ξεχασμένοι άνθρωποι

[Nick V.]

Όνομα Συγγραφέα: Nick V.
Είδος ποιήματος: ό,τι να 'ναι
Αριθμός στίχων: κάμποσοι

 

ξεχασμένοι άνθρωποι

 

άραγες
να θυμάσαι
ακόμη
τα χρόνια εκείνα
στα μικράτα μας
που χέρι-χέρι
τρέχαμε
μες στη σιωπή
ξυπόλυτα
τα δυο μας
ανάμεσα
στις σκεπαστές
βαρκούλες
τις μαρμάρινες
εκείνες
με τα κατάρτια
του Χριστούλη
τα ολοσκάλιστα

ναι
εκεί
τον κόσμο εκείνον
τον "δικό σου"
μέσα απ' τα μάτια σου
κοιτώντας τον
δεν τον φοβόμουν

εκεί
που ξάπλωνες
ανάμεσά τους
κι εγώ
δίπλα σου
εκεί
μου έλεγες:
είμαι νεκρή
κι έκαμες έτσι
τα ματάκια σου
και τα 'κλεινες
και τα χεράκια σου
τα σταύρωνες

όχι, δεν είσαι
ζεις
σου έλεγα

μα φέτο είναι
που θα πεθάνω
επέμενες

όχι
όχι φέτο
φέτο θα πάμε
στο σχολειό
επέμενα
κι εγώ

και πήγαμε
τότες
μαζί
κι ας μην
το έμαθες
ποτέ σου
να χαμογελάς
κι ας τα 'παιρνες
τα γράμματα
που εγώ
δεν τα 'παιρνα

στην πόλη
τώρα πια
βγαίνω
στο μπαλκονάκι μου
γέρος αγέλαστος
κρατώντας το παλιό
το μπαστουνάκι μου
κι αυτόν τον κόσμο
π' αγναντεύω
μπρος μου
όλο και πιο πολύ
μου φαίνεται
πως δεν τον ξέρω πια
και ψάχνω μέσα του
να βρω
εκείνον
τον "δικό σου"

κι όταν με πάνε
στο χωριό
κάθουμαι
κάτω απ' τη μουριά
εκεί
που χρόνια
και χρόνια
πλέκαμε μαζί
καρέκλες ψάθινες
κι έτσι κοιτώ
τον δρόμο
τον γεμάτο
από ανθρώπους
κι έρημο
και νιώθω ξένος

σηκώνουμαι
και πάω
μονάχος μου
ως τη βαρκούλα σου
βλέπω το φαναράκι σου
κοιτώ τη φλόγα
σου μιλώ
για τα παιδιά σου
και τ' αγγόνια σου
που μέχρι κι αυτά
μου μοιάζουν
ξένα πια
και άγνωστα

κι ούτε θυμούμαι πια
πως ήταν τότες
τα σγουρά
ολόμαυρα μαλλάκια σου
μήτε το χρώμα εκείνο
που 'χε
το φορεματάκι σου

μόνο θυμούμαι
τα ματάκια σου
τα ολόκλειστα
κι όλο σου λέω:
φέτο
θα 'ναι
δεν μπορεί
φέτο
θα 'ναι
που θα πεθάνω

γιατί
κι εδώ
κι εκεί
είμαι νεκρός
κι εδώ
κι εκεί

κι ας το φοβούμαι
κι ας το ξέρω πια
πως είναι αλήθεια
πως εμένα
ο θεός
με ξέχασε
 

Edited November 26, 2024 by Nick V.

[Kriton]

Φίλε Νικ, προσωπικά αγαπώ την ποίηση σου (κ ας μαύρισε η ψυχή μας λίγο 🥲). Ο στίχος σου έχει μέσα του δύναμη και δημιουργεί και φοβερή εικόνα. Ευχαριστώ.