Πατρίκ Μοντιανό (Patrick Modiano)

[BladeRunner]

Ο Πατρίκ Μοντιανό, γεννημένος στις 30 Ιουλίου του 1945 στο προάστιο Μπουλόν-Μπιγιανκούρ, στα δυτικά του κέντρου του Παρισιού, είναι ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή Γάλλους συγγραφείς, με πλούσιο συγγραφικό έργο και πολλές διακρίσεις. Το 1972 κέρδισε το Μέγα Βραβείο Μυθιστορήματος της Γαλλικής Ακαδημίας για το Les Boulevards de ceinture, το 1978 κέρδισε το Βραβείο Γκονκούρ για το βιβλίο Rue des Boutiques obscures και φυσικά το 2014 βραβεύτηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. Τα τρία πιο γνωστά του έργα είναι τα Rue des boutiques obscures ("Οδός σκοτεινών μαγαζιών"), Dora Bruder ("Ντόρα Μπρούντερ") και Dans le café de la jeunesse perdue ("Στο café της χαμένης νιότης"). Επίσης μαζί με τον Louis Malle έχει γράψει το σενάριο της καταπληκτικής ταινίας Lacombe, Lucien (1974).

*Διαβάστε περισσότερα για τη ζωή και το έργο του, στην Wikipedia.

*Δείτε τα βιβλία και διαβάστε κριτικές γι' αυτά, στο Goodreads.

Βιβλία του συγγραφέα που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά:

*Lacombe, Lucien - Λακόμπ Λυσιέν (Πόλις, 2017)
*Villa Triste - Το άρωμα της Υβόννης (Λιβάνης, 1995), Η βίλα της θλίψης (Λιβάνης, 2014),
*Rue des Boutiques obscures - Οδός σκοτεινών μαγαζιών (Κέδρος, 1988)
*De si braves garçons - Ήταν όλοι τους τόσο καλά παιδιά... (Πόλις, 2004)
*Quartier Perdu - Η χαμένη γειτονιά (Χατζηνικολή, 1987)
*Dimanches d'août - Κυριακές του Αυγούστου (Καστανιώτης, 1996)
*Fleurs de ruine - Άνθη ερειπίων (Οδυσσέας, 1992)
*Dora Bruder - Ντόρα Μπρούντερ (Πατάκης, 2014)
*La Petite Bijou - Η μικρή Μπιζού (Πόλις, 2013)
*Accident nocturne - Νυχτερινό ατύχημα (Πόλις, 2005)
*Un pedigree - Ένα πεντιγκρί (Πόλις, 2018)
*Dans le café de la jeunesse perdue - Στο café της χαμένης νιότης (Πόλις, 2013)
*Pour que tu ne te perdes pas dans le quartier - Για να μη χάνεσαι στη γειτονιά (Πόλις, 2015)
*Souvenirs dormants - Ναρκωμένες αναμνήσεις (Πόλις, 2018)
*Chevreuse - Chevreuse (Πόλις, 2023)

[BladeRunner]

Βιβλία του Πατρίκ Μοντιανό που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής:

Η μικρή Μπιζού

(Το διάβασα τον Σεπτέμβριο του 2016)

