melkiades Posted October 31, 2010 Share Posted October 31, 2010 (edited) Κυκλοφορησε πρόσφατα και αυτο. http://www.protopori...ducts_id/326984 Δεν έχω προλάβει να το διαβάσω όμως ακόμα Το διαβασα. Αν και δεν είδα κάτι πρωτότυπο στον πρώτο τόμο που έχει κυκλοφορήσει, το διαβασα μέσα σε μια μέρα γιατί είναι απολαυστικότατο. Τελικά αυτό που μου αρέσει πλέον στα βιβλία του Feist είναι ότι διαβάζοντας το Riftwar Saga και το Serpentwar Saga παρακολουθώ πλέον τους χαρακτήρες καθόλη τη διάρκεια της ζωής τους και μου αρέσει όταν πετάει μέσα σχόλια για χαρακτήρες που εμφανίστηκαν σε κάποιο απο αυτά και τα θυμάμαι. Ειδικά στο συγκεκριμμένο ο ήρωας εμφανίζεται κάποια στιγμή να διαβάζει ένα βιβλίο για τις περιπέτειες κάποιου που εμφανίστηκε στο Serpentwar Saga και αναρρωτιέται αν αυτά που διαβάζει έχουν συμβεί ή είναι παραμύθια. Είναι ωραίο που τα δένει έτσι. Περιμένω το επόμενο. Ελπίζω να κυκλοφορήσει πρίν το 2011. Edited October 31, 2010 by melkiades Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
zed's dead Posted February 23, 2011 Share Posted February 23, 2011 Τώρα τελειώνω την οργή ενός δαιμονικού βασιλιά και πραγματικά έχω απολαύσει κάθε γραμμή. Αυτό με τους χαρακτήρες είναι πραγματικά από τα δυνατά σημεία. Δεν είναι ψέμα ότι περιμένω πως και πως τα σημεία που συμμετέχουν οι χαρακτήρες που αγάπησα στον Μάγο. Κάτι άλλο που μου αρέσει στον Feist είναι ότι δεν τραβάει τις ιστορίες από τα μαλλιά. Αντί να ξεχειλώσει τον Μάγο τον τελειώνει εκεί που πρέπει και συνεχίζει να πλάθει ιστορίες που ναι μεν έχουν σχέση με τον κόσμο της Μιδκιμίας αλλά έχουν κάποιο είδος αυτοτέλειας. Έτσι δεν σε αναγκάζει να διαβάσεις 10 βιβλία για να δεις τι θα γίνει με την πλοκή. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Maxus Posted May 17, 2011 Share Posted May 17, 2011 Ως fan του Feist ειπα να κανω το πρωτο μου σχολιο εδω. Πριν μερικα χρονια διαβασα τα βιβλια του Riftwar Saga και πραγματικα ειχα εντυπωσιαστει! Μαλιστα μου αρεσε πιο πολυ το 3 κ το 4 βιβλιο.Τωρα ειμαι στο τελευταιο βιβλιο του Serpentwar Saga, Kομματια απο ενα σπασμενο Στεμμα. Γενικα μου αρεσει και αυτη η τετραλογια αλλα προσωπικα την θεωρω ενα σκαλοπατι χαμηλοτερα απτο Riftwar. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Alucard Posted May 18, 2011 Share Posted May 18, 2011 Τον Feist τον λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που διάβασα το Magician. Μέχρι και το Darkness, όλα πηγαίναν άψογα! Ενταξεί, περιττό να πω πως ο Αρούθα απλώς τα σπάει!!! Μετά έκανα το λάθος να αρχίσω την επόμενη τετραλογία, Serpent War... Μη με παρεξηγήσετε, ο συγγραφέας συνεχίζει να είναι εξίσου καλός και η πλοκή μεστή και τραβηχτική (συγνώμη για την κάπως αδόκιμη έκφραση). Αλλά οι χαρακτήρες...οι δύο πρωταγωνιστές, κατά την προσωπική μου άποψη φυσικά, είναι τραγικοί! Ανούσιοι μέχρι αηδίας! Δεν μπόρεσα να ταυτιστώ μαζί τους ούτε λεπτό! Όλο λέω να πάρω κάποιο άλλο βιβλίο του Feist, αλλά όλο παίρνω κάτι άλλο. Έχει κανείς να προτείνει κάποιο με ωραίο πρωταγωνιστή? Είχα δει κάπου ένα για τα παιδικά χρόνια του Jimmy the Hand, το έχει διαβάσει κανείς; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Zaratoth Posted March 6, 2012 Share Posted March 6, 2012 Αυτή την περίοδο διαβάζω το Μάγο. Τελείωσα το πρώτο του κομμάτι (πρώτο βιβλίο, τα έχω σε ένα τόμο) και ήταν καλό. Είμαι στα μέσα του δεύτερου κομματιού και με έχει πορώσει η samurai στυλ κοινωνία των Τσουράνι κλπ. Είναι όμορφο βιβλίο και σε κρατά σε εγρήγορση, παρά τα "κλισέ". Αν ήταν να πω κάτι αρνητικό, θα ήταν ότι χάνομαι με τις απότομες αλλαγές της χρονολογίας. Εκεί που διάβαζες ωραία και καλά ξαφνικά σε πετάει 3 χρόνια μετά. Στο επόμενο κεφάλαιο ένα χρόνο αργότερα, κλπ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alanon Posted March 27, 2012 Share Posted March 27, 2012 seprentwar saga η riftwar saga για πρωτη επαφη? λεω την παρασκευ να επενδυσω. τι μου προτεινετε? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Alucard Posted March 27, 2012 Share Posted March 27, 2012 seprentwar saga η riftwar saga για πρωτη επαφη? λεω την παρασκευ να επενδυσω. τι μου προτεινετε? Riftwar χωρίς δεύτερη κουβέντα! Το Serpentwar είναι λιγάκι...λίγο, πώς να το πω; Απλά οκ! Το Riftwar τα σπάει όμως! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Maxus Posted March 27, 2012 Share Posted March 27, 2012 seprentwar saga η riftwar saga για πρωτη επαφη? λεω την παρασκευ να επενδυσω. τι μου προτεινετε? Riftwar χωρίς δεύτερη κουβέντα! Το Serpentwar είναι λιγάκι...λίγο, πώς να το πω; Απλά οκ! Το Riftwar τα σπάει όμως! Kαι εγω το ίδιο λέω,με διαφορά καλύτερο το Riftwar. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted March 27, 2012 Share Posted March 27, 2012 Το Riftwar είναι η αρχή της σειράς του Feist, και, τουλάχιστον ο Μάγος, είναι αρκετά καλά φάνταζυ βιβλία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Zaratoth Posted March 28, 2012 Share Posted March 28, 2012 Τελείωσα πριν καμιά βδομάδα και το δεύτερο βιβλίο. DnDίζει αρκετά, αλλά διαβάζεται πάρα πολύ εύκολα. Μου άρεσε. Παρήγγειλα και περιμένω το επόμενο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted March 28, 2012 Share Posted March 28, 2012 Τον Feist τον πρωτογνώρισα με την Empire Trilogy που έγραψε μαζί με την Janny Wurts.. Τα έχει διαβάσει και κανένας άλλος; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Zaratoth Posted August 23, 2012 Share Posted August 23, 2012 Τελείωσα στις διακοπές το τελευταίο βιβλίο του Riftwar Saga, A Darkness at Sethanon. Ευκολοδιάβαστο, ανώτερο του Silverthorn, καλό βιβλίο, αλλά ντάξει, δεν πέθανα κιόλας. Πάντως μου φαίνεται κάποια στιγμή θα προχωρήσω τις περιπέτειες και με τα επόμενα βιβλία. Έχουν τη φάση τους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted May 23, 2013 Share Posted May 23, 2013 Διάβασα τον Μάγο, το πρώτο της σειράς Riftwar. Μου άρεσε, αλλά δεν κατάφερε να με ρουφήξει, να μη θέλω να το κλείσω. Δεν ξέρω αν φταίει το ότι ήταν το πρώτο του βιβλίο, όπως λέει. Η ιστορία τα έχει όλα: δράκους, καταραμένες/ευλογημένες πανοπλίες, μάγους, κι άλλους μάγους, (πολλή μαγεία και όχι μόνο στις ρόμπες), άλλες διαστάσεις, μπλεξίματα από ένα παρελθόν που όλοι θέλουν να ξεχάσουν, μάχες, κάστρα... Πραγματικά δεν του λείπει τίποτα! Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ ήταν το πόσο καλά πάνε τα πράγματα, γενικά. Ό,τι μπορεί να στραβώσει και σε κάνει να φοβάσαι, πάει τελικά καλά, σε αντίθεση με άλλα βιβλία που ό,τι μπορεί να στραβώσει στραβώνει, και ό,τι μπορεί να πάει καλά στραβώνει επίσης ( για να μην πω "καταστρέφεται", βλέπε Πάγος και Φωτιά του Μάρτιν). Επιτέλους ένα βιβλίο που με έκανε να νιώσω καλά (!) που οι ήρωες δεν με απογοήτευσαν, έκαναν πάντα το καλύτερο που μπορούσαν. Φιου! Ένα καλό διάλειμμα από τα πιο σκούρα φάντασυ που συνηθίζω. Ένα λίγο παιδικό, ανάλαφρο ανάγνωσμα, σαν παραμύθι. Θα συνεχίσω με τα άλλα δύο από Riftwar. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted August 31, 2013 Share Posted August 31, 2013 Διάβασα Το Βοτάνι Της Μοραελίν (Silverthorn), το δεύτερο βιβλίο από την Riftwar saga. Το βρήκα πιο ενδιαφέρον και απολαυστικό από τον Μάγο. Και πιο ώριμο. Έχει πολύ λιγότερες χαριτωμενιές (που μου σπάσαν τα νεύρα στον μάγο), "ξεσπάνε σε γέλια" σπανιότερα οι ήρωες (αν και πάλι αρκετά συχνά για τα γούστα μου), έχει ένα νεαρό κλέφτη που μου άρεσε πολύ, (σκαρφαλώνει σε στέγες, μάχεται με μαχαίρι, βρίσκει και εξουδετερώνει παγίδες, άψογος ο μικρός), και