Διαδραστικός τρόμος

[oimoderatorseinai]

 Σκέφτηκα να γράψω την βάση μίας ιστορίας τρόμου την οποία να μην ολοκληρώσω και όποιος θέλει να προσθέτει κάτι, είτε αυτό είναι μία λεπτομέρεια για να εμπλουτίσει τα όσα προηγήθηκαν είτε κάτι το οποίο θα δίνει μία νέα τροπή στην υπάρχουσα ιστορία. (Ναι, εμπνεύστηκα από το γνωστό παιχνίδι το οποίο όλοι και όλες ξέρετε και έχετε παίξει έστω μία φορά. Δεν έχω δει ποτέ να εφαρμόζεται σε μεγαλύτερη κλίμακα της μίας λέξης ή πρότασης, οπότε είπα να πάρω την πρωτοβουλία. ) 

 Μπορεί να συμμετάσχει ο καθένας/η καθεμία, δεν υπάρχει κάποιος όρος/κανόνας, αρκεί φυσικά αυτό που θα προστεθεί στην ιστορία να μην αναιρεί την  έως τότε πρόοδο και ροή της.⚠️

 Δεν μπορεί π.χ. να μιλάει μία ιστορία για λυκανθρώπους και μετά να μιλάει η ίδια ιστορία για την μη ύπαρξη μυθολογικών όντων, το οποίο αναιρεί ένα από τα προγενέστερα σκέλη της, καταστρέφοντας ανεπίστρεπτα έτσι την δομή της και μετατρέποντάς την σε κάτι το άναρχο και μπερδεμένο, επειδή το όλο concept/βασική ιδέα, είναι να προστίθεται συνέχεια κάτι στην ιστορία και να δίνει την εντύπωση του ζωντανού τρόμου-παραμυθιού, πως δεν μπήκε ποτέ τέλος και συνεχίζεται, κάθε προσθήκη ισοδυναμεί με ένα νέο κεφάλαιο κατά κάποιο τρόπο.

 Για να το πετύχουμε αυτό, προτείνω αυτό που θα προστίθεται από κάποιον χρήστη να είναι μικρό σε λέξεις και κατά προτίμηση όσο είναι η προσθήκη από τον προηγούμενο, κ.ο.κ. Αν π.χ. κάποιος/α έγραψε 5 σειρές προσθήκη, να το σεβαστεί ο/η επόμενος/η και να γράψει 5-6 σειρές (στο περίπου πάντα). 

 Επίσης, μιας και  θα είναι διαδραστικό το περιεχόμενό της, σκέφτηκα να μη βάλω δικό μου τίτλο επειδή θα είναι σαν να  "καταδικάζω" την εξέλιξη της ιστορίας κατά κάποιον τρόπο (εξού και το "Διαδραστικός τρόμος"). 

 Όταν με το καλό ολοκληρωθεί η ιστορία, θα μπορούσε να ανοίξει ένα Poll για να ψηφιστεί ένας πιθανός τίτλος για αυτήν (όλοι οι συγγραφείς που συμμετείχαν σε αυτήν, θα μπορούν να προτείνουν πιθανούς τίτλους, έτσι, αφού γίνει αντιγραφή-επικόλληση όλων των κομματιών (παραγράφων) της ιστορίας σε ένα νέο θέμα να μεταφερθεί στην βιβλιοθήκη τρόμου.

 Πριν την κάθε παράγραφο θα μπορούσε να γραφτεί με μικρά (διακριτικά) γράμματα το όνομα του κάθε συγγραφέα που την έγγραψε. Με αυτόν τον τρόπο θα γνωρίζει ο αναγνώστης που σταματάει και που ξεκινάει η κάθε παράγραφος του κάθε συγγραφέα.

 

              Η βάση της ιστορίας

 

"Ήταν μία κρύα Κυριακή, 10:00 το πρωί. Έξω ψιλόβρεχε και εξαιτίας του μουντού καιρού, η οποιαδήποτε βόλτα είχε μέσα της κάτι το ρομαντικό. Στο σπίτι υπήρχε μία ατμόσφαιρα θαλπωρής: το αδύναμο φθινοπωρινό ημίφως που διαχέονταν στο δωμάτιο μέσα από τις παλιομοδίτικες κουρτίνες στο χρώμα της ώχρας, η έντονη αναζωογονητική μυρωδιά του φρέσκου καφέ, η ανεπαίσθητα απαλή τζαζ στο ραδιόφωνο που δεν ακουγόταν ούτε αρκετά δυνατά, ούτε αρκετά σιγά, ίσα ίσα για να γεμίζει την σιωπή, ο απαλός επαναλαμβανόμενος ήχος των σταγόνων της βροχής καθώς έπεφταν πάνω στα τζάμια, η στημένη σκακιέρα πάντα έτοιμη για μία νέα κίνηση ή ένα νέο παιχνίδι.

