Αγριεμένα ορτύκια, κυνηγημένα σκυλιά

[Nick V.]

Όνομα Συγγραφέα: Nick V.
Είδος: νομίζω, κάτι μεταξύ science fantasy και noir
Βία; Ναι
Σεξ; Ναι
Αριθμός Λέξεων: 3.970
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: -

 

Αγριεμένα ορτύκια κυνηγημένα σκυλιά.pdf

[EmberRoar]

Γεια σου Nick V.

Spoiler

Μια ευφάνταστη ιστορία σε ένα δυστοπικό πλαίσιο όπου η Τ.Ν. έχει σκλαβώσει τους περισσότερους ανθρώπους και πιστεύει ότι το κάνει για "το καλό τους". Αυτό που κάνει την ιστορία σου να διαφέρει από ανάλογες είναι ο πρωταγωνιστής. Βρήκα ενδιαφέρουσα την ιδέα του Ψυχοπομπού, όπου στο πέρας της δύστυχης ζωής τους οι ανθρώπινες ψυχές περνούν από τον πρωταγωνιστή και αυτός, ζώντας μια κατάσταση έκστασης, τις οδηγεί στην πέρα όχθη. (Η καλλιτεχνική φύση του βοηθάει, καθώς - μαζί με τα ναρκωτικά που λαμβάνει - υπάρχει μια εγγενής λόξα στους καλλιτέχνες 🤪)

Ο λόγος σου είναι ένα κοκτέιλ ποίησης και λαϊκής γλώσσας, με την εκλεπτυσμένη βρωμιά και τα σλανγκ της, όπως μας έχει συνηθίσει. Το κείμενο έχει και άλλο χαρακτηριστικό της ποίησης καθώς κάποια κομμάτια επαναλαμβάνονται αυτούσια (στα σημεία που οι ψυχές έχουν περιπτύξεις με τον χαρακτήρα), σχεδόν σαν ρεφρέν.

Στο προσκήνιο των ιδεών σου είναι η ελεύθερη βούληση, η κεντρική κολώνα όπου στηρίζονται οι περισσότερες ιστορίες όπου η Τ.Ν. είναι η κυρίαρχη οντότητα. Σε αυτό προσθέτεις και την αυτοματοποίηση της τέχνης, ένα θέμα που τα τελευταία χρόνια έχει ξεπηδήσει με ανησυχητικό τρόπο. Τα ναρκωτικά, οι εθισμοί και το spirituality είναι και αυτά που δένουν το συνολικό σου έργο.

Μένω με την απορία για το πώς η ψυχή του πρωταγνωνιστή, στο τέλος, κατάφερε να υπερκεράσει την Τ.Ν.  - αλλά ίσως δεν χρειάζεται να υπάρχει για όλα μια απάντηση. Απλά το έκανε. Είχε τη θέληση και αυτό αρκεί.

Μπράβο σου, λοιπόν. Μια ερώτηση μονάχα, για να κυλήσει η μπάλα. Ποια ήταν η έμπνευση για την ιστορία αυτή;

 

[Nick V.]

@EmberRoar

Spoiler

Καταρχήν, σε ευχαριστώ για το σχόλιο (διαβάζοντάς το συνειδητοποίησα ποσό φτωχά θα πρέπει να φαίνονται τα σχόλια που αφήνω κατά καιρούς κάτω από τις ιστορίες του σφφ…)

Έχεις δίκιο για το απότομο ή το ανεξήγητο, αν θες, στον τρόπο που νίκησε την ΤΝ. Νομίζω πως δεν ήθελα να το εξηγήσω περισσότερο μέσα στο κείμενο, θεωρώντας πως ο αναγνώστης θα κάνει την σύνδεση, ότι ως ψυχή πλέον, είχε ενδεχομένως άλλες, ας πούμε πιο ανεπτυγμένες δυνατότητες αντίληψης, πάνω σε αυτές που είχε ήδη, και κάπως έτσι, βρήκε την ευκαιρία που έψαχνε για να δώσει μια λύση, ως ήρωας της ιστορίας, στο γενικότερο πρόβλημα αλλά και στο δικό του. Ίσως να μην τα πέρασα όλα αυτά (σκόπιμα, μάλλον) τόσο ξεκάθαρα μέσα στο κείμενο.

