προτιμούσα, δηλαδή, να είχε ορμήξει στον μάγο και, έτσι, για την ανατροπή, ας μην τα κατάφερνε. Η εναλλακτικά, θα μπορούσες να τον βάλεις, απλά, να στρέψει το μαχαίρι στον εαυτό του χωρίς μάχη και να κλείσεις με μια "συνάντηση" πατέρα-γιού.)

Στα του τίτλου τώρα: νομίζω ότι δεν αντικατοπτρίζει την ουσία της ιστορίας σου (άσε που η "αρκούδα" -και δη με τα "πράσινα μάτια"- δεν είναι στις γεύσεις μου, που λένε και οι μάγειρες). Θα μπορούσες να μείνεις σε κάτι πιο απλό π.χ. "Το μενταγιόν με τα πράσινα πετράδια" (αλλά πάλι θα είχες θέμα με την ουσία της ιστορίας σου). Ίσως να μου ακουγόταν καλύτερα το: "Η πόλη των στιγματισμένων" (κι αυτό στην περίπτωση που ήσουν λίγο πιο συνεπής μαζί τους στο τέλος).

Συνολικά, λοιπόν, έκανες κάποιες επιλογές και πήγες την ιστορία σου εκεί που ήθελες. Φυσικά, το ότι δεν λειτούργησε σε εμένα το τέλος, δεν σημαίνει ότι δεν θα λειτουργήσει σε άλλους.

Και κάτι τελευταίο σχετικά με το γράμμα: το "θα σ' αγαπώ μέχρι να σβήσει ο ήλιος" είναι πεπερασμένο. Θα προτιμούσα το πιο σίγουρο και δοκιμασμένο: "θα σ' αγαπώ για πάντα". Επίσης, αυτό το "ο μπαμπάς σου" δεν ταιριάζει, νομίζω, σε fantasy. Κάνε το καλύτερα "ο πατέρας σου".

 

Edited February 26, 2023 by Nick V.

[Φάντασμα]

gismofbi, καλή επιτυχία!

Spoiler

Οι διάλογοι είναι αληθοφανείς και ταιριαστοί με το ύφος και την ατμόσφαιρα της ιστορίας. Εύηχα ονόματα τοποθεσιών και χαρακτήρων.

Οι χαρακτήρες εξυπηρετούν τον σκοπό τους στην ιστορία. Η ιστορία διαβάστηκε ευχάριστα. Το τέλος της με "χάλασε" λίγο αλλά είναι ταιριαστό (σύμφωνα με τον χαρακτήρα του Ρέμιο).

Με κόκκινο χρώμα και bold, σημείωσα κάποια ορθογραφικά λάθη που εντόπισα. Με μωβ έγραψα το σωστό:

Spoiler

• Έφτασε στον προορισμό του. Μια μικρή μπυραρία κρυμμένη σε ένα υπόγειο δίπλα στα ερείπια ενός ναού. Δεν υπήρχε κάποια πινακίδα που να μαρτυρούσε την ύπαρξη της.    (ύπαρξή της.)
   
• «Θέλω τη βοήθεια σου. Μόνο σε σένα βασίζομαι. Φοβάμαι πως θα καταλήξω κι εγώ εδώ. Τα εγγόνια σου θα ζήσουν χωρίς τον πατέρα τους».   (βοήθειά σου.)
   
• «Μόλις είδα πως είναι ακατόρθωτο να την κλέψω, επέστρεψα και του είπα ότι δεν βρήκα τίποτα εκεί. Κι αυτός με στιγμάτισε, μου στέρησε την οικογένεια μου».  (οικογένειά μου».)
   
• Βγήκαν μαζί έξω από το σπίτι. Κόσμος με μαυρισμένα στιγματισμένα μέλη του σώματος του περπατούσε στους δρόμους γύρω από τα μαύρα κτίρια φροντίζοντας ο καθένας τη δουλειά του.  (σώματός του)
   
• «Όταν κάποιος από εμάς πεθάνει, το έθιμο μας υποδεικνύει καύση του σώματος του. Μετά αναμιγνύουμε τη στάχτη με άργιλο και δημιουργούμε τούβλα με τα οποία χτίζουμε τα κτίρια μας. (σώματός του.), (κτίριά μας.)
   
• »Το ίδιο κάνουμε και με τα όπλα μας. Στάχτη και ατσάλι. Βλέπεις, η στάχτη αφήνει ως κατάλοιπο την ίδια την κατάρα που βάφει μαύρα τα υπολείμματα. Κάθε σπίτι και κάθε ξίφος περιέχει μέσα του τα ξόρκια αμέτρητων μάγων που καταράστηκαν τους ανθρώπους της κοινότητας μας». («), (κοινότητάς μας»)
   
• Περιέχει την κατάρα του μάγου Μαλακάι και είναι το μοναδικό όπλο που μπορεί να τον σκοτώσει. Χρησιμοποίησε το με σύνεση.   (Χρησιμοποίησέ το)
   
• Συγχώρεσε με για αυτό που έκανα στον εαυτό μου και σε σένα αλλά ήταν ο μόνος τρόπος. (Συγχώρεσέ με)
   
• Τέλος θα συναντήσεις τον φύλακα. Νίκησε τον και πάρε το τεχνούργημα’’.  (Νίκησέ τον)
   
• «Χμ, είσαι πιο έξυπνος απ’ όσο νόμιζα, άνθρωπε. Σε υποτίμησα. Το κόσμημα είναι δικό σου. Πίστεψε το και θα σου εμφανιστεί», είπε ο δράκος κι αφού ξεκόλλησε την ουρά από πάνω του, χάθηκε ξανά στη βαθιά τρύπα που αποτελούσε το λημέρι του.   (Πίστεψέ το)
   
• Αισθανόταν την ενέργεια του, τη δύναμη που αντλούσε και διέχεε γύρω.   (ενέργειά του)
   
• »Αυτή τη φορά τα κατάφερες. Έφερες εις πέρας αυτό που σου ανέθεσα. Χωρίς την παραμικρή υπόνοια απατεωνιάς. Μπράβο». («)
   
• «Είμαι άνθρωπος που τηρώ τον λόγο μου. Θα συγχωρήσω το προηγούμενο ατόπημα σου. Πως αισθάνεσαι που γλίτωσες το στίγμα;»   (ατόπημά σου).

