Ρεμπέτικο παραμύθι

[Nikolas kozni]

Κάποτε σε έναν κόσμο ξένο και ολότελα τρελό

Μια κατάρα λεν πως είχε πέσει κι ένα ξόρκι τρομερό.

Τα λουλούδια πια να μην ανθίζουν, μήτε να μοσχοβωλουν 

Και οι άνθρωποι που τα χαρίζουν στην αγάπη να χρωστούν.

        Μα ένας νέος χωρίς δισταγμό

        Και από τον έρωτα κυριευμένος

        Για την νεράιδα του παραμυθιού

        Κόβει ένα κρίνο γοητευμένος.

Στα βουνά το σιγοψυθιρίζουν και στις λίμνες αντηχεί

Οι ανέμοι θα το μεταφέρουν στη σιγή να σκορπιστεί.

Πως η αγάπη απόψε θα θρηνήσει, πως ο έρωτας πενθεί

Τ' άστρα πως θα σβήσουν για μια νύχτα,το φεγγάρι θα κρυφτεί.

       Μα ο ήρωας μας το κρίνο κρατά  Και το πετάει στα πόδια μπροστά της.

       Για την δική της την ομορφιά

      Όλα τα κρίνα θα φέρει κοντά της.

Όλη η πλάση τρέμει και βρυχάται, τα ποτάμια δεν κυλούν

Τα αγρίμια τρέχουν να κρυφτούνε, τα πουλιά αποδημούν.

Λένε πως η φύση εκλιπαρούσε, άλλο κρίνο μην κοπεί

Την νεράιδα να απαρνιόνταν ή ο κόσμος θα χαθεί.

       Όλος ο τόπος να φλέγεται πια

      Και την νεράιδα στην αγκαλιά του

       Μόνο ένα κρίνο απέμεινε πια                 και το φυτεύει βαθιά στην                      καρδιά του.