Σε ο,τι αφορά την έμπνευση, νομίζω πως ήθελα να γράψω μια ιστορία στο ύφος γραφής που είχα ακολουθήσει στη συμμετοχή μου στον 58ο διαγωνισμό του σφφ, αλλά λαμβάνοντας υπόψη τα σχόλια που μου είχε κάνει τότε η Ειρήνη για περισσότερα συμβάντα αλλά και για το πώς θα εξελισσόταν εκείνη η ιστορία αν δεν είχα αλλάξει την ΟΓ στο τέλος (μια και δεν μου ήταν εύκολο να δουλέψω ξανά πάνω σε εκείνο το κείμενο, έγραψα ένα καινούργιο). Τα υπόλοιπα είναι σκέψεις και προβληματισμοί πάνω σε διαφορά θέματα που έρχονται και φεύγουν και που (ευτυχώς) δεν κατασταλάζουν ποτέ.

 

[Mesmer]

Γεια σου, Nick. Διάβασα την ιστορία σου χθες το βράδυ. Βασικά, ξεκίνησα να διαβάζω την ιστορία σου στο πλαίσιο της Ανταλλαγής Σχολίων, μήπως κάνουμε καμιά ανταλλαγή, αλλά πολύ γρήγορα παράτησα την «κριτική σκοπιά» και αφέθηκα απλά στο να την ευχαριστηθώ. Γι' αυτό, λοιπόν, αυτά που ακολουθούν είναι περισσότερο κάποιες σκέψεις που απέμειναν και όχι καμιά εμπεριστατωμένη κριτική.

Spoiler

Μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα του διηγήματος και ήταν αυτό που με τράβηξε εξαρχής. (Ίσως έφταιγε ότι βρισκόμουν σε παρόμοιο ατμοσφαιρικό μουντ: σβηστά φώτα, απόλυτη νυχτερινή ησυχία). Και μετά, είναι η γλώσσα, που μέσα στη βρωμιά του κόσμου της, βγάζει μια λυρική νότα, με τις επαναλήψεις και τις μεταφορές της. Επίσης, πολύ ταιριαστή με τη γλώσσα που χρησιμοποιείς είναι και η σελιδοποίηση, με τις μικρές σελίδες, που δίνουν στο κείμενο μια όψη ποιήματος. (Αλήθεια, γι' αυτό επέλεξες αυτήν τη σελιδοποίηση; Μου έκανε εντύπωση).

Η ιστορία ακολουθεί το κλασικό ΕΦ μοτίβο, όπου η ΤΝ καταφέρνει να ελέγξει τους ανθρώπους επειδή αυτή ξέρει καλύτερα. Πολύ σωστά επιλέγεις να μη δώσεις περισσότερες πληροφορίες για το πώς και το γιατί, και να εστιάσεις στον κεντρικό σου ήρωα, αφήνοντας τους αναγνώστες να ενώσουν τα κομμάτια και να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Όπως, λοιπόν, σε όλες τις υπόλοιπες ιστορίες όπου η ανθρωπότητα υποδουλώνεται από μια ΤΝ υπάρχει μια αντίσταση, το ίδιο βλέπουμε να υπάρχει και εδώ. Μόνο που στη δική σου περίπτωση η αντίσταση είναι παθητική και όχι ενεργητική. Ίσως δεν υπάρχει τρόπος φυσικής αντίστασης, ίσως οι άνθρωποι απλώς να εγκατέλειψαν την προσπάθεια και το μόνο που τους έχει απομείνει είναι να θολώνουν την πραγματικότητα μέσω των ναρκωτικών ουσιών. Ταιριάζει απόλυτα με το παρακμιακό ύφος του διηγήματος και η έντονη, έμμεση και άμεση, παρουσία τους μου θύμισε τα βιβλία του Φίλιπ Ντικ.

