Νέκυια

[Αρίστος]

Όνομα Συγγραφέα: Αρίστος Κουλούρης
Είδος: Τρόμου
Βία; Ναι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 8.333
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Συμμετοχή για το εικόνα και επί τόπου #19
 

Νέκυια.docx Νέκυια.pdf

[EmberRoar]

Spoiler

Φαίνεται πως πράγματι το ευχαριστήθηκες γράφοντας την ιστορία σου. Το μεράκι ξεχειλίζει από πρόταση σε πρόταση. Ήταν ακριβώς αυτό που θα φανταζόμουν πως θα έγραφες – με την κατάλληλη ποσότητα ερέβους, την αναμενόμενη τελετή και ένα τέλος που οι χαρακτήρες βρίσκονται περισσότερο ως χαμένοι παρά ως νικητές.

Η ιστορία δεν έχει ήρωες, μιας και όλοι οι κυρίως εμπλεκόμενοι είναι σκοτεινοί και απαίσιοι, αλλά ο περισσότερο ευνοημένος από το δίπτυχο Πάρι-Άλκη είναι ο δεύτερος. Έχει μεν ένα άρρωστο μυαλό με αμφιλεγόμενα ενδιαφέροντα, ωστόσο μας πρόσφερες μια γενναία εμβύθιση στο μεγάλωμά του, συστήνοντας σε εμάς τον χαρακτήρα του και τους προβληματισμούς που τον σχημάτισαν. Σε αντίθεση, νιώθω ότι παραμέλησες τον Πάρι ή τουλάχιστον δεν εστίασες αρκετά στην ψυχοσύνθεσή του για ισορροπήσεις την πλάστιγγα. Αυτό ως μια παρατήρηση. Τους βρήκα και τους δυο καλοσχεδιασμένους – απλά με τον Άλκη πιο 3D.

Οι περιγραφές σου και οι παρομοιώσεις σου είναι top-notch. Αν βγάλεις από την εξίσωση τα βλέφαρα που κάνανε «άρση βαρών», οτιδήποτε άλλο έρρεε πανέμορφα με το περιβάλλον που έχτισες. Όχι απλά ταιριαστό αλλά και εμπνευσμένο. Είναι ένα σήμα κατατεθέν την γραφής σου (μαζί με μερικά άλλα πράγματα).

Από τεχνικής φύσεως όλα καλά, με 2-3 εξαιρέσεις, όπου ο ίδιος ομιλητής λαμβάνει καινούργια παράγραφο για να πει την επόμενη πρότασή του (ενώ δεν έχει πλατειάσει πρώτα για να δικαιολογηθεί κάτι τέτοιο). Αυτό μπορεί να μπερδέψει για το ποιος μιλάει σε εκείνα τα σημεία, αφού αναμένουμε με την νέα παράγραφο ότι τον λόγο έχει λάβει ο συνομιλητής του. Στο τέλος, σιγά τα ωά. Περισσότερο σκοντάφτει η ανάγνωση, αλλά η ατμόσφαιρα μας επαναφέρει γρήγορα.

Συνοψίζοντας; Λαχταριστό. Σκοτεινό. Όπως έπρεπε.
(Επίσης, ωραίος τίτλος.)

Μπράβο.

 

[soukelef]

Νομίζω το πιο δουλεμένο διήγημα από τα τρία. Η σκιαγράφηση των χαρακτήρων ήταν αρκετά πειστική, αφού και οι δύο είχαν τα κίνητρα και τις ανάγκες τους. Φάνηκε ότι ξέρεις το setting της ιστορίας, αλλά και πού ήθελες να την πας∙ ξεδιπλώθηκε αβίαστα και χωρίς να κουράσει, παρά τις 24 σελίδες. Είχε σαφή αρχή, μέση και τέλος και τα στοιχεία μάς παρουσιάζονταν ανάλογα. Ανατρίχιασα κι αηδίασα σε αρκετές περιγραφές, και το λέω για καλό. Πιστεύω χρειάζεται ένα πέρασμα, να φύγουν τα περιττά και να διορθωθούν κάποιες επαναλήψεις, και μετά θα είναι άψογο.

