......ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ....

[Μικαελλα]

            ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ 

Ειναι Οκτωβρης..ομως ο καιρος εξακολουθει να θυμιζει καλοκαιρι...αυτο το ομορφο καλοκαιρι που ομως οπως παντα ειναι τοσο συντομο...σαν τη νιοτη...γλυκια και συντομη γεματη ενταση σαν πυροτεχνημα!

Ειναι Κυριακη κ αυτη η μερα με βρισκει να ονειροπολω στην παραλια...νιωθω μια θλιψη. αρνουμενη να συνηθισω στη σκεψη οτι η ζωη μου φευγει τοσο γρηγορα χωρις πραγματικα να τη ζω..

Θελω να φυγω να τρεξω οσο πιο γρηγορα μπορω να ξεφυγω απο κατι που ουτε εγω δε μπορω να προσδιορησω...ομως η πραγματικοτητα ειναι οτι δε μπορεις να ξεφυγεις απο τον εαυτο σου μετακινουμενος απο το ενα μερος στο αλλο..

Μερικες φορες νιωθω  οτι δεν ειμαι ζωντανη απλως ονειρευομαι οτι ζω..νιωθω μια φρικη και εναν τρομο καθε φορα που συλλογιζομαι οτι περιπλανιεμαι μοναχη, μια γυμνη και απροστατευτη υπαρξη που δε βγαινει ποτε απο το καβουκι της, ποτε δεν πλαταινει τη ζωη της...

Κοιταζω το ρολοι μου..η ωρα ειναι τρεις...ο ηλιος λαμπει και σαν χαδι αγγιζει το κορμι μου...δε θελω να χαθει ο ηλιος..με γεμιζει  χαρα..

Κλεινω τα ματια μου...γυριζω το χρονο πισω..τοτε που εκανα παντα αυτο που επιθυμουσα..ηταν ωραιες εποχες..πως επιθυμω να ξαναγυρισουν!...μερικες φορες οποιος δε μπορει να δρασει ειναι προτιμοτερο να ξεκουραζεται.. ετσι και εγω κλεινω τα ματια μου και αφηνομαι...

Ο ΗΛΙΟΣ το γλυκο του χαδι...η θλιψη σιγα σιγα χανεται και δινει τη θεση της στην ελπιδα..μια φωνη μεσα στο μυαλο μου προσπαθει να με αφυπνισει....σκεψεις διαφορες αλλες θετικες και αλλες αρνητικες..αραγε ποιος θα κερδισει...μερικες φορες βουλιαζω και αλλες αναδυωμαι..

Ο ηλιος ειναι η ελπιδα...το φως οτι οσα σκοταδια και αν ερθουν με τη λαμψη του θα τα διαλυσει...ναι το πιστευω οσο περισσοτερο ο ηλιος με τυλιγει το σκοταδι που με περιβαλει χανεται......νιωθω ετοιμη να επιστρεψω...να γυρισω το χρονο πισω τοτε που τιποτα δε με τρομαζε..τοτε που ειχα τον ηλιο πανω μου.....

Κατω απο τον ηλιο νιωθω δυνατη...δε θελω να φυγω απο την προστασια του...θα τον βαλω στην καρδια μου να τον εχω φυλαχτο...