 

[Αρίστος]

Κοσμά καλή επιτυχία

Spoiler

Μου είναι πάρα πολύ ευχάριστο, όταν διαβάζω έναν δημιουργό, που νιώθει άνετα με τη θεματολογία του και ξετυλίγει το στυλ του, γιατί πρώτα από όλα το διασκεδάζει αυτός και φαίνεται στον αναγνώστη. Σου ταιριάζει πολύ κάθε είδους fantasy με την ευρεία έννοια. Κατάλληλη γλώσσα, ωραίες περιγραφές, ευρηματική κοσμοπλασία. Μπράβο σου, μου άρεσε πολύ.

 

[Kriton]

Spoiler

Η ιστορία σου μου άρεσε. Είχε ενδιαφέρον και κρατάει τον αναγνώστη. Ωστόσο εκείνο λιγάκι που με ξένισε ήταν ότι από ένα σημείο κάπου μετά τη συνάντηση με τον πατέρα, αποκτάει ένα κάπως πιο βιαστικό διεκπεραιωτικό ύφος, κατά την άποψή μου. 

 

[Ιρμάντα]

Spoiler

Χμ, μερικές παρατηρήσεις:

·        Πώς είναι δυνατόν να μην γνωρίζει το όνομα του κλέφτη ο μάγος στην πρώτη αποστολή;

·        Πώς είναι δυνατόν να μην έχει ρωτήσει ο Άρθουρ για ποιον μάγο θα έφτιαχνε το πλαστό γριμόριο στην πρώτη αποστολή; Λογικά, αν το ήξερε, θα είχε αρνηθεί από τότε, την όποια συμμετοχή.

·        Κλίγγερς. Εγώ θα πρότεινα (απλώς η γνώμη μου) κάτι πιο ελληνικό βρε παιδί. Οι Κροταλιστοί, ας πούμε. Οι Κρόταλοι. Ή κάτι παρόμοιο.

Ναι, ίσως. Έχω όμως μια απορία.Το βιβλίο που σου ζήτησα δεν υπάρχει. Εδώ νομίζω πως η λέξη απορία δεν είναι η κατάλληλη. Μάλλον εννοείς, ναι, ίσως. Υπάρχει όμως κάτι που δεν ξέρεις, το βιβλίο που σου ζήτησα δεν υπάρχει.

Πλοκή. Κατά τα λοιπά μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία που θυμίζει τι να πω, campaign; Το ξέρεις, μάλλον. Δηλαδή τα είχε όλα. Γρίφους, δράκους, απόκληρους, κλέφτες, τέρατα, απίθανα τοπωνύμια. Βασικά σκέφτομαι να το στήσω στο επόμενο session. Πραγματικά.

Χαρακτήρες. Ωραίοι, αλλά μπορείς και καλύτερα. Σίγουρα δηλαδή. Το μεγάλο ατού σου ήταν ότι η ιστορία διαβάζεται απνευστί. Αλλά οι χαρακτήρες; Χμ. Ακόμη και στα σημεία όπου σήκωνε λίγο περισσότερο βάθος, σκιαγράφηση, συγκίνηση, στο χωριό με τον πατέρα του, ας πούμε, το πέρασες κάπως αβρόχοις ποσί. Από την άλλη, αν θέλω να είμαι δίκαιη, ακολούθησες μέχρι θανάτου τους κανόνες περί sword & sorcery και μάλιστα όπως τους περιγράφω και στο άρθρο μου. Περιπέτεια, μάχες, παραμύθι, μαγεία, πάμε παρακάτω. Έχοντας αυτούς τους κανόνες υπόψη, ξέρεις τι έλειπε; Ο θηλυκός πειρασμός.

Διεκπεραίωση. Είσαι φουλ μέσα. Στην εισαγωγή, στο παιχνίδι, στο sword & sorcery. Πολύ έξυπνες και οι ανατροπές, στην αρχή και στο τέλος. Το τέλος ωστόσο ήθελε θεωρώ λίγη ακόμη δουλειά. Ο φύλακας πώς δεν είπε σε ποιον ανήκει το πετράδι, για παράδειγμα; Ήταν λίγο ριψοκίνδυνο αυτό εκ μέρους του μάγου. Ο δράκος θα μπορούσε να πει ότι το πετράδι ανήκει στον Μάλακαϊ, ή ο Ρέμιο θα μπορούσε να πει ότι αναζητεί την αρκούδα για τον Μάλακαϊ και η παράσταση να προδοθεί. Επίσης δεν εξηγείται φουλ η μαγική ιδιότητα της αρκούδας. Θα βλάψει τον κλέφτη; Θα υποδουλώσει τον κλέφτη; Και πολύ γρήγορα πήρε ο κλέφτης την απόφαση να πουλήσει τη μνήμη του πατέρα του, βρε παιδί μου. Μέχρι κόκαλο απατεώνα τον έκανες.

Ευχαριστούμε πολύ για τη συμμετοχή σου και καλή επιτυχία!