φυσικά, μαγεία. Ο συγγραφέας δεν την τσιγκουνεύεται τη μαγεία, δεν τη φοβάται, μας τη δίνει απλόχερα, και μάλιστα όχι για τα εφέ: είναι σημαντικό στοιχείο της πλοκής. Πάρα πολύ μου άρεσε αυτό που έγινε όταν είχαν πιάσει αιχμάλωτους τον Παγκ, τον Μήτσαμ και τον Χοτσοπέπα. Αυτό που έκανε ο Παγκ για να ξεφύγουν ήταν και πολύ πρώτο. Πάλι πήγαν όλα καλά, δεν πέθανε κανείς επώνυμος, πράγμα που με ικανοποιεί. Ένα ψείρισμα όμως, που δυστυχώς με πείραξε: στην αρχή, σε μια μάχη στο παλάτι, βλέπουμε τον εχθρό να πετάει την ιέρεια στον τοίχο. Εκεί δαγκώθηκα. "Πάει η ιέρεια", είπα. Όοοχι, δεν πάει η ιέρεια, πάνε όμως όλοι οι στρατιώτες που τους έκανε το ίδιο ο αντίπαλος, τους πέταξε δηλαδή στον τοίχο. Άκουγες τον αυχένα τους να σπάει. Η ιέρεια, είχε λαιμό ταύρου και γλίτωσε; Ξέρω τι να περιμένω από αυτόν τον συγγραφέα, ξέρω ότι ακόμα και αν γίνει ποτέ κάτι κακό σε ένα βιβλίο του, δεν θα με τσαντίσει ούτε θα με στενοχωρήσει. Γράφει πολύ ανάλαφρα, δεν βαραίνει τον αναγνώστη με συναισθήματα. Και αυτό το βιβλίο, όπως το προηγούμενο, είναι μία ευχάριστη περιπέτεια που ξεκουράζει. Ξεκίνησα αμέσως το επόμενο (αλλά κλείναν τα μάτια μου και κοιμήθηκα ), που σημαίνει καλά πράγματα για το ίδιο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted September 13, 2013 Share Posted September 13, 2013 Διάβασα και το τρίτο από Riftwar, το "Σκοτάδι στο Σέθανον". Κατά τη γνώμη μου έιναι το καλύτερο της σειράς, με διαφορά μάλιστα. Αυτό ναι, δεν ήθελα να το κλείσω! Όλα είναι πιο σοβαρά εδώ, οι πρωταγωνιστές έχουν ωριμάσει, ακόμα και οι δύο καινούργιοι νεαροί (Τζίμυ - Λόκλυ) ωριμάζουν όσο περνάνε οι σελίδες, σε κάποια φάση το μαυρίζει αρκετά το κλίμα (αν και ποτέ δεν το κρατάει έτσι, πράγμα που με ευχαριστεί, δηλαδή δεν με έχει να νιώθω άσχημα σε ένα ολόκληρο βιβλίο), έχει δράκους, έχει... δεν θέλω να σποϊλεριάσω, και τι δεν έχει, όλα όσα θέλαμε να δούμε διαβάζοντας τη σειρά μάς τα δίνει, ο συγγραφέας είναι απλόχερος! Γενικά είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα, επική ιστορία, γραμμένη με πολύ κέφι. Μου φάνηκε σε λίγα σημεία όμως διεκπεραιωτικό το γράψιμό του. Αυτό πιο έντονο γίνεται στο τέλος (αλλά υπάρχει και αλλού). Ενώ στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου με είχε και με κράταγε, σε κάποια μάλιστα δεν ήθελα να πάρω ανάσα, στο τέλος, που έρχεται η κορύφωση, είναι γραμμένο χωρίς συναίσθημα. Μηχανικά, θα έλεγα με το κιλό οι εικόνες, χωρίς όμως να καταφέρουν να με αγγίξουν, αφού τις βαρέθηκα και έκανα υπομονή απλά να δω πώς έγινε ό,τι έγινε, να τελειώσει δηλαδή. Αυτό με απογοήτευσε. (Για να είμαι πιο δίκαιη, αναφέρομαι συγκεκριμένα στο τι έκαναν οι δυο μάγοι μέσα στην αίθουσα, και όχι ο πολεμιστής. Η μάχη του πολεμιστή με τον "κακό" ήταν απολαυστική). Πάντως, για να μην τελειώσω το σχόλιο με αυτή την εντύπωση, ξαναλέω ότι το ευχαριστήθηκα πολύ, πως θέλω να διαβάσω κι άλλα του Feist, και πως το θεωρώ μεγάλη συγγραφική πρόοδο από τον Μάγο. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nargathrod Posted November 6, 2013 Share Posted November 6, 2013 Διαβάζοντας ξανά ύστερα από καιρό Feist μου ανέβηκε η διάθεση! Αυτός ο Παγκ δεν θα πεθάνει ποτέ τελικά! Darkwar Saga! Βιβλίο 1! Ξεκινάει καλά! Άντε να δούμε την συνέχεια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted September 22, 2016 Share Posted September 22, 2016 Magician Επιτέλους τo τελείωσα κι εγώ και τώρα καταλαβαίνω γιατί παραμένει ακόμα τόσο διάσημο κι αγαπητό μετά από τόσα χρόνια μιας και ο Feist, μέσα από τις πρώτες σελίδες κιόλας, καταφέρνει να σε κερδίσει αλλά και να σε κάνει να αγαπήσεις τους χαρακτήρες. Η γραφή του βέβαια στο πρώτο μέρος έχει αρκετά προβλήματα, και μερικά κλισέ που ίσως ξενίσουν μερικούς, αλλά όσο