Καθώς δεν είχε τι να κάνει και λόγω βαρεμάρας, έπιασε ένα τυχαίο βιβλίο από την βιβλιοθήκη, δεν είχε σημασία το τι θα διάβαζε καθώς δεν ήξερε σε τι διάθεση βρισκόταν.

"Οτιδήποτε είναι καλύτερο από το τίποτα" συλλογίστηκε.

Κάθισε αναπαυτικά στη δερμάτινη πολυθρόνα και πίνοντας μία γουλιά καφέ και βγάζοντας το τελετουργικό ξεφύσημα, άτυπο σύνθημα έναρξης της ημέρας, κοίταξε το βιβλίο που είχε πάρει από την βοβλιοθήκη.

 Ο τίτλος του βιβλίου ήταν: ....."

 

(συνεχίζει ο/η επόμενος/η)

 

Edited September 10, 2023 by Aggelos95

[WILLIAM]

Το Πρόσωπο στο Παράθυρο

Ασυνήθιστος τίτλος αν μη τι άλλο, συλλογίστηκε. Μπορεί να έβγαινε καλό.

Άνοιξε το βιβλίο και άρχισε να διαβάζει:

"Ήταν μια φθινοπωρινή μέρα, η βροχή έπεφτε σε απαλές, αθόρυβες στάλες, νοτίζοντας το χώμα, αναδύοντας εκείνο το ξεχωριστό άρωμα της γης με τα πρωτοβρόχια. Ήταν μια Κυριακή πρωί, μουντό πρωινό για μια τέτοια μέρα....

Σταμάτησε την ανάγνωση. Για δες σύμπτωση, σκέφθηκε.

[Αρίστος]

Συνέχισε. "Είχε ξυπνήσει από νωρίς. Αφού γέμισε την κούπα του με την αγαπημένη του ποικιλία καφέ, με αργά βήματα κατευθύνθηκε στην δισκοθήκη. Η τζαζ μουσική πάντοτε τον ηρεμούσε. Τον γαλήνευε. Όχι τόσο οι περίτεχνα δομημένες μελωδίες, όσο η ιεροτελεστία του να βάζει ευλαβικά έναν από τους συλλεκτικούς του δίσκους στο βίντατζ πικάπ. Να ακουμπάει τη βελόνα στις αυλακιές. Να παίρνει μια βαθιά ανάσα και η μυρωδιά του βινυλίου να τον γεμίζει. Βολεύτηκε στην δερμάτινη πολυθρόνα του, με ένα βιβλίο στο χέρι. Χάζεψε για λίγο την αφιέρωση στην πρώτη σελίδα. Στον πολυαγαπημένο μου Παύλο Κομνηνό, με τεράστια εκτίμηση ..."

Έκλεισε απότομα το βιβλίο. Τα μάτια του είχαν γουρλώσει. Παύλος Κομνηνός ... αυτό ήταν το όνομά του. Και η εισαγωγή περιγράφει ακριβώς το παρόν του. Περιεργάστηκε το βιβλίο, ψάχνοντας για το όνομα του συγγραφέα. Έστω για κάποιο λογότυπο εκδοτικού οίκου. Τίποτα. Μονάχα ο τίτλος. "Το Πρόσωπο στο Παράθυρο". "Τι στο διάολο συμβαίνει", ψέλλισε και το άνοιξε ξανά για να συνεχίσει, με μία ανατριχίλα να του χαϊδεύει το σβέρκο.

 

Edited September 12, 2023 by Αρίστος

[Nick V.]