Παρόλο που η ιστορία σου είναι τοποθετημένη σε έναν δυστοπικό sci-fi κόσμο, το τουίστ του φανταστικού στοιχείου έρχεται κολλάει πολύ πετυχημένα στην εξέλιξη της ιστορίας. Ενώ στην αρχή περίμενα εκείνο το fantasy που αναφέρεις στην περιγραφή, μέχρι να εμφανιστεί το είχα ξεχάσει, αλλά ήρθε και έδεσε απόλυτα με την εμμονή των ανθρώπων στα ναρκωτικά. Είναι ένας κόσμος όπου το να είναι ο archnemesis μιας ΤΝ ένας ψυχοπομπός, είναι απόλυτα φυσιολογικό. Και αφού πιάσαμε τον ψυχοπομπό, γιατί όλες οι γυναίκες τον πλησίαζαν με ερωτική διάθεση; Αποτελεί μέρος της ιδιότητάς του ή απλά έτυχε το συγκεκριμένο βράδυ; Επίσης, μια άλλη απορία, δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για το τι έγινε με την πρώτη κοπέλα στο διαμέρισμά του και το αίμα που βρέθηκε πάνω του.

Στο τελευταίο μέρος της ιστορίας η αφήγηση γίνεται λίγο πιο τεχνική και επεξηγηματική και χάνει λίγο από το ύφος της. Αναγκαίο κακό θα μου πεις και θα συμφωνήσω. Πάντως, πολύ σύντομα ανακάμπτει και κλείνει με τον λυρισμό που της αρμόζει.

Αυτά από εμένα. Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου. Συγχαρητήρια.

 

[Nick V.]

@Mesmer

Spoiler

Άγγελε, σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου (είναι νομίζω η πρώτη φορά που σχολιάζεις ιστορία μου και ομολογώ πως ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για μένα).

Για την σελιδοποίηση, που ρωτάς, να πω ότι είναι μια γενικότερη επιλογή μου, οι μικρές σελίδες (είναι κάτι που έχει ξεκινήσει από σχετικό αίτημα της Roubiliana, για όσους ανεβάζουν ιστορίες μόνο σε pdf μορφή, για να διαβάζονται πιο εύκολα -προσωπικά απεχθάνομαι να ανεβάζω σε doc μορφή, γιατί δίνουν και μια υπόσχεση πως το κείμενο μπορεί και να αλλάξει-. Απ’ την άλλη, οι μεγάλες σελίδες, πώς να το πω, με αγχώνουν λίγο, κατά τη διάρκεια της συγγραφής μια και γεμίζουν πολύ πιο αργά.) Πάντως, το συγκεκριμένο μέγεθος σελίδας είναι το πιο μικρό που έχω χρησιμοποιήσει σε ιστορίες μου και, όπως σωστά μάντεψες, το χρησιμοποιώ για να με κρατάει σε μια ποιητική διάθεση αλλά και για να δίνει τελικά και στον αναγνώστη μια αίσθηση ποιήματος.

Σε ο,τι αφορά την ερωτική διάθεση των ψυχών, ως προς τον Ψυχοπομπό, η ιδέα που είχα ήταν πως αποτελεί μέρος της διαδικασίας ελευθέρωσης, όπως και τα αίματα (υπάρχουν και στις δυο περιπτώσεις, και είναι, και στις δυο περιπτώσεις, μόνο του Ψυχοπομπού), είναι ένα είδος ένωσης και “γέννας”, αν προτιμάς, έτσι το σκέφτηκα τουλάχιστον, ως ένα από τα αναγκαία συστατικά για να μπει ο πρωταγωνιστής σε μια κατάσταση έκστασης, αλλά, τελικά, επέλεξα να μην δώσω πολλές τεχνικές λεπτομέρειες μέσα στο κείμενο γιατί σίγουρα υπάρχουν αδύναμα στοιχεία στο γενικότερο σκεπτικό (μέσα στο κείμενο προσπάθησα να τα καλύψω αναφέροντας πως ελκύει συγκεκριμένες ψυχές μόνο. Σε αυτή τη λογική και σχετικά με την πρώτη γυναίκα, το πρόβλημα είναι περισσότερο στο τι έγινε το σώμα της και όχι τόσο πολύ με τα αίματά του, μια και σε κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να υπάρχει κάπου και το σώμα της. Το άφησα στον αέρα, χωρίς να εξηγήσω τι έγινε, γιατί θεώρησα πως θα τόνιζε περισσότερο τη διαφθορά του συστήματος στον συγκεκριμένο κόσμο: αδιαφορούν για το τι έγινε και εστιάζουν στο πως θα εκμεταλλευτούν την κατάσταση για να προάγουν το δικό τους συμφέρον).