[Nick V.]

Spoiler

σου το έχω ξαναπεί: υπάρχει κάτι μέσα σε όλες τις ιστορίες σου που με πετάει εκτός, ενώ, όλες -όσες δικές σου έχω διαβάσει τουλάχιστον, όπως και η συγκεκριμένη φυσικά,- είναι εξαιρετικά καλογραμμένες. Το τι είναι αυτό το "κάτι", δύσκολο να πω (θες η κάπως αχρείαστη κατ' εμέ ωμότητα για να βγάλεις φρίκη; θες το ότι συνήθως αδυνατώ να βρω μέσα στο κείμενο ένα πιο χειροπιαστό συναίσθημα για να συνεχίσω την ανάγνωση; θες ο τρόπος που λειτουργούν οι χαρακτήρες σου ή το ότι, ίσως, θα περίμενα να τους έχεις δώσει περισσότερο βάθος και να μην φαίνονται -στα μάτια μου, τουλάχιστον,- κάπως -ελάχιστα κάπως- μονοδιάστατοι; όλα αυτά μαζί; τίποτα από αυτά, αλλά κάτι άλλο που δεν το έχω εντοπίσει ακόμα; χμ, δεν ξέρω, δύσκολο να πω.)

Για την συγκεκριμένη ιστορία, θα σταθώ σε δυο-τρία σημεία:

Το "περιτύλιγμα" του Πάρι, μου άρεσε, οφείλω να πω.
Σαν χαρακτήρας, όμως, κάπου μεταξύ δεύτερης και τρίτης σελίδας μού πάτησε τον κάλο (αυτό το "να τραμπουκίζει" με βίδωσε λιγουλάκι -όχι για τα μπατσάκια-, όμως εκείνο το "Διατάξτε" που ξεστόμισε, όπως το ξεστόμισε, με φούντωσε. Το λιγότερο, περίμενα ο Αστυνόμος Μιχαηλίδης να του απαντήσει με μια γερή κουτουλιά. Αν η πρόθεσή σου ήταν να προκαλέσεις τέτοιες αντιδράσεις στον αναγνώστη σου, τότε, ναι, το πέτυχες (ή, έστω, το πέτυχες σ' εμένα, κι ας μην ήταν αυτή η πρόθεσή σου). Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι στο τέλος αυτής της σκηνής είχα ήδη αντιπαθήσει τον χαρακτήρα. Από κει και πέρα, εφόσον είχα στο μυαλό μου την εικόνα του παιχνιδιού, έγινες προβλέψιμος -και αυτή, νομίζω, είναι η "παγίδα" του συγκεκριμένου παιχνιδιού.

Από το τέλος της 3ης σελίδας μέχρι την 9η καταφεύγεις σε ένα tell για τον Άλκη το οποίο κατά τη γνώμη μου χαλάει το ρυθμό που έχεις δώσει στην πρώτη σκηνή και δημιουργεί την αίσθηση πως μας δίνεις την περίληψη από κάτι μεγαλύτερο. Ίσως αν το έβγαζες τελείως να λειτουργούσε καλύτερα -για μένα- και η ιστορία από πλευράς ρυθμού.

Από εκεί και πέρα είχες πια στρώσει το χαλί και ήξερα πάνω-κάτω πώς θα με περπατούσες μέχρι το τέλος της ιστορίας σου.

Ο τίτλος που επέλεξες (ο κάπως τολμηρός τίτλος, θα έλεγα) μου δημιούργησε, αναπόφευκτα, συνειρμούς, και, μεταξύ μας, με έκανε να περιμένω πολύ περισσότερα από το κείμενο (δηλαδή, ο Άλκης πήγε και ήρθε και απλά μας γούρλωσε τα μάτια. Όμως, το "ζουμί" της υπόθεσης νομίζω πως είναι στο τι έγινε μεταξύ του "πήγε" και "ήρθε", αν ήθελες δηλαδή να γουρλώσω κι εγώ τα μάτια θα έπρεπε να τολμήσεις πολύ περισσότερο.)

