4.Ο Κάδος

[feuilledemonicek]

Είδα κοσμοσυρροή παρακάτω στο δρόμο.Γύρισα από την άλλη προσπαθώντας να ξεχάσω τι ώρα είναι.Ήρθε και με χαιρέτησε ξανά.Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο χαμόγελο του.Τον ρώτησα τι ώρα είναι.Αντί για απάντηση με χαστούκισε.Κοίταξα κάτω και έκανα ένα βήμα πίσω και σκέφτηκα από πότε είχε να με δεί.Ξέχασα τα πάντα και τον εγκατέλειψα στη στάση.Σταμάτησα, βεβαιώθηκα ότι δεν με κοιτάει κανείς και έλυσα τα κορδόνια μου.Παράτησα τα παππούτσια μου στο κάδο και αποχώρησα ξυπόλητος.Με σταμάτησε περαστικός ρωτώντας με που είναι η έξοδος.Δεν κατάλαβα τι μουρμούρισε και απέφυγα να απαντήσω.Φώναξα μήπως γνωρίζει που είναι το επόμενο μαγαζί με παππούτσια που ξέρει.

[WILLIAM]

Είναι κάποιο είδος αυτόματης γραφής; Γιατί δεν μπορώ να πω ότι βγάζει και κάποιο νόημα.

[Nick V.]

@WILLIAM, γιατί καλέ δεν βγάζει νόημα;

Νομίζω ότι είναι αρκετά ξεκάθαρο όπως το έχει γράψει και κυρίως πλούσιο νοημάτων, και εξηγούμαι:

Spoiler

Στον δρόμο είχε κοσμοσυρροή, αλλά αυτός (ο ήρωας της ιστορίας) γύρισε από την άλλη, γιατί ήθελε να ξεχάσει τι ώρα είναι (δεν σου έχει συμβεί ποτέ, να θέλεις να ξεχάσεις τι ώρα είναι, τι μέρα είναι, τι μήνας είναι, τι έτος είναι, για τους δικούς σου λόγους, ακόμα και όταν βρίσκεσαι μέσα σε πολυκοσμία;) 

Στο μεταξύ, ήρθε ο άλλος, και τον χαιρέτησε ξανά (άρα θα τον είχε χαιρετήσει και πριν), αλλά, αυτός, επειδή δεν μπορούσε να αντισταθεί στο χαμόγελό του άλλου, τον ρώτησε (τον άλλον) τι ώρα είναι (πιθανότατα να είχε ξεχάσει ήδη τι ώρα είναι, αφού είχε γυρίσει από την άλλη για να ξεχάσει την ώρα, και γι’ αυτό, μάλλον, έκανε την ερώτηση, για να θυμηθεί, αλλά, ίσως πάλι και επειδή δεν μπορούσε να αντισταθεί στο χαμόγελό του άλλου. Δηλαδή, μπορεί και να θυμόταν ακόμα τι ώρα ήταν, αλλά, ένεκα του χαμόγελου, να σκέφτηκε, γιατί όχι, και να ρώτησε, τυχαία ή όχι και τόσο τυχαία, έτσι, γιατί δεν είχε, ας πούμε, κάτι άλλο να ρωτήσει. Δεν σου έχει συμβεί, η μόνη ερώτηση που να σου έρχεται στο μυαλό να ρωτήσεις, έναν γνωστό ή έναν άγνωστο, να είναι, απλά, τι ώρα είναι;)

Όμως, ο άλλος, δεν απάντησε στην ερώτηση γιατί προτίμησε να τον χαστουκίσει (κάποιο λόγο θα είχε, πες, δεν του άρεσε η ερώτηση, ή κάτι είχε γίνει μεταξύ τους, να είχαν προηγούμενα, ή κάτι τέτοιο, ή και όχι, ή, αν θες, μπορεί απλά να ήταν περίεργος, απ’ εκείνους τους περίεργους που βαράνε με τα χέρια ή με τα πόδια ή με το στόμα όποιον τύχει και όπου λάχει, όταν έχουν τα νεύρα τους. Δεν σου έχει συμβεί να συναντήσεις κάποιον τέτοιον;)

