Τόμας Μαν (Thomas Mann)

[BladeRunner]

Ο Τόμας Μαν γεννήθηκε στο Λύμπεκ στις 6 Ιουνίου του 1875. Γιος πλούσιου εμπόρου, φοίτησε σε αυστηρά σχολεία και μπήκε σε μια ασφαλιστική εταιρεία στο Μόναχο σε ηλικία δεκαεννιά χρονών. Εκεί έγραψε κρυφά το πρώτο του διήγημα, και λίγο αργότερα εγκατέλειψε τη θέση του για να σπουδάσει τέχνη και λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο της ίδιας πόλης. Η ζωή του είχε πια αφιερωθεί στο γράψιμο. Τα μείζονα έργα του, όπως οι "Μπούντενμπρουκς", ο "Θάνατος στη Βενετία" και "Το μαγικό βουνό", του εξασφάλισαν το Βραβείο Νόμπελ το 1929. Το 1933 ο Τόμας Μαν έφυγε για την Ελβετία, κι από κει για τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου εγκαταστάθηκε, πρώτα στο Πρίνστον του Νιου Τζέρσεϋ κι αργότερα στην Καλιφόρνια, όπου έγραψε το "Δόκτωρα Φάουστους". Το 1952 ξαναγύρισε στην Ελβετία, όπου και πέθανε στις 12 Αυγούστου του 1955, σε ηλικία ογδόντα ετών. (Από Biblionet)

Διαβάστε περισσότερα για τη ζωή και το έργο του, στη Wikipedia.

Δείτε τα βιβλία του και διαβάστε κριτικές γι' αυτά, στο Goodreads.

Βιβλία του συγγραφέα που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά:

*Der kleine Herr Friedemann - Ο μικρός κύριος Φρίντεμαν (Ερατώ / Μεταίχμιο)
*Buddenbrooks. Verfall einer Familie - Οι Μπούντενμπροκ (Οδυσσέας)
*Tristan - Τριστάνος (Ύψιλον)
*Tonio Kröger - Τόνιο Κρέγκερ (Ύψιλον)
*Königliche Hoheit - Η αυτού βασιλική υψηλότης (Ερατώ)
*Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull - Εξομολογήσεις του απατεώνα Φέλιξ Κρουλ (Οδυσσέας)
*Der Tod in Venedig - Θάνατος στη Βενετία (ΒΙΠΕΡ / Γράμματα / Ζαχαρόπουλος / Μεταίχμιο)
*Herr und Hund - Σκύλος και αφέντης (Μεταίχμιο)
*Der Zauberberg - Το μαγικό βουνό (Ζαχαρόπουλος / Εξάντας / Μεταίχμιο)
*Mario und der Zauberer - Ο Μάριο και ο μάγος (Ερατώ)
*Joseph und seine Brüder - Ο Ιωσήφ και οι αδελφοί αυτού Α+Β+Γ+Δ (Gutenberg)
*Schopenhauer - Σοπενχάουερ (Έρασμος)
*Lotte in Weimar - Η Λόττε στη Βαϊμάρη (Εξάντας / Πατάκης)
*Die vertauschten Köpfe - Τα αλλαγμένα κεφάλια (Κριτική)
*Dieser Krieg! - Αυτός ο πόλεμος (Πόλις)
*Doktor Faustus - Ο δόκτωρ Φάουστους (Ζαχαρόπουλος / Πόλις)
*Nietzsches Philosophie im Lichte unserer Erfahrung - Η φιλοσοφία του Νίτσε (Εκδόσεις Οκτώ)
*Der Erwählte - Ο εκλεκτός (Εξάντας)
*Die Betrogene - Η απατημένη (Κριτική)
*Wagner und Unsere Zeit - Ο Βάγκνερ και η εποχή μας (Printa)
*Sämtliche Erzählungen - Συγκεχυμένα ανέρχονται τα λησμονημένα (Ίνδικτος)

Edited September 14, 2023 by BladeRunner

[BladeRunner]

Έχω διαβάσει τα εξής:

Θάνατος στη Βενετία

(Το διάβασα τον Αύγουστο του 2017)

Πρώτο βιβλίο του Τόμας Μαν που διαβάζω, το διάλεξα περισσότερο λόγω του μικρού μεγέθους, αλλά και γιατί είναι από τα πιο γνωστά έργα του μεγάλου και πολυσυζητημένου αυτού συγγραφέα. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Σίγουρα ο Τόμας Μαν είναι μάστορας του Λόγου, η γραφή του είναι γεμάτη λυρισμό, ποιητικότητα, συμβολισμούς και βάθος σε νοήματα και σκέψεις, όμως η όλη ιστορία δεν θα έλεγα ότι με συγκίνησε ή, έστω, ότι με άγγιξε με οποιονδήποτε τρόπο.