προχωράει η ιστορία γίνεται όλο και καλύτερη με το τέλος να σε αφήνει σε αγωνία για την συνέχεια. Το δεύτερο μέρος είναι πιο ισορροπημένο με την γραφή του Feist να είναι αρκετά καλύτερη αλλά και με την ιστορία να δυναμώνει κάνοντας σε να αγαπήσεις τους χαρακτήρες ακόμη περισσότερο. Το μόνο που με ενόχλησε λιγάκι είναι ότι έχει βάλει, ίσως, υπερβολικά πράγματα μέσα στο βιβλίο, έστω και αν το θεωρήσουμε «διπλό», και μερικές φορές αφήνει αρκετά στη άκρη. Όμως με τον γρήγορο ρυθμό του έχει καταφέρει να κάνει μια πολύ διασκεδαστική ιστορία με μπόλικη δράση αλλά και ωραίο χιούμορ που σε κάνει να ξεχάσεις τα προβλήματά του. Σίγουρα ένα βιβλίο που δεν πρέπει να χάσει οποιοσδήποτε φίλος του φανταστικού μιας και, αν μπορώ να πω, είναι πλέον κλασσικό! 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted May 14, 2017 Share Posted May 14, 2017 Silverthorn Από το ξεκίνημα της «αναγέννησης» της Φαντασίας στις αρχές του ’80 μέχρι σήμερα το είδος αυτό έχει καταφέρει να εξελιχτεί και να αγαπηθεί μέσα από τα χρόνια όσο, ίσως, κανένα άλλο και το συγκεκριμένο βιβλίο, το τρίτο μέρος των χρονικών του Riftwar Saga, είναι ένα τέλειο παράδειγμα εκείνης της εποχής. Ένα βιβλίο από μια σειρά που κατάφερε να ξεχωρίσει με τον δικό της μοναδικό τρόπο και να στιγματίσει το είδος της Φαντασίας, κάνοντάς την έτσι ακόμα πιο αγαπητή, αλλά και που αποδεικνύει ταυτόχρονα και τις επιδεξιότητες του Feist σαν συγγραφέα καθώς καταφέρνει, μετά το επιτυχημένο του ντεμπούτο, να φέρει μια ακόμα καλύτερη και διασκεδαστική ιστορία και να μας πάει, για άλλη μια φορά, σε μια μαγική περιπέτεια μέσα από έναν πραγματικά υπέροχο κόσμο. Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από το κλείσιμο των πυλών και το τέλος του πολέμου με την Αυτοκρατορία των Tsuranuanni και, τώρα, με την ειρήνη να έχει επιστρέψει στο Βασίλειο των Νήσων, οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να ξαναφτιάχνουν τις ζωές τους, επιστρέφοντας ξανά στις παλιές τους συνήθειες. Όμως όλα αυτά θα αλλάξουν όταν ο Jimmy, ο μικρός κλέφτης της συντεχνίας των Mockers που δεν μπορεί να πιάσει κανείς, βρεθεί ξαφνικά αντιμέτωπος με έναν δολοφόνο του Σκοτεινού Μονοπατιού που θέλει να τον σκοτώσει θα ανακαλύψει ότι κάποιος με μεγάλη δύναμη, κάποιος που μπορεί να φέρει τους νεκρούς ξανά στην ζωή, έχει καταστρώσει τις δικές του δολοπλοκίες για να φέρει όχι μόνο τον ίδιο στην καταστροφή του, αλλά και τον Arutha, τον νεαρό πρίγκιπα του Krondor. Ωστόσο, όταν, μετά από ένα απρόβλεπτο ατύχημα, κάποιος πολύ κοντινός του πρίγκιπα του Krondor, κάποιος που αγαπά πολύ βρεθεί σε μεγάλο κίνδυνο ο Jimmy και ο Arutha μαζί με τους πιστούς φίλους τους θα πρέπει να ταξιδέψουν σε ένα άγνωστο μέρος για να αναζητήσουν για την γιατρειά του μυστηριώδους Ασημένιου Αγκαθιού πριν να είναι πολύ αργά. Από την άλλη, ο Pug, ο νεαρός μάγος που ανέβηκε υψηλότερα όσο κανένας άλλος δεν κατάφερε ποτέ ξανά, θα βρεθεί και αυτός αντιμέτωπος με τις δικές του προκλήσεις όταν ανακαλύψει ένα μικρό κοριτσάκι που κρύβει μέσα της μια μεγάλη δύναμη και θα του αποκαλύψει κάτι που δεν θα πίστευε ποτέ του. Κάτι που θα τους βάλει όλους σε μια μεγάλη περιπέτεια εναντίων μιας αρχαίας σκοτεινής δύναμης που μπορεί να φέρει ακόμα και την καταστροφή του κόσμου της Midkemia, όπως επίσης και του Kelewan, του κόσμου των Tsurani. Πρέπει να πω ότι στο Magician, παρ’ όλο που ο Feist έκανε μια καλή εισαγωγή στον κόσμο της Midkemia, έδειχνε μερικές φορές, σαν νέος συγγραφέας τότε, να δυσκολεύεται αρκετά να βρει το δικό του στυλ μέσα από την ιστορία. Αυτό, στο Silverthorn, φαίνεται από την αρχή να το έχει ξεπεράσει κατά πολύ καταφέρνοντας να βελτιώσει ακόμα περισσότερο την γραφή του, δείχνοντας έτσι και το πραγματικό του ταλέντο, αλλά