Τώρα, αυτός, κοίταξε κάτω (λογική αντίδραση, νομίζω, όταν τρως χαστούκι, να κοιτάξεις κάτω, δεν σου έχει συμβεί;) και έκανε κι ένα βήμα πίσω (κι αυτό λογικό και επόμενο ή και αναμενόμενο, τύπου: ας κάνω ένα βήμα πίσω μη φάω κι άλλο -ιδίως αν είσαι κατά της βίας και του "οφθαλμός αντί οφθαλμού") και σκέφτηκε, από πότε είχε να τον δει ο άλλος (άρα κάτι παίζει με τον άλλο, πιο σοβαρό. Αν είχε να τον δει, πες, ένα χρόνο, τότε, το πιο πιθανό και λογικό θα ήταν να μην του αρέσει αυτή η ερώτηση. Δεν σου έχει συμβεί; Να έχεις να δεις κάποιον ή κάποια ένα χρόνο, ας πούμε, και όταν τον/την δεις να σε ρωτήσει: τι ώρα είναι; Μα σοβαρά τώρα, τι ώρα είναι; Μετά από έναν ολόκληρο χρόνο, είναι ερώτηση το "τι ώρα είναι;" Εντάξει, εσύ -κι εγώ- μπορεί να μην έφτανες στο σημείο να δώσεις χαστούκι για έναν τέτοιο λόγο, αλλά, στο συγκεκριμένο κείμενο, θέλει, ο γράφων, εικάζω, να δώσει μια έμφαση, να υπογραμμίσει το γεγονός, να δημιουργήσει μια ένταση, έναν συναίσθημα, όλα αυτά μαζί, ή και όχι, δηλαδή, μπορεί απλά να θέλει, πολύ απλά, να περιγράψει το ότι έπεσε ένα χαστούκι στεγνά και στο έτσι).

Έπειτα, αυτός, ξέχασε τα πάντα (κι αυτό λογικό μού φαίνεται. Ο καθένας έχει τους λόγους του -και ευθύνεται- για ό,τι πράττει. Ένας επιλέγει να χαστουκίζει, ένας επιλέγει να ξεχνάει και να φεύγει, δεν σου έχει συμβεί;) Και κάπως έτσι, τον εγκατέλειψε στην στάση (αυτό μπορεί να είναι και συμβολικό, ας πούμε, και να εννοεί τη στασιμότητα ή το τέλμα που σου προκαλεί η παγίδα της βίας -σαν να κυνηγάς την ουρά σου ένα πράγμα, υπερκινητικό μεν, στάσιμο δε, αν και εγώ θα επέλεγα να πω καθοδικό-, ή, πιο απλά, μπορεί και να εννοεί τη στάση τού λεωφορείου ή του τραίνου, ή ακόμα ακόμα, τη στάση που είχε πάρει το σώμα τού άλλου για να χαστουκίσει, και αυτή να ήταν η τελευταία εικόνα του, που είδε αυτός, όταν τον εγκατέλειψε, και έτσι, να καρφώθηκε, σ’ αυτή τη στάση, μαζί με το χαστούκι, στη μνήμη του).

Ακολούθως, αυτός, σταμάτησε, και αφού βεβαιώθηκε ότι δεν τον κοίταζε κανένας, έλυσε τα κορδόνια του και παράτησε τα παπούτσια του στον κάδο για να αποχωρήσει ξυπόλυτος (αυτή η ενέργεια, σε μια πρώτη ανάγνωση, μπορεί και να μην φαίνεται λογική, αλλά με μια πιο προσεχτική ματιά -ή με μια περισσότερο απρόσεχτη- μπορεί και να είναι απολύτως λογική. Στην περίπτωση που ο άλλος ήθελε τα παπούτσια ή, αν αυτός τα χρώσταγε στον άλλο, τότε καλά έκανε και τα έβγαλε και τα άφησε στον κάδο -για να τα πάρει ο άλλος-, ή, πιο απλά, μπορεί ο άλλος να ήταν ήδη ξυπόλητος και αυτός να σκέφτηκε το "ο έχων δύο χιτώνας...", που λέμε και στην καθομιλουμένη, ή, που τώρα δεν το λέμε, αλλά που το έλεγαν, στην καθομιλουμένη, πριν 50 χρόνια -χωρίς να εξετάζουμε αν το πίστευαν ή όχι, έστω, κάποιοι από εκείνους που το έλεγαν πριν 50 χρόνια-. Άσε που υπάρχει και το σενάριο να είχαν συνεννοηθεί πρωτύτερα οι δυο τους, να του αφήσει τα παπούτσια στον κάδο, αλλά αυτός να ξεχάστηκε και να μην τα άφησε, και γι’ αυτό να έφαγε τελικά και το χαστούκι.)