 

[Πυθαρίων]

Spoiler

Nick, αυτό που διάβασα ήταν όμορφο.

 

Μου άρεσαν ως προς τη δομή και την υφή του λόγου:

Η συχνή χρήση της άνω τελείας, που μπορεί να φαίνεται τυπικά καταχρηστική, προσδίδει όμως στο λόγο ένα κοφτό χρονισμό που τον κάνει υποβλητικό. Δημιουργεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα.  

Η τραχύτητα της γλώσσας των ηρώων που έχει να κάνει με την αληθοφάνεια των διαλόγων και της διήγησης, όπως και με την ατμόσφαιρα.  

Οι ποιητικές εξάρσεις σε φράσεις και περιγραφές.

 

Ως προς την πλοκή της ιστορίας:

Nick, ζούμε ήδη σ’ αυτή τη δυστοπία που περιγράφεις. Ζούμε, μάλλον, στην αρχή της.

Εσύ την εξελίσσεις προοπτικά, μέσα απ’ αυτό το διήγημα, φτιάχνοντας μια δική σου ενδιαφέρουσα φανταστική εκδοχή, που περιέχει σκεπτικισμό, φιλοσοφικό προβληματισμό και ψυχο- συναισθηματική ένταση.

Όλα αυτά ανήκουν στις θεματικές σφαίρες που με συγκινούν (κάθε κριτική και κάθε σχόλιο περνά αναπόφευκτα από υποκειμενικά φίλτρα, σωστά; Υπάρχει, άλλωστε, και μια λεπτομέρεια η οποία επιτείνει τη θλίψη και την ψυχολογία του ήρωά σου, μια αναφορά στο παρελθόν του, που μοιάζει να περνά σε δεύτερο πλάνο στο κείμενο και η οποία με αγγίζει προσωπικά).

Η (δημιουργική) ασάφεια είναι επίσης στοιχείο που ενθαρρύνει την ιδιαίτερη προσωπική προσέγγιση και επεξεργασία εκ μέρους του αναγνώστη και αποτελεί πάντα μια ευχάριστη πρόκληση.

 

Σε συγχαίρω λοιπόν και σ’ ευχαριστώ για το διήγημα αυτό.

 

 

Υ.Γ. Διαβάζοντας την απάντησή σου στα σχόλια του Άγγελου -Mesmer δεν μπορώ να αποφύγω μια πρόσθετη σκέψη για το στοιχείο του ερωτισμού:

Μοιάζει σίγουρα κάπως κινηματογραφικό, κάνει το διήγημα λίγο spicy, αλλά, ταιριάζει στην πλοκή. Γιατί ο έρωτας έλκει ψυχές εκτός από σώματα.

Έτσι, η ερωτική επαφή, εμπλέκει τις συγκεκριμένες ψυχές, που έπαιρναν υπόσταση μέσα από τις συγκεκριμένες μορφές.

Μένει μόνο η εξής απορία: Τελικά, ο ήρωας έσωζε μόνο γυναικείες ψυχές;  😏 😄 

 

 

 

 

[Nick V.]

@Πυθαρίων

Spoiler

Γιώργο, δεν θα σου κρύψω το πόσο πολύ χαίρομαι όταν αφιερώνεις λίγο από τον χρόνο σου για να διαβάσεις και να σχολιάσεις μια ιστορία μου. Σε υπέρ ευχαριστώ, λοιπόν, για αυτό σου το σχόλιο. 

