Γουίλκι Κόλινς (Wilkie Collins)

[BladeRunner]

Ο William Wilkie Collins, συγγραφέας των πρώτων αστυνομικών ιστοριών στα αγγλικά, γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1824. Ήταν γιoς του τοπιογράφου William Collins και πήρε το όνομά του από τον ζωγράφο-νονό του, David Wilkie. Σπούδασε νομικά στο Λονδίνο, αν και δεν επρόκειτο να ασκήσει ποτέ τη δικηγορία, και δοκίμασε για λίγο την τύχη του στη ζωγραφική. Από το 1848 άρχισε να γράφει άρθρα και ιστορίες, που πολλά δημοσιεύθηκαν ανώνυμα, και το μυθιστόρημα περιπέτειας "Ιολάνι", που ανακαλύφθηκε και δημοσιεύθηκε, για πρώτη φορά, το 1999. Η βιογραφία του πατέρα του ήταν το πρώτο σημαντικό έργο του που εκδόθηκε και τού έδωσε το κουράγιο να αφοσιωθεί στη γραφή. Ακολούθησε το ιστορικό μυθιστόρημα "Antonina or The Fall of Rome" ("Αντονίνα ή η πτώση της Ρώμης", 1850), που σημείωσε εκδοτική επιτυχία. Το έργο προκάλεσε το ενδιαφέρον του Κάρολου Ντίκενς, που έγινε στενός φίλος του και τον βοήθησε να ανεβάσει στο θέατρο δύο μελοδράματα, το "Lighthouse" (1855) και το "The Frozen Deep" (1857). Δημοσίευσε, επίσης, πολλά έργα του σε συνέχειες στα περιοδικά του Ντίκενς "Household Words" και "All the Year Round". Ο Κόλλινς υπήρξε πρωτοπόρος συγγραφέας ιστοριών μυστηρίου και αγωνίας. Ωστόσο, το έργο που τον έκανε διάσημο ήταν το "The Woman in White" ("Η γυναίκα με τα άσπρα", 1860), και η καθιέρωση της συγκινησιακής λογοτεχνίας. Μεγάλη επιτυχία σημείωσαν επίσης τα μυθιστορήματά του "No Name" ("Χωρίς όνομα", 1863), "Armadale" (1866) και "The Moonstone" ("Η φεγγαρόπετρα", 1868). Το τελευταίο το υπαγόρευσε, στο μεγαλύτερο μέρος του, από το κρεβάτι, υποφέροντας από αρθρίτιδα. Σε μεγαλύτερη ηλικία εθίστηκε στο όπιο και τα μυθιστορήματα που έγραψε μεταξύ 1870 και 1889, θεωρούνται υποδεέστερα των προηγούμενων. Πέθανε το 1889. (Από την Biblionet)

Βιβλία του συγγραφέα που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά:

*The Dream Woman - Η γυναίκα του ονείρου (Ερατώ)
*The Dead Secret - Το θαμμένο μυστικό (Gutenberg)
*The Frozen Deep - Τα παγωμένα βάθη (Το Ποντίκι), Η παγωμένη άβυσσος (Ερατώ)
*The Woman in White - Η γυναίκα με τα άσπρα (Ηλέκτρα / Gutenberg), Η γυναίκα με τα λευκά (Αρμός)
*Armadale - Αρμαντέιλ (Gutenberg)
*The Moonstone - Η φεγγαρόπετρα (Μέδουσα)
*The Dead Alive - Ο ζωντανός νεκρός (Το Ποντίκι / Βακχικόν / Ποικίλη Στοά / Ερατώ)
*Miss or Mrs.? - Δεσποινίς ή κυρία; (Ερατώ)
*The Haunted Hotel - Το στοιχειωμένο ξενοδοχείο (Ερατώ)
*The Guilty River - Ο ένοχος ποταμός (Ερατώ)

[BladeRunner]

Κριτικές που έγραψα για τα βιβλία του συγγραφέα που διάβασα τα προηγούμενα χρόνια:

Ο ζωντανός νεκρός

(το διάβασα τον Μάρτιο του 2013)