Στη συνέχεια, τον σταμάτησε ένας περαστικός για να τον ρωτήσει: που είναι η έξοδος; (αυτή η ερώτηση έχει λογική. Δεν σου έχει συμβεί, ας πούμε, να σε σταματήσει στον δρόμο ένας περαστικός για να σε ρωτήσει κάτι εντελώς άσχετο από αυτό που σκεφτόσουν την στιγμή που σου απέσπασε την προσοχή με την ερώτησή του; Θα μπορούσε να ρωτήσει π.χ. τι ώρα είναι; ή, πού είναι το νεκροταφείο; ή, πού πάμε; ή κβο βάντις, ντόμινε; ή, κατά που πέφτει η σχολή τάε κβο ντο της περιοχής σας, κύριε; ή οτιδήποτε άλλο, χωρίς να αλλάξει η ουσία του ότι ένας περαστικός κάνει μια τυχαία ερώτηση. Αυτός ο περαστικός όμως, ενδιαφερόταν, πολύ συγκεκριμένα, να μάθει "πού είναι η έξοδος" -σημαντική ερώτηση, κατά τη γνώμη μου, αν το καλοσκεφτείς, και με πολλές εφαρμογές, που συμπυκνώνονται νοηματικά μέσα σε μόλις 4 λέξεις -σκέψου μόνο τη λίστα που θα μπορούσες να φτιάξεις για το εύλογο ερώτημα: έξοδος από πού;).

Αυτός, όμως, απέφυγε να απαντήσει (γιατί δεν κατάλαβε τι του μουρμούρισε ο περαστικός -αυτό κι αν συμβαίνει) και προτίμησε να κάνει την δική του ερώτηση (αυτό κι αν δεν χρειάζεται καν να πω πόσο συχνά συμβαίνει) μια και ήταν ξυπόλητος και ήθελε, διακαώς, εικάζω, να μεταβεί στο πλησιέστερο κατάστημα με παπούτσια για να αγοράσει, πιθανότατα, ένα καινούριο ζευγάρι.

Συνελόντι ειπείν, το κείμενο κινείται γύρω από την μοναξιά, την αποξένωση και την αλλοτρίωση, την πόλωση στις ανθρώπινες σχέσεις, που καταλήγει να έχει συνέπεια την βία (είτε την δικαιολογημένη είτε την αδικαιολόγητη -ελάχιστα διαφέρουν, άλλωστε), το δούναι και λαβείν, την αναγωγή του προσωπικού συμφέροντος σε μέγιστη αξία, τον μηδενισμό, την απόγνωση, αλλά, τελικά τελικά, και την σταθερή πίστη στην ελπίδα -ή την πίστη με φορεμένες παρωπίδες, αν προτιμάς- πως η απαλλαγή μας από τα βάρη που μας βαραίνουν (όχι, φυσικά, τα ελαφρά βάρη, αλλά τα βαρέως βαρέα) θα μας οδηγήσει, πιθανότατα, σε ένα καινούριο, πιο χαρούμενο, ευτυχισμένο και αισιόδοξο μέλλον (αυτό δεν συμβαίνει ποτέ στην πραγματικότητα, αλλά, κάποιοι φαίνεται να το πιστεύουν πεισματικά ακόμα και να αγωνίζονται για τέτοιες ατοπίες, μάταια, μάλλον, ή και αφελώς).

 

[feuilledemonicek]

Καταρχήν ευχαριστώ.Ίσως θα έπρεπε να ανεβάσω όλη την ιστορία σε μία δημοσίευση για να βγάζει πιο εύκολα νόημα.Σταματάω να ανεβάζω αποσπάσματα και προχωράω σε επόμενα κείμενα.

[Kriton]

Προβληματίζει το γεγονός, πώς ενώ δέκα γραμμές δεν βγάζουν κανένα απολύτως νόημα (εντάξει @Nick V. σχεδόν με έπεισες - κόντεψα να βγάλω), θα βγάλει νόημα ένα ευρύτερο κείμενο στο οποίο αυτές εντάσσονται.

Εκτός ίσως εάν είναι του τύπου:

Ο Δρ. Φρόιντ διαπρεπής ψυχίατρος ζήτησε να του φέρουν τον κο Χάπυμαν με το γνωστό διαγνωσμένο πρόβλημα. Πίστευε ότι η θεραπεία βρισκόταν σε πολύ καλό επίπεδο και επιτέλους θα μπορούσαν να αφήσουν αυτόν που τόσα υπέφερε όλα αυτά τα χρόνια, ελεύθερο στην κοινωνία της Βιέννης, ως ένα υγιές και λειτουργικό της μέλος.

Ο Δρ. Φρόιντ κοίταξε όχι χωρίς συμπόνια, αλλά κάτω από τη μάσκα του ψυχρού επαγγελματικού του βλέμματος, τον δυστυχή απόμαχο.

"Λοιπόν Κύριε Χάπιμαν, πείτε μου, σας παρακαλώ, τι ώρα είναι;" - τώρα θα φαινόταν εάν θα περνούσε το τεστ.

Ακολουθεί το πιο πρώτο κείμενο της ανάρτησης ως απάντηση στην ερώτηση

Ο Δρ. Φρόιντ κοίταξε το ρολόι του με απογοήτευση που δύσκολα μπορούσε να καμουφλάρει κάτω από ένα ψυχρό επαγγελματικό βλέμμα, Στη συνέχεια έκανε νόημα στους νοσοκόμους. Τόση προσπάθεια για το τίποτε!

