Λερωμένα στιχάκια

[Nick V.]

Όνομα Συγγραφέα: Nick V.
Είδος ποιήματος: ό,τι να 'ναι
Αριθμός στίχων: κάμποσοι

 

Λερωμένα στιχάκια

Η ποίησις είναι
Η τέχνη της αφαίρεσης
Της άρσης, της παύσης
Και της αναίρεσης
Της αίρεσης
Και της κακής κι αγαστής
Προαίρεσης
Της ανάγκης μας να αποζητούμε
Ή, όπως λέει
Και ο αυτόχειρ ποιητής
Πιο απλά:
Το καταφύγιο που φθονούμε

Αποστείλατε το πόνημά σας
Όποιο κι αν είναι αυτό
Δεν δεχόμαστε μόνο
Προς αξιολόγηση
Παραληρηματικό λόγο
Και ποιήματα

Μοιράστε στους φίλους
Στους γνωστούς σας

Μα εγώ σ’ αυτούς
Δεν έχω να δώσω
Τίποτις, ναι, τίποτις
Ούτε μια στάλα
Απ’ τον ιδρώτα της φρίκης μου
Μόνο σφυριά θέλω να τους δώσω
Σφυριά με ιδιόχειρη αφιέρωση:
Ε, αστείε μικροαστέ
Σπάσε κι εσύ
Τους πέντε τοίχους
Της διαδικτυακής ή μη
Τηλεχαύνωσής σου
Μπορείς ή δε μπορείς;

Μα σας είπαμε κύριε
Δεν δεχόμαστε
Προς αξιολόγηση
Παραληρηματικό λόγο (ουστ)
Και (μπλιαχ) ποίηση

Ε, τότε
Στο όνομα
Της αναζήτησης της αρετής
Της μιας μεσόκοπης μεσότητας
Τι θα λέγατε
Για μια μέση λύση;

Για πείτε τη να την ακούσομε;

Είκοσι σελίδες, πείτε, ζυγές
(δεν θα τα χαλάσουμε στο ζύγι)
Ιλουστρασιόν
Σκληροπυρηνικό πορνό
Τσόντα βρε αδερφέ, τσόντα
Και είκοσι σελίδες
Λευκές, οι μονές
Ποιήματα, μάλιστα, ποιήματα
Απ’ αυτά τα μαύρα στίγματα
Τα πνιγμένα
Σε πάλλευκο φόντο
Θαλασσοδαρμένα
Ανθίσματα
Αυτά που σ’ εσάς
Μοιάζουν με κρίματα
Τίτλος συλλογής:
Ορίστε, κώλοι, ρε καριόλη (με το μπαρδόν)

Μα τι λέτε κύριε
Ποιος είστε σεις λέγω, σεις, που τολμάτε
Να αστειεύεστε τοιουτοτρόπως με την Ποίηση;

Μεγαλοαστική καμαρίλα
Πού να καταλάβουν
Τι εστί χονδρεμπορικό μυαλό
Και τι
Το τερπνόν
Μετά του ωφελίμου
Τι αποποίησις
Και τι εκποίησις
Και εν τέλει
Τι εστί ποίησις:

Λερωμένα στιχάκια
Γραμμένα με αόρατα σπρέι
Μύδροι απάνω
Σε απούλητους
Κι άπλυτους
Μαύρους τοίχους
Ψυχιατρείων
Και μάντρες
Ω, ναι
Και μάντρες
Νεκροταφείων

[Guest]

Διαδέχεται ο ωμός ρεαλισμός την ρομαντική ποίηση και αυτή η αντίθεση δεν δημιουργεί χάσμα αλλά μία ολάνθιστη γέφυρα, σαν τους παλιούς συμβολικούς θρύλους των Αλχημιστών (As above, so below).

 

Μου άρεσε ιδιαίτερα πολύ το γεγονός ότι ρωτάς σε έναν Σαιξσπηρικό στίχο "τι εστί ποίησις;".

Έχω παρατηρήσει πως μόνο οι αληθινοί στίχοι βγαλμένοι κατευθείαν μέσα από την αχανής βιβλιοθήκη του υποσυνείδητου, περνάν από το κόσκινο του Γνώθι σ' αυτόν.

Ταπεινός στίχος που γράφτηκε με μεράκι και λακωνικό χιούμορ που σε κάνει να θέλεις να χαιδέψεις το μουστάκι σου σαν παλιός θαλασσόλυκος όταν αγνατεύει το πέλαγος καθώς αναχωρεί για κάποιο μακρινό ταξίδι.

Εύγε!