Σχετικά με την (σίγουρα υπερβολική) χρήση της άνω τελείας μέσα στο κείμενο, να πω ότι για μένα -άσχετα από το πώς πρέπει να χρησιμοποιείται- είναι ένα πολύ όμορφο σημείο στίξης, κρύβει μέσα του μια γοητεία, μια ποιητικότητα και νομίζω πως δίνει από μόνο του μια άλλη διάσταση σε ένα κείμενο (ή, πιο σωστά, σε ένα κείμενο που προσπαθεί να είναι λογοτεχνικό). Κι έπειτα, είναι κι αυτός ο “κοφτός χρονισμός”, όπως σημειώνεις κι εσύ, που κάνει πιο εύκολη, ή πιο ξεκάθαρη την δημιουργία ατμόσφαιράς.

Ναι, κάθε κριτική και κάθε σχόλιο περνά αναπόφευκτα από υποκειμενικά φίλτρα, και ακριβώς αυτά τα φίλτρα είναι, νομίζω, που, όλοι μας, προσπαθούμε να ερεθίσουμε στους αναγνώστες μας όταν γράφουμε μια ιστορία, για να ανακαλύψουμε, τελικά, κατά πόσο μπορούν να ταυτιστούν με τα κίνητρα που μας ενεργοποίησαν για να γράψουμε.

Η λεπτομέρεια στην οποία αναφέρεσαι, είναι ο πυρήνας αυτής της ιστορίας (και ίσως να μην υπήρχε ιστορία χωρίς αυτή την λεπτομέρεια. Άλλωστε, δεν είναι καθόλου τυχαία η επιλογή του σημείου που γίνεται η αποκάλυψη, ή ο τρόπος που γίνεται αντιληπτό αυτό το παρελθόν -κι ας υπονοείται περισσότερο- ή, ακόμα ακόμα, ο τρόπος που εκμαιεύεται τελικά αυτή η πληροφορία.)

Σε ό,τι αφορά το τελευταίο σου ερώτημα, αν, δηλαδή, ο ήρωας έσωζε μόνο γυναικείες ψυχές, η απάντηση είναι ότι δεν ήμουν ξεκάθαρος μέσα στο κείμενο γιατί ήθελα να αφήσω αυτό το ερώτημα να το απαντήσει ο αναγνώστης (πάντως, κατά τη διάρκεια της συγγραφής επεξεργάστηκα δύο επιλογές. Το πρώτο σενάριο ήταν ότι πιθανότατα υπάρχουν και άλλοι Ψυχοπομποί που ελκύουν τις ανδρικές ψυχές. Δεν μπορώ να πω όμως ότι μου άρεσε ιδιαίτερα αυτή η επιλογή γιατί την βρήκα αρκετά πολύπλοκη ως λύση. Το δεύτερο σενάριο ήταν αυτό που κατάλαβες κι εσύ, ότι δηλαδή ο ήρωας έσωζε τελικά μόνο γυναικείες ψυχές. Αυτό το σενάριο μού άρεσε περισσότερο μιας και υπογράμμιζε κάπως περισσότερο την τραγικότητα του ήρωα, μέσω αυτής του της αδυναμίας, και, έτσι, έκανε πιο επιτακτική και την ανάγκη τού να δώσει μια οριστική λύση στο πρόβλημα με έναν πιο καθολικό τρόπο). 

Κλείνοντας, να πω ότι, τελευταία, έχω έρθει πιο κοντά σ’ αυτό που μου είχες γράψει παλιότερα σχετικά με τον τρόπο που γράφεις εσύ (για κάποια κείμενά σου τουλάχιστον, αν όχι όλα): "προφανώς, η γραφή είναι για μένα μέσο συναισθηματικής έκφρασης και παράθεσης σκέψεων (ίσως και προβληματισμών) πολύ περισσότερο από ευκαιρία να πω μια καλά δομημένη ιστορία". (τώρα, βέβαια, τα δικά μου τα γραπτά απέχουν ακόμα πολύ μέχρι να φτάσουν την αρτιότητα των δικών σου κειμένων, ή τη συγγραφική δεινότητα της πένας σου, και πολύ περισσότερο σ’ αυτό το είδος κειμένου που θα λέγαμε πεζό ποίημα).

 

[Πυθαρίων]

Spoiler

Nick, σ’ ευχαριστώ για τη φιλική συμπάθεια και τις θετικές σου αναφορές.

