Ρίτσαρντ Μπρότιγκαν (Richard Brautigan)

[Φάντασμα]

Ο Ρίτσαρντ Μπρότιγκαν (1935-1984) ήταν Αμερικάνος πεζογράφος και ποιητής. Χαρακτηριστικά των έργων του είναι η μαύρη κωμωδία, η παρωδία και η σάτυρα. Αυτοκτόνησε το 1984. Μεταξύ των συγγραφέων που αναφέρουν τον Μπρότιγκαν ως κύρια επιρροή τους είναι οι Χαρούκι Μουρακάμι, Γ.Π. Κινσέλα, Σάρα Χολ και Κρίστοφερ Μουρ. Γνωστότερο μυθιστόρημά του είναι "Το ψάρεμα της πέστροφας στην Αμερική" ("Trout Fishing in America", 1967).

Δείτε τα βιβλία του και διαβάστε κριτικές γι' αυτά, στο Goodreads.

Βιβλία του συγγραφέα που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά:

1. Trout Fishing in America - Το ψάρεμα της πέστροφας στην Αμερική (Πλέθρον, 1984)
2. In Watermelon Sugar - Στη ζάχαρη του καρπουζιού (Bibliotheque, 2021)
3. The Abortion - Η έκτρωση (Γράμματα, 1982 / Ενύπνιο, 2018)
4. The Hawkline Monster - Το τέρας των Χώκλιν (Γράμματα, 1981 / Κυψέλη, 2020)
5. Willard and His Bowling Trophies - Ο Γουίλλαρντ και τα τρόπαια του μπόουλινγκ (Ελεύθερος Τύπος, 1986)
6. Σταματήσαμε τις υπέροχες μέρες - Επιλεγμένα ποιήματα (Bibliotheque, 2021)
7. Μπρότιγκαν: Ποιήματα (Νεφέλη, 1982)

Πηγή: biblionet

Edited September 25, 2023 by BladeRunner

[BladeRunner]

Βιβλία του Ρίτσαρντ Μπρότιγκαν που έχω διαβάσει:

Το τέρας των Χώκλιν

(Το διάβασα τον Δεκέμβριο του 2013)

Το ήξερα ότι ο Μπρότιγκαν είναι ένας περίεργος τύπος, μόνο από τις φωτογραφίες του στο ίντερνετ και από τους τίτλους και το είδος των βιβλίων που έγραψε μπορεί να το καταλάβει κανείς, αλλά αυτό το βιβλίο παραήταν ό,τι να'ναι, δεν ξέρω καν πως να το σχολιάσω. Η ιστορία έχει να κάνει με δυο πιστολάδες που καλούνται από την δεσποινίδα Χώκλιν (που είναι δυο και όχι μια τελικά) να σκοτώσουν το τέρας που κρύβεται κάτω από το υπόγειο εργαστήριο με χημικά του σπιτιού, το οποίο σπίτι βρίσκεται στου διαόλου την μάνα, κάπου στο Όρεγκον. Όλα τα υπόλοιπα που γίνονται μέσα στο μικρό αυτό βιβλίο, το τέρας, το σεξ, η τρέλα του σπιτιού, είναι πέρα από περιγραφές. Το βιβλίο χαρακτηρίζεται ως παράξενο γοτθικό γουέστερν μυστηρίου, κάτι που δεν περιγράφει απόλυτα αυτό που είναι, αλλά σίγουρα φτάνει κοντά. Προφανώς πρόκειται για μια τρελή ιστορία με ένα ωραίο σαρκαστικό χιούμορ, που άνετα θα μπορούσε να είναι και επεισόδιο της Ζώνης του Λυκόφωτος. Η γραφή είναι απλοϊκή, αλλά να πάρει η ευχή τόσο ευκολοδιάβαστη και ωραία που σε κάνει να καταπίνεις τις προτάσεις υπερβολικά γρήγορα. Δεν πρέπει να μου πήρε πάνω από δυο ώρες να το διαβάσω, δύο ώρες που σίγουρα πέρασαν πάρα πολύ όμορφα. Τέλος, πιστεύω ότι δεν είναι για όλα τα γούστα, πρέπει να είναι προετοιμασμένος κανείς για το τι να περιμένει από την θεόμουρλη αυτή ιστορία, εγώ σίγουρα έμεινα ευχαριστημένος και μ'ένα χαμόγελο στα χείλη για λίγα λεπτά.

