Βήματα του παρελθόντικου μελλοντως

[john tomad]

"Βήματα του παρελθοντικου μελοντως"

Καθώς περπατάω στους δρόμους και όλα απρωσοπα κ συνάμα τόσο γνώριμα... Και ακούω τα γέλια τους σαν σάουντρακ στην ταινία που λέγετε ζωή τα ηλίθια αστεία τους το για πάντα που πίστευα τότε κ ξάφνου η σκέψη ότι αυτά τα χαζά αστεία κ αυτά τα γέλια δε θα τα ξανακουσω ποτέ δε θα ξαναδώ τα πρωσοπα  τους ποτέ δε θα απολαύσω τα χαμόγελα τους να ζεσταίνουν την μοναξιά μου σε έναν αγώνα με το θάνατο που σαν βρεφοι μπήκαν πιστεύοντας ότι εινε οι ανίκητη Σούπερμαν τις εποχής.. και φτανωντας στο φτωχικό μου  ... Ο καθρέφτης δείχνει έναν άντρα απέναντι Μ με τις πρώτες του ρυτίδες και με μάτια περασμένα από παράδεισο κ κόλαση... Και εκεί ξανά η μοιρολατρία του γίγνεσθαι και η λίγη ανάγκη ενήλικης εφηβείας... Και μέσα σε τόσες αναρωτησείς.. αναρωτιεμε αν έχασα τόσους πολλούς κ αν πρέπει να τους σκεφτομε στο χώμα η ευτιχησμενους να παίζουν στον ουρανό στη παραδεισένια ύπαρξη τους .. κ εγώ να μην αναγνωρίζω το ανθρώπινο είδωλο στο καθρέφτη η να το αποδεχτώ σαν την μόνιμη πλέον εξωτερική ύπαρξη σε αυτό το παιχνίδι ζωής κ θανάτου .. και αν η σκέψη μου πάντα ηταν να τρέχεις τη καρδιά σου μέχρι να ματώσει... Πλέον δεν έχει καμία ποιητική γοτθική αύρα.. απλά έναν ανυποφωρο πόνο που θες να μουδιασεις με κάθε γήινο η εξωγήινο τρόπο ..
Άραγε το pause σε αυτό το εξελισημο παιχνίδι πως μπαίνει και άραγε τη εινε νορμαλ και ποιος μπωρει να έχει τα ηνία του δικαστή για τη ζωή του άλλου .. τόσες πολλές σκέψεις που τις φωναζω στον ουρανό μπας κ με ακούσουν μπας κ πάρω μια γαμημενη απάντηση γιατί έφυγαν κ με άφησαν εμένα μόνο να παλεύω να επιβιώσω μέσα από αυτή την τραγωδία με παρωδίκες τάσεις εκφοβισμού...
Και καπως αυτό το ληγμένο ποιητικό παραμύθι ΠΡΕΠΕΙ να πάρει τη σωστή ροή του και να λήξη... Φρεσκάδα να έρθει οξυγωνο να πλουτηση τη ματιά μου και το χτες να φύγει από το σήμερα. ... Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι νεκροί με την ανάλογη ομάδα .. καθώς η αποδοχή μου χτυπάει τη συμπαντική πόρτα και γω έτοιμος σαν Μαχητης και όχι μοιρολατρεις να συνεχίσω να δίνω δύναμη στα βήματα μου.  .
Καθως η νύχτα έπεφτε κ γύρισε στη Σελήνη την πλάτη του μαγεμενος από την Αγγαλια του χειμώνα...
Giannis Andreas Thomas ®