Το Κάστρο των Πορφυρών Νεφών

[heiron]

Παιδες ειναι το πρωτο που ειχα γραψει λεγοντας "θα γραψω ενα φαντασυ διηγημα".Οταν πρωτοπηγα Θεσσαλονικη αν θυμαμαι καλα.Ειναι λιγο επηρρεασμενο απο τα ντανσανεια του Λαβκραφτ αλλα το ειχα πρωτογραψει πριν τον διαβασω.Κατοπιν εκανα καποιες περικοπες ωστε να μην μοιαζει πολυ.Οχι ομως και διορθωσεις.Εντοπισα καποια ελαττωματα αλλα περιμενω πιο αντικειμενικα σχολια.

Οριστε λοιπον(ακους εκει "πορφυρα νεφη"?!?)

 

ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΩΝ ΠΟΡΦΥΡΩΝ ΝΕΦΩΝ

 

Στην παραλία της πόλης κυριαρχούσε νευρικότητα . Αν και πλησίαζε το καλοκαίρι ο καιρός παρέμενε ψυχρός και τα σύννεφα πύκνωναν στον ουρανό αντί να αραιώνουν . Το πρωί είχε περάσει μία μικρή σύντομη καταιγίδα ενώ εδώ και μέρες η βροχή πότιζε τα χορταριασμένα πανάρχαια τείχη .

Ο «σύγχρονος κόσμος» παρά τα μέσα που διέθετε για αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων εκνευριζόταν από τη βροχή . Ίσως γιατί τα τελευταία χρόνια δεν έβρεχε τακτικά παρά σπάνια και όταν αυτό σύμβαινε οι καταιγίδες είχαν κατά κανόνα καταστρεπτικά αποτελέσματα σε κάποιες περιοχές . Εντούτοις , αν και λίγοι κυκλοφορούσαν πεζοί , πολλοί είχαν ξεχυθεί στους δρόμους με τα οχήματα τους πριν τη βροχή που προέβλεπαν οι Σοφοί με τη δύση του ηλίου.

Κάποια φιγούρα όμως περπατούσε ανάμεσα στα ακινητοποιημένα οχήματα και τους εξοργισμένους οδηγούς τους . Από το πρωί προσευχόταν να ανοίξει ο καιρός και να που , για λίγο έστω , είχαν εισακουστεί οι ικεσίες του , σε πείσμα των δυσοίωνων προβλέψεων των Αλάνθαστων Σοφών . Ο ίδιος ήταν μαθητής τους και ίσως μια μέρα να γινόταν κι αυτός μέλος της υψηλής αυτής κάστας . Βέβαια , αν και αυτό αποτελούσε τον διακαή πόθο του από την παιδική του ακόμη ηλικία , τον τελευταίο καιρό το ενδιαφέρον του είχε ατονήσει σημαντικά . Η απομνημόνευση και κυρίως η κατανόηση των ιερών κειμένων σε συνδυασμό με τις μαγικές τεχνικές αντιμετώπισης προβλημάτων τον κούραζαν αφάνταστα . Οι απανωτές αποτυχίες του να περάσει τις δοκιμασίες που του έβαζαν τον απογοήτευαν και τον ωθούσαν ολοένα και πιο μακριά από τον στόχο του . Συγκεκριμένα , εκείνη την ημέρα είχε απουσιάσει από την διάλεξη που έπρεπε να παρακολουθήσει . Ήταν όμως χαρούμενος γιατί πάντα απολάμβανε τα ηλιοβασιλέματα στην παραλία .

Η παραλία απλωνόταν για χιλιόμετρα στο βάθος ενός μάλλον κλειστού κόλπου . Κάποτε , όταν η πόλη ήταν πιο μικρή και ιδίως πριν ο άνθρωπος μπει στην εποχή της τεχνολογίας και της κατανάλωσης , αποτελούσε μια από τις ομορφότερες θάλασσες του κόσμου . Πλέον είχε καταλήξει να γίνει ένας βρωμερός , άθλιος βούρκος , κατοικία για σιχαμερά έντομα και παραμορφωμένα ψάρια . Πολλοί έτρεμαν στην ιδέα πως αν έπεφταν μέσα τους περίμενε μια κόλαση πριν και αν πνιγούν . Φυσικά , οι Σοφοί διέψευδαν κατηγορηματικά τέτοιου είδους φήμες .

