Τζον Γουίλιαμς (John Williams)

[Φάντασμα]

Ο Τζον Γουίλιαμς (1922-1994) γεννήθηκε στο Τέξας από γονείς αγρότες, και έγινε καθηγητής πανεπιστημίου. Άρχισε να γράφει το πρώτο του μυθιστόρημα το 1942, μεσολάβησαν αρκετά ποιήματα και μετά το "Stoner" ("Ο Στόουνερ") που ήταν το πρώτο έργο του που έτυχε, τότε κάποιας προσοχής. Μεγαλύτερη επιτυχία έκανε το επόμενο, "Augustus" (National Book Award for Fiction, 1973) με θέμα τον Ρωμαίο αυτοκράτορα. Πέθανε το 1994 χωρίς καν να υποψιάζεται την επιτυχία που έχει σήμερα "Ο Στόουνερ".

Δείτε τα βιβλία του και διαβάστε κριτικές γι' αυτά, στο Goodreads.

Βιβλία του συγγραφέα που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά:

1. Nothing but the night - Μόνο η νύχτα (Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός, 2023)
2. Butcher's Crossing - Το πέρασμα του Μακελάρη (Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός, 2021)
3. Augustus - Αύγουστος (Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός, 2017)
4. Stoner - Ο Στόουνερ (Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός, 2017)
5. Sex: Portraits of Passion - Ερωτικά πορτρέτα (Κεστός, 2007)

Πηγή: biblionet

[BladeRunner]

Βιβλία του συγγραφέα που έχω διαβάσει:

Ο Στόουνερ

(Το διάβασα τον Νοέμβριο του 2017)

 Μια μέρα του Μαρτίου, μετά την δουλειά, πήγα στον Ιανό που ήταν πιο κοντά, για να χαζέψω και να "τσιμπήσω" και τίποτα. Και ξαφνικά βλέπω στις νέες κυκλοφορίες το βιβλίο του Γουίλιαμς. Ήξερα ότι θα κυκλοφορούσε στα ελληνικά, αλλά δεν ήξερα το πότε. Το αρπάζω μαζί με το "Ο καλός στρατιώτης" του Φορντ και πάω σπίτι με σκοπό να το αρχίσω άμεσα. Έλα, όμως, που δεν το άρχισα, το άφησα στην άκρη να πιάνει σκόνη στην βιβλιοθήκη μου και, τελικά, έπρεπε να περάσουν οχτώ μήνες από τότε για να το διαβάσω επιτέλους! Κάλλιο αργά παρά ποτέ, λένε, και έχουν δίκιο.

Το βιβλίο έχει αποκτήσει φανατικό κοινό, τόσο στο εξωτερικό όσο και στην Ελλάδα, με τα σχόλια αναγνωστών και κριτικών να είναι από πολύ καλά έως διθυραμβικά. Αρχίζοντάς το, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί τέτοιος ενθουσιασμός. Ωραία, στρωτή γραφή, ενδιαφέροντα σκηνικά, αλλά τίποτα το αξιοσημείωτο. Όμως, όσο προχωρούσε η ανάγνωση, όσο άρχιζαν να βγαίνουν στην φόρα συναισθήματα και νοήματα, τόσο άρχισα να καταλαβαίνω ότι όντως πρόκειται για ένα λογοτεχνικό αριστούργημα. Η ζωή του Στόουνερ είναι μια συνηθισμένη ζωή, με τις νίκες και της ήττες της, με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες της, με τις χαρές και τις λύπες της, δεν ξεχωρίζει ιδιαίτερα από αυτές χιλιάδων άλλων ανθρώπων. Όμως ο συγγραφέας παρουσιάζει την ζωή του με αξιοσημείωτη ζωντάνια και ρεαλιστικότητα, περιγράφει σκηνές από τον βίο και την καριέρα του με διεισδυτικότητα, ο αναγνώστης είναι σαν να γνωρίζει έναν άνθρωπο με σάρκα και οστά.

Με τόσες θετικές κριτικές -και από ανθρώπους που εκτιμώ το αναγνωστικό τους γούστο-, περίμενα να διαβάσω ένα πραγματικά καλό και απολαυστικό βιβλίο. Βέβαια, στην άκρη του μυαλού υπήρχε και το ενδεχόμενο να μην μου φανεί τελείως του γούστου μου, και να κάνω την διαφορά βάζοντας -ξέρω 'γω- τέσσερα αστεράκια. Έλα όμως που δεν θα κάνω την διαφορά. Δεν μπορώ να μην βάλω άριστα σ'αυτό το βιβλίο. Με απορρόφησε τελείως, με ταξίδεψε στον χρόνο και τον χώρο, μου χάρισε απλόχερα αναγνωστική απόλαυση και τροφή για σκέψη, χάρη σ'αυτό γνώρισα έναν ξεχωριστό άνθρωπο: Αν όχι τον Στόουνερ, ίσως τον ίδιο τον συγγραφέα. Περιττό να αναφέρω ότι έχω ήδη προμηθευτεί το "Αύγουστος" που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες, και ότι ελπίζω να μεταφραστεί και το "Butcher's Crossing".