Ένας μεσόκοπος συγγραφέας, διάσημος στον κόσμο των Γραμμάτων, ο Γουσταύος Φον Άσενμπαχ, αποφασίζει να αφήσει το Μόναχο για λίγες εβδομάδες διακοπών στην Μεσόγειο, με τελικό προορισμό την Βενετία. Σ'αυτήν την Ιταλική πόλη θα δει εντελώς τυχαία ένα πανέμορφο δεκατετράχρονο αγόρι ονόματι Τάτζιο, το οποίο θα του γίνει έμμονη ιδέα. Η επιδημία χολέρας που θα χτυπήσει κάποια στιγμή την πόλη δεν θα σταθεί ικανή να τον κρατήσει μακριά από τον νεαρό Τάτζιο. Μου άρεσαν οι λιτές περιγραφές της Βενετίας, καθώς και οι περιγραφές της ανέμελης ζωής του πρωταγωνιστή συγγραφέα, μιας και με μετέφεραν σε μια όμορφη και ιδιαίτερη πόλη, μια εποχή εντελώς μακρινή και διαφορετική από αυτήν που ζούμε. Κατά τ'άλλα, όμως, δεν δέθηκα ιδιαίτερα με τον πρωταγωνιστή και τις σκέψεις του. Και υπήρξαν κάποια σημεία που με κούρασαν (ειδικά στην αρχή).

Σίγουρα αξίζει μια ανάγνωση, όχι μόνο επειδή είναι κλασικό και από τα βιβλία που "πρέπει να διαβάσει κανείς πριν πεθάνει", αλλά γιατί η γλώσσα είναι αξιοσημείωτη και ξεχωριστή. Απλά, ίσως, το όλο ύφος δεν ταίριαξε με τα γούστα μου. Κάποια στιγμή στο μέλλον θα ψάξω να βρω και να δω την ομότιτλη ταινία του Luchino Visconti που βασίζεται στο βιβλίο, ενώ θα πιάσω οπωσδήποτε και το "Το Μαγικό Βουνό", το οποίο είμαι σίγουρος ότι θα αποτελέσει μια διαφορετική και ιδιαίτερα ξεχωριστή αναγνωστική εμπειρία.

7/10

---------------------------------------------------------------------------------------

Τριστάνος

(Το διάβασα τον Οκτώβριο του 2019)

Τον Αύγουστο του 2017 διάβασα το κλασικό "Θάνατος στη Βενετία", το οποίο δυστυχώς δεν με ενθουσίασε, λόγω κάποιων κουραστικών σημείων στην πλοκή. Από την άλλη, βέβαια, είχα θαυμάσει τη γραφή και την όλη ατμόσφαιρα της ιστορίας, οπότε έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε περίπτωση να... ξεγράψω έναν τέτοιο συγγραφέα. Λοιπόν, το "Τριστάνος" μου άρεσε σαφώς περισσότερο. Λόγω μεγέθους, λόγω θεματολογίας, λόγω σκηνικού; Δεν ξέρω, πάντως το διάβασα μονορούφι, βυθίστηκα για τα καλά στον μελαγχολικό κόσμο της ιστορίας, με τον συγγραφέα να καταφέρνει να μου κινήσει το ενδιαφέρον για τους χαρακτήρες και το όλο δράμα τους, από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Η γραφή μαγευτική και αψεγάδιαστη, σε μεταφέρει πίσω στον χρόνο και σε βάζει σε διάφορες σκέψεις.