και να καταφέρει επίσης να φέρει μια πολύ ικανοποιητική και απολαυστική ιστορία. Η ιστορία, σίγουρα, ίσως να φαίνεται λίγο παλιομοδίτικη πλέον, όμως - σκεπτόμενος την εποχή που κυκλοφόρησε - καταφέρνει να φέρει ακόμα και σήμερα μία-δύο εκπλήξεις και να σε εντυπωσιάσει καθώς ο Feist χτίζει πολύ όμορφα τον κόσμο του, αλλά και φτιάχνοντας μερικούς από τους πιο αγαπητούς χαρακτήρες που μπορείς να βρεις σε αυτή την σειρά. Από την άλλη, βέβαια, το βιβλίο δεν κλείνει εντελώς την ιστορία αλλά ο Feist καταφέρνει παρ’ όλα αυτά να κρατήσει αρκετό μυστήριο και αγωνία για την συνέχεια σε μια σειρά που φυλάσσει περισσότερες εκπλήξεις, αλλά και ακόμα περισσότερες στιγμές απόλαυσης. Συνολικά, πρόκειται για μια πολύ όμορφη συνέχεια με τον Feist να καταφέρνει να ξεφύγει από τα λάθη του πρώτου βιβλίου φέρνοντας μια αρκετά καλύτερη και διασκεδαστική ιστορία, χτίζοντας πάνω σε ένα υπέροχο κόσμο, αλλά και με τους ήρωες να πλησιάζουν σε μια επική μάχη που θα ταρακουνήσει τον κόσμο στο επόμενο και τελευταίο μέρος της σειράς. 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Jaqen H'Gar Posted May 15, 2017 Share Posted May 15, 2017 Τι ομορφα βιβλία. Πραγματικα δεν ξερω αν θα μου αρεσαν αν τα διαβαζα τωρα, αλλα θα ναι παντα απο τα πιο αγαπημενα μου και αυτα που στις αρχες της εφηβειας μου με βαλανε πιο βαθια στον χωρο της φαντασιας αποκαλυπτοντας μου εναν τεραστιο κοσμο περα της Μεσης Γης που ηξερα μεχρι τοτε. Ποσοι αγαπημενοι χαρακτηρες πραγματικα. Ποσες ωραιες περιπετειες! Μονο αγαπη 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted May 19, 2017 Share Posted May 19, 2017 (edited) A Darkness at Sethanon Από την αρχή μέχρι το τέλος της σειράς Riftwar Saga ο Feist κατάφερε να δημιουργήσει πολλές προσδοκίες για τον κόσμο της Midkemia και, πράγματι, στο A Darkness at Sethanon, το τέταρτο και τελευταίο μέρος, έρχεται και τις εκπληρώνει με τον καλύτερο τρόπο φέρνοντας μια δυνατή, πολύπλοκη και πλούσια ιστορία καθώς δίνει περισσότερο βάθος τόσο στους χαρακτήρες όσο και στην ίδια την κοσμοπλασία, και πηγαίνοντάς μας σε μια απίστευτη περιπέτεια φαντασίας μέσα από το χωροχρόνο. Ένας χρόνος έχει περάσει από τα γεγονότα του μυστηριώδους Ασημένιου Αγκαθιού και, τώρα, οι περιπέτειες αυτές έχουν αφεθεί πλέον στο παρελθόν καθώς οι άνθρωποι του Βασιλείου των Νήσων ετοιμάζονται για το Φεστιβάλ της Παρουσίασης. Ωστόσο, βαθιά μέσα στο σκοτάδι ο αρχαίος Εχθρός ετοιμάζει τα δικά του σχέδια για την εξουσία του κόσμου της Midkemia και όταν μια μέρα o νεαρός Jimmy λάβει ένα απροσδόκητο μήνυμα από έναν παλιό του συνάδελφο κλέφτη θα ανακαλύψει ότι οι δολοπλοκίες αυτού του κακού για την καταστροφή του Πρίγκιπα Arutha και του Βασιλείου των Νήσων είναι πολύ πιο κοντά απ’ όσο περίμεναν, φέρνοντας μια μεγάλη αναταραχή στην καρδιά της πόλης του Krondor που θα τους βάλει ενάντια σε νέες προκλήσεις και ακόμα μεγαλύτερες περιπέτειες. Ενώ από την άλλη μεριά, ο Pug, έχοντας πλέον ανακαλύψει κάποια από τα μυστικά μιας ξεχασμένης φυλής των ξωτικών, θα ξεκινήσει, μαζί με τον Tomas - τον πρεσβύτερο σύζυγο και αρχηγό τους στρατού του Elvandar - τις δικές του περιπέτειες για την αναζήτηση ενός παλιού, αρχαίου μάγου που είχε θεωρηθεί ότι φύγει από αυτήν την ζωή στο τέλος του πολέμου με τους Tsurani. Ένα άτομο που μπορεί, με την βοήθεια του Pug και του Tomas, να φέρει την ελπίδα που τόσο απελπισμένα χρειάζονται και να σώσει τον κόσμο της Midkemia πριν να είναι πολύ αργά. Μόνο που, με τον στρατό αυτού του αρχαίου Εχθρού να ετοιμάζεται να χτυπήσει, οι περιπέτειές τους αυτή τη φορά θα αποδειχθούν πιο δύσκολες από ποτέ και, αν αποτύχουν, μπορεί να φέρει την καταστροφή όχι μόνο της Midkemia αλλά και ολόκληρου του πολυσύμπαντος. Όταν άρχισα αυτή την