8.5/10

----------------------------------------------------------------------------------------------

Ο Γουίλλαρντ και τα τρόπαια του μπόουλινγκ

(Το διάβασα τον Ιούνιο του 2015)

Τον Δεκέμβριο του 2013 διάβασα για πρώτη φορά Μπρότιγκαν, συγκεκριμένα το παράξενο και θεόμουρλο γοτθικό γουέστερν φαντασίας "Το τέρας των Χώκλιν", το οποίο απόλαυσα για την κουφή ιστορία του και την απίθανη γραφή του. Η μικρή νουβέλα που μόλις τελείωσα, αν και χωρίς ίχνος φανταστικού, μου φάνηκε εξίσου παράξενη, θεόμουρλη και απολαυστική.
 
Όσον αφορά την πλοκή, από την μια έχουμε τον Μπομπ και την Κόστανς, που, ελέω κονδυλωμάτων, παίζουν το παιχνίδι της "Ιστορίας της Ο", προσπαθώντας να ξεπεράσουν το πρόβλημα υγείας χωρίς να σταματήσουν τα ερωτικά παιχνίδια, από την άλλη τον Τζον και την Πατρίτσια που απολαμβάνουν τον Γουίλλαρντ, ένα πουλί από πεπιεσμένο χαρτί, που βρίσκεται ανάμεσα σε δεκάδες τρόπαια του μπόουλινγκ στο σαλόνι του σπιτιού τους, και στην μέση τους τρεις αδερφούς Λόγκαν, μανιακούς με το μπόουλινγκ, που τρία χρόνια τώρα ψάχνουν τα τρόπαια που τους έκλεψαν, με την ζωή τους να έχει πάρει την κάτω βόλτα, ταξιδεύοντας από πολιτεία σε πολιτεία και ληστεύοντας βενζινάδικα.

Αν περιμένετε να βγάλετε νόημα από την ιστορία, θα είναι σαν να προσπαθήσετε να βγάλετε από την μύγα ξύγκι. Δεν υπάρχει κάποιο νόημα, απλώς είναι μια τρελή ιστορία, με τρελούς χαρακτήρες, που διαβάζεται μονοκοπανιά σε δυο ώρες το πολύ. Η ιστορία είναι χωρισμένη σε δεκάδες πολύ μικρά κεφάλαια (το μεγαλύτερο ζήτημα να ήταν τρεις σελίδες) και έτσι βλέπουμε την καθημερινότητα των προαναφερθέντων χαρακτήρων. Το ύφος του Μπρότιγκαν παραμένει σταθερό, ιλαροτραγικό, άκρως χιουμοριστικό και αταξινόμητο. Τι να σας πω, δεν μπορώ να το περιγράψω, πρέπει να διαβάσετε κάτι δικό του για να καταλάβετε.
 
Προσωπικά μου άρεσε, ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα. Απλώς ήθελα λίγες παραπάνω σελίδες, για περισσότερες κουφές στιγμές, όμως και πάλι δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο παράπονο. Σαν βιβλίο δεν μπορώ να το προτείνω σε κάποιον, γιατί πραγματικά δεν λειτουργεί το ίδιο για όλους. Θα πρέπει να σας αρέσουν οι "ό,τι να'ναι" ιστορίες και το συγκεκριμένο ύφος γραφής, αλλιώς δεν...