Όποιος και να είχε δίκιο , εκείνη την ημέρα η μυρωδιά δεν ήταν τόσο έντονη και έτσι η φιγούρα συνέχιζε ανενόχλητα το δρόμο της . Στα δεξιά του απλωνόταν μια διπλή σειρά από πάγκους , ενώ στα αριστερά του ορθωνόταν το πανύψηλο και επιβλητικό Άσπρο Φρούριο . Το Άσπρο Φρούριο ήταν αμυντικό έργο μιας ένδοξης αλλά και ξεπερασμένης εποχής . Με την πάροδο των αιώνων είχε παραμείνει άφθαρτο και καθιερώθηκε ως το σύμβολο της πόλης .

Ο Ντάγασαιτ , η φιγούρα , σταμάτησε στον πρώτο πάγκο να περιεργαστεί τα αντικείμενα του . Ο ίδιος από την πλευρά του δεν ήταν άξιος να τον περιεργαστεί κανείς και έτσι περνούσε απαρατήρητος ανάμεσα στους ανθρώπους όπως τα ψάρια στο κοπάδι τους .

Προχώρησε και στους υπόλοιπους πάγκους ξεφυλλίζοντας τα εκθέματα τους .Οι πάγκοι με τα βιβλία ήταν ένα έθιμο που καθιέρωσε ο προηγούμενος άρχοντας της πόλης για να πλουτίσουν σε γνώση οι υπήκοοι του.

Όμως τα στοιχειακά πνεύματα είχαν ενοχληθεί που ο κόσμος έκλεβε την πανάρχαια σοφία τους οδηγώντας με τρόπο ακατάληπτο πολλά από τα μικρότερα πνεύματα σε οριστική εξαφάνιση . Οι κεραυνοί προκαλούνταν πλέον από διαφορά δυναμικού και ο άνεμος από διαφορά θερμοκρασίας . Η διασπορά της σοφίας της φύσης στους ανθρώπους είχε εξορίσει πνεύματα όπως αυτά του κεραυνού και του ανέμου σε άλλους παράλληλους κόσμους όπου ούτε οι ισχυρότερες επικλήσεις δεν φτάνουν για να τα επαναφέρουν . Όλο και περισσότερα φυλακίζονταν εκεί από τη δράση των παντοδύναμων Σοφών .

Ο Νταγασαιτ ένοιωθε μελαγχολία για την απομάκρυνση των πνευμάτων και νοσταλγούσε την εποχή που αυτά ήταν κυρίαρχα . Είχε ακούσει τις φήμες πως κάθε πνεύμα αναχωρούσε προς τα δυτικά , σε έναν παράλληλο κόσμο . Έναν κόσμο που αποτελούσε το τελευταίο καταφύγιο ξεχασμένων πνευμάτων και κρυφών ονείρων . Είχε δει τις πύλες του ουρανού να ανοίγουν και να ρίχνουν τις φωτεινές ακτινογέφυρες που συνέδεαν τον ουράνιο ονειρικό αυτό κόσμο ιδεών και πνευμάτων με το μίζερο , υλικό κόσμο . Πνεύματα , σκέψεις , ιδέες και όνειρα μπορούσαν να ανέβουν ή να κατέβουν αυτές τις γέφυρες όμως δυστυχώς είχαν καταλήξει να γίνουν μονόδρομοι . Όλα αποχωρούσαν από την σκηνή και κλειδώνονταν για πάντα στο παρασκήνιο .

Όπως χάζευε τα βιβλία κάτω από μία τέντα που έσταζε βρόχινο νερό στις λαδωμένες τούφες των μαλλιών του , στο μυαλό του ήρθε ένας από τους πιο θρυλικούς ονειρικούς προορισμούς . Το Κάστρο των Πορφυρών Νεφών , το μέρος που είναι φτιαγμένο από τα όνειρα του κάθε ανθρώπου . Ελάχιστοι το είχαν ακουστά , αλλά ο Νταγασαιτ το είχε δει φευγαλέα πριν από χρόνια . Θα μπορούσε να ήταν μόνο η ιδέα του , όμως έκτοτε αμέτρητα δειλινά ατένιζε τον δυτικό ορίζοντα για να το ξαναδεί όπου σύμφωνα με τους μύθους εμφανιζόταν .

