Μιχάλης Μακρόπουλος

[yanni]

Ο Μιχάλης Μακρόπουλος γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Σπούδασε βιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έζησε εννιά χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Εδώ και έντεκα χρόνια ζει με την οικογένειά του στη Λευκάδα και περνά μεγάλα διαστήματα στο Δελβινάκι Πωγωνίου στην Ήπειρο, όπου διαδραματίζονται κάποιες ιστορίες του. Τα τελευταία τέσσερα βιβλία του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κίχλη: Το δέντρο του Ιούδα (2014), Τσότσηγια & Ω᾽μ (2017), Μαύρο νερό (2019, Βραβείο Διηγήματος-Νουβέλας του περιοδικού Ο Αναγνώστης 2020), Η θάλασσα (2020). Έχει εκδώσει δώδεκα πεζογραφικά βιβλία για ενήλικες, το Οδοιπορικό στο Πωγώνι (Fagotto 2013) και έξι βιβλία για παιδιά. Διηγήματά του έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα περιοδικά. Εργάζεται ως μεταφραστής λογοτεχνίας.

Πηγή: biblionet.gr

Edited September 4, 2023 by yanni

[yanni]

Το δέντρο του Ιούδα

Υπάρχουν κάποιοι Έλληνες λογοτέχνες που αξίζουν την προσοχή μας, ένας από αυτούς είναι ο Μιχάλης Μακρόπουλος. Σε αυτή τη σύντομη νουβέλα, μιμούμενος τις αρχαίες τραγωδίες, μας παρουσιάζει τον ήρωα τού να αναζητά καταφύγιο σε έναν τόπο μοναξιάς. Μεσήλικας πλέον, έχοντας αποτύχει στη ζωή, με τις ενοχές να τον βαραίνουν, αισθάνεται υποχρεωμένος να εγκαταλείψει την Αθήνα και να γυρέψει τόπο εξαγνισμού στο χωριό του. Το Δελβινάκι Ιωαννίνων, δίπλα στα ελληνοαλβανικά σύνορα. 

Οι εκδόσεις Κίχλη, έκαναν πολύ καλή δουλειά προσφέροντας μας ένα βιβλίο έργο τέχνης.

[BladeRunner]

Έχω διαβάσει τα εξής βιβλία του Μιχάλη Μακρόπουλου:

Το δέντρο του Ιούδα

(Το διάβασα τον Σεπτέμβριο του 2017)

Τον Μιχάλη Μακρόπουλο τον γνώριζα μόνο μέσω των αρκετών αξιόλογων βιβλίων που έχει μεταφράσει, τώρα ήρθε ο καιρός να τον γνωρίσω και μ'ένα έργο πιο προσωπικό, μια φοβερά καλογραμμένη και ατμοσφαιρική νουβέλα. Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο πενηντατριάχρονος Ηλίας, ο οποίος αφήνει την Αθήνα έχοντας χάσει δουλειά και οικογένεια, και επιστρέφει στο χωριό του, το Δελβινάκι Πωγωνίου, κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα, για να μείνει στο πατρικό του σπίτι μαζί με την ηλικιωμένη μητέρα του. Περνάει όλον τον χειμώνα ουσιαστικά μονάχος του, μέσα σε μαύρες σκέψεις και μελαγχολία για την πορεία της ζωής του, σ'ένα τοπίο ιδιαίτερο και μοναδικό, μα συνάμα κρύο και μοναχικό. Μετά το πέρασμα του χειμώνα, μια νεαρή γυναίκα βρίσκεται βάναυσα δολοφονημένη έξω από το χωριό, και για τον Ηλία αυτό το γεγονός θα γίνει έμμονη ιδέα. Είτε γιατί θέλει να γεμίσει το κενό μέσα του, είτε γιατί θέλει να έχει κάτι να απασχολεί το μυαλό και το σώμα του, ο Ηλίας θα προσπαθήσει να βρει τους ενόχους. Όχι, δεν πρόκειται για μια αστυνομική νουβέλα. Το όλο "αστυνομικό" κομμάτι είναι απλοϊκό και όχι τόσο ικανό να τραβήξει το ενδιαφέρον του αναγνώστη από μόνο του. Αυτό που κάνει το βιβλίο τόσο ωραίο και ιδιαίτερο, είναι η γραφή, έτσι λιτή, περιεκτική και (συχνά) λυρική όπως είναι, με τις φοβερές περιγραφές των τοπίων και της καθημερινότητας σ'ένα κλασικό ελληνικό χωριό, καθώς και με όλες τις σκέψεις και τα συναισθήματα του πρωταγωνιστή. Πραγματικά, μπορώ να πω ότι μαγεύτηκα από την γραφή, από αυτό το ταξίδι στο χωριό της ιστορίας, σ'έναν επαρχιακό τόπο όμορφο και συνάμα άγριο. Τα μισοσκότεινα καφενεία, τα παλιά χωριάτικα σπίτια, οι άδειοι δρόμοι, οι χωρικοί, οι κυνηγοί και οι τσοπάνηδες, τα βουνά και τα λαγκάδια, όλα αυτά. Και η ατμόσφαιρα: Κάπως μουντή και μελαγχολική, άνετα μπορεί να την χαρακτηρίσει κανείς και νουάρ.  Υ.Γ. Πραγματικά πολύ όμορφη και προσεγμένη η έκδοση της Κίχλης.

8/10

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Μαύρο νερό

(Το διάβασα τον Φεβρουάριο του 2020)

Τον Σεπτέμβριο του 2017 διάβασα την εξαιρετική νουβέλα "Το δέντρο του Ιούδα", γεγονός που μου δημιούργησε υψηλές προσδοκίες για επόμενα έργα του Μακρόπουλου. Λοιπόν, τούτη η νουβέλα μου φάνηκε ένα σκαλοπατάκι πιο δυνατή, πιο σκοτεινή και πιο συγκλονιστική από την προηγούμενη. Πραγματικά, η ατμόσφαιρα της ιστορίας είναι μαύρη και άραχλη, τα σκηνικά καταθλιπτικά και μουντά, και οι χαρακτήρες συνεχίζουν να ζουν περισσότερο από συνήθεια παρά από πραγματική θέληση για ζωή, σ'ένα χωριό παρατημένο στην τύχη του, έπειτα από μια μεγάλη οικολογική καταστροφή που έκανε ζημιά στο περιβάλλον της γύρω περιοχής και κατέστρεψε την υγεία πολλών ανθρώπων των κοντινών χωριών. Βασικό πρωταγωνιστικό δίδυμο είναι ένας πατέρας και ο ανάπηρος γιος του, που η αγάπη που τρέφει ο ένας για τον άλλο μοιάζει να είναι η μοναδική κινητήριος δύναμη που τους κάνει να επιβιώνουν σ'ένα από κάθε άποψη τοξικό περιβάλλον. Η γραφή είναι δυνατή και υποβλητική, σε μερικά σημεία τραχιά και σε μερικά άλλα πιο λυρική, με φοβερές περιγραφές των τοπίων και της καταθλιπτικής καθημερινότητας των χαρακτήρων. Το βιβλιαράκι αυτό εγγυημένα θα σας μαυρίσει την ψυχή, αλλά επίσης θα σας δώσει λίγη τροφή για σκέψη.

8.5/10

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η Θάλασσα

(Το διάβασα τον Ιούνιο του 2020)

Τρίτη νουβέλα του Μιχάλη Μακρόπουλου που διαβάζω, μετά την ατμοσφαιρική με τον τίτλο "Το δέντρο του Ιούδα" που διάβασα τον Σεπτέμβριο του 2017 και την πολύ δυνατή και σκοτεινή με τον τίτλο "Μαύρο νερό" που διάβασα φέτος τον Φεβρουάριο, και αν μη τι άλλο δηλώνω ξανά ικανοποιημένος. Η αλήθεια είναι ότι τούτη η νουβέλα δεν με συγκλόνισε στον βαθμό που με συγκλόνισαν οι προηγούμενες δυο, θα έλεγα ότι ήταν λιγότερο σκοτεινή, κάπως πιο λυρική και ήρεμη, σίγουρα όχι τόσο καταθλιπτική (αν και, βέβαια, ουσιαστικά έχει έρθει το τέλος της ανθρωπότητας όπως την ξέραμε). Και πάλι η γραφή είναι εξαιρετική, πότε λυρική, πότε πιο ρεαλιστική, με εξαιρετικές περιγραφές και με εικόνες που μένουν στο μυαλό σου. Ο Μακρόπουλος καταφέρνει με χαρακτηριστική ευκολία, μέσα σε λίγες σελίδες, να δημιουργήσει εικόνες και συναισθήματα, αλλά και να δώσει λίγη τροφή για σκέψη με τα θέματα που αγγίζει. Πιστεύω ότι και αυτή η νουβέλα θα ικανοποιήσει τους λάτρεις της γραφής και του τρόπου σκέψης του, έστω και αν σε μένα φάνηκε ένα σκαλοπατάκι πιο κάτω από τις άλλες δυο δικές του που έχω διαβάσει.

7.5/10