Les Chants de Maldoror - Isidore Lucien Ducasse (aka Comte de Lautréamont)

[Μελδόκιος]

Ξέρει κανείς το Les Chants de Maldoror του Isidore Ducasse ή αλλιώς Lautréamont?

Πρόκειται για ένα προσουρεαλιστικό έπος γεμάτο τρόμο, φαντασία, διαστροφή και αρρώστια.

 

Το έχει πετύχει πουθενά κανείς μεταφρασμένο στα στα ελληνικά (πολύυυυυ απίθανο) ή στα αγγλικά σε οποιαδήποτε μορφή; Εγώ το μόνο που βρήκα σε e-books ήταν γαλλικά και ιταλικά... Κρίμα γιατί πραγματικά μου κίνησε την περιέργεια.

 

Εδώ βρίσκεται η γαλλική έκδοση, για όσους τυχερούς ξέρουν γαλλικά, ενώ εδώ θα βρείτε ένα καταπλίκτικαλ site κάποιων τύπων που μετατρέψανε το έργο σε θεατρικό. Έχει samples εικόνες, βίντεο και mp3 για να σας μπάσει στην ατμόσφαιρα του "Les Chants de Maldoror".

Edited August 10, 2022 by Ghost
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[Oberon]

Nαι το βιβλίο υπάρχει και στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Εκάτη. Να ένα λίνκιον.

 

http://www.greekbooks.gr/web/book/details....roductID=113629

 

Στο ίδιο site υπάρχουν από οτι βλέπω και άλλες δύο εκδόσεις. Βέβαια δεν ξέρω πόσο καλές θα είναι και ειδικά αν θα έχουν και την εικονογράφηση μέσα.

[Μελδόκιος]

Χα! Dain είσαι ο σωτήρας μου! Εγώ ο άθλιος είχα ψάξει στο νετ αλλά δεν έβρισκα ελληνική έκδοση!

Οπότε ετοιμάζομαι για επιδρομή σε βιβλιοπολεία τώρα...

[Μελδόκιος]

Το βρήκα! Το διάβασα! Πορώθηκα σα γριά! Ριζοσπαστικό και πρωτότυπο ακόμα και για τα σημερινά στάνταρ (γράφτηκε στα τέλη του 19ου αιώνα).

 

Ο Μαλντορόρ, ένας μισάνθρωπος, ανώμαλος, καταραμένος, ανήθικος αλλά και φιλόσοφος είναι ο κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου. Το βιβλίο διαπραγματεύεται το μίσος του Μαλντορόρ προς τον "Δημιουργό" και την ίδια την ανθρωπότητα, εναντίων της οποίας εξαπολύει κατηγορίες για την ψεύτικη ηθική της και την κατάντια της. Ο Μαλντορόρ λοιπόν έχει ως σκοπό να αφανίσει την ανθρωπότητα.

 

Το έργο είναι χωρισμένο σε έξι άσματα, τα οποία αποτελούνται από στροφές. Ο λόγος είναι πολύ λυρικός, αλλά έντονα αποδιοργανωμένος. Η δομή του κάτι μεταξύ ποιήματος και πεζού. Ο Λωτρεαμόν γράφει ορισμένες φορές επίτηδες με μπερδεμένες μακροσκελείς προτάσεις, χρησιμοποιεί υπερβολικές παρομοιώσεις και εναντιώνεται στη λογική την οποία υποστηρίζει δημιουργώντας εσκεμμένους παραδοξισμούς. Χαρακτηριστικά και συνήθη είναι τα λογοπαίγνια και το μαύρο χιούμορ, ενώ συχνά ο συγγραφέας μιλάει ευθέως στον αναγνώστη σε δεύτερο πρόσωπο.

 

Οι εικόνες που δημιουργεί ο Λοτρεαμόν είναι σκοτεινές, περίεργες, μέχρι και άκρως φρικιαστικές. Η σουρεαλιστική διάθεση διακρίνεται στα Άσματα του Μαλντορόρ, πριν ακόμα ο σουρεαλισμός παγιωθεί ως κίνημα. Γενικά το έργο έχει επηρεάσει πολύ τη λογοτεχνία. Αν κι είναι αρκετά δύσκολο ανάγνωσμα, αξίζει να το διαβάσετε. ΠΟΛΥ έντονο. Σκατά.

 

πάρτε κι ένα γαμάτο απόσπασμα από την περιγραφή της ομορφιάς ενός εφήβου στο τελευταίο άσμα. Αυτή η εικόνα με την ραπτομηχανή έχει μείνει ως κλασσική...