 

Edited December 6, 2023 by Kriton

[Nick V.]

@Kriton

Ο νοσοκόμος Α χτύπησε φιλικά τον Δρ. Φρόιντ στον ώμο και του χαμογέλασε, «λοιπόν, Δόκτωρα, τώρα που βγάλατε συμπέρασμα, φαντάζομαι, τι λέτε, θέτε να σας πάμε στο δωμάτιό σας; Θα είναι ζεστά εκεί και ευχάριστα, και ούτε που θα το καταλάβετε για πότε θα σας πάμε.”

“Ναι, βέβαια,” συμπλήρωσε ο νοσοκόμος Β, “όσο γι’ αυτό, ούτε λόγος, είμαστε εξπερ στις μεταφορές, για παράδειγμα: γλιστρήσαμε σαν δελφίνια στις πέτρινες θάλασσες των διαδρομών του χρόνου μέχρι να βρούμε τις πόρτες που οδηγούν στην καρδιά της ψυχής των ανέμων.”

“Ωραία! Εξαιρετικά! Υπέροχα!” αναφώνησε ο κύριος Χάπιμαν, “προτείνω να βγάλουμε όλοι μας τα παπούτσια μας και να τα αφήσουμε στον κάδο!” συμπλήρωσε κι έσκυψε για να λύσει, γρήγορα γρήγορα, τα κορδόνια του.

“Λαμπρή ιδέα!” αναφώνησαν και οι τρεις και κινήθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα με τον κύριο Χάπιμαν για να την κάνουν κι αυτοί πράξη. 

Όταν βγήκαν απ το δωμάτιο, άνοιξε τρίζοντας, αργά αργά, η ντουλάπα που βρισκόταν δίπλα στο γραφείο που πριν από λίγα λεπτά καθόταν ο Δρ. Φρόιντ, και από μέσα της, συνωμοτικά συνωμοτικά, βγήκε ο γιατρός της κλινικής. 

“Ω, μα είναι όλοι τους ανίατες περιπτώσεις!” φώναξε κι έσκυψε να μαζέψει από το καλάθι απορριμμάτων τα τέσσερα ζευγάρια παπούτσια που του είχαν αφήσει οι τέσσερεις ασθενείς του. Τα έσφιξε σφιχτά, πολύ σφιχτά, μέσα στην αγκαλιά του, και πριν ξαναμπεί μέσα στην ντουλάπα, αναφώνησε, ξανά, πιο δυνατά αυτή τη φορά, “ανίατες, ανίατες, ανίατες!”

Η πόρτα της ντουλάπας έκλεισε πίσω του το ίδιο αργά, τρίζοντας παρατεταμένα. Κι έπειτα, ακούστηκε ένας απαλός ήχος, σαν να μπαίνει κλειδί σε κλειδαριά. Ήταν αυτός που κλείδωσε τρεις φορές, από μέσα, την πόρτα της ντουλάπας. 

“Τι ώρα να είναι, τελικά,” ψιθύρισε, και η φωνή του, μέσα από την κλειδωμένη ντουλάπα μόλις που ακούστηκε. “Μα ώρα για το επόμενο ραντεβού μου φυσικά!” αναφώνησε ξανά τρανταχτά κι η ντουλάπα κουδούνισε σαν ηχείο που βρόντα ξαφνικά.

Edited December 5, 2023 by Nick V.

[Kriton]

Εντάξει, ρε συ! Είπε να γράψει δέκα γραμμές ο άνθρωπος (@feuilledemonicek) και εμείς το κάναμε "οι Πανθέοι" με ολίγο από "Όταν έκλαψε ο Νίτσε".

[Nick V.]

@feuilledemonicek, πέρα από την πλάκα, πάντως, κάτι κείμενα σαν κι αυτά που έχεις ανεβάσει, ακόμα και έτσι όπως τα έχεις ανεβάσει, αποσπασματικά, προσωπικά, τα γουστάρω πολύ. Τώρα, θα βρεις σίγουρα αναγνώστες που θα τα προσπεράσουν γιατί, ας πούμε, είναι πιο συνηθισμένοι στη λογική του ότι ένα κείμενο πρέπει να είναι σαφές και πάνω απ' όλα κατανοητό (ο,τι και αν σημαίνει αυτό και, επίσης, να έχει και μια Α δομή, αλλά και να έχει και τα υπόλοιπα καλούδια που πρέπει να έχει μια καλογραμμένη ιστορία με αρχή, μέση και τέλος και τα λοιπά, και λοιπά, κ.λπ. Φρίκη, δηλαδή, αλλά εντάξει, μια άποψη εκφράζω κι εγώ, οπότε ας βάλω μια τελεία κάπου εδώ.)

Edited December 5, 2023 by Nick V.