7.5/10

----------------------------------------------------------------------------------------------

Το ψάρεμα της πέστροφας στην Αμερική

(Το διάβασα τον Ιανουάριο του 2017)

Τρίτο βιβλίο του ιδιαίτερου και μοναδικού Ρίτσαρντ Μπρότιγκαν που διαβάζω, μετά το θεόμουρλο γοτθικό γουέστερν "Το τέρας των Χώκλιν" που διάβασα το 2013 και το σουρεαλιστικό "Ο Γουίλλαρντ και τα τρόπαια του μπόουλινγκ" που διάβασα το 2015. Λοιπόν, είναι από τα βιβλία που δυσκολεύεσαι να γράψεις μια περίληψη της πλοκής, ή, τέλος πάντων, μια κριτική με αρχή, μέση και τέλος. Για τα προηγούμενα δυο βιβλία του συγγραφέα, μέσα στην τρέλα και τον σουρεαλισμό τους, κατάφερα και έγραψα κάτι της προκοπής. Τώρα τι να γράψω; Ας πούμε, τι ήθελε να πει ο ποιητής με αυτό το βιβλίο; Τι ήθελε να θίξει; Μπας και μιλάει για το ψάρεμα της πέστροφας στην Αμερική, όπως προδίδει και ο τίτλος του βιβλίου; Έλα ντε, σας λέω εγώ. Δηλαδή, εντάξει, στην Αμερική συμβαίνει ό,τι συμβαίνει, και έχουμε και λίγο από ψάρεμα, καθώς και κάμποσες πέστροφες (διαφόρων ειδών...), αλλά όχι, όσοι θέλετε ένα βιβλίο ψαρέματος της πέστροφας (στην Αμερική ή οπουδήποτε), μπορεί και να απογοητευτείτε. Να, βλέπετε τι κάνω τώρα; Φλυαρώ χωρίς να αναλύω τις αρετές του βιβλίου. Δεν ξέρω τι να πω, καταλάβατε; Χμ, ναι. Εντάξει. Ας πω κάτι, μην σας τρώω άδικα τον χρόνο: Δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη ιστορία, πόσο μάλλον πλοκή. Έχουμε διάφορα κείμενα και βινιέτες, που συνδέονται εντελώς χαλαρά. Είναι σαν διάσπαρτες ημερολογιακές εγγραφές. Η γραφή είναι πολύ καλή, ιδιαίτερη, ειρωνική, με ωραίες περιγραφές των κάμποσων πήγαινε-έλα των διαφόρων χαρακτήρων του βιβλίου σε ωραία και ιδιαίτερα μέρη της Αμερικάνικης υπαίθρου (μεταξύ άλλων). Η ατμόσφαιρα σούπερ, σουρεαλιστική, ταξιδιάρικη και κάπως νοσταλγική. Το συγγραφικό στιλ του Μπρότιγκαν είναι ένα και μοναδικό. Πρέπει να διαβάσεις κάτι δικό του για να καταλάβεις. Ιδιαίτερο χιούμορ, μεταφορές και παρομοιώσεις, τρελές και σουρεαλιστικές καταστάσεις... αυτά είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τα βιβλία του Μπρότιγκαν. Σίγουρα είναι ένας συγγραφέας για συγκεκριμένα γούστα. Προσωπικά μου αρέσει πολύ. Δυστυχώς, όμως, έχω μόνο ένα βιβλίο του ακόμα στα αδιάβαστα. Το "Η έκτρωση". Και μετά πάπαλα. Μακάρι να μεταφράζονταν τουλάχιστον τα "In Watermelon Sugar" και "A Confederate General from Big Sur", που φαίνονται εξίσου τρελά και ενδιαφέροντα. Δεν το βλέπω όμως...

8/10

----------------------------------------------------------------------------------------------

Dreaming of Babylon

(Το διάβασα τον Δεκέμβριο του 2017)

 Αυτό είναι το τέταρτο βιβλίο του Ρίτσαρντ Μπρότιγκαν που διαβάζω (δεύτερο για φέτος), αλλά μόλις το πρώτο που έκανα τον κόπο να διαβάσω στην γλώσσα που γράφτηκε, μιας και δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά (και ούτε πρόκειται κατά τα φαινόμενα). Ο Μπρότιγκαν είναι μια περίεργη και ιδιόρρυθμη περίπτωση συγγραφέα και κάθε φορά που τελείωνα κάποιο βιβλίο του δυσκολευόμουν να γράψω μια κριτική που να βγάζει νόημα. Τώρα τα πράγματα είναι σαφώς πιο εύκολα και απλά για μένα. Λοιπόν, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια παρωδία όλων αυτών των σκληροτράχηλων αστυνομικών νουάρ made in USA, όπου σχεδόν πάντα πρωταγωνιστής είναι ένας έξυπνος, ντόμπρος και δυναμικός ντετέκτιβ, που σχεδόν πάντα δίνει μια λύση στις υποθέσεις που αναλαμβάνει.