Συνέχισε να διαβάζει. "Στον πολυαγαπημένο μου Παύλο Κομνηνό, με τεράστια εκτίμηση... Εκτίμηση, χα, τρόπος του λέγειν… Παύλο, αν διαβάσεις ποτέ σου αυτές τις γραμμές, σ’ αυτό το βιβλίο, να ξέρεις πως θα έχει έρθει η ώρα σου να πεθάνεις. Διάολε, αν διανοηθείς καν να κλείσεις το βιβλίο και να το τοποθετήσεις στη θέση του, θα πεθάνεις ακριβώς τη στιγμή που θα το κανείς πράξη. Ο μόνος τρόπος για να ζήσεις θα είναι να βρεις ποιος είναι ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου. Αλλά, σιγά μην το βρεις. Αμφιβάλω αν μπορείς καν να θυμηθείς ποιος είμαι. Εγώ όμως σε θυμάμαι πολύ καλά, πολυαγαπημένε μου, Παύλο. Συνέχισε λοιπόν να διαβάζεις και τα λέμε… στην κόλαση."

Το δάκτυλο του άρχισε να τρέμει ελαφρά πάνω στην σελίδα. Ναι, δεν ήταν ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου. Ναι, είχε αδικήσει αρκετούς στη μέχρι τώρα ζωή του. Μα ποιος δεν έχει κάνει κάτι αντίστοιχο. Και ποιος θα μπορούσε να είχε γράψει αυτό το βιβλίο; Δεν ήξερε τι να κάνει και ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα άρχισε να γεμίζει την καρδιά του: φόβος. Όχι, δεν ήθελε να πεθάνει. Όχι τώρα τουλάχιστον. Όχι σήμερα… Είχε τόσα πολλά να δώσει ακόμα, τόσα πολλά να κάνει…

Edited September 12, 2023 by Nick V.

[Φάντασμα]

Άρχισε να αναρωτιέται τι ήταν αυτό που τον οδήγησε στο να επιλέξει εκείνο το βιβλίο. Ήταν πράγματι ένα τυχαίο γεγονός ή μήπως κάτι άλλο; Δεν είχε άλλη επιλογή από το να συνεχίσει να διαβάζει. Έτσι, όπως είχε ανοικτό το βιβλίο πήγε σε μία από τις τελευταίες σελίδες και παρατήρησε προσεκτικά τα γράμματα. Όσο και αν προσπαθούσε δεν έβγαζε κανένα νόημα. Έλπιζε ότι η επόμενη σελίδα θα έβγαζε κάποιο νόημα, αλλά, όταν την γύρισε αυτό που αντίκρυσε τον μπέρδεψε ακόμα περισσότερο.

[oimoderatorseinai]

 Ο Παύλος αντίκρυσε μία παιδική ζωγραφιά με μαρκαδόρο που για κάποιον ανεξήγητο λόγο, τον έκανε να νιώσει απειλή, λες και οι τοίχοι να είχαν μάτια και να τον κοιτούσαν εξεταστικά. Ήταν σίγουρος πως κάποτε την είχε ξαναδεί. Στη σελίδα του ανοιγμένου βιβλίου και κάτω από τη ζωγραφιά, διάβασε μία υπογραμμισμένη  φράση από ένα παιδικό τραγουδάκι το οποίο έλεγε ο ίδιος στο δημοτικό στην παρέα του. Ήξερε πως όποιος και αν το έγραψε εκεί μέσα τον ήξερε, δε μπορεί να ήταν τυχαίο όλο αυτό. Μάλιστα, ο άγνωστος συγγραφέας το είχε γράψει στο χέρι τον συγκεκριμένο στίχο και όχι με γραφομηχανή. Η γραμματοσειρά του είχε κάτι το απόκοσμο, άλλα γράμματα ήταν μεγαλύτερα, άλλα μικρότερα.

 Ο Παύλος κατάχλομος, τρομοκρατημένος και  κουρασμένος από την πνευματική προσπάθεια να θυμηθεί ένα ένα τα όσα πρόσωπα παρευρίσκονταν κοντά του όταν τραγουδούσε το τραγούδι (είχαν περάσει και 3 δεκαετίες από τότε, έπρεπε να ανασύρει στη μνήμη του ξεχασμένα πρόσωπα των οποίων την ύπαρξη τόσα χρόνια αγνοούσε μιας και μετά το δημοτικό μετακόμισε με αποτέλεσμα να χαθεί με την παλιά του παρέα)  σημείωσε σε ένα τετράδιο τον στίχο του τραγουδιού και παρατήρησε κάτι περίεργο: τα γράμματα τα οποία ήταν κεφαλαία, άμα τα ένωνες μεταξύ τους και παραβλέποντας τα γράμματα που ήταν μικρά, σχημάτιζαν μία πρόταση ή μάλλον μία οδηγία (λες και είναι κυνήγι θησαυρού αναλογίστηκε) που έπρεπε να ακολουθήσει ο Παύλος κάτα γράμμα αν ήθελε να ανακαλύψει ποιος ήταν ο άγνωστος συγγραφέας ή (αυτό που πίστευε μέχρι εκείνη την στιγμή) ο κακόγουστος φαρσέρ των οποίων τα γράμματα είχαν τόσο αναστατώσει αυτό το ήρεμο πρωϊνό του Παύλου...