Αυτό το μικρό και ωραίο βιβλιαράκι είναι η πρώτη μου επαφή με το έργο του Πατρίκ Μοντιανό, βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2014. Πρόκειται για ένα χαμηλών τόνων και μελαγχολικό νουάρ, έτσι όπως μόνο οι Γάλλοι μπορούν να γράψουν (εκτός, ίσως, από κάποιες εξαιρέσεις). Πρωταγωνίστρια είναι μια νεαρή κοπέλα με ελαττωματική μνήμη, που τριγυρίζοντας στα βουλεβάρτα και τα πάρκα, τους σταθμούς του μετρό και τα διάφορα "καφέ" του Παρισιού, προσπαθεί να ανασυνθέσει τα παιδικά της χρόνια, να εντοπίσει κάποια τραύματα, να κάνει μια νέα αρχή. Όλα αυτά με αφορμή μια γυναίκα με κίτρινο παλτό που είδε στο μετρό, η οποία έμοιαζε πολύ με την χαμένη μητέρα της. Η πλοκή κινείται με αργούς και σταθερούς ρυθμούς, χωρίς εξάρσεις και ένταση, καταφέρνει όμως να κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι το φινάλε. Ο συγγραφέας μας πηγαίνει αρκετά συχνά μπρος-πίσω στον χρόνο και μας δείχνει το μπερδεμένο μυαλό της συμπαθητικής αλλά μοναχικής πρωταγωνίστριας. Προσωπικά αυτό το στιλ μου άρεσε πολύ, αλλά θέλει λίγη προσοχή, γιατί μπορεί να μπερδευτεί κανείς. Το Παρισινό σκηνικό περιγράφεται με λιτό και εξαιρετικό τρόπο και η ατμόσφαιρα είναι σαφώς εξαιρετική, κάπως σκοτεινή και ίσως απαισιόδοξη. Γενικά είναι ένα πολύ καλό βιβλίο, ήρεμο και μελαγχολικό, που δίνει ευκαιρίες για προβληματισμό και στοχασμό πάνω στην μοναξιά, την ταυτότητα και την μνήμη του παρελθόντος. Η ελληνική έκδοση (Πόλις) κλασικά πολύ ωραία και προσεγμένη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα διαβάσω και άλλα βιβλία του συγγραφέα.

8/10

------------------------------------------------------------------------------------------------

Κυριακές του Αυγούστου

(Το διάβασα τον Σεπτέμβριο του 2018)

Αυτό είναι μόλις το δεύτερο βιβλίο του Νομπελίστα Πατρίκ Μοντιανό που διαβάζω, μετά το πολύ καλό και ιδιαίτερο "Η μικρή Μπιζού", που διάβασα τον Σεπτέμβριο του 2016 (κοίτα να δεις σύμπτωση!). Λοιπόν, το "Κυριακές του Αυγούστου" είναι λιγότερο γνωστό από εκείνο το βιβλίο, αλλά προσωπικά μου φάνηκε ένα κλικ πιο πάνω. Βασικά προτερήματα του βιβλίου αυτού είναι η απίστευτα μελαγχολική και πιο-νουάρ-πεθαίνεις ατμόσφαιρα, καθώς και οι λιτές και ουσιαστικές περιγραφές των χαρακτήρων και των διαφόρων σκηνικών. Ο συγγραφέας κατάφερε με περισσή ευκολία να με μεταφέρει στην πανέμορφη Νίκαια, πραγματικά ήταν σαν να περπατούσα και 'γω μαζί με τον πρωταγωνιστή στους δρόμους της πόλης και να βλέπω με τα ίδια μου τα μάτια τα κτίρια και τα τοπία. Επίσης μου άρεσε αρκετά ο τρόπος αφήγησης, με τα μπρος-πίσω στον χρόνο (γενικά ο συγγραφέας αρέσκεται στο να παίζει λίγο με τις μνήμες και τις αναμνήσεις των χαρακτήρων του), όπως φυσικά και η όλη αίσθηση μυστηρίου που διαπνέει την πλοκή, η οποία κατάφερε να μου κρατήσει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Όσον αφορά το τέλος, κάποια πράγματα μπαίνουν στη θέση τους, ίσως κάποια ερωτήματα να μένουν αναπάντητα, θεωρώ πάντως ότι η ιστορία κλείνει ωραία και ικανοποιητικά. Γενικά, πρόκειται για ένα εξαιρετικά καλογραμμένο και ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα, ό,τι πρέπει για λίγες ώρες αναγνωστικής απόλαυσης.