Εδώ τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά, όμως. Ναι, πρωταγωνιστεί ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ, ονόματι C. Card. Όμως, ο άνθρωπος είναι μάλλον κακός στην δουλειά του. Και άτυχος. Και τελείως απένταρος. Χρωστάει σε όποιον μιλάει αγγλικά, ζει σ'ένα αχούρι, δεν έχει γραφείο ή μια γραμματέα για να του σηκώνει τα τηλέφωνα (ή οτιδήποτε άλλο, εδώ που τα λέμε), ούτε καν αυτοκίνητο. Μάλιστα, τον τελευταίο καιρό το πήγαινε ποδαράτο, γιατί δεν είχε καν ψιλά για λεωφορείο. Τέλος πάντων, μετά από πολύ καιρό βρήκε έναν πελάτη. Αλλά προτού συναντήσει τον πελάτη και μάθει τι τον χρειάζεται, πρέπει να βρει σφαίρες για το όπλο του: Ναι, δεν έχει ούτε καν σφαίρες. Τα πράγματα θα μπερδευτούν πολύ όταν γίνει η πολυπόθητη συνάντηση και μάθει για την υπόθεση που θα αναλάβει... Α, επίσης ο αγαπητός πρωταγωνιστής έχει την τάση να ονειρεύεται την Βαβυλώνα, ένα μυθικό μέρος στο οποίο ζει ένα κάρο περιπέτειες και βλέπει τον εαυτό του πετυχημένο στα πάντα, στο πλευρό μιας θεογκόμενας. Ο φανταστικός του κόσμος είναι σαφώς πιο ονειρεμένος από τον κανονικό, στο Σαν Φρανσίσκο του 1942.

Σκοπός του συγγραφέα ήταν να παρωδήσει κατά κάποιον τρόπο όλες αυτές τις σκληροτράχηλες νουάρ ιστορίες, θέλοντας όμως παράλληλα να κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, με μια ιστορία γεμάτη κακοτυχίες, λίγο μυστήριο και μπόλικες τραγελαφικές καταστάσεις που βγάζουν γέλιο. Το χιούμορ είναι κάπως ιδιαίτερο, σίγουρα όχι για όλα τα γούστα. Όμως όσοι λατρεύουν τα σκληροτράχηλα αστυνομικά μυθιστορήματα, θεωρώ ότι θα το εκτιμήσουν έως ένα σημείο. Ο τρόπος γραφής είναι απλός και στρωτός, χωρίς παιχνίδια με τις λέξεις ή κρυφά νοήματα ή ασυνάρτητες σκέψεις, όπως μπορεί κανείς να συναντήσει σε άλλα βιβλία του συγγραφέα. Βέβαια υπάρχουν κάποιες μεταφορές, αλλά είναι εύληπτες. Οι περιγραφές είναι ρεαλιστικές και χωρίς άσχετες λεπτομέρειες, οι διάλογοι γεμάτοι ατάκες. Στο τέλος της ιστορίας δεν δίνεται κάποια συγκεκριμένη λύση και ούτε βρίσκουμε απαντήσεις σε κάποια ερωτήματα που προκύπτουν στην πορεία, αλλά αυτό ήταν μάλλον αναμενόμενο με βάση τον πρωταγωνιστή, ε; Και, τέλος πάντων, ποιος νοιάζεται για τον προορισμό, όταν το ταξίδι είναι υπέροχο;

8.5/10

----------------------------------------------------------------------------------------------