σειρά, πρέπει να πω, δεν ξεκίνησα με μεγάλες προσδοκίες καθώς, την εποχή που κυκλοφόρησε, το είδος της Φαντασίας τότε προσπαθούσε ακόμα να βρει τα πατήματά της. Όμως, αυτό, από βιβλίο σε βιβλίο άρχισε σιγά σιγά να αλλάζει και να γίνεται κάτι πιο συναρπαστικό απ’ ότι περίμενα με τον Feist να καταφέρνει όχι μόνο να ανεβάσει αυτές τις προσδοκίες σε ένα υψηλό επίπεδο, αλλά και να καταφέρει να με κερδίσει μέσα από τους χαρακτήρες του και να με κάνει να τους αγαπήσω. Φτάνοντας, λοιπόν, επιτέλους στο τέλος του πρώτου ταξιδιού αυτής της τεράστιας σειράς ο Feist καταφέρνει να φέρει σε αυτό το βιβλίο μια δυνατή και επική ιστορία - με την γραφή του να φτάνει σε ένα άλλο, μεγαλύτερο επίπεδο από τα προηγούμενα δύο - καθώς μας φέρνει μέσα σε ένα μεγάλο πόλεμο με τους ήρωες να βρίσκονται αντιμέτωποι σε νέες προκλήσεις και δυσκολίες, αλλά και φτιάχνοντας επίσης και ένα απίστευτα υπέροχο πολυσύμπαν που δεν μπορεί παρά εντυπωσιαστείς από τις ιδέες του. Σίγουρα, η γραφή του Feist δεν είναι τέλεια αλλά, παρ’ όλα αυτά, καταφέρνει να κρατήσει την ιστορία ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική καθ’ όλο το βιβλίο, πράγμα που θεωρώ, στην τελική, και το πιο σημαντικό στοιχείο. Κλείνοντας, να πω πως το τελευταίο βιβλίο αυτής της σειράς εκπληρώνει, πιστεύω, κάθε προσδοκία και, παρ’ όλο που ο Feist στην αρχή φαίνεται να πατάει πάνω στα συνηθισμένα πρότυπα του φανταστικού είδους, καταφέρνει να ξεφύγει από αυτά και να βγάλει το δικό του στυλ μέσα από τους χαρακτήρες, φτιάχνοντας μια πολύ όμορφη κοσμοπλασία αλλά και μια ακόμα πιο συναρπαστική ιστορία. Edited May 19, 2017 by Blacksword 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted May 20, 2017 Share Posted May 20, 2017 (edited) Μόλις τελείωσα την πρώτη τετραλογία οπότε να 'μαι και εγώ. Δυσκολεύομαι να πω αν μου άρεσε τελικά ή όχι. Τείνω προς το ναι με κάποιες όμως μικρολεπτομέρειες που δεν με άφησαν να την ευχαριστηθώ όσο θα ήθελα. Όσο θα της άξιζε. Με πρώτο και καλύτερο τα ρομάντζα. Ναι, υποθέτω ότι θα υπάρχουν και τέτοια όταν έχουμε να κάνουμε με χαρακτήρες μικρούς σε ηλικία που ζουν σε κλειστή κοινωνία και αρχίζουν σιγά- σιγά να εξερευνούν τον μικρόκοσμο τους. Καταλάμβαναν όμως μεγάλο μέρος (του πρώτου κυρίως βιβλίου) και με κούρασαν. Ιδίως στο τρίγωνο της πριγκίπισσας και των αντίζηλων της, οι σελίδες δεν έφευγαν με τίποτα. Καταλαβαίνω ότι ως ένα σημείο αυτό είναι και το νόημα των ν-λογιών, το άσκοπο γέμισμα σελίδων, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα μου αρέσει κιόλας Ένα και το αυτό με τις πάμπολλες ευκολίες. Βλέπουμε π.χ. κάποιον να μην ξέρει γρυ από ιππασία και στο επόμενο κεφάλαιο να ιππεύει σαν έμπειρος καβαλάρης. Ή επειδή έκανε μία όντως σπουδαία πράξη να μπήκε τιμητικά στη βασιλική αυλή. Για μία φορά ok, γινόταν όμως συνέχεια με αποτέλεσμα να υπάρχει έλλειψη ρεαλισμού και αληθοφάνειας. Στη πραγματική ζωή π.χ. πόσο εύκολα ανταμείβεται κανείς; Και μάλιστα τόσο πλουσιοπάροχα; Ακόμα και αν έχει κάνει κάτι πολύ σημαντικό; Δεν υπήρχαν όμως μόνο αρνητικά, κάθε άλλο. Μου άρεσε η κοσμοπλασία η οποία είναι όντως πολύ καλή. Ολόκληρες κοινωνίες από σύμπαντα, κόσμους, βασίλεια, αντίπαλους γαλαζοαίματους, φυλές πλασμάτων κλπ. Οι αναδρομές ιδίως στο παρελθόν με τις οποίες παρακολουθούμε πως έλαβαν χώρα ορισμένα γεγονότα που μας οδήγησαν στο σήμερα, με καθήλωσαν. Οι ατελείωτες ίντριγκες, στοιχείο που πάντα μου αρέσει πολύ. Ωραία η πολιορκία της πόλης στο τελευταίο μέρος, ήθελα περισσότερα τέτοια. Γενικά η σειρά θα μου άρεζε περισσότερο αν ήταν μία ιδέα πιο σκληρή. Όπως π.χ. με την ιέρεια την Λιμς- Κράγκμα και το επακόλουθο μακελειό, την τρέλα του Αρούθα που έπνιξε την πόλη με τα στρατιωτικά μέτρα, τον τυχοδιωκτισμό του Γκυ και τα κίνητρα του. Έτσι όμως ενδεχομένως να έχανε και την ταυτότητα της που την θέλει να ενδείκνυται (;) για λίγο πιο νεανικό κοινό. Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσει όποιος την έχει διαβάσει, εγώ πάντως ναι με το άνωθεν σχόλιο του Jaqen H'Gar. Ότι ίσως είναι καταλληλότερη για πιο αρχάριους στο φάντασυ. Ίσως όχι τόσο για κάποιον που κάνει τώρα τα πρώτα του βήματα λόγω της πληθώρας των ονομάτων που μπορεί να ξενίσουν. Όσο για κάποιον που έχει ένα υπόβαθρο και θέλει να κάνει το επόμενο βήμα πριν μπει για τα καλά στα βαθιά. Γι' αυτόν ναι, θα έλεγα πως είναι ότι πρέπει. Edited May 20, 2017 by Δημήτρης 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RoboMagistra Posted January 3, 2018 Share Posted January 3, 2018 (edited) Γεια σας πολλα φιλια καλη χρονια! Λοιπον, διαβαζω το Μάγο, και εχω να πω οτι συμφωνω πως του αρεσει η ιστορια και ειναι οντως ωραια ιστορια. Καποια σχολια και εντυπωσεις: η μεταφραση θελει καλυτερη αποδοση σε καποια σημεια, το βιβλιο δεν εχει πολυ μαθητεία το λεω διοτι περιμενα κατι πιο ''μάγια'' βαση του τιτλου του, η αληθεια ειναι οτι ευχαριστηθηκα τα πλασματα και τις πολεις/τοπους, θα ηθελα πιο καλο ψυχογραφημα του Μάγου που πολλες φορες νομιζω τον ξεχναει (αλλά και των υπολοιπων). Φυσικά είναι πολυ πιο καλογραμμένο, πιο φωτεινό, πιο απλό του ''Ο Μαγος του Αρχιπελαγους'' της Ουρσουλα Λε Γκιν (ή της μεταφρασης του - δεν ξερω τι απο τα δύο φταίει). Θα συνεχισω να διαβασω τη συνεχεια του (#2) οπου ελπιζω να βρω πιο πολυ μαγεία. Edited January 3, 2018 by Magistra Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted March 17, 2018 Share Posted March 17, 2018 (edited) Διάβασα και την Serpentwar Saga και όπως και η Riftwar, ήταν καλή. Για την ακρίβεια λίγο καλύτερη. Ξεκινώντας παρακολουθούμε τις περιπέτειες των Έρικ, Ρου. Δύο φίλων που είχαν την ατυχία να βρεθούν στο λάθος μέρος την λάθος ώρα. Γλυτώνοντας από βέβαιο θάνατο, λαμβάνουν μέρος σε αποστολή- ορισμό της λέξης αυτοκτονία. Ωραία τα της εκπαίδευσης με τα πάνδεινα που τραβούσαν, ένιωθα σαν να ήμουν και εγώ εκεί. Ένα και το αυτό η πορεία κάτω από το βουνό και ο διάδρομος, ξεπεταγμένος κατευθείαν από videogames των 90's. Η συνέχεια με τον Ρου και την εμμονή του δεν έλεγε πολλά. Ως εγχειρίδιο για το πως μπορεί κανείς να πλουτίσει εύκολα και γρήγορα, μάλιστα. Παίρνοντας τις σωστές αποφάσεις με τα ανάλογα ρίσκα και την απαραίτητη εύνοια της τυφλής θεάς. Και μετά τυφλωμένος από την επιτυχία, να μπλέξει με μία Λάμια και να αρχίσει να κερατώνει την γυναίκα του. Ως τέτοιο ήταν καλό αλλά ως φάντασυ βιβλίο όχι, σερνόταν. Τουλάχιστον ήταν καλογραμμένο και δεν με κούρασε. Το τρίτο μέρος ήταν και το καλύτερο επειδή ήταν και το πιο πολεμικό. Και εδώ έγκειται ένα στοιχείο που με ξένισε, η έλλειψη πολλών μαχών. Υπάρχουν, αλλά καταλαμβάνουν μικρό μέρος για το μέγεθος της σειράς. Μειονέκτημα όμως που ισοσκελίζεται από το θάνατο αρκετών καλών χαρακτήρων. Όσο και αν με λυπεί, είναι συγχρόνως και κάτι που μου αρέσει. Το θεωρώ ανέντιμο, ευκολία όταν ο συγγραφέας αποσύρει μόνο τους κακούς. Σαν να με κοροϊδεύει ένα πράμα. Ήταν λοιπόν κάτι που μου άρεσε, παρέα με τον δαίμονα και τους σαυροφιδάνθρωπους. Ιδίως ο πρώτος, τον ήθελα περισσότερο στο προσκήνιο. Αν γινόταν ας έσερνε και καμία ορδή Όμορφη και η αυλαία με την φιλονικία Πάτρικ και Παγκ. Δεν γινόταν πάντα σε όλες τις συνελεύσεις να υπήρχαν ομόφωνες αποφάσεις, προσέδιδε έλλειψη ρεαλισμού και αληθοφάνειας. Ο τρόπος ιδίως που του τα έχωσε όπως και στον στρατηγό, ήταν άλλο πράμα. Από τα highlights όλων των βιβλίων, όχι μόνο του τελευταίου. Καλύτερη λοιπόν από την Riftwar. Αφενός γιατί λείπουν τα ειδύλλια, τουλάχιστον όχι σ' αυτή την έκταση. Και αφετέρου γιατί καταπιάνεται με πιο hard