 

Είναι ωραίος σαν την παλινδρόμηση των νυχιών στ' αρπακτικά πουλιά˙ ή, ακόμα, σαν την αβεβαιότητα στις μυϊκές κινήσεις μιας πληγής στα μαλακά μέρη της βάσης του αυχένα˙ ή μάλλον σαν την ατέρμονη ποντικοπαγίδα που την ξαναστήνει το πιασμένο ζωντανό, που μπορεί μόνη της απεριόριστα να πιάνει τρωκτικά και, πάν' απ' όλα, σαν μιας ραπτομηχανής και μιας ομπρέλας πάνω σ' ένα τραπέζι ανατομίας το τυχαίο συναπάντημα!

Edited November 14, 2005 by Μελδόκιος

[ymeο gamawa]

Είναι ωραίος σαν την παλινδρόμηση των νυχιών στ' αρπακτικά πουλιά˙ ή, ακόμα, σαν την αβεβαιότητα στις μυϊκές κινήσεις μιας πληγής στα μαλακά μέρη της βάσης του αυχένα˙ ή μάλλον σαν την ατέρμονη ποντικοπαγίδα που την ξαναστήνει το πιασμένο ζωντανό, που μπορεί μόνη της απεριόριστα να πιάνει τρωκτικά και, πάν' απ' όλα, σαν μιας ραπτομηχανής και μιας ομπρέλας πάνω σ' ένα τραπέζι ανατομίας το τυχαίο συναπάντημα!

 

αυτο με σκοτωσε... ο τυπος ειναι πιο τρελος απο το Βιαν, το ρομπινς και εκεινο που εγραψε το ΕΡΕΒΟΝ.

 

παιζει να το διαβασω... οταν τελειωσω τα ΚΟΝΑΝ μου..

[Nienna]

Φαίνεται τρομερά ενδιαφέρον. Οι εικόνες όντως είναι πολύ δυνατές, κρίνοντας από το απόσπασμα. Οι δυνατές εικόνες είναι κάτι που ψάχνω σε οτιδήποτε διαβάζω, θα το διαβάσω σίγουρα, γι αυτό και μόνον. Γενικά η παράνοια δίνει έμπνευση - καλό πράγμα.

[Μελδόκιος]

Ναι ρε, ο κύριος αυτός έγραψε απίστευτα πράματς. Κρίμα που πέθανε 24άρων... Ποιος ξέρει πως θα είχε εξελιχθει... Μιλάμε για αχαλίνωτη φαντασία... και άρρωστη

 

Πάντως 'νταξει μη το απόσπασμα μπορεί να είναι γαμάτο αλλά δεν είναι αντιπροσωπευτικό από μόνο του. Είναι και κάπως ακραίο. Το λέω για να μη νομίσετε ότι όλο είναι σ'αυτό το στύλ και τρομάξετε Γενικά έχει διάφορα τέτοια μέσα αλλα γενικά εχει ΚΑΙ πλοκή στις ιστοριούλες/στροφές που στέκονται και ως ξεχωριστά διηγηματάκια.

 

Επίσης, δεινοπάθησα για να βρω το βιβλίο. Τα μεγάλα βιβλιοπωλεία δε το είχαν, το βρήκα σε ένα μικρό κάλτ στη Ναυαρίνου. (Εκεί κοντά στο first)

Edited November 14, 2005 by Μελδόκιος

[Βάρδος]

Το βρήκα! Το διάβασα! Πορώθηκα σα γριά!

 

Και μας το λες έτσι, απροκάλυπτα;

 

Ο Μαλντορόρ, ένας μισάνθρωπος, ανώμαλος, καταραμένος, ανήθικος αλλά και φιλόσοφος είναι ο κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου. Το βιβλίο διαπραγματεύεται το μίσος του Μαλντορόρ προς τον "Δημιουργό" και την ίδια την ανθρωπότητα, εναντίων της οποίας εξαπολύει κατηγορίες για την ψεύτικη ηθική της και την κατάντια της. Ο Μαλντορόρ λοιπόν έχει ως σκοπό να αφανίσει την ανθρωπότητα.

 

Καλός άνθρωπος, ακούγεται...