Η έκτρωση

(Το διάβασα τον Αύγουστο του 2019)

Πέμπτο βιβλίο του συγγραφέα που περνάει στη λίστα με τα διαβασμένα, μου φάνηκε με τη σειρά του εξίσου κουφό και ό,τι να'ναι με προηγούμενα τέσσερα, κάτι που σημαίνει ότι μου άρεσε. Ας πούμε ότι πρόκειται για ένα ιδιότυπο και κουλό ρομάντζο, όπως θα το έγραφε ο Ρίτσαρντ Μπρότιγκαν. Όσοι έχουν διαβάσει βιβλία του, καταλαβαίνουν τι τρέλα κουβαλάει σαν συγγραφέας, τι είδους χιούμορ διαθέτει και τι σόι ρομάντζο μπορεί να γράψει. Από τη μια δεν μπορώ να πω ότι κατάλαβα το γενικότερο νόημα του βιβλίου (αν υπάρχει τέτοιο), από την άλλη όμως πέρασα πολύ όμορφα και ευχάριστα την ώρα μου, η αλήθεια είναι ότι τέτοιες κουλές ιστορίες με κάνουν να ξεχνιέμαι για τα καλά. "Σε αφήνει με το χαμόγελο εκείνο που ζωγραφίζεται στο πρόσωπό σου όταν έχεις φάει μπόλικο παγωτό μία πολύ ζεστή μέρα", έγραψε για το βιβλίο το περιοδικό Rolling Stone, και νομίζω ότι πέτυχε διάνα: Ακριβώς αυτό ένιωσα. Περιττό να πω ότι δεν είναι για όλα τα γούστα, έτσι;

7.5/10

[yanni]

Το ψάρεμα της πέστροφας στην Αμερική

Σε κάποια συνέντευξη που είχε δώσει ο αγαπημένος μου Τομ Ρόμπινς, έκανε αναφορά στο συγκεκριμένο βιβλίο. Έψαξα, το βρήκα και διαπίστωσα ότι υπάρχουν και άλλοι τρελαρες συγγραφείς.

Μέσα από το βιβλίο του ο Μπροτιγκαν δεν φιλοδοξεί να κάνει επιτυχία, είναι κυρίως μια αυτοβιογραφία και προβολή του μοναχικού εγώ, διακωμωδεί συνεχώς, μακριά από κάθε κοινωνικό συμβιβασμό. Μάταια θα αναζητήσουμε μία ορισμένη δομή στο βιβλίο, όχι μόνο δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος, αλλά ούτε καν επιδιώκει ο συγγραφέας, να μας παρουσιάσει μια κατάσταση ή έναν χαρακτήρα με πειστικό τρόπο. Αυτό που μας παρουσιάζει, δεν είναι οι εμπειρίες του από το ψάρεμα της πέστροφας στην Αμερική, αλλά μάλλον το κακέκτυπο του αμερικανικού ονείρου και την εμπορευματοποίηση των πάντων.

Λίγο δυσνόητα και ακαταλαβιστικα όλα αυτά, αλλά κατά Μπροτιγκαν, η ζωή είναι μια αυταπάτη και η πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε, είναι η αντιστραμενη εικόνα του κόσμου η οποία έχει γίνει πια η συμβατική και συνηθισμένη εικόνα του κόσμου, χωρίς να καταλάβουμε τη διαφορά.

Edited September 25, 2023 by Ghost
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[yanni]

Το τέρας των Χωκλιν

Θα δανειστώ μία κριτική από το "The times" η οποία αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα αυτού του βιβλίου.

"Σίγουρα το καλύτερο βιβλίο του Μπροτιγκαν, που αναδεικνύει όλα τα συναρπαστικά χαρίσματα του. Μία επίδειξη άψογης τεχνικής και καλλιτεχνικής δεξιοτεχνίας... Οι αναπάντεχες στροφές στην πλοκή, η ακρίβεια και η ψυχρότητα της γλώσσας, το διαβολικό του χιούμορ, κάνουν αυτό το βιβλίο κλασικό" 

Edited September 25, 2023 by Ghost
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.