8/10

---------------------------------------------------------------------------------------

Μπούντενμπροκ

(Το διάβασα τον Οκτώβριο του 2021)

Έχω μείνει με το στόμα ανοικτό. Δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζω Τόμας Μαν, τον Αύγουστο του 2017 διάβασα τη νουβέλα "Θάνατος στη Βενετία" (που με κούρασε λίγο και τελικά δεν με κέρδισε και τόσο) και τον Οκτώβριο του 2019 τη νουβέλα "Τριστάνος" (που μου άρεσε σε πολύ μεγάλο βαθμό), αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πραγματικό αριστούργημα, με ένα έπος άνω των επτακοσίων σελίδων, το οποίο ο Μαν ξεκίνησε να γράφει στα είκοσι δυο του και το είδε να εκδίδεται στα είκοσι έξι του! Όπως και να το δει κανείς, μιλάμε για σπουδαίο κατόρθωμα, αφού σε τέτοια ηλικία ο Μαν έγραψε ένα τόσο μαγικό και υπέροχο μυθιστόρημα, ένα ολόκληρο χρονικό μιας παλιάς μεγαλοαστικής οικογένειας της Λυβέκης, ένα χρονικό γεμάτο οικογενειακές γιορτές και συγκεντρώσεις, βαφτίσια, γάμους, διαζύγια και κηδείες, επαγγελματικές επιτυχίες και αποτυχίες, χαρές και λύπες, όλα γραμμένα με μοναδική φινέτσα, με λεπτή ειρωνεία, με οξυδέρκεια και απίστευτη διεισδυτικότητα στην ψυχοσύνθεση των βασικών χαρακτήρων και στις κοινωνικές συνθήκες μιας χρονικής περιόδου σχεδόν πενήντα ετών (η ιστορία ξεκινάει περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 1830 και ολοκληρώνεται περίπου στα τέλη της δεκαετίας του 1870), με ελάχιστες, πραγματικά ελάχιστες ιστορικές αναφορές. Πρόκειται για ένα νοσταλγικό ταξίδι πίσω στον χρόνο, σε μια ιδιαίτερη εποχή, χαμένη για πάντα στη λήθη. Ο Μαν περιγράφει με πολλές λεπτομέρειες την οικογενειακή ζωή των Μπούντενμπροκ, πιθανότατα οι περιγραφές των σπιτιών, των ρούχων, των καθημερινών συνηθειών να κουράσουν τους πιο βιαστικούς και ανυπόμονους αναγνώστες, προσωπικά όμως διάβαζα τις σελίδες με πάθος, σαν να διάβαζα ένα αγωνιώδες θρίλερ. Εντάξει, ως προς την ιστορία και τους χαρακτήρες ο συγγραφέας δεν με κέρδισε από τις πρώτες κιόλας σελίδες, η αλήθεια είναι ότι χρειάστηκαν καμία πενηνταριά σελίδες μέχρι να μπω στο κλίμα, μέχρι να δεθώ με τους χαρακτήρες και την εποχή, όμως από ένα σημείο και μετά έγινα ένα με αυτούς, με όλα αυτά που έζησαν, με τις χαρές και τις λύπες τους, με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους. Και όταν τελείωσε η ανάγνωση, ένιωσα ένα κενό μέσα μου, σαν όλοι αυτοί να ήταν συγγενείς μου και ξαφνικά να χάθηκαν. Τι να λέμε, φοβερό μυθιστόρημα, γλυκόπικρο, νοσταλγικό, μελαγχολικό, βαθιά ανθρώπινο. Αχ, θα μου λείψει...

10/10

 

[BladeRunner]

Ο μικρός κύριος Φρίντεμαν

Ο Τόμας Μαν γράφει με ευαισθησία αλλά και λεπτή ειρωνεία για τον κύριο Φρίντεμαν, έναν νέο με κάποια σωματική αναπηρία λόγω ενός ατυχήματος όταν ήταν μωρό, που αγαπούσε τη ζωή και πίστευε ότι ήταν ευτυχισμένος, μέχρι που μια μέρα θα γνωρίσει μια όμορφη και εξαιρετικά γοητευτική γυναίκα, με τον μικρόσωμο αυτό άνδρα να συνειδητοποιεί ότι η ευτυχία του δεν ήταν παρά μια φαντασίωση. Οφείλω να πω ότι δεν διάβασα τη νουβέλα, αλλά άκουσα την αφήγηση της Μαρίας Κεχαγιόγλου που υπάρχει δωρεάν στην Ανοικτή Βιβλιοθήκη, και η όλη αναγνωστική εμπειρία ήταν απολαυστική, από τη μια γιατί μιλάμε για μια αριστουργηματική νουβέλα που είναι ικανή να προκαλέσει ποικίλα συναισθήματα (προσωπικά με μελαγχόλησε τα μάλα), και από την άλλη γιατί η αφήγηση της Κεχαγιόγλου είναι εξαιρετική, με άψογο ρυθμό και άριστη αίσθηση του κειμένου.

8.5/10

Edited September 14, 2023 by BladeRunner