9.5/10

--------------------------------------------------------------------------------------------

Το Πέρασμα του Μακελάρη

(Το διάβασα τον Μάιο του 2021)

Τον Νοέμβριο του 2017 μαγεύτηκα -όπως χιλιάδες άλλοι αναγνώστες- από το καταπληκτικό "Στόουνερ", ένα από τα καλύτερα βιβλία εκείνης της χρονιάς και, φυσικά, ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει μέχρι σήμερα. Ε, λοιπόν, το "Το Πέρασμα του Μακελάρη" με ταρακούνησε ακόμα παραπάνω, με μάγεψε σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό, αν αυτό είναι δυνατό. Φυσικά, παίζει ρόλο και το γεγονός ότι λατρεύω τα γουέστερν και τις περιπέτειες στις αχανείς περιοχές της Αμερικάνικης Δύσης (αλλά και της Ασίας, της Αφρικής κλπ), αλλά το θέμα είναι ότι ο Τζον Γουίλιαμς πραγματικά κέντησε, νομίζω ότι έγραψε την τέλεια (αντί) γουέστερν ιστορία. Το βιβλίο είναι πολλά παραπάνω από ένα απλώς εξαιρετικά καλογραμμένο γουέστερν, μιας και μπορεί να το δει κανείς και ως μια αλληγορία της σύγχρονης κοινωνίας, ή ως ένα σχόλιο για τη σχέση του ανθρώπου με τη Φύση, για την ανθρώπινη σκληρότητα και για τη ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, με ορισμένες υπαρξιακές προεκτάσεις. Όπως και να 'χει, η όλη ιστορία προσφέρει απλόχερα απίστευτες εικόνες άγριας ομορφιάς, δυνατές σκηνές, εξαιρετικά σκιαγραφημένους χαρακτήρες, καθώς φυσικά και μπόλικη τροφή για σκέψη. Η γραφή είναι απίστευτη, οξυδερκής και αιχμηρή, με λεπτομερείς περιγραφές που μεταφέρουν τον αναγνώστη πίσω στον χρόνο, σε εκείνα τα άγρια μέρη, τα ανελέητα και συνάμα γεμάτα ομορφιά. Ο ρυθμός είναι αργός και βασανιστικός για τους ήρωες της ιστορίας -που περνάνε πολλές δύσκολες στιγμές-, αλλά για μένα ήταν άκρως απολαυστικός, με τον συγγραφέα να καταφέρνει να με κάνει ένα με το δράμα των πρωταγωνιστών. Μπορώ να πω ότι ένιωσα στο πετσί μου τις κακουχίες και όλα αυτά που αντιμετώπισαν, συνάμα όμως αγανάκτησα από το μακελειό στο οποίο συμμετείχαν. Πραγματικά, γιατί ο άνθρωπος έχει την τάση να είναι τόσο καταστροφικός; Τι προσδοκά; Αλλά ας μην αρχίσω, γιατί θα με πιάσουν οι μαύρες μου. Όσον αφορά το μέλλον μου με τον Τζον Γουίλιαμς, έχω στα αδιάβαστα το "Αύγουστος" (που ίσως διαβαστεί φέτος), ενώ ελπίζω να δούμε στα ελληνικά και το "Nothing But the Night", έστω και αν σαν πρωτόλειο έργο δεν φτάνει το επίπεδο των υπόλοιπων βιβλίων του συγγραφέα. Μακάρι να έγραφε περισσότερα βιβλία, από την άλλη όμως η ποιότητα είναι πάντα προτιμότερη της ποσότητας.

10/10

--------------------------------------------------------------------------------------------

Μόνο η νύχτα

(Το διάβασα τον Οκτώβριο του 2023)

Όλοι οι συγγραφείς ξεκινάνε από κάπου, με κάποιο μυθιστόρημα, με κάποια νουβέλα, με κάποια συλλογή διηγημάτων... ο Τζον Γουίλιαμς ξεκίνησε με αυτό το μικρό μυθιστόρημα, που το είδε να εκδίδεται για πρώτη φορά όταν ήταν είκοσι έξι ετών. Κάπου είδα ότι άρχισε να το γράφει κατά την ανάρρωσή του από τραύματα ως συνέπεια ενός δυστυχήματος κατά τη διάρκεια της θητείας του στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό, πάντως αν όντως ισχύει είναι κάτι φανερό στην ολίγον τι πεσιμιστική, κλειστοφοβική και στενάχωρη ατμόσφαιρα της ιστορίας, στον ίδιο τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα και γενικά στην αίσθηση που αφήνει στο τέλος το σύντομο αυτό μυθιστόρημα στους αναγνώστες. Από τη στιγμή που μιλάμε για πρωτόλειο έργο, για ένα έργο που έγραψε ο Γουίλιαμς πριν ωριμάσει σαν συγγραφέας, αλλά ακόμα και σαν χαρακτήρας και άνθρωπος, έχει σίγουρα τα θέματά του και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί με τα επόμενα αριστουργήματά του (εγώ έχω διαβάσει τα "Στόουνερ" και "Το Πέρασμα του Μακελάρη"). Ποιοτικά και ποσοτικά είναι σίγουρα πιο κάτω. Όμως, προσωπικά, το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον με τον τρόπο του, με κάποια... νουάρ στοιχεία στην ατμόσφαιρα (έχει χαρακτηριστεί και ως ένα μελαγχολικό ψυχολογικό νουάρ, και συμφωνώ απόλυτα), και αν μη τι άλλο η γραφή έχει μια κάποια ποιότητα, ένα κάποιο βάθος, δείχνει ορισμένα από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν συγγραφικά τον Γουίλιαμς στα επόμενα βιβλία του. Και μπορεί να πάσχει σαν έργο αν το συγκρίνεις με τα άλλα του έργα, όμως αν το δεις αυτόνομα, δεν είναι καθόλου κακό. Και μάλλον έχει και το σωστό μέγεθος, γιατί αν ήταν μεγαλύτερο ίσως να κούραζε, ίσως να έχανε την όποια δύναμή του. Προσωπικά, μου άρεσε, δεν απογοητεύτηκα. Ίσως γιατί περίμενα ότι θα διάβαζα ένα πρωτόλειο έργο ενός μεγάλου συγγραφέα: Δηλαδή ένα μυθιστόρημα με ατέλειες, αλλά και με αρετές.

8/10