Σαν απάντηση στις νοερές ικεσίες του διέκρινε ένα ακαθόριστο νεφέλιο όγκο κοντά στον ήλιο που κατηφόριζε προς τα Καστανά Όρη δυτικά της πόλης .Σιγά σιγά καθώς οι ακτίνες έρχονταν σχεδόν πίσω από τον όγκο , αυτός άρχισε να παίρνει σχήμα .

Πανύψηλοι πύργοι και επιβλητικές επάλξεις , φλάμπουρα να ανεμίζουν και να εξανεμίζονται στον περιβάλλοντα αιθέρα . Η διάθεσή του να απολαύσει το θέαμα που συγκλόνιζε ήταν τέτοια που συγκλόνιζε την ψυχή του και έκανε το κορμί του να τρέμει σαν να ήταν άβγαλτος έφηβος και αυτό να ήταν το πρώτο του φιλί .Όμως ακόμα και αυτή τη στιγμή της υπέρτατης απόλαυσης ήταν δυστυχισμένος γιατί ήξερε πως δεν μπορούσε να φτάσει στο κάστρο . Όχι μόνο δεν επιτρεπόταν σε θνητό να διαβεί τις πύλες του αλλά δεν ήταν φυσικά δυνατό για κάποιον με μολυσμένο από την φύση της ύλης σώμα να σταθεί στο συννεφένιο πάτωμα του . Και επιπλέον το κάστρο ταξίδευε αέναα προς τα δυτικά γρηγορότερα από κάθε όχημα που θα προσπαθούσε να το καταδιώξει .

Απογοητευμένος ετοιμάστηκε να χαμηλώσει το βλέμμα του όμως κάτι τράβηξε τη ματιά του μόλις την τελευταία στιγμή .Μια άυλη μορφή που το περίγραμμα της παρέπεμπε σε άνθρωπο αλλά η ουσία της ήτανε σίγουρα ενός ανώτερου κόσμου-αν όχι θεϊκή-έστεκε σε μια ακτίνα του δύοντος ηλίου .

Έτριψε τα μάτια του μα αυτή παρέμεινε εκεί και με μια της χειρονομία μεταμόρφωσε την ακτίνα σε μια γέφυρα φωτός που ένωνε τον κόσμο του με το κάστρο . Η γέφυρα έλαμπε ολόχρυση σε όλο της το ουράνιο μεγαλείο όμως κανείς άλλος δεν την έβλεπε . Όταν η μορφή χωρίς πρόσωπο του έκανε νεύμα να την ακολουθήσει , ο Νταγασαιτ έκανε διστακτικά το πρώτο βήμα προς την ακτινογεφυρα πάνω από τη βρώμικη αποτρόπαια θάλασσα και προς μεγάλη του έκπληξη και ανακούφιση διαπίστωσε πως τα άυλα φωτόνια στήριζαν με άνεση το βαρύ του κορμί .

Τα είχε χαμένα. Ονειρευόταν η μήπως είχε φύγει το πνεύμα του από το σώμα του που στην πραγματικότητα βυθιζόταν στη θάλασσα ? Με αγωνιά και περιέργεια γύρισε το πρόσωπο του και είδε τον εαυτό του όπως ήταν την προηγουμένη στιγμή. Έτοιμος να κάνει το πρώτο βήμα . Ο νευτώνειος φυσικός χρόνος είχε παγώσει σαν κάποιο εξώκοσμο χέρι να είχε πιάσει τους δείκτες του κοσμικού ρολογιού και να τους είχε σταματήσει , ενώ ένας άλλος ξωτικός κόσμος συνέχιζε να λειτουργεί με βάση άγνωστους νόμους .