Το Ζωντανός Νεκρός είναι μόλις η πρώτη ιστορία του Γουίλκι Κόλινς που διαβάζω και απ'όσο θυμάμαι είναι και η μοναδική που έχω στη βιβλιοθήκη μου! Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα πιο γνωστά του έργα (Η Φεγγαρόπετρα, Η γυναίκα με τα λευκά, Αρμαντέιλ), τα οποία σίγουρα κάποια στιγμή θα τιμήσω. Το Ζωντανός Νεκρός λοιπόν είναι ένα μεγάλο διήγημα ή μια μικρή νουβέλα μυστηρίου, όπου αφηγητής σε πρώτο πρόσωπο είναι ο Άγγλος δικηγόρος Φίλιπ Λεφράνκ, ο οποίος ταξιδεύει στις Ηνωμένες Πολιτείες, με σκοπό την ξεκούραση, σε μια φάρμα συγγενών του. Όμως μόνο ξεκούραση δεν θα νιώσει στην φάρμα, αφού θα παραστεί μάρτυρας σκληρών συγκρούσεων ανάμεσα στα μέλη της φάρμας, για λογαριασμό μιας νεαράς κυρίας. Δεν θα αποφύγει τα δικαστήρια, αφού μετά από διάφορες καταστάσεις θα γίνει μια δίκη όπου δυο αδέρφια θα κατηγορηθούν για έναν φόνο. Τελικά, θέλοντας και μη, ο Λεφράνκ θα λύσει το μυστήριο. Έδειχνε τα χρόνια της η ιστορία, η πλοκή δεν μου φάνηκε ενδιαφέρουσα πολύ, αλλά διαβαζόταν γρήγορα και εύκολα οπότε δεν ήταν χάσιμο χρόνου - άλλωστε ήταν μια καλή ευκαιρία να γνωριστώ με αυτόν τον μεγάλο και κλασικό συγγραφέα. Ούτε το μυστήριο με ιντρίγκαρε, ούτε οι χαρακτήρες μου φάνηκαν ενδιαφέροντες, αλλά μου άρεσε η ατμόσφαιρα της εποχής και λίγο η γραφή που δεν ήταν και τόσο παλιομοδίτικη τελικά. Η ιστορία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα.

6.5/10

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Το στοιχειωμένο ξενοδοχείο

(το διάβασα τον Απρίλιο του 2018)

Δεύτερο βιβλίο του Γουίλκι Κόλινς που διαβάζω, μετά την ατμοσφαιρική αλλά μάλλον μέτρια νουβέλα "Ο ζωντανός νεκρός" που διάβασα περίπου τέτοια εποχή πριν από πέντε ολόκληρα χρόνια. Τώρα έχουμε να κάνουμε με ένα αρκετά καλογραμμένο αλλά παλιομοδίτικο μελόδραμα μυστηρίου με υπόνοιες υπερφυσικού τρόμου, το οποίο υπό προϋποθέσεις μπορεί να συγκινήσει και να αγγίξει τον σύγχρονο αναγνώστη. Η ιστορία κυλάει με αργούς και σταθερούς ρυθμούς, οι όποιες εξάρσεις είναι σχετικά λίγες και δοσμένες μελοδραματικά, γενικά μάλλον δύσκολα ο σύγχρονος αναγνώστης θα εκπλαγεί από τις διάφορες αποκαλύψεις που γίνονται. Από την άλλη, η όλη αποτύπωση της εποχής κατά την οποία διαδραματίζεται η ιστορία είναι πολύ ρεαλιστική και δίνει την ευκαιρία στον αναγνώστη να πάει (πολύ) πίσω στον χρόνο και να γνωρίσει έναν άλλο κόσμο, ενώ και η ατμόσφαιρα είναι σαφώς εξαιρετική. Η γραφή δείχνει σε πολύ μεγάλο βαθμό τα (σχεδόν) εκατόν τριάντα χρόνια της, όμως μπορώ να πω ότι μου άρεσε: Εδώ που τα λέμε, γενικά απολαμβάνω αυτή την κάπως παλιομοδίτικη γραφή των Βικτωριανών συγγραφέων (αν και δεν έχω διαβάσει όσους πρέπει ή θα ήθελα να διαβάσω - θα γίνει και αυτό, όμως!). Γενικά, πρόκειται για ένα ενδιαφέρον και συμπαθητικό ανάγνωσμα, το οποίο πιστεύω ότι είναι και μια καλή ευκαιρία για να γνωρίσει κανείς τον συγγραφέα.