 

Είναι ωραίος σαν την παλινδρόμηση των νυχιών στ' αρπακτικά πουλιά˙ ή, ακόμα, σαν την αβεβαιότητα στις μυϊκές κινήσεις μιας πληγής στα μαλακά μέρη της βάσης του αυχένα˙ ή μάλλον σαν την ατέρμονη ποντικοπαγίδα που την ξαναστήνει το πιασμένο ζωντανό, που μπορεί μόνη της απεριόριστα να πιάνει τρωκτικά και, πάν' απ' όλα, σαν μιας ραπτομηχανής και μιας ομπρέλας πάνω σ' ένα τραπέζι ανατομίας το τυχαίο συναπάντημα!

 

Είσαι σίγουρος ότι αυτό επιτρέπεται να το διαβάζουν μικρές ηλικίες;

 

Ναι ρε, ο κύριος αυτός έγραψε απίστευτα πράματς. Κρίμα που πέθανε 24άρων... Ποιος ξέρει πως θα είχε εξελιχθει...

Δικτάτωρ θα είχε γίνει.

Γενικά έχει διάφορα τέτοια μέσα αλλα γενικά εχει ΚΑΙ πλοκή στις ιστοριούλες/στροφές που στέκονται και ως ξεχωριστά διηγηματάκια.

 

Ε, τώρα με ξενέρωσες. Άμα έχει πλοκή, τι να το κάνουμε;

 

Επίσης, δεινοπάθησα για να βρω το βιβλίο. Τα μεγάλα βιβλιοπωλεία δε το είχαν, το βρήκα σε ένα μικρό κάλτ στη Ναυαρίνου. (Εκεί κοντά στο first)

 

Όταν έχεις μοχθήσει για κάτι, το απολαμβάνεις περισσότερο. ;)

 

 

Πέραν της πλάκας, φαίνεται ενδιαφέρον. Θέλω να το διαβάσω σαν βάσκος. Θα το κοιτάξω, όταν κατεβώ στας Αθήνας.

[heiron]

"το βρήκα σε ένα μικρό κάλτ στη Ναυαρίνου. (Εκεί κοντά στο first) "

Σε ποιο ρε χαμαλε;

Ωραια,ειναι και...φθηνο.Θα του ριξω ενα βλεφαρο-ουτως η αλλως μου πεφτουν που και που.

[Δημήτρης]

Μόλις το τελείωσα. Από τις εκδόσεις Εκάτη και θα το ξαναπιάσω κάποια στιγμή και από Νεφέλη που το έχω. Και γιατί αυτό; Γιατί δυσκολεύομαι να κατασταλάξω αν μου άρεσε. Αν το κατάλαβα καν. Τείνω προς το όχι. 

Η εισαγωγή πριν από κάθε άλλο. Πολύ απαιτητική παρά το μικρό της μέγεθος, με γονάτισε με ορολογία που δεν κατέχω. Πάντως τον συγγραφέα σε γενικές γραμμές τον αποθεώνει ως ιδιοφυΐα, αυτό το έπιασα  Το δε ύφος του κειμένου... Με ξένισε. Και δεν ξέρω αν αυτό συνέβη επειδή υπήρξε παιδί της εποχής του συγγραφέα, ή κάποιος ολότελα δικός του νεωτερισμός. Ιδιαίτερο όσο και δύσκολο, με μία πρόχειρη σκέψη δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει κάτι παρόμοιο. Η ιστορία έχει να κάνει με τον παλιάνθρωπο που ονοματίζει την συλλογή, ο οποίος και είναι εξπέρ στις ακολασίες. Η δε κεντρική ιδέα όπως την εξέλαβα, ότι ο άνθρωπος είναι από την φύση του κακός. Με ροπή προς το σάπιο. Παίζει λοιπόν να σόκαρε το ευρύ αναγνωστικό κοινό που ενδεχομένως ήταν άμαθο σε τέτοια καλούδια. Ψάχνοντας για πληροφορίες, διάβασα ότι δεν εκδόθηκε σε πλήρη μορφή όσο ζούσε ο συγγραφέας. Οι εκδότες φοβόντουσαν μην είχαν προβλήματα με τον νόμο, στοιχείο που φέρνει στο νου τον θεϊκό Μαρκήσιο. Με ένα άλλο που τους συνδέει να είναι ότι δεν σώζονται προσωπογραφίες τους!

Ξεχωριστό βιβλίο σε κάθε περίπτωση. Για μένα τουλάχιστον είναι δεδομένο. Γι' αυτό και μελλοντικά θα του δώσω μία ακόμη ευκαιρία. 

Edited August 10, 2022 by Ghost
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.