Λεονίντ Αντρέγιεφ (Leonid Andreyev)

[yanni]

            

Ο Λεονίντ Νικολάγιεβιτς Αντρέγιεφ, ο κατεξοχήν εκπρόσωπος του ρωσικού εξπρεσιονισμού στη λογοτεχνία, γεννήθηκε το 1871 στην περιφέρεια του Οριόλ. Από τον πατέρα του, τραπεζικό υπάλληλο, κληρονόμησε την αγάπη για τη φύση καθώς και για το αλκοόλ. Σπούδασε νομικά στην Πετρούπολη και στη Μόσχα. Εκκεντρικός και μελαγχολικός (μανιοκαταθλιπτικός, σύμφωνα με νεότερους βιογράφους του), έπεσε σε κατάθλιψη, έκανε αρκετές απόπειρες αυτοκτονίας -το 1894 μάλιστα αυτοπυροβολήθηκε, αλλά η σφαίρα εντέλει απλώς τον τραυμάτισε- και τελικά εγκατέλειψε τις σπουδές του για να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία. Ερασιτεχνικά ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και τη φωτογραφία, πειραματιζόμενος αρχικά με ασπρόμαυρες στερεοσκοπικές εικόνες και, αργότερα (γύρω στα 1908), με την έγχρωμη φωτογραφική διαδικασία των αδελφών Lumiere, πρωτοπόρων του κινηματογράφου. Εργάστηκε ως αστυνομικός συντάκτης στην εφημερίδα "Ταχυδρόμος της Μόσχας". Άρχισε να δημοσιεύει διηγήματα σε εφημερίδες το 1898, προκαλώντας το ενδιαφέρον του Μαξίμ Γκόρκη, ο οποίος τον σύστησε στους λογοτεχνικούς κύκλους της Μόσχας. Η πρώτη του συλλογή διηγημάτων του κυκλοφόρησε το 1901. Την επόμενη χρονιά δημοσίευσε, μεταξύ άλλων, δύο από τα γνωστότερα διηγήματά του: "Στην ομίχλη" και "Η άβυσσος" - το τελευταίο, η ιστορία ενός εφήβου που δολοφονεί μια πόρνη και κατόπιν αυτοκτονεί, δέχτηκε οξύτατη κριτική από τον Λέοντα Τολστόη. Το 1904, με το διήγημα "Το κόκκινο γέλιο" στρέφεται εναντίον του ρωσοϊαπωνικού πολέμου και αναμειγνύεται στο κίνημα κατά του τσαρισμού. Ένα χρόνο αργότερα, με την έκρηξη της επανάστασης, συλλαμβάνεται από τη μυστική αστυνομία και φυλακίζεται. Στη συνέχεια διέφυγε στην Ευρώπη, όπου έζησε στην Ιταλία ως φιλοξενούμενος του Γκόρκη. Αργότερα απέκτησε σπίτι στη Φιλανδία, σε πολύ μικρή απόσταση από την Πετρούπολη. Στο διάστημα μεταξύ της επανάστασης του 1905 και της έκρηξης του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1914), έγραψε αρκετά θεατρικά έργα, που ανέβηκαν με μεγάλη επιτυχία στη Μόσχα, στη Βιέννη, στο Βερολίνο και σε άλλες πόλεις από σκηνοθέτες όπως ο Στανισλάφσκι, ο Νεμίροβιτς - Ντάτσενκο και ο Μέγιερχολντ. Καθώς πλησίαζε η Οκτωβριανή Επανάσταση και κυρίως μετά την επικράτησή της, το 1917, ο Αντρέγιεφ δημοσίευε ως επί το πλείστον πολιτικά κείμενα, όλο και πιο εχθρικά προς τους μπολσεβίκους. Πέθανε στη Φινλανδία το 1917. Σαράντα χρόνια αργότερα, μετά το θάνατο του Στάλιν, η σορός του μεταφέρθηκε στην "αλέα των ποιητών", στο κοιμητήριο του Λένινγκραντ.

Δείτε τα βιβλία του και διαβάστε κριτικές γι' αυτά, στο Goodreads.