Καθώς κινούνταν πάνω στην ακτινογεφυρα χωρίς να κυλά ο χρόνος είδε πως ήδη αυτός και η συνοδός του είχαν σχεδόν φτάσει στο κάστρο . Μέσα σε μια στιγμή έκανε το ταξίδι πάνω από τον κόλπο , τα ακαλαίσθητα ογκώδη κτίρια , τις θηριώδεις καμινάδες που ξερνούσαν καπνό και τα θεόρατα Καστανά Όρη . Ανέβηκε ψηλά πάνω από τα κοινά σύννεφα ώσπου επιτελούς έφτασε στο κάστρο των πορφύρων Νεφών .

Ήταν ένα κάστρο επιβλητικό μα οικείο. Με τείχη χοντρά αλλά διαπερατά . Οι πυργίσκοι του έφταναν ως τα αστέρια κι όμως εύκολα χάιδευε κανείς τις κωνικές κορυφές τους . Η πανίσχυρη πύλη άνοιξε μπροστά του και με ένα βήμα την πέρασε .

Ο εαυτός του τον καλωσόρισε .

«Σε περίμενα» του είπε και οι δυο τους γίνανε ένα .

Είχαν περάσει χρόνια η μήπως αιώνες ? Βρισκόταν στη βιβλιοθήκη του κάστρου . Σηκώθηκε να πάρει ένα βιβλίο από το ράφι αλλά μόλις το τράβηξε θυμήθηκε ότι το είχε ήδη διαβάσει . Όχι μόνο αυτό αλλά όλα τα βιβλία της πλούσιας συλλογής του . Η επιτυχημένη καριέρα του του πρόσφερε πλέον την άνεση του άφθονου ελευθέρου χρόνου που τόσα χρόνια επεδίωκε .

Άφησε το βιβλίο και πήγε για δείπνο . Τον περίμενε η σύζυγος του με την μικρή του κόρη και τους δυο γιους του . Η όμορφη Ναγιάν , ο πρώτος και μοναδικός του έρωτας ήταν πλέον γυναίκα του . Είχε την τέλεια οικογένεια όπως επίσης πολλούς και καλούς φίλους .

Βίωνε την τέλεια ευτυχία όμως η ψυχή του έμοιαζε κενή . Του προσφέρθηκαν όλα απλόχερα αλλά όλη του η ζωή , οι κόποι , οι θυσίες , η πορεία για την πραγμάτωση τον ονείρων του ήταν πια μια ανάμνηση που γίνονταν ολοένα και πιο θολή .

«Αξίζει άραγε» αναρωτήθηκε και μπήκε στον ρόδινο τοίχο του κάστρου όταν ξαφνικά το είδε να διαλύεται και να ενώνεται με τα γκριζωπά σύννεφα που είχαν καλύψει πια εντελώς τον ουρανό πάνω από την πόλη .

Μια φωνή τον επανάφερε στον κόσμο του .

«Θα το πάρετε , κύριε ?»

Ήταν ο πωλητής των βιβλίων μπροστά στον πάγκο που στέκονταν .

Του έγνεψε αρνητικά και ξεκίνησε με μεγάλες δρασκελιές για το σπίτι του .

Χοντρές στάλες βροχής έπεφταν στα μαλλιά και το πρόσωπο του . Τα ρούχα του ήταν ήδη υγρά .Δεν τον ένοιαζε όμως . Είχε τόσα να κάνει στη ζωή του , τόσα θέματα που είχε παραμελήσει , τόσες εμπειρίες που έμελλε να ζήσει . Είχε ένα όραμα ακόμα κι αν όλα αυτά δεν ήταν παρά το παραλήρημα ενός νεαρού με υψηλό πυρετό που έκανε βόλτες χωρίς ομπρέλα μες στη βροχή.

[Βάρδος]

Καλό είναι. Συνέχισε.

 

 

Κατ'αρχήν, μην αφήνεις κενό πριν από τα σημεία στίξης. Απαγορεύεται. Και τις παύλες να τις κάνεις πιο μεγάλες, ώστε να φαίνονται καθαρά.