Συνολικά, λοιπόν, η ιστορία σου μου δημιούργησε έναν εκνευρισμό στην αρχή ο οποίος με κράτησε μέχρι το τέλος κι έτσι δεν είδα τόσο πολύ την φρίκη ή τον τρόμο που ήθελες να περάσεις. Η, μάλλον, για να πω την αλήθεια, φρίκαρα σε ένα σημείο: η σκηνή στο μπαρμπέρικο όπου ο Πάρις αποφάσισε να κουρέψει μαλλί και να ξυρίσει μούσι, την ίδια μέρα, την ίδια ώρα, ε, αυτό, ναι, με φρίκαρε.

Ευτυχώς για σένα, όμως, θα το ξαναπώ, το κείμενό σου είναι εξαιρετικά καλογραμμένο, οπότε απάλυνες σε μεγάλο βαθμό τις όποιες ενστάσεις μου. Προσωπικά πάντως θα ήθελα να σε δω και σε κάτι διαφορετικό απ' αυτό το ίδιο ύφος που κυριαρχεί στις ιστορίες σου ("τώρα κάτι μας είπες", θα μου πεις. Μήπως κι εγώ δεν καταφεύγω στα ίδια και τα ίδια σ' αυτά που γράφω; Χμ, ναι, δεν είπα ότι είναι εύκολο να γράψουμε κάτι διαφορετικό...)
 

 

[Roubiliana]

Spoiler

Μου άρεσε πολύ και με κράτησε μέχρι την τελευταία σελίδα, ξενύχτησα μάλιστα και λιγάκι για να το τελειώσω. Πολύ καλή η ιδέα της ανατροπής στο τέλος, ωραίοι οι χαρακτήρες και ωραία χειρίστηκες την εικόνα. Το μόνο που με πέταξε εκτός, είναι το πώς χειρίστηκες την ανατροπή. Δε με έπεισε το πώς ο Άλκης από ανθρωπάκι έγινε ξαφνικά αφέντης. Μέχρι εκείνη τη στιγμή οι προσπάθειές του δεν είχαν και μεγάλη επιτυχία και ξαφνικά πεθαίνει και γίνεται ο απόλυτος νεκρομάντης και μάλιστα αποκτάει και ακόλουθο; Κάτι φαίνεται να λείπει στην πλοκή και στην ανάπτυξη χαρακτήρα. Και μετά όλοι οι νεκροζώντανοι έρχονται να σκοτώσουν τον Πάρι; Δεν έχουν ταφεί/καεί κτλ τα σώματα; 

Καλή επιτυχία στο παιχνίδι!

[Γιώργος77]

Καλησπέρα,

Spoiler

παρ’ όλο που ήταν η μεγαλύτερη ιστορία, μου φάνηκε ότι κάτι έλειπε. Η εμβάθυνση στον Ραδάμανθυ, μια εκτενέστερη εξήγηση για την εξέλιξη του Άλκη, το τέλος που μου φάνηκε κάπως απότομο.

Η φρίκη και η βία είναι το σήμα κατατεθέν σου, κινείσαι άνετα σε αυτό το πεδίο, αλλά δεν φτάνει για να κάνει το διήγημα να ανέβει επίπεδο. Στον πυρήνα παραμένει η πλοκή, η πρωτοτυπία της και η αρτιότητά της, κι εκεί αναδεικνυόμαστε ή/ και καταδικαζόμαστε σαν συγγραφείς. Νομίζω ότι πρέπει κάπως να εμβαθύνεις στη βία, να δείξεις κάπως τα αίτια, την ιστορία και το υπόβαθρο του Θανάτου και του Αίματος, να επεκταθείς για να μην εγκλωβιστείς σε μια παράθεση τρομακτικών σκηνών.

Δεν πέρασα άσχημα διαβάζοντάς σε. Ήταν μια ωραία ιστορία, που προτείνεται στους φίλους του είδους.