καταστάσεις. Και αυτός είναι και ο λόγος που ο Φάιστ παρ' όλη την δεδομένη του αξία, δεν θα πάρει ποτέ θέση στους αγαπημένους μου συγγραφείς. Γιατί απευθύνεται σε λίγο πιο νεανικό κοινό. Αν τον είχα διαβάσει δέκα χρόνια πριν, σαφώς και θα μου είχε αρέσει περισσότερο. Τουλάχιστον όμως είναι τρομερός κοσμοπλάστης και αφηγείται την ιστορία του καλά, με γραφή στρωτή που εξελίσσεται. Διαβάζοντας τον είχα την αίσθηση ότι μου έλεγε ''δεν γράφω αριστουργήματα, αλλά ούτε όμως και ξεπέτες. Βιβλία εμπορικά, κατά παραγγελία. Αν λοιπόν βρεις το όλο concept ενδιαφέρον θα περάσεις καλά''. Και αυτό ακριβώς έκανα και εγώ, πέρασα καλά Σίγουρα θα τον ξαναπιάσω. Edited March 17, 2018 by Δημήτρης 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted September 30, 2020 Share Posted September 30, 2020 (edited) Συνέχεια στον κόσμο της Μιδκημίας με την τριλογία του Κονκλαβίου των Σκιών. Από την μία ήθελα να κάνω ένα μικρό διάλειμμα για το overdose, εξού και τα δυόμιση χρόνια διαφορά. Από την άλλη όμως δεν ήθελα να περάσει και πάρα πολύς καιρός, για να έχω νωπά στη μνήμη μου ορισμένα πράγματα. Θυμόμουν ευρύτερες καταστάσεις είχα όμως ξεχάσει επί μέρους λεπτομέρειες. Ξεκίνημα με ''Το Νύχι του ασημένιου γερακιού''. Με τον μικρό πρωταγωνιστή να λείπει στα βουνά για την σαν Ινδιάνου ονομασία του. Που θα σημάνει την ενηλικίωση του με ότι αυτό συνεπάγεται. Γλιτώνοντας έτσι από το ξεκλήρισμα που θα σβήσει το χωριό του από τον χάρτη. Και θέτοντας ως μοναδικό του στόχο να βρει και να εκδικηθεί τους ενόχους. Έτσι και θα γίνει με τους ευεργέτες του όμως να έχουν μεγαλεπήβολα σχέδια γι' αυτόν. Από την στιγμή λοιπόν που έχουν κοινό στόχο, βάζει σε δεύτερο πλάνο την ευρύτερη εικόνα την οποία ούτως ή άλλως αδυνατεί να συλλάβει. Ωραίο, λειτουργεί σαν εισαγωγή, ως είθισται άλλωστε στις φάντασυ σειρές. Συνέχεια με το ''Αλεπού'', το καλύτερο από τα τρία. Από την αρχή ως το τέλος, θα σταθώ όμως στο κομμάτι της φυλάκισης. Τα αποτελέσματα του να υπηρετείς τέτοιου είδους αφέντη. Περίμενα ότι κάτι θα γινόταν ως τελευταία στιγμή για το...δεξί. Κάτι που θα λειτουργούσε ως από μηχανής θεός και θα με εκνεύριζε. Όσο λοιπόν και αν με λύπησε, χάρηκα εν τέλει που δεν συνέβη. Ήταν ρεαλιστικό, σκληρό και αληθοφανές. Σφίχτηκα όταν το διάβασα. Η δε απόδραση κωμικοτραγική. Και ας είχε ευκολίες, δεν πειράζει. Ποια άλλωστε δεν έχει; Με τίποτα δεν θα ήθελε να βρίσκεται κανείς στη θέση του διευθυντή, την είχε πραγματικά π..σει. Αυλαία με το ''Η Επιστροφή του εξόριστου''. Σε πιο φιλοσοφικό στυλ από τα άλλα ελέω των ιστορικών και θεολογικών αναφορών. Ωραία η κοσμογονία όσο δεν καταλαμβάνει εκτενές μέρος, είναι κάτι που ενδέχεται να κουράσει. Έτσι λοιπόν όπως παρουσιαζόταν διάσπαρτα ήταν καλό, μου άρεσε. Ωραία σε γενικές γραμμές, αξιόλογη. Μικρά (σπάνιο αυτό για φάντασυ βιβλία), φεύγουν εύκολα και γρήγορα. Στα συν θα βάλω τους χάρτες. Αν και δεν μου αρέσουν (όχι οι πρόχειροι, δεν μου αρέσουν γενικά) εδώ ωστόσο λειτούργησαν καλά. Χρειάστηκε πολλάκις να κοιτάξω για να συνδέσω καλύτερα τα τοπωνύμια στο μυαλό μου. Και στα πλην την έλλειψη ευρετηρίου. Είναι must με τόσους χαρακτήρες -αν και στη προκειμένη δεν είχε πάρα πολλούς- για να μην γίνει το βιβλίο φύλλο και φτερό. Στέκεται και μόνη της αν και πρέπει να έχει διαβάσει κανείς τις πρότερες για να καταλάβει καλύτερα κάποιες καταστάσεις. Edited September 30, 2020 by Δημήτρης 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
clayman Posted September 30, 2020 Share Posted September 30, 2020 εγώ είμαι στην μέση του riftwar (βοτάνι) δεν ξετρελαίνομαι με την φάση, λίγο απλοικο βρισκω το γράψιμο και το στυλ αλλά θα τελειώσω την τριλογία και ισως προχωρήσω και στα επομενα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.