 

Το Κάστρο "των Πορφυρώ Νεφών" δεν μου πολυαρέσει σαν ονομασία. Αλλά, ουσιαστικά, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο καλό λόγο γιατί να μη λεγόταν έτσι, οπότε ό,τι και να πω θα είναι μαλακία και προσωπική άποψη. Αν σου αρέσει ως ονομασία, είσαι σωστός.

 

Κάποια φιγούρα όμως περπατούσε

 

Είναι καλό να αποφεύγεις τα "κάποιος/α/ο" όποτε μπορείς. Είναι πολύ αόριστα. Γράψε "μία φιγούρα". Είναι καλύτερο.

 

Αλάνθαστων Σοφών

 

Αυτό το όνομα, σε αντίθεση με "Το Κάστρο των Πορφυρών Νεφών", μου φαίνεται κακό. Γιατί; Επειδή είναι πολύ απόλυτο. Εκτός αν κάποιος ήθελε να κοροϊδέψει τον εαυτό του, δε θα τον ονόμαζε "αλάνθαστο". Αν οι άλλοι λένε τους σοφούς αυτούς "αλάνθαστους", με κοροϊδευτικό τρόπο, τότε είναι καλό. Αλλά οι ίδιοι οι σοφοί δε θα έλεγαν τον εαυτό τους έτσι, πιστεύω.

 

Ο Ντάγασαιτ , η φιγούρα , σταμάτησε στον πρώτο πάγκο να περιεργαστεί τα αντικείμενα του .

 

Μέχρι στιγμής, μας κρύβεις το όνομα του χαρακτήρα και, μετά, μας το λες. Γιατί; Υπάρχει ιδιαίτερος λόγος; Πες το μας από την αρχή!

 

Αν θέλεις να δημιουργήσεις μυστήριο, και να μη μας πεις το όνομά του καθόλου σε όλο το κομμάτι, αυτό είναι άλλη ιστορία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, δεν υπάρχει λόγος για μυστήριο.

 

Και επιπλέον το κάστρο ταξίδευε αέναα προς τα δυτικά γρηγορότερα από κάθε όχημα που θα προσπαθούσε να το καταδιώξει .

 

Αυτό με παραξένεψε, διότι, αν το κάστρο απομακρυνόταν τόσο γρήγορα (απ'ο,τι κατάλαβα, το κάστρο πετάει), πώς ακόμα μπορούσε να είναι ορατό;

 

νευτώνειος φυσικός χρόνος

 

Αν στον κόσμο σου δεν υπάρχει ο Νεύτων, τότε καλύτερα να μη χρησιμοποιείς λέξεις όπως "νευτώνειος". Αυτό ισχύει και για άλλα παρόμοια πράγματα.

 

 

Εντοπισα καποια ελαττωματα αλλα περιμενω πιο αντικειμενικα σχολια.

 

Για πες, τι έχεις εντοπίσει; Καμια φορά, ο συγγραφέας είναι και ο καλύτερος κριτικός του έργου του.

[heiron]

Μα τον Αριοχ! Αυτο με τα σημεια στιξης το ξερω αλλα πως την πατησα ετσι? Ειναι που δεν γραφω στο word μαλλον!

Αυτο που δεν μου αρεσε οταν το ξαναδιαβαζ για να το γραψω στον ΗΥ ηταν κυριως το θεμα που εθιξες με τη φιγουρα και το ονομα.

Προσεξα και αυτο για το "νευτωνειο" αλλα ποιος σου ειπε οτι δεν υπαρχει Νευτωνας?Ειναι τρελο αλλα δεν αποκλειεται.Εξαλλου ο κοσμος ειναι σχεδον σαν το δικο μας αλλα υπαρχει και κατι ακομα.Οποτε το αφησα κι αυτο.

Για τα ονοματα...Ο τιτλος μου αρεσει.Στην πραγματικοτητα πρωτα μου ηρθε ο τιτλος και μετα ολα τα αλλα.Δεν ειναι ρεαλιστικος βεβαια.Αλλα θα ηταν καλυτερο να το αλλαξω σε "καστρο των σομον/ροζ νεφων"?

Και οι Αλανθαστοι Σοφοι ειναι αρκετα καλο στα αφτια μου.Και στο ολο υφος του εργου.Βεβαια δεν κανω σαφες αν τους κοροιδευουν η αν οντως αυτοαποκαλουνται ετσι.Αυτο που δειχνει το ονομα τους ειναι η "δογματικοτητα" και η "αμετρητη γνωση" που αυτοι πρεσβευουν.Ειναι αν θες ο συνδυασμος των επιστημονων με τους ιερεις.

Εμενα δεν μου αρεσε και το τελος.Ελεγα να κοψω την τελευταια παραγραφο αλλα δεν το εκανα.Ενιωσα σαν να λογοκρινα τον εαυτο μου!Και αυτος ειναι ο λογος που δεν εκανα και καποιες απο τις διορθωσεις που ειχα κατα νου.

[Βάρδος]

Για τα ονοματα...Ο τιτλος μου αρεσει.Στην πραγματικοτητα πρωτα μου ηρθε ο τιτλος και μετα ολα τα αλλα.Δεν ειναι ρεαλιστικος βεβαια.Αλλα θα ηταν καλυτερο να το αλλαξω σε "καστρο των σομον/ροζ νεφων"?

 

Βασικά, εκείνο που με χάλασε εμένα ήταν το "νεφών", όχι το "πορφυρών". Αλλά, προφανώς, είναι και θέμα γούστου.

 

Εμενα δεν μου αρεσε και το τελος.Ελεγα να κοψω την τελευταια παραγραφο αλλα δεν το εκανα.Ενιωσα σαν να λογοκρινα τον εαυτο μου!Και αυτος ειναι ο λογος που δεν εκανα και καποιες απο τις διορθωσεις που ειχα κατα νου.

 

Χμ. Δεν είμαι σίγουρος για το αν το τέλος θα έπρεπε να μείνει ή να φύγει. Πάντως, γενικά, μη διστάζεις να λογοκρίνεις τον εαυτό σου. Το γράφεις κάτι. ΟΚ... Μετά, αρχίζει η πραγματική δουλειά. Πρέπει να κάνεις διορθώσεις. Για μένα, οι διορθώσεις είναι πιο κουραστικές από τη συγγραφή. Μακράν. Γιατί το να κάτσεις να γράψεις είναι θέμα πώρωσης: ή σε πωρώνει και το κάνεις, ή δε σε πωρώνει και δεν το κάνεις. Το να διορθώσεις, όμως, είναι θέμα καθαρής δουλειάς. Βέβαια, μετά από πολλές ιστορίες, ανακαλύπτεις ότι δε χρειάζεσαι τόσες διορθώσεις όσες χρειαζόσουν παλιότερα, που το γράψιμό σου ήταν πιο ακατέργαστο. Αλλά κάθε αρχή και δύσκολη-- Τέσ'πα'. Φλυαρίες.

[Nihilio]

Όμορφη ιστορία Χείρωνα. Τα τεχνικά σχόλια του Βάρδου με κάλυψαν, αν και έχω να προσθέσω ότι προσωπικά δε μου άρεσαν τόσο τα πολλά επίθετα στην αρχή της ιστορίας. Μου άρεσε όμως το νόημα που βγάζει.

[heiron]

Τα πολλα επιθετα,οι λεπτομερεις περιγραφες κτλ δεν μου αρεσουν ουτε εμενα!Το εχω πει στο σχολιασμο αλλων κειμενων.Αλλα εδω επρεπε να γινει ετσι αφου ουσιαστικα περιγραφω δυο εικονες:Ο ηρωας ατενιζει και βρισκει το Καστρο και ο ηρωας μπαινει στο Καστρο.Διαλογος ελαχιστος,οπως και "αναπτυξη χαρακτηρα".Απλα ετσι ειναι η ιστορια πιστευω.

Διαολε,πρεπει να γραψω κατι πιο πολυ στο στλ που μου αρεσει να διαβαζω!!!

Το νοημα ειναι φυσικα λιγο "Σα βγεις στον πηγαιμο για την Ιθακη...".

Οπως μου αρεσει να λεω:Τι νοημα θα ειχε αν ο Οδυσσεας γυριζε με αεροπλανο η τηλεμεταφορα στην Ιθακη;

Εξαλλου ο ηρωας ζει αυτη την εμπειρια σε μια φαση που δεν τα παει καλα στη ζωη του.Ομως-αληθινη η ονειρικη,δεν εχει και τοση σημασια τελικα-του δινει δυναμη να συνεχισει.Βγαζει μια αισιοδοξια πιστευω κι αυτο αν μη τι αλλο ειναι καλο.

[Bardoulas©]

Μπλέκει δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα: μια διαστημική αποστολή και τον έρωτα ενός ξενοφοβικού για μια μετανάστρια. Έχω περιέργεια να δω πως θα συνδυάσεις αυτά τα δύο. Δε ξέρω πως θα το καταφέρεις αυτό, περιμένω πάντως τη συνέχεια.

 

Είναι η πιο δυνατή φράση της ιστορίας (εμένα μ'άρεσε τουβλάχιστον). Εννοείται πως θα τη συνεχίσεις. Έχεις πετάξει ένα τεράστιο υπονοούμενο που με έκανε να ξύνομαι. Αλλά δε λέω τι νομίζω, για να μην κάνω spoiler

[heiron]

Κι ο Βαρδουλας με τη σειρα του..."Μπλέκει δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα:" "Το καστρο των πορφυρων νεφων" με το "Ξενοι στην Ευρωπη #1"!!!!!!

Ω...θυμηθηκα εκεινη τη φωτογραφια στο Πτυχιο που μοιαζει πολυ με τις εικονες που περιγραφω εδω.Στο επομενο μυτηνκ προσεξτε το...

[Bardoulas©]

Όχι όχι, δικό μου λάθος. Έκανα λάθος με τα copy-paste. Έχω τα σχόλια στον υπολογιστή μου, απλά δεν είμαι τώρα σπίτι. Μόλις πάω θα διορθώσω το χάος

[Balidor]

Πολύ καλή ιστορία, το τέλος το φανταζόμουν αλλιώς αλλα και αυτό ήταν ότι πρέπει !!!

 

πολύ ωραία σκέψη αν και θα ήθελα να μας περιέγραφες πιο πολύ το κάστρο, γιατί όντως υπήρξαν μερικές αοριστίες ως προς μέγεθος, ταχύτητα κ.λ.π. !!!

Απο την άλλη να μου πείς¨"βάλε την φαντασία σου..."... τέσπα ...

Την ευχαριστήθηκα πολύ σαν ιστορία !!!

[heiron]

Ναι,η πολη βασικα ειναι η Θεσσαλονικη...μια αλλη Θεσσαλονικη,μελλοντικη/παραλληλη,διαλεγετε και παιρνετε.Και ο ηρωας ειναι μια εκδοχη του εαυτου μου-ο εαυτος μου τοτε.Ακομη και το ονομα του ειναι το δικο μου με απλουστατο αναγραμματισμο!

Ο Νευτωνας πιστευω οτι κολλαει υπο προυποθεσεις λοιπον.

Το ονομα χωθηκε αρκετα ατεχνα,το παρατηρησα κι εγω.

Ναι,η επαναληψη λεξεων ειναι κατι που αποφευγω πλεον.(συγκλονιζει τον αναγνωστη!)

Χμ...πετιεται καπως αποτομα οτι η φιγουρα ειναι θηλυκη?Ισως.Αλλα δεν θυμαμαι να ειχα σκεφτει φυλο τοτε.Μαλλον εννοουσα "η συνοδος φιγουρα".

Οσο για το κλισε της καλης δυσης μου τη σπαει κι εμενα.Εδω ομως ειναι αναγκαιο αφου μιλαμε για ενα καστρο απο συννεφα του δυτικου ουρανου που γινονται πορφυρα κατα το ηλιοβασιλεμα.Η ολη ιδεα προηλθε απο ενα δειλινο στην παραλια της Θεσσαλονικης-μην ξεχνιομαστε.Τα πρωινα κοιμομουν η ημουν σε κλαμπ.

[Guest]

Πολύ  δυνατές περιγραφές!

 

Θα ήθελα να διαβάσω και περισσότερα