Αντρέι Μακίν (Andreï Makine)

[BladeRunner]

Γεννημένος στις 10 Σεπτεμβρίου του 1957 στην πόλη Kρασνογιάρσκ της Σιβηρίας, ο Αντρέι Μακίν περιπλανήθηκε πολύ μέχρι να εγκατασταθεί στη Γαλλία, το 1987. Χάρη στη γιαγιά του, που του μάθαινε γαλλικά από την ηλικία των τριών χρόνων, γνώριζε ήδη άπταιστα τη γλώσσα της μελλοντικής του πατρίδας. Σ’ αυτή τη γλώσσα ήθελε πάντοτε να γράφει. Σχεδόν παράλληλα με τα γαλλικά, ανακάλυψε, παιδί ακόμη, την ποίηση, και η δεκαετία του ’70 τον βρίσκει φοιτητή, πρώτα στο Καλίνινγκραντ και μετά στη Μόσχα, όπου συμμετείχε σε ομάδες καλλιτεχνικής αμφισβήτησης και καταγγελίας του καθεστώτος. Μετά την αποφοίτησή του, εργάστηκε ως δάσκαλος σε σχολεία της επαρχίας που γεννήθηκε. Αλλά οι αχανείς εκτάσεις του τόπου του δεν του αρκούσαν. Ταξίδεψε πολύ: Σιβηρία, Άπω Ανατολή, Κεντρική Ασία, Ευρώπη, Αφρική, Αυστραλία. Στα 30 του φτάνει για πρώτη φορά στο Παρίσι και, άριστος γνώστης της γλώσσας, αποφασίζει να εγκατασταθεί εκεί. Μην μπορώντας να εξασφαλίσει εκδότη για τα πρώτα του έργα, αναγκάζεται να καταφύγει σ’ ένα τέχνασμα: παριστάνει πως τα χειρόγραφά του είναι μεταφρασμένα από τα ρωσικά. Η απάτη αυτή παίρνει τέλος με το τρίτο του έργο, το βιβλίο "Au temps du fleuve amour", με το οποίο αποφάσισε να επιβληθεί στους Γάλλους αναγνώστες μιλώντας τη δική τους γλώσσα. Αφού "υιοθέτησε" επίσημα τη γαλλική γλώσσα, ο Μακίν πήρε και τη γαλλική υπηκοότητα. Δεν επέστρεψε ποτέ στη Ρωσία, όπου δεν τον περιμένει πια κανείς, ούτε οικογένεια ούτε φίλοι. "Η Ρωσία που γνώρισα έχει αλλάξει πολύ. Οπότε επιστρέφω εκεί νοερά", λέει ο ίδιος. Ωστόσο, λίγο η προφορά του, λίγο το πάθος του όταν μιλάει για λογοτεχνία, λίγο οι συχνές του αναφορές στη Ρωσία, κάνουν τους αναγνώστες του να πιστεύουν πως ο Αντρέι Μακίν παραμένει αδιαφιλονίκητα Ρώσος. Το 1995 κατέκτησε τις επάλξεις της παγκόσμιας λογοτεχνίας με το μυθιστόρημα "Reves de mes etes russes", ένα διεθνές best-seller που πούλησε πάνω από δυο εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Την ίδια χρονιά το μυθιστόρημα "Le testament francais" του εξασφάλισε τόσο το βραβείο Goncourt όσο και το βραβείο Medicis, τα δυο σημαντικότερα βραβεία λογοτεχνίας στη Γαλλία. Tο 1997 ήταν επίσης υποψήφιος για το Εθνικό Λογοτεχνικό Βραβείο Κριτικών. Έχοντας γράψει συνολικά πάνω από είκοσι μυθιστορήματα, εκλέγεται το 2016 μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας.
Ο Αντρέι Μακίν μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στο σπίτι του στη Μονμάρτη, σ’ ένα κτίριο που φιλοξενούσε άλλοτε ένα άσυλο φρενοβλαβών, το οποίο ο συγγραφέας έχει διαμορφώσει σε στούντιο με κήπο, με λουλούδια και φυτά που έχει φυτέψει ο ίδιος, και στο "ερημητήριό" του, σ’ ένα απομονωμένο χωριό της νοτιοδυτικής Γαλλίας. Τα τελευταία χρόνια διδάσκει ρωσική λογοτεχνία στο Γυμνάσιο Τεχνών και Επιστημών του Πω. (Πηγή: Biblionet.gr)

*Δείτε τα βιβλία του και διαβάστε κριτικές γι' αυτά, στο Goodreads.

Βιβλία του συγγραφέα που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά:

*Le crime d'Olga Arbélina - Το αμάρτημα της Όλγας Αρμπελίνα (Φυτράκης, 2002)
*La Fille d'un héros de l'Union soviétique - Η κόρη του ήρωα (Φυτράκης, 2002)
*Le Testament français - Η κληρονομιά (Φυτράκης, 2001)
*Requiem pour l'Est - Ελεγεία για την Ανατολική Ευρώπη (Φυτράκης, 2002)
*La Musique d'une vie - Η μουσική μιας ζωής (Φυτράκης, 2004)
*La femme qui attendait - Η γυναίκα που περίμενε (Ηλέκτρα, 2004)
*L'Amour humain - Η ανθρώπινη αγάπη (Ηλέκτρα, 2008)
*La vie d'un homme inconnu - Η ζωή ενός άγνωστου άντρα (Καστανιώτης, 2014)
*L'Archipel d'une autre vie - Το αρχιπέλαγος μιας άλλης ζωής (Utopia, 2017)

[BladeRunner]

Το αρχιπέλαγος μιας άλλης ζωής

Πρώτο βιβλίο του Αντρέι Μακίν που διαβάζω (είναι και το μοναδικό δικό του που έχω στη συλλογή μου) και δηλώνω εξαιρετικά ικανοποιημένος. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον, καλογραμμένο και στο μεγαλύτερο μέρος του καθηλωτικό μυθιστόρημα, πρόκειται ουσιαστικά για μια συναρπαστική περιπέτεια καταδίωξης και επιβίωσης στη Σιβηρία, με πολιτικές, φιλοσοφικές και υπαρξιακές προεκτάσεις, που από τη μια κάνει τον αναγνώστη να αγωνιά και να είναι στην τσίτα με την όλη δράση, τα φοβερά σκηνικά και την έντονη ατμόσφαιρα, από την άλλη τον βάζει και σε διάφορες σκέψεις πολιτικής και υπαρξιακής φύσεως. Είναι απλά αλλά συνάμα υπέροχα γραμμένο, με στιβαρό αφηγηματικό ύφος και κινηματογραφικούς ρυθμούς (είναι από τα βιβλία που εύκολα θα γινόταν μια πολύ δυνατή ταινία), γεμάτο με εικόνες άγριας ομορφιάς και σκηνές που κόβουν την ανάσα και μένουν στο μυαλό του αναγνώστη αρκετά μετά το τέλος της ανάγνωσης. Ναι, πολύ ωραίο βιβλίο, απορώ γιατί τόσο καιρό δεν το είχα διαβάσει: Ίσως περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να το απολαύσω στον απόλυτο βαθμό. Και σίγουρα το απόλαυσα!

9/10