 Σημείωσε στο τετράδιο τα κεφαλαία γράμματα. Σχημάτιζαν την ακόλουθη οδηγία:

Edited September 12, 2023 by Aggelos95

[WILLIAM]

Το τέλος μου είναι η αρχή. Για να τελειώσει ο εφιάλτης γύρνα στην αρχή.

Αρχή; Τι στα κομμάτια εννοεί;

Ο Παύλος συνειδητοποίησε με τρόμο την έννοια της οδηγίας. Έπρεπε να πάρει τα πράγματα από την αρχή, να αναρωτηθεί ποιον είχε βλάψει και σε ποιο βαθμό και αν αυτός θα ήθελε, και θα μπορούσε, να τον εκδικηθεί.

Τώρα μάλιστα.

Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να σκεφθεί από εκείνον τον συμμαθητή του στο γυμνάσιο που τον είχε τρομάξει τόσο άσχημα ώστε κυριολεκτικά να κατουρηθεί πάνω του, έως το συμφοιτητή που κοιμόταν με την κοπέλα του επί έξι μήνες πριν χωρίσουν και τον συνεταίρο του που είχε ρίξει στη διάθεση των κερδών όταν είχαν διαλύσει την εταιρία τους.

Να πάρει και να σηκώσει! Ήταν πολλοί όλοι αυτοί!

[oimoderatorseinai]

Ήξερε ότι θα μπορούσε να ήταν ο οποιοσδήποτε από αυτούς, από όλα τα πρόσωπα τα οποία ήξερε κάποτε παρελθοντικά όντας ένας άλλος Παύλος με τον Παύλο του τώρα. Είχε μετανιώσει για ό,τι είχε κάνει αλλά οι τύψεις στη ζωή δεν συνεπάγονται με την εξιλέωση, μερικές φορές η εκδίκηση είναι ένα αδιέξοδο το οποίο δε μπορείς να αποφύγεις..

 Γνωρίζεις άτομα, κάνεις μαλακίες, και νομίζεις πως ποτέ δε θα πληρώσεις το αντίτιμο, νομίζεις πως δε σε αγγίζει τίποτα, πως είσαι υπεράνω όλων. Μέχρι  να έρθει εκείνη η μέρα που θα πρέπει να θερίσεις ό,τι έσπειρες..

 Πήρε ένα χαρτί και άρχισε να σημειώνει ένα-ένα, όλα τα πρόσωπα που είτε αδίκησε είτε τον αδίκησαν, όλα τα πρόσωπα που θα είχαν τον παραμικρό λόγο ή αφορμή να του καταστρέψουν τη ζωή. Η λίστα ήταν μεγάλη και όταν την τελείωσε είχε ήδη πάει μεσημέρι...

Edited September 12, 2023 by Aggelos95

[Nick V.]

Τι μαλακίες κάθομαι και γράφω, σκέφτηκε όταν κοίταξε την ατέλειωτη λίστα. Είπα να διαβάσω ένα βιβλίο, από βαρεμάρα, και να που κατέληξα. Κι έπειτα, ο φόβος είναι ένας καρπός που μέσα του έχει πάντα κουκούτσι. 

Το ραδιόφωνο έπαιζε ακόμα τζαζ κι η τρομπέτα που ακουγόταν τώρα να αυτοσχεδιάζει, πάνω από το ρυθμικό χορό των οργάνων που τη συνόδευαν, με την σουρντίνα να της μειώνει την ένταση, ένιωθε πως τον καλούσε, σχεδόν μυσταγωγικά, να τολμήσει, να δράσει.

Σε μια παρτίδα σκάκι, υπάρχει πάντοτε και το ενδεχόμενο της ισοπαλίας, ψιθύρισε και σηκώθηκε από την πολυθρόνα του. Κατευθύνθηκε προς το παράθυρο κρατώντας το βιβλίο στο χέρι του. Έξω έβρεχε ακόμα. Τα νερά της βροχής έκαναν τον δρόμο που απλωνόταν μπροστά του να γυαλίζει και να καθρεφτίζει ακαθόριστα σχήματα. 