 Εδώ, πάντως, μιλάμε για σένα.

 Το γράψιμο είναι χάρισμα, ικανότητα, επιδεξιότητα, από πλευράς τεχνικής, αλλά φέρει και την σφραγίδα των προσωπικών επιλογών του συγγραφέα, σ’ ό,τι αφορά το νοηματικό περιεχόμενο των δημιουργιών του. Κι αν η σκέψη του, το συναίσθημά του, η συνείδησή του, τον οδηγεί να γράψει κάτι, με συγκεκριμένο τρόπο, πρέπει -φυσικά- σ’ αυτά να υπακούσει (εκτός αν είναι έμπορος). Αυτά είναι η μούσα του, αυτά είναι ο εαυτός του. Αυτά ορίζουν το αυθεντικό του στίγμα. 

Ο κόσμος γύρω μας είναι ένα απέραντο τοπίο σπαρμένο με λουλούδια. Ο καθένας επιλέγει να κόψει αυτά που του αρέσουν, για να φτιάξει το δικό του μπουκέτο.

Αυτό το μπουκέτο, το δικό σου, κρίνουμε και σχολιάζουμε. Για άλλη μια φορά, λοιπόν, σ’ ευχαριστώ για τούτο το διήγημα.

Το ερώτημα, πάντως, στο υστερόγραφο δεν απαιτούσε απάντηση. Συνοδευόταν από δυο emoticons, που δήλωναν διάθεση χιούμορ.   

 😂 😂 😂 

 

 

[gismofbi]

Φίλε Nick, μου άρεσε η ιστορία σου. Ήταν αρκετά νουάρ, ονειρική και κλειστοφοβική. Είχε τη βρωμιά της δυστοπίας αλλά συνάμα και την κρυμμένη ελπίδα. Γραμμένη στο λυρικό στυλ που σε έχουμε συνηθίσει αλλά μου άρεσαν και οι πινελιές αργκό που έχωσες μέσα. Δεν σου κρύβω ότι το γενικό στυλ της και η ατμόσφαιρα της ιστορίας σου μοιάζουν πολύ με το υπό έκδοση βιβλίο μου, κι αυτό με τράβηξε ακόμα πιο πολύ για να δω πως το ανησυχητικό θέμα της τεχνολογικής έξαρσης μπορεί να εμπνεύσει δυο διαφορετικούς ανθρώπους που εκφράζονται με διαφορετικούς τρόπους. Μπράβο σου, πάντως. Κύλισε νεράκι και την απόλαυσα φουλ την ιστορία σου.

Edited December 12, 2023 by gismofbi

[Nick V.]

@gismofbi

Κοσμά, σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο, χαίρομαι που σου άρεσε. Εύχομαι τα καλύτερα για το βιβλίο σου!

[Kriton]

Αγάπητέ φίλε @Nick V.

Spoiler

το διάβασα εδώ και μέρες και άφησα να "κατακάτσει ο κουρνιαχτός" - μου αρέσει να ξαναδιαβάζω και να βλέπω με ψύχραιμη αποστασιοποιημένη ματιά.

Μου αρέσει εξαιρετικά το ποιητικό ύφος και το αποσπασματικό στιλ της γραφής σου. Έχοντας διαβάσει κάποια από τα γραφόμενά σου (ίσως όχι τόσα πολλά όσο παλαιότερα μέλη) μπορώ να πω ότι ακριβώς αυτά τα στοιχεία είναι χαρακτηριστικά σου και είναι χαρακτηριστικά που αγαπώ πολύ προσωπικά (θέμα γούστου).

Μου αρέσει επίσης και αυτό το "αλανιάρικο" που μπαίνει με εκφράσεις αργκό.

Γενικότερα μπορώ να πω ότι πραγματικά το απόλαυσα και πραγματικά με συγκίνησε / τάραξε. Έχεις μια πολύ καλή ικανότητα δημιουργίας της "ατμόσφαιρας" του έργου και μια τρομακτική δύναμη να "βυθίζεις" τον αναγνώστη στον "κόσμο σου". Και αυτό το έχω παρατηρήσει γενικότερα, όχι μόνο στο συγκεκριμένο διήγημα. Αυτό είναι ταλέντο.