7.5/10

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η γυναίκα του ονείρου

(το διάβασα τον Ιανουάριο του 2020)

Τρίτο βιβλίο του Γουίλκι Κόλινς που διαβάζω, μετά την καλούτσικη αλλά γενικά μάλλον μέτρια νουβέλα "Ο ζωντανός νεκρός" που διάβασα τον Μάρτιο του 2013 και το άκρως ατμοσφαιρικό και αρκετά καλογραμμένο μυθιστόρημα "Το στοιχειωμένο ξενοδοχείο" που διάβασα τον Απρίλιο του 2018, και δηλώνω αν μη τι άλλο ικανοποιημένος. Πρόκειται για μια νουβέλα μυστηρίου με υπόνοιες υπερφυσικού τρόμου, που ναι μεν δείχνει τα εκατόν εξήντα πέντε χρόνια της -τόσο σε πλοκή όσο και σε γραφή-, από την άλλη όμως διαβάζεται πολύ ευχάριστα και γρήγορα, έχει φοβερή ατμόσφαιρα και ωραία σκηνικά, ενώ κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι το (σχετικά προβλέψιμο) τέλος. Και, τέλος πάντων, είμαι από αυτούς που απολαμβάνουν σε μεγάλο βαθμό την ολίγον τι παλιομοδίτικη γραφή των συγγραφέων της Βικτωριανής περιόδου, με τον Γουίλκι Κόλινς να είναι από τους κορυφαίους συγγραφείς της εποχής του. Οπότε, έστω και την τελευταία στιγμή, τσιμπάει ένα τέταρτο αστεράκι.

7.5/10

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Τα παγωμένα βάθη

(το διάβασα τον Οκτώβριο του 2020)

Τα αμέσως δυο προηγούμενα βιβλία του Γουίλκι Κόλινς που έπεσαν στα χέρια μου (το "Το στοιχειωμένο ξενοδοχείο" που διάβασα το 2018 και το "Η γυναίκα του ονείρου" που διάβασα φέτος τον Ιανουάριο) ουσιαστικά την τελευταία στιγμή τσίμπησαν τέταρτο αστεράκι, κυρίως λόγω ατμόσφαιρας και της γενικότερης αίσθησης που μου άφησαν. Όμως τούτη η νουβέλα δεν τα γλιτώνει τα τρία αστεράκια, μιας και μου φάνηκε υπερβολικά μελοδραματική για τα γούστα μου και στο τέλος κάπως αδιάφορη. Η κεντρική ιδέα της ιστορίας είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα και υπάρχουν κάποιες ωραίες σκηνές και εικόνες εδώ και κει, όμως το συνολικό αποτέλεσμα δεν μου έκανε ούτε κρύο ούτε ζέστη. Η γραφή έχει πολλά θετικά στοιχεία, αλλά τείνει προς το μελόδραμα και στο τέλος δείχνει τα εκατόν εξήντα και πλέον χρόνια της. Πάντως του χρόνου που έχω σκοπό να διαβάσω κάμποσα πολυσέλιδα μυθιστορήματα, λέω να πιάσω επιτέλους το "Η φεγγαρόπετρα", ώστε να γνωρίσω ακόμα καλύτερα τον Γουίλκι Κόλινς, με ένα πολύ μεγάλο σε έκταση έργο του.

6.5/10

[BladeRunner]

Δεσποινίς ή κυρία;

Τελευταία φορά που διάβασα βιβλίο του Γουίλκι Κόλινς, ήταν τον Οκτώβριο του 2020, το καλογραμμένο και ατμοσφαιρικό αλλά γενικά κάπως μέτριο "Τα παγωμένα βάθη", έτσι αποφάσισα ότι καιρός ήταν να ξαναπιάσω βιβλίο του στα χέρια μου. Όχι ένα από τα τούβλα του όμως, αλλά μια από τις νουβέλες του. Είναι το πέμπτο βιβλίο του που διαβάζω και μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ. Η αλήθεια είναι ότι δεν αρχίζει και πολύ δυνατά, χρειάστηκα λίγες σελίδες μέχρι να μπω στο κλίμα της ιστορίας και να ενδιαφερθώ για έστω έναν από τους χαρακτήρες, όμως από ένα σημείο και μετά ο Κόλινς κατάφερε να με καθηλώσει, αν και αντικειμενικά δεν πρόκειται δα για ένα αγωνιώδες θρίλερ. Ωραία, ατμοσφαιρική ιστορία, που βλέπεις το κακό να έρχεται, αλλά δεν ξέρεις πότε και με ποιον τρόπο ακριβώς, με τη γραφή να είναι πολύ καλή, ευχάριστη και με την καλή έννοια παλιομοδίτικη. Ναι, πολύ μου άρεσε, αν κι εγώ είμαι από αυτούς που απολαμβάνουν τέτοιες παλιές ιστορίες μυστηρίου, δεν ξέρω και η αλήθεια είναι ούτε που με ενδιαφέρει πώς θα φανεί σε αναγνώστες που θέλουν αγωνιώδη και εύπεπτα θρίλερ. Υ.Γ. Πρέπει κάποια στιγμή να πιάσω ένα από τα τούβλα του! 

8/10