Βιβλία του συγγραφέα που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά:

01. Η σκέψη. Ο κυβερνήτης (Άγρα, 2021)
02. Η ζωή ενός φτωχού υπαλλήλου (Εκδόσεις Γκοβόστη, 2020)
03. Μια διήγηση για τους επτά κρεμασμένους (Ερατώ, 2016)
04. Тьма - Έρεβος (Ροές, 2012)
05. Εκείνος και Το κόκκινο γέλιο (Άγρα, 2011)
06. Σάσκα Ζιγκουλιόφ. Μυθιστόρημα σε δύο μέρη (Άλτερ Εγκο Μ.Μ.Ε. Α.Ε., 2010), (Ροές, 2004)
07. Η άβυσσος και άλλα διηγήματα (Ροές, 2004)
08. Η ζωή του Βασίλι Φιβέισκι (Ροές, 2003)
09. Λάζαρος. Ιούδας ο Ισκαριώτης (Ροές, 2003)
10. Αναμνήσεις ενός φυλακισμένου (Ροές, 2003)
11. Ο κλόουν. Παράσταση σε 4 πράξεις (Δωδώνη, 2003)
12. Οι μαύρες μάσκες (Δωδώνη, 2003)
13. Οι επτά κρεμασμένοι (Αστάρτη, 1998)
14. Το ημερολόγιο του Σατανά (Ηριδανός)

Πηγή: biblionet.gr

Edited September 25, 2023 by Ghost
Προστέθηκε η βιβλιογραφία.

[yanni]

Αναμνήσεις ενός φυλακισμένου 

Τα τρία διηγήματα που περιλαμβάνονται σε αυτό τον τόμο δημοσιεύτηκαν μεταξύ των ετών 1906 - 1908. Οι ήρωες του είναι σχεδόν πάντα άνθρωποι στο χείλος μιας αβύσσου που απειλεί να τους καταπιεί, στο όριο μεταξύ λογικής και τρέλας, ανάμεσα στον κόσμο των νεκρών και των ζωντανών, ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα.

Σκοτεινό, σκληρό και εκπληκτικά αληθινό.

[yanni]

Λάζαρος - Ιούδας ο Ισκαριώτης

Με τα διηγήματα του Λάζαρος και Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο συγγραφέας μας δίνει μια εικόνα των βιβλικών ηρώων τελείως διαφορετική από εκείνη των ευαγγελίων.

Ο Λάζαρος είναι ένα πλάσμα τρομακτικό, που κουβαλάει στο βλέμμα του όλη τη φρίκη του κάτω κόσμου. Πέθανε και αναστήθηκε αφού έμεινε στον τάφο για τρεις ημέρες, έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς ήταν η ζωή του μετά την ανάσταση; Ο Αντρέγιεφ δίνει μία εκδοχή για το τι συνέβη μετά την επιστροφή του Λαζάρου στη ζωή.

Στο δεύτερο διήγημα, Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο Αντρέγιεφ περιγραφή το λαβύρινθο μιας τυραννισμένης συνείδησης. Του μεγαλύτερου προδότη όλων των εποχών και όλων των λαών. Το πεπρωμένο του τον οδήγησε από την αγάπη στην προδοσία με τελική κατάληξη την αυτοκτονία.

[BladeRunner]

Έχω διαβάσει τα εξής:

Οι επτά κρεμασμένοι

(Το διάβασα τον Νοέμβριο του 2017)