8.5/10

------------------------------------------------------------------------------------------------

Στο café της χαμένης νιότης

(Το διάβασα τον Ιανουάριο του 2019)

Τρίτο βιβλίο του Πατρίκ Μοντιανό που διαβάζω, μετά το πολύ καλό "Η μικρή Μπιζού" που διάβασα το 2016 και το επίσης πολύ καλό "Κυριακές του Αυγούστου" που διάβασα το 2018, και δηλώνω για μια ακόμη φορά ιδιαίτερα ικανοποιημένος και οπωσδήποτε γοητευμένος από την υπέροχη γραφή και την απίστευτη ατμόσφαιρα που ξέρει να δημιουργεί ο εξαιρετικός αυτός Νομπελίστας συγγραφέας. Ο Μοντιανό αγγίζει και πάλι θέματα όπως, μεταξύ άλλων, η μοναξιά, η μνήμη, τα ανεκπλήρωτα όνειρα και οι αναμνήσεις, με ένα θα έλεγε κανείς μίνι οδοιπορικό στα βουλεβάρτα και τα καφέ του Παρισιού της δεκαετίας του '60, σε ένα μποέμ Παρίσι πλέον ολότελα χαμένο στη λήθη. Σίγουρα το βιβλίο δεν είναι για όλα τα γούστα, όπως και γενικά ο Μοντιανό: Η πλοκή κινείται με αρκετά αργούς ρυθμούς και δεν φαίνεται να οδηγεί κάπου συγκεκριμένα, οι χαρακτήρες και όλα όσα κάνουν και σκέφτονται μπορεί να μην αγγίξουν συναισθηματικά αρκετούς αναγνώστες, ενώ μπορεί κάποιος να βαρεθεί κιόλας, από τη χαλαρή δομή της ιστορίας και το όλο στιλ γραφής. Προσωπικά, όμως, αραιά και που, απολαμβάνω να διαβάζω τέτοια βιβλία, γεμάτα μελαγχολία και νοσταλγία, με περιγραφές εποχών που δεν έχω ζήσει, τοπίων που δεν έχω επισκεφτεί (ακόμα!) και ανθρώπων που δεν έχω γνωρίσει, χωρίς να με απασχολεί ιδιαίτερα η πλοκή. Και η γραφή του Μοντιανό καταφέρνει να με μαγεύει, αλλά και να με ταξιδεύει. Χαίρομαι που έχω ακόμα κάμποσα βιβλία του συγγραφέα στη λίστα με τα αδιάβαστα.

8/10

------------------------------------------------------------------------------------------------

Οδός σκοτεινών μαγαζιών

(Το διάβασα τον Αύγουστο του 2019)

Τέταρτο βιβλίο του Πατρίκ Μοντιανό που διαβάζω, μετά τα "Η μικρή Μπιζού", "Κυριακές του Αυγούστου" και "Στο café της χαμένης νιότης", και δηλώνω για ακόμα μια φορά εξαιρετικά ικανοποιημένος. Μάλιστα, μπορώ να πω ότι τούτο βιβλίο μου φάνηκε λίγο καλύτερο από τα τρία προηγούμενα, έστω και για κάποιες μικρές λεπτομέρειες. Όπως και να΄χει, και σ'αυτό το βιβλίο ο Μοντιανό προβληματίζει και προβληματίζεται για μια σειρά θεμάτων όπως είναι η ταυτότητα, η ανθρώπινη μοναξιά, το σκοτεινό παρελθόν και η ανάσυρση αναμνήσεων. Ο πρωταγωνιστής μας θυμάται μόνο τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής του, όταν άρχισε να δουλεύει για ένα γραφείο ιδιωτικών ντετέκτιβ. Ούτε το πραγματικό του όνομα δεν γνωρίζει. Τώρα προσπαθεί να ανακαλύψει επιτέλους ποιος πραγματικά είναι, ψάχνοντας ανθρώπους στους δρόμους, τα μπαρ, τα καφέ και τα διάφορα σημεία του Παρισιού, που ίσως τον αναγνωρίζουν από τότε που ήταν νέος, από τότε που ήταν ένας άλλος άνθρωπος. Αλήθεια, όμως, αξίζει τον κόπο να σκαλίζει κανείς τέτοιες ιστορίες; Η γραφή του Μοντιανό είναι πραγματικά εξαιρετική, με τις περιγραφές του δημιουργεί μια φοβερή νουάρ ατμόσφαιρα, κάπως μελαγχολική και συνάμα νοσταλγική, ενώ παίρνει από το χεράκι τον αναγνώστη και τον κάνει να ταξιδεύει πίσω στον χρόνο, σε ένα Παρίσι ολότελα χαμένο στη λήθη της ιστορίας. Υποθέτω ότι το στιλ και το ύφος γραφής του Μοντιανό δεν είναι για όλα τα γούστα, όμως προσωπικά μου αρέσει πάρα πολύ, με κάνει να νιώθω νοσταλγία για εποχές που δεν έχω ζήσει και για μέρη που δεν έχω επισκεφτεί.