[Ιρμάντα]

Καλησπέρα

Spoiler

Ίσως η πιο προσεγμένη ιστορία του παιχνιδιού. Και μάλιστα τόσο προσεγμένη και τόσο ψαγμένη στη λεπτομέρειά της που εύλογα αναρωτιέται κανείς: τι κάνεις πουλάκι μου τον ελεύθερο χρόνο σου; Πού τις έμαθες αυτές τις φρίκες;

Ελπίζοντας πως το ενδιαφέρον σου είναι καθαρά ερασιτεχνικό...

Συνεχίζω: άριστη μεταφορά και προσαρμογή της εικόνας. Και είσαι επίσης πολύ καλός στο να φτιάχνεις αξιομνημόνευτες εικόνες φρίκης και συ. Πώς στην ευχή από μία εικόνα έβγαλες όλο αυτό το παραμύθι με τον ιατροδικαστή, τον Ραδάμανθυ, τον μηχανόβιο μπάτσο, ειλικρινά, πολύ καλή δουλειά.

Χαρακτήρες: Ναι, θα ήθελα λίγο περισσότερο ουσιαστική ανάλυση στον Ραδάμανθυ κυρίως. Εκτός που μου θυμίζει το όνομά του το όνομα κάποιου γνωστού αρχαιολάτρη. Αναρωτιέμαι αν αυτόν είχες υπόψη σου. Θα είχα να παρατηρήσω, όχι ως κάτι το αρνητικό ή το κατ' ανάγκην θετικό, ότι και ο Πάρις και ο Άλκης μοιάζουν κάπως. Είναι και οι δύο πλάσματα με τραύματα και θέματα απόρριψης, που τα διαχειρίζονται, και οι δύο, με λανθασμένο τρόπο και με μια άρρωστη προσπάθεια επιβολής τους μέσα από σκοτεινές μεθόδους.

Γλώσσα; Η αρμόζουσα, όσο έπρεπε πεζοδρομιακή, όσο έπρεπε κόσμια. Κανένα παράπονο εδώ.

Πλοκή; Ενδιαφέρουσα, έως πολύ ενδιαφέρουσα. Μία μεγάλη ιστορία που κυλούσε νερό. Θα σου πρότεινα ίσως να χτίσεις λίγο καλύτερα το πώς, από εκεί που ο Άλκης έδειχνε μικρός και αδαής μπροστά στον Ραδάμανθυ, κατέληξαν τελικά να αντιστραφούν οι ρόλοι και ο Άλκης να γίνει ο αφέντης και ο μάγκας. Πάλι στο πόσο ανέλυσες τον Ραδάμανθυ καταλήγουμε, δηλαδή. Επίσης. Ο Πάρις σκοτώνει τον ιατροδικαστή ΠΡΙΝ βεβαιωθεί ότι πήρε την σωστή πληροφορία για την κρυψώνα του βιβλίου. No-no φίλε μου. Πρώτα ψάχνουμε και βρίσκουμε και μετά φράζουμε το στόμα της μοναδικής πηγής που γνωρίζει πού βρίσκεται αυτό το οποίο ψάχνουμε να βρούμε. Δεν επιτρέπεται να κάνει τέτοια λάθη ένας τέτοιος πονηρεμένος κωλόμπατσος.

Γενικά, μία ιστορία πολύ δυνατή παρά τα θέματα που εντόπισαν και άλλοι. Μπράβο Αρίστο. Μπες στο μαγαζί και κλείστο, που λέει και το τραγούδι. Βασικά, μπορεί να μην είναι η βία και το gore το γούστο μου αλλά το κάνεις σωστά, σου πάει, το έχεις και με την έρευνα, δηλαδή είσαι διαβασμένος στα θέματα που γράφεις και νομίζω πως με λίγη προσοχή μπορείς να κάνεις ωραία πράγματα στο συγκεκριμένο είδος.

Καλή επιτυχία στο παιχνίδι!

Edited February 23, 2024 by Ιρμάντα