Το βιβλίο το πέτυχα μισοτιμής στην Πολιτεία και είπα να το αγοράσω, μιας και είναι από τα κλασικότερα έργα της Ρώσικης λογοτεχνίας. Στην ιστορία γνωρίζουμε επτά ανθρώπους -πέντε τρομοκράτες και δυο δολοφόνους/ληστές-, οι οποίοι καταδικάστηκαν σε θάνατο δια απαγχονισμού και περιμένουν από μέρα σε μέρα την εκτέλεσή τους. Με διεισδυτικότητα και έντονο ρεαλισμό, ο Αντρέγιεφ παρουσιάζει τους επτά μελλοθάνατους, την στάση τους απέναντι στο αναπόφευκτο και οριστικό τέλος, καθώς και τις σκέψεις τους για τις εναπομείνασες μέρες στον μάταιο τούτο κόσμο. Ο θάνατος είναι σίγουρα τρομακτικός για όλους τους ανθρώπους, αλλά ακόμα πιο τρομακτικό είναι να ξέρεις την ημέρα που αυτός θα σε πάρει από το χέρι και θα σε οδηγήσει στην ανυπαρξία. Η γραφή είναι πολύ καλή, διεισδυτική, οξυδερκής και συναισθηματική όπου χρειαζόταν, ενώ η ατμόσφαιρα μαύρη και άραχλη, θα έλεγα και κάπως κλειστοφοβική. Αρκετά δυνατό και ιδιαίτερο βιβλίο, που αναδεικνύει με έντονο τρόπο το θέμα της θανατικής καταδίκης, αλλά και της ψυχολογικής αντιμετώπισής της από τους... ενδιαφερόμενους.

8/10

--------------------------------------------------------------------------------

Το κόκκινο γέλιο

(Το διάβασα τον Νοέμβριο του 2020)

Πω, ρε φίλε, τι μαυρίλα ήταν αυτή; Βέβαια, τόσο με βάση τη θεματολογία, όσο και με βάση το σκοτεινό "Οι επτά κρεμασμένοι" του ίδιου συγγραφέα που είχα διαβάσει τον Νοέμβριο του 2017 (κοίτα να δεις σύμπτωση!), θα έλεγα ότι ήταν κάτι που το περίμενα, αλλά τούτη η νουβέλα πραγματικά μου μαύρισε την ψυχή. Αν ήμουν φαν του αλκοόλ, μπορεί και να το έριχνα στη βότκα μέχρι να στραγγίξω το μπουκάλι, μπας και καταφέρω να πνίξω τον πόνο μου. Ασυζητητί μια δυνατή και έντονα γραμμένη νουβέλα, με παραληρηματική γραφή στα όρια της τρέλας, που σε αρπάζει από τον γιακά και δεν σε αφήνει σε ησυχία πάρα μέχρι να φτάσεις στην τελευταία πρόταση. Κατά τη γνώμη μου είναι από τις πιο δυνατές νουβέλες που μπορεί να διαβάσει κάποιος. Προτείνεται, αλλά να περιμένετε ψυχολογικό πατατράκ.

9/10

[BladeRunner]

Η ζωή του Βασίλι Φιβέισκι

Τρίτο βιβλίο του Λεονίντ Αντρέγιεφ που διαβάζω, το βρήκα και αυτό απίστευτα καλογραμμένο, δυνατό και στο τέλος συγκλονιστικό. Περίληψη: Η τραγωδία, η συμφορά, η δυστυχία, είναι αναπόσπαστα στοιχεία της καθημερινότητας του παπά Βασίλι Φιβέϊσκι, στο Ζνάμενσκαγε, ένα μικρό ρώσικο χωριό. Θεόπεμπτα δεινά, προκαλούν στη μικρή κοινωνία συναισθήματα φόβου, καχυποψίας, οίκτου και ενοχής απέναντι στο πρόσωπο του δοκιμαζόμενου ιερέα. Ο βαθιά θρησκευόμενος, πράος και καρτερικός λειτουργός του Θεού, εξαιτίας του προσωπικού του δράματος, που εκτυλίσσεται σε ιλιγγιώδη επεισόδια, μεταλλάσσεται σιγά-σιγά σε άνθρωπο του οποίου η μέχρι πρότινος ακλόνητη πίστη καταρρέει και τον συμπαρασύρει σε αναπόδραστα βάθη απελπισίας... Απίστευτη σκιαγράφηση του πρωταγωνιστή, η ατμόσφαιρα υποβλητική και οπωσδήποτε καταθλιπτική, η γραφή πολύ δυνατή, οξυδερκής και σε σημεία παραληρηματική, γενικά πρόκειται για ένα μικρό βιβλίο στο μάτι αλλά μεγάλο σε ιδέες, σκέψεις, εικόνες, συναισθήματα... Εξαιρετικός συγγραφέας ο Λεονίντ Αντρέγιεφ, διαβάστε τον!

9/10