Έχω μερική ένσταση, στο ότι το τέλος μου φαίνεται κάπως - να το πω "ασαφές", να το πω διεκπεραιωτικό; να το πω "πολύ μπλα μπλα χωρίς όμως να εξηγεί"; Θα το ήθελα να "ερμηνεύεται πιο πολύ" ακόμα και αν αφήνει στον αναγνώστη ασάφειες. Από την ώρα που του την πέφτουν τα Ρομπότ γίνεται λίγο χαοτικό. Γιατί τα ρομπότ φάγανε τον έγχρωμο και τη γυμνασμένη για να φτάσουν στον ήρωα; Γιατί δεν τον έβρισκε η Αριν από την πρώτη στιγμή και παιδεύτηκε τόσο, όταν ελέγχει νοητικά τους πάντες; Πώς υπερνικά η ψυχή του την Αρίν; Τι ακριβώς παίχτηκε εκεί;

Κοινώς θα προτιμούσα κάπου να υπάρχει λίγο περισσότερο συνοχή και ειρμός στο τι συμβαίνει, στα τεκταινόμενα. Να μπορώ "να το παρακολουθήσω πιο εύκολα" γιατί το χάνω. Προς θεού, δεν αναιρεί τη λογοτεχνική αξία της γραφής ούτε τη δύναμη της αφήγησής σου, αλλά προσωπικά μου αρέσει να υπάρχει μια πιο σφιχτοδεμένη δομή δηλαδή να υπάρχει ένα πλαίσιο  λογικής/ων εξήγησης/εων. Αλλά και πάλι είναι εντελώς υποκειμενικό και προσωπικό γούστο και όχι προτροπή για να αλλάξεις ή να βελτιώσεις κάτι (άλλωστε δεν θεωρώ ότι μπορώ να κάνω σοβαρές λογοτεχνικές συστάσεις) 

Πάντως είναι πραγματικά πολύ δυνατό σαν εικόνα- το βλέπω άνετα σαν κόμικ ή σαν φιλμ νουάρ  sci fi. Ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας.

 

[Nick V.]

@Kriton

Spoiler

Πρώτα απ’ όλα, σε ευχαριστώ για το πολύ όμορφο και γενναιόδωρο σχόλιο σου.

Προσοχή! Ακολουθεί ακατάσχετη φλυαρία, διαβάζεις μόνο αν δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις:

Spoiler

Μα καλά, δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις;

Σχετικά με την ένστασή σου, θα συμφωνήσω μαζί σου, είναι και δική μου. Άσε που η ίδια πάνω-κάτω ένσταση, πιστεύω, πονοκεφαλιάζει κάθε έναν από εμάς που γράφει ιστορίες, την ώρα που γράφει μια ιστορία: μέχρι πού είναι σωστό να δώσω εξηγήσεις; μπορώ να το ζυγίσω, να το μετρήσω, κάπως, με κάποιον τρόπο, για να τελειώνω; Χμ, δύσκολες ερωτήσεις. Προσωπικά, πηγαίνω μέχρι το σημείο που πιστεύω ότι ο αναγνώστης θα είναι σε θέση να συνδέσει τις τελείες μόνος του, και αυτή, ναι, είναι μια καθαρά υποκειμενική εκτίμηση, αλλά ας την εξηγήσω περισσότερο:

Εφόσον σου αρέσει να ξαναδιαβάζεις τα ίδια κείμενα, θα σου έχει τύχει σε ένα διήγημα (ή και σε πιο μεγάλα κείμενα) να προσπερνάς κάποια σημεία, ή και σελίδες, για να πας κατ’ ευθείαν στο ψητό, εκεί που, πώς να το πω, νιώθεις ένα με το κείμενο. Η γνώμη μου είναι ότι αυτά τα κομμάτια που προσπερνάς (π.χ. μετά την τέταρτη, πέμπτη ανάγνωση ή και πιο μετά) είναι, συνήθως, περιττά και μάλλον ξέφυγαν της προσοχής του συγγραφέα. Προσωπικά, είμαι αργός αναγνώστης και αυτό γιατί αργώ να εμπεδώσω. Όταν μου αρέσει ένα βιβλίο κολλάω. Με απασχολεί για αρκετό διάστημα, σταματάω να διαβάζω άλλα κείμενα, επανέρχομαι σ’ αυτό, το ξαναδιαβάζω και το ξαναδιαβάζω. Και κάπως έτσι, από ένα σημείο και μετά, τα "περιττά" σημεία αναδύονται από μόνα τους και τα προσπερνάω συνεχίζοντας να διαβάζω μόνο τα σημεία που συνεχίζουν να με ενθουσιάζουν.

Τώρα, και με το δίκιο σου, θα αναρωτιέσαι γιατί σου τα γράφω όλα αυτά. Γιατί το ίδιο ακριβώς πρόβλημα έχω και με τα κείμενα που γράφω: θέλω να μπορώ να τα ξαναδιαβάζω χωρίς να προσπερνάω κανένα σημείο. Αλλά, δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτό που συμβαίνει σχεδόν πάντα είναι ότι δεν αντέχουν καθόλου στον χρόνο. Και κάπως έτσι έχω καταλήξει στην ασάφεια, ή, για να το πω πιο σωστά, τα κείμενά μου, όλα τα κείμενά μου, όταν θα μεγαλώσουν, θα ήθελαν να γίνουν ποιήματα (πολύ μικρά ποιήματα).

Σε ό,τι αφορά τα ερωτήματά σου πάνω στο τέλος της ιστορίας, η γενική ιδέα που είχα ήταν ότι η Αρίν πάσχει από την ψευδαίσθηση που πάσχουν όλοι οι ισχυροί: θεωρεί ότι ελέγχει πλήρως την κατάσταση και ότι μπορεί να επέμβει οποιαδήποτε στιγμή και όποτε αυτή το επιθυμεί, ακόμα και όταν έχει μια πολύ γενική εικόνα της κατάστασης επειδή έχει την προσοχή της στραμμένη αλλού. Σκοτώνει για παραδειγματισμό. Γιατί έτσι θέλει, ή γιατί μπορεί. Για να δείξει μέχρι που είναι ικανή να φθάσει. Για να σοκάρει. Για να φοβίσει, για να εκβιάσει την υποταγή του και να κερδίσει χωρίς αντιστάσεις την συνεργασία του. Αυτή ήταν η γενική ιδέα που είχα. Στο κείμενο, και ιδιαίτερα στο τέλος, έβαλα όσο tell θεώρησα ότι δεν θα "αχρήστευε" (στα μάτια μου τουλάχιστον) την ιστορία. Σχετικά με το πώς την υπερνίκησε, αυτό έχει να κάνει με αυτό που θα ονόμαζα "υπέρβαση": από τη στιγμή που ελευθερώθηκε η ψυχή του από τα δεσμά του σώματός του, ανεξάρτητα απ’ το αν εγκλωβίστηκε στην παγίδα της ή όχι, είχε πλέον άλλες δυνατότητες (άλλωστε, αν υπάρχει ψυχή, ποιος ξέρει πραγματικά να πει τι δυνατότητες έχει όταν δεν περιορίζεται από την ύλη;) Το ξέρω, μπουρδολογώ ασύστολα με τα παραπάνω, αλλά, τέλος πάντων, αυτό ήταν περίπου το σκεπτικό μου για το τέλος, όταν έγραφα αυτήν την ιστορία. Αν και την δήλωσα και ως fantasy, στην πραγματικότητα δεν ήθελα να εξηγήσω μέσα στο κείμενο πως λειτουργεί το μαγικό στοιχείο (και η αλήθεια είναι πως ήθελα το τελικό αποτέλεσμα να είναι πιο κοντά σε magic realism παρά σε fantasy, αλλά όταν δήλωνα το είδος, είπα ας μην το παραχέσω). Με όλα αυτά, δεν λέω ότι έκανα σωστές επιλογές, λέω ότι έκανα τις επιλογές που θεώρησα ότι ήταν σωστές, ελπίζοντας ότι την επόμενη φορά που θα γράψω κάτι θα κάνω σωστότερες.