8.5/10

------------------------------------------------------------------------------------------------

Για να μη χάνεσαι από τη γειτονιά

(Το διάβασα τον Απρίλιο του 2020)

Πέμπτο βιβλίο του Πατρίκ Μοντιανό που διαβάζω, μετά τα "Η μικρή Μπιζού", "Κυριακές του Αυγούστου", "Στο café της χαμένης νιότης" και "Οδός σκοτεινών μαγαζιών", και δεν μπορώ παρά να δηλώσω ξανά μαγεμένος από το στιλ γραφής και την όλη μελαγχολική ατμόσφαιρα που κάθε φορά καταφέρνει να δημιουργεί ο ιδιαίτερος αυτός συγγραφέας. Βέβαια, οφείλω να πω ότι τούτο το βιβλίο είναι μάλλον το πιο αδύναμο από αυτά που έχω διαβάσει, με την έννοια ότι η πλοκή μοιάζει να είναι κάπως πιο αποσπασματική και όχι τόσο ξεκάθαρη, θα έλεγα ότι λείπει κάποιο κέντρο, ένας στόχος. Εννοείται πως ο Μοντιανό ασχολείται με τα θέματα που τον προβληματίζουν σαν άνθρωπο και συγγραφέα, όπως είναι η μοναξιά, η μνήμη, οι αποσπασματικές αναμνήσεις, η νοσταλγία για τα χρόνια που πέρασαν, η μελαγχολία... Προσωπικά απολαμβάνω τις περιγραφές του, τον τρόπο σκέψης του, την όλη μελαγχολία και νοσταλγία που αναδίδουν οι ιστορίες του, έστω και αν αντικειμενικά αυτές δεν είναι πάντα συγκεκριμένες και ξεκάθαρες.

7.5/10

[BladeRunner]

Νυχτερινό ατύχημα

Μετά από τριάμισι και κάτι χρόνια, επιτέλους διαβάζω ξανά βιβλίο του Πατρίκ Μοντιανό. Αυτό είναι το έκτο δικό του που διαβάζω και πιθανότατα το πιο αδύναμο και πιο ισχνό ως προς την ιστορία και το περιεχόμενο, όμως και πάλι πρόκειται για ένα εξαιρετικά καλογραμμένο και ατμοσφαιρικό έργο, με έντονη νοσταλγική και μελαγχολική διάθεση, όπως άλλωστε όλα τα βιβλία του συγκεκριμένου συγγραφέα. Κι εδώ ο Μοντιανό ασχολείται με τη μνήμη, τις αναμνήσεις, με το παρελθόν και το παρόν και τη σύγχυση που (μπορεί να) υπάρχει μέσα μας, με το γνωστό και αγαπημένο μελαγχολικό και λιτό ύφος γραφής, που προσωπικά πάντα μου δημιουργεί μια παράξενη αίσθηση μέσα μου. Κανονικά θα του έβαζα τρία αστεράκια γιατί σαν ιστορία δεν ένιωσα να πηγαίνει κάπου (τουλάχιστον αυτό το ένιωσα πιο έντονα σε σχέση με τα άλλα του βιβλία που έχω διαβάσει), όμως ειλικρινά δεν μου πάει η καρδιά να βάλω τρία αστεράκια σε βιβλίο του Μοντιανό.

7.5/10