Για μια στιγμή, έμεινε να κοιτά τον βρεγμένο δρόμο κι ύστερα, χωρίς δεύτερη σκέψη, άνοιξε το παράθυρο και πέταξε το βιβλίο έξω. Τα φύλλα του μούσκεψαν αμέσως.

Έκλεισε το παράθυρο βιαστικά, όπως το είχε ανοίξει, και ακριβώς εκείνη τη στιγμή, είδε πάνω στο κλειστό τζάμι, μια σκιά να υλοποιείται πίσω του και να κατευθύνεται γοργά προς το μέρος του. 

Ανατρίχιασε ολόκληρος με το που την αναγνώρισε. Ήταν το τέρας που έπλασε μικρός με την φαντασία του. Ο Ένοχος, όπως το είχε βαφτίσει τότε. Το κατάμαυρο τέρας, που με τις κοφτερές δαγκάνες του, κατασπάραζε κάθε ενοχή που ένιωθε εκείνος μέσα του για ό,τι είχε κάνει, δίνοντάς του άφεση, ή έτσι τουλάχιστον νόμιζε. Μέχρι που το έσβησε δια παντός από τη μνήμη του. Έτσι νόμιζε.

Ναι, είχε σπρώξει τον μικρό αδελφό του απ' το μπαλκόνι. Ναι, κανείς δεν τον υποπτεύθηκε. Ποιος θα μπορούσε ποτέ να υποπτευθεί ένα παιδάκι που έκλαιγε, που τσίριζε συνεχώς για το σκοτωμένο  αδελφάκι του; Που μέσα απ' τα σπαρακτικά αναφιλητά του φώναζε το όνομα του; Γιάννη, Γιάννη μου, Γιαννάκη μου, φώναζε και δίπλα του, το τέρας, ο Ένοχος, κατασπάραζε πρόθυμα, κι εκείνος στιγμιαία κρυφογέλαγε...

Ένιωσε την καυτή ανάσα του τέρατος στο σβέρκο του. Ένιωσε και τα σουβλερά δόντια του τέρατος να τρυπούν βασανιστικά τη σάρκα του. Είδε το αίμα του, το ίδιο του το αίμα, να πηγάζει από μέσα του και να ραντίζει το τζάμι βάφοντας την αντανάκλασή του κατακόκκινη. 

Ήξερε ποιο ήταν το Πρόσωπο στο Παράθυρο. Κι ας το είχε ξεχάσει. Ήξερε ποιος ήταν ο συγγραφέας του βιβλίου. Ήξερε...

Edited September 13, 2023 by Nick V.

[oimoderatorseinai]

 Ο μικρός του αδερφός θα τον στοίχειωνε αλλά ήξερε πως η εξιλέωση μπορεί να χαριστεί, όπως το τελευταίο γεύμα σε έναν θανατοποινίτη, σε όποιο είχε πραγματικά μετανιώσει για κάποια αδικία που προξένησε στους άλλους.

Ο Παύλος χαμογέλασε στην ιδέα της μετάνοιας και της προσευχής: η γαλήνη της εξομολόγησης ήξερε πως θα λειτουργούσε σαν καταπραϋντικό στη βασανισμένη ψυχή του.

 Έσμιξε τα χέρια σε στάση προσευχής και άρχισε να προσεύχεται όταν ξαφνικά άκουσε το ξέσπασμα μίας αστραπής η οποία ήταν σαν να έπεσε μέσα στο σπίτι του. Δεν έπρεπε να κοιτάξει πίσω. Το πίσω συμβόλιζε την αμαρτία και το λάθος, η προσήλωση μπροστά συμβόλιζε την  νέα αρχή και το καινούριο μονοπάτι που έπρεπε να ακολουθήσει για να εξιλεωθεί, να συγχωρέσει πρώτα ο ίδιος τον εαυτό του τον οποίον τιμωρούσε μέχρι τότε αρνούμενος κάθε μορφή ευχαρίστησης, οτιδήποτε του προκαλούσε έστω μία αμυδρή σπίθα χαράς, και μετά να πάρει την αποδοχή της μεταμέλειας..

  Δεν ήξερε σε ποια μορφή, σχήμα και εικόνα θα ερχόταν αυτή, δεν ήξερε τίποτα... μόνο το ότι σήμερα θα τελείωναν όλα αυτά που άρχισαν τόσες δεκαετίες πριν...