Το αίθριο της λήθης

[soukelef]

Όνομα Συγγραφέα: Λευτέρης Σουκουλδάνος
Είδος: (επιστημονική;) φαντασία
Βία; Ναι
Σεξ; Ναι
Αριθμός Λέξεων: 2240
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: για το 

 

Το αίθριο της λήθης.pdf

Edited February 18 by soukelef

[Ιρμάντα]

Καλησπέρα Λευτέρη.

Το διήγημα ήταν εξαιρετικά καλά αρμοσμένο στην αρχική παράγραφο και πραγματεύεται την ιδέα της δαιμονικής λούπας. Η κόλαση δεν είναι καζάνια, είναι η επανάληψη των αμαρτημάτων μας. Αυτό θα μπορούσε να είναι από τα πιο ωραία διηγήματα που έχω διαβάσει αν έδινες περισσότερο χώρο και χρόνο στις περιγραφές. Oedipus approves. Μα πώς σου ήρθε όλο αυτό, ειλικρινά. Αρρώστια και πάλι αρρώστια. 

Spoiler

Όταν κάναμε μία άσκηση στα μαθήματα Γράψτε μία τραγωδία ένα τέτοιο διήγημα θα ήταν ό,τι πρέπει. Κλειστό σύστημα, αναπόδραστη καταστροφή, οικογενειακές αμαρτίες. 

Παλιότερα, εννοώ πριν το '30 -τόσο παλιότερα- υπήρχε η πεποίθηση ότι τα διηγήματα έπρεπε να έχουν κυκλική δομή, να τελειώνουν δηλαδή οδηγώντας μας στην αρχή τους, ή περίπου έτσι. Να τελειώνουν με την αρχική σκηνή, να αποτελούν ολόκληρα μία κλειστή "φυσαλίδα" ανάμνησης, να οδηγούν στην αέναη επανάληψη μιας κατάστασης. Εσύ έκανες περίπου αυτό, δείχνοντας ότι, κάποιες φορές, όποιο δρόμο και να πάρει κανείς στη ζωή, το τέλος του είναι προκαθορισμένο. Αυτό αποτελεί μία ακόμη "τραγική" συνθήκη. 

Θα έλεγα να δώσεις περισσότερο χώρο, χρόνο, βάρος και βάθος στην ιστορία αυτή. Αν βέβαια θες, γιατί είναι αρρώστια. 

[soukelef]

Ευχαριστώ πάρα πολύ για το feedback. Αρρώστια και μόνο αρρώστια!

[Αθανάσιος]

Καλή σου επιτυχία !

Spoiler

Το κείμενό σου με ταξίδεψε γενικώς !

Το φίλτρο της Αλίκης από τη χώρα των θαυμάτων, η Μεγάλη (που κάτι μου κάνει για την κόκκινη βασίλισσα ή τη μητέρα του), η ζωή του μια φυλακή που όσο και να προσπαθήσει δεν μπορεί να δραπετεύσει, από όπου και αν τη πιάσει αρχή, μέση, τέλος.

Πολύ καλή φαντασία και δυνατή ιστορία. Βγάζεις και τρόμο (το οποίο είναι έξτρα bonus).

 

[Roubiliana]

 γεια Λευτέρη, από τις πολύ δυνατές ιστορίες μου. Έξτρα πόντοι για την αρρώστια και για την τελευταία σκηνή. Μου άρεσε η αίσθηση της λούπας. Ό,τι και